Wie geef je als overheid welke financiële steun in deze bijzondere tijden? Dat is vooreerst een politieke vraag. Politiek niet in de zin van partijpolitiek, maar in de zin van beleidskeuzes maken. Over één ding zal iedereen het eens zijn; eenmaal die keuze gemaakt is, moet de uitvoering daarvan zo efficiënt mogelijk gebeuren. De schaarse middelen moeten terecht komen bij hen die het echt nodig hebben. Dat is volgens mij nu helemaal niet het geval.
Soorten belastingen en subsidies
Het uitdelen van overheidsgeld is het omgekeerde van het innen van belastingen. Naast progressieve, degressieve en proportionele belastingen bestaan er ook regressieve belastingen. Dat zijn belastingen die bestaan uit een vast bedrag voor iedereen. Ze werken dus omgekeerd herverdelend, omdat ze voor de ‘kleine man’ een grotere hap uit zijn budget betekenen. Het bekendste recente voorbeeld was de Turteltaks (een vast bedrag per elektriciteitsaansluiting). De forfaitaire provinciebelasting en de vaste bijdrage voor het ophalen van het huisvuil zijn andere voorbeelden.
Wanneer de overheid geld uitdeelt in de vorm van een premie, een subsidie of een belastingkorting, kan ze dat dus ook op deze vier manieren doen. Vaak wordt er gekozen voor een vast bedrag voor iedereen, een soort regressieve subsidie.
Kinderloze kassierster betaalt mee kindergeld CEO
Het bekendste voorbeeld is het kindergeld (basisbedrag). Elke ouder krijgt een identiek bedrag, ongeacht inkomen of vermogen. Je kan dit zien als een herverdeling van de hele bevolking naar de mensen met kinderen — die later de pensioenen moeten betalen. Feit blijft dat de kinderloze kassierster die halftijds werkt meebetaalt aan het kindergeld van de CEO van een Bel20-bedrijf. Werken met een vast bedrag voor iedereen heeft steeds het nadeel dat een deel van je subsidiebudget terecht komt bij mensen die het helemaal niet nodig hebben. Aan de andere kant is het maar een druppel op een hete plaat voor hen die het echt nodig hebben.
Dat is schieten met een kanon op een virus.
Dat dreigt nu ook te gebeuren met de Vlaamse corona-energiepremie van € 202,68 (wie verzint dit bedrag?) die toegekend wordt aan iedereen die tijdelijk werkloos wordt. Dat is schieten met een kanon op een virus. Het zijn uitzonderlijke tijden en door de hijgerige berichtgeving zag de Vlaamse regering zich misschien verplicht om ‘iets’ te doen. Maar wat is er mis met te zeggen: ‘Beste Vlamingen, geef ons een paar dagen om doordachte, doelgerichte maatregelen uit te werken.’
Privacy-obsessie
Bij het uitwerken van zo’n fijnmazige maatregelen heeft elke overheid in dit land een enorme handicap. Ze kan zich namelijk enkel baseren op de administratieve, juridische situatie van een persoon, maar heeft geen flauw idee van zijn werkelijke economische situatie. Dit komt enerzijds door een enorme versnippering van diensten en het dus niet centraliseren bij één dienst van alle (fiscale) gegevens. Maar anderzijds en vooral door onze invulling van het begrip privacy. Die obsessie voor privacy is geen fataliteit maar een keuze.
Privacy is echter een gelaagd begrip. De overheid hoeft inderdaad niet te weten welke tijdschriften ik lees. Of van welke hobbyclubs ik lid ben, welke mijn favoriete websites zijn. Maar als ik als burger een claim leg op die overheid door aanspraak te maken op een premie, subsidie of ander fiscaal douceurtje, moet ik dan niet bereid zijn om mijn financiële privacy op te geven? Is het echt zo’n drama dat de Vlaamse overheid, alvorens mij blindelings de corona-energiepremie toe te kennen, kan nagaan hoeveel spaargeld ik heb? Hoeveel mijn partner verdient? Welke sommen ik recent geërfd heb, hoeveel huurinkomsten ik heb? Of mijn werkgever het loonverlies bijpast? Dit blindvaren door de overheid kost handenvol geld. Geld dat al op was.
Naar een nieuw fiscaal en sociaal pact
Het voordeel van deze coronacrisis is misschien dat de oefening van het hertekenen van onze totaal uitgeleefde fiscale en sociale koterij sneller begint. Dat we dus eerder van een totaal nieuw blad kunnen beginnen. Een nieuw fiscaal en sociaal pact, waarin de overheid achterdocht inruilt voor vertrouwen. En waarin de belastingbetaler wat meer burgerzin aan de dag legt.
Over burgerzin gesproken, de Vlaamse regering heeft met deze corona-energiepremie een unieke kans gemist om deze wat aan te scherpen. Stel dat deze premie niet automatisch zou worden toegekend maar enkel na een verklaring op eer dat men ze echt nodig heeft. Tel uit je winst!
NA GESCHRIJFSEL
*
An de resuttaten beoordeelt men de ambachtsman.
Niet tevreden, geld terug.
Maar ja, in een abnormaal land gelden nu eenmaal abnormale gewoonten.
Wanneer begot komt men er toch eens uit? Of moeten we weer eens, net als 1302, alles zelf doen?
222 – DOORBRAAK WEERSKANTEN HET KANAAL IS EEN BEKEND VERHAAL
222 - DOORBRAAK
*
Woensdag 15 april 2020 *
VOOR GESCHRIJFSEL
*
Corona-tijden zijn heroïsche tijden. Op de Staatszender hoorden we daarjuist dat iedereen toch ooit eens moet sterven. En neen, sterven doet men niet als generale repetitie maar als slot accoord.. Hoopgevend, als U het me vraagt.
Is het dan te verwonderen, dat zaken van bijna 1.000 jaar geldeden ineens weer tot leven komen?
*
Grafsteen van Willem de Veroveraar in Caen, overgenomen van Wikipedia. Een aanrader: lees daar eerst wat er in dat oude verhaal voor onze gezamenlijke toekomst steekt, als broedervolk aan de twee kanten van het Kanaal. We shall meet again. Dob’t know when or where. We shall overcome.
-
Ooit was ik, (waren wij) eerder toevallig, op trektocht van Dover tot helemaal la,hs de Zuidkiust van Engeland tot een ’s Lands End op de uiterste Westelijke kliffen van Cornwall. Daar waar De Nuewe Wereld begint. Onverwachts bleken we op een verlate zomeravond in Hastings te zijn om er te overnachen. Met onze voeten in het mulle zand van een eindeloze inham waar de zee tot zeer diep lanndinwaarts drong. Het was er eenzaam en verlaten en alleen de ruisende golfslag verrried enig leven. Het zei ons bitter weining. Te veel vervuld van het heden. En van al dat links rijden.
Pas veel later kwam de herinnering terig en het was net alsof we ons van veel vroeger die plek herinnerden. Het was precies alsof we daar nog geweest waren. We hoorden zelfs de meeuwen boven ons hoofd die er zeker die avond niet meer waren…
Hallucinaties of doorgegeven vergeten herinneringen va verre voorouders? Alles ka,. Niets moet.
Misschien voer voor zielepoten of voor romantici. Of zelfs voor mensen die iot aangeboren sympathie zoeken naar onmogelijke stanverbanden… Ik en wet’t nie.
In de eerste aflevering van Doorbraak Boekencast hoort u auteur Harry de Paepe aan de slag met zijn boek ‘De twee kanten van het kanaal’. Dit is het eerste deel van een driedelige podcast over zijn boek.
In dit eerste deel horen we hoe Caesar Brittannië binnenviel, hoe er een apart Gallo-Brits ‘Empire’ ontstond en hoe in de vroege middeleeuwen de ‘Flemings’ Willem de Veroveraar hielpen bij zijn verovering van Engeland.
*
NA GESCHRIJFSEL
*
Tja, net zoals in 1035-1087 Willem de Normanidiëier ’n weekeindje in Hastings wilde dcoorbrengen, zo kwamen wij daar ergens begin de jaren ‘9o eerder toevallig terecht in ….. Zie hoger…. Een diepe inham, ’n gat zoals langs onze Vlaamse kust er zoveel zijn (geweest)
221 – DOORBRAAK INLEDING TOT EEN VERVOLGVERHAAL OP EGMONT, HOORNE & WILLEM VAN ORANJE
221 - DOORBRAAK
*
Woensdag 15 april 2020
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
Buiten hier en daar ’n verstandig woord, leest U hieronder meestal ouwe lulkoek die eer vooral op uit is om… vooral niets fundamentels te veranderen. En ja, zo kan men er mee doorgaan tot het einde der tijden.
’t En is nie goe, ’t kàn nooit goe, dus propberen we het ne keer anders. Met de Kaap op goede Hoop.
Het Brusselmodel van de franskiljonse partij FDF (nu Défi) in de verkiezingen van 1974.
Afgelopen weken publiceerde de krant De Tijd samen met L’Echo een reeks gesprekken met influencers uit Vlaanderen en Franstalig België. Met politici, juristen, journalisten, ondernemers… werd in het historisch zwaar beladen kader van Hertoginnedal gezocht naar ‘uitwegen voor dit gestrande land’, zoals de kop luidde van het slotstuk, afgelopen weekend.
Op basis van die Noord-Zuidgesprekken doet de zakenkrant zes concrete aanbevelingen om uit de langlopende lethargie te geraken. De gesprekken waren gestart nog voor er van de coronacrisis sprake was. Het doel was te zoeken naar overeenkomsten om België een toekomst te bieden.
een nieuwe grondwet die België opdeelt in vier gewesten met Brussel als volwaardig vierde gewest
Staatkundig stelt de krant voor: ‘schrijf een nieuwe grondwet die België opdeelt in vier gewesten met Brussel als volwaardig vierde gewest.’ Dat idee van Philippe Destatte (Institut Jules Destrée), dat in Vlaanderen eerder al geopperd werd door Johan Vande Lanotte en in Brussel door de tweetalige filosoof Philippe van Parys ‘krijgt bijval’ bij het Tijd-panel. Daarbij sneuvelt de Franse Gemeenschap, net als de provincies.
Welk model voor Brussel?
De vraag is dan hoe je van Brussel zomaar een heus derde gewest maakt. En waar en hoe je de Vlamingen daarin een plaats geeft. Want in politiek Vlaanderen — bij de Vlaams-nationalisten en de niet-nationalisten — lijkt het alsof die deelstaat Brussel niet wil loslaten, of minstens de Vlamingen die daar wonen.
Historicus Harry Van Velthoven nam de nieuwe Brussel-modellen nog maar net onder de loep. In het jongste nummer van Wetenschappelijke tijdingen — het historisch vaktijdschrift over de geschiedenis van de Vlaamse beweging — bestudeert hij achtereenvolgens de evolutie van taal en identiteit in het hoofdstedelijke gewest, het model-Van Parijs en het V&W-model. Dat laatste is de ‘oplossing’ voor Brussel, zoals Hendrik Vuye en Veerle Wouters dat uitgebreid uitwerkten in hun boek Voltooid Vlaanderen. Van Velthoven schuift in zijn synthese een eigen model naar voor.
Taal en identiteit
Veel aandacht besteedt de minzame historicus aan de evolutie van taal en identiteit in Brussel. Hoeveel Vlamingen en Franstaligen wonen er in Brussel? Naar welke scholen sturen ze hun kinderen en waarom? Voelen ze zich Vlaming, Waal, Brusselaar, Belg…? Hij vergelijkt cijfers door de jaren heen, zoals het een historicus betaamt, zich daarbij baserende op de vierde Brusselse Taalbarometer. En dan krijg je toch een ander beeld van Brussel.
Vlaanderen laat Brussel niet los? Alvast de Brusselse Vlamingen of Vlaamse Brusselaars — over die naamgeving werd de hele jaren 60-70 gediscussieerd — lijken Vlaanderen te hebben losgelaten. En geen van de 19 gemeenten is nog een oasis francophone zoals het FDF Elsene (Ixelles) toen noemde. Het aandeel Arabisch/Berber/Turks en Engels is daarom op korte tijd enorm toegenomen. Alvast één reden waarom filosoof Van Parijs van Engels de derde officiële taal wil maken van Brussel (en België).
Het huidige model is niet meer werkbaar
Met die cijfers in het achterhoofd én de dit land in het slop draaiende zesde staatshervorming, is het logisch te zoeken naar een oplossing voor Brussel. Het huidige model is niet meer werkbaar. Zowel Van Parijs als Vuye & Wouters komen tot die vaststelling. Maar hoe geef je Brussel in de toekomst vorm?
Ressentiment
Voor Van Parijs is het eenvoudig. Maak van Brussel een volwaardig gewest (net als de huidige Duitse Gemeenschap overigens), schaf de in Brussel actieve Franse en Vlaamse gemeenschap af met hun eigen én gezamenlijke commissies. Punt. Zo creëer je vier Gewest-Gemeenschappen, die elk een eigen patriottisme zullen ontwikkelen wat dan — volgens Van Parys — het ‘Belgische patriottisme ondersteunen’ zou.
BrusselPolis
Daarbij plaatst Van Velthoven enkele interessante historische bedenkingen, waarbij het hem opvalt dat een progressief filosoof als Van Parys gebeten is door ressentiment. Net als de flaminganten die dat dikwijls worden aangewreven door pakweg progressieve filosofen en andere ambachtslieden. Van Velthoven zalf en slaat tegelijk. ‘Het is een goed geschreven, heldere en samenhangende analyse, maar ze kan niet verhullen dat vanuit aloude Franstalige standpunten vertrokken wordt.’ Het ‘ontbreekt’ immers ‘aan een ernstige historische contextualisering die verduidelijkt waarom de taalsituatie in Brussel zo gegroeid is en waarom gedurende anderhalve eeuw de kans werd gemist om er de meertalige hoofdstad van België te maken.’
‘Verbeulemansing’
Dat heeft te maken met de wijze waarop Van Parijs ‘de verfransing verklaart’. Hij vergeet immers dat het een ‘Franstalige politieke en ideologische keuze’ was om België (in de jaren 30) niet volledig tweetalig te maken. De ‘Waalse beweging’ was daar resoluut tegen. Omgekeerd was het Franstalige establishment evenzeer gekeerd tegen tweetaligheid van het steeds groeiende Brussel.
Van Parijs spreekt in zijn boek over een bottum-up mechanisme. Wat in de Vlaamse beweging ooit de ‘verbeulemansing van Brussel heette’, was immers een bewuste keuze van Vlamingen om ‘erbij te horen’ en te klimmen op de sociale en professionele ladder. Van Velthoven, die al zijn hele professionele leven als historicus Brussel bestudeert, noteert: ‘Het miskent de wijze waarop een Franstalige Brusselse elite, top-down, alles in het werk heeft gesteld om dit proces insitutioneel te bevorderen.’ Hij voegt er scherp aan toe: ‘Het negeert decennialang wetenschappelijk onderzoek. Ook de nog steeds voortdurende ontduiking van taalwetten in Brussel is blijkbaar niet erg relevant’ voor Van Parys. Die trekt immers ‘oude Franstalige angsten en bezweringen tot vandaag door,’ vervolgt de historicus.
‘Kolonisering’
Dat lijkt een angst voor ‘kolonisering’ door de Vlaamse Gemeenschap van vandaag, een angst waar het FDF (vandaag DéFi) uit geboren is en waar die partij tot op vandaag nog steeds op teert. Bij Van Parijs komt die terug in ‘light’ versie, stelt Van Velthoven vast. ‘Met name de inplanting van een succesrijk Nederlandstalig onderwijsnet en de taalkundige bekering van niet-Nederlandstaligen, de soft power, als een gevolg van de vrije schoolkeuze’. Die laatste hebben de Franstaligen trouwens al in de jaren 30 afgedwongen: ‘la liberté du père de famille’. Nu het marktdenken niet langer in het voordeel van de Franstaligen speelt, ‘wordt het geproblematiseerd,’ stelt Van Velthoven.
Lees verder onder de afbeelding.
BrusselReporters
Prof. Harry Van Velthoven: Philippe Van Parijs wil Brussel en Wallonie geografisch met elkaar verbinden; ‘het Franstalig Plan B bij een eventuele splitsing van België’.
Brussel zonder Vlaanderen
Van Parijs ziet in zijn boek Vlaanderen liever uit Brussel verdwijnen. Het Brussels Hoofdstedelijke Gewest zou dan een ‘normaal’ gewest worden. Geen negentien gemeenten, noch zes politiezones. Met drietalig onderwijs (Frans-Engels-Nederlands) en meertalige lijsten, zonder ‘concurrerende “stammen” en electorale apartheid’. En liefst nog uitgebreid met de zes Vlaamse faciliteitengemeenten rond Brussel. Van Velthoven merkt fijntjes op dat in het verhaal van Van Parijs daarmee Brussel en Wallonië geografisch met elkaar verbonden geraken, ‘het Franstalige Plan B bij een eventuele splitsing van België’.
V&W
Veel Vlaamse partijen, politici of denktanks hebben geen ‘concrete en haalbare plannen’ voor Brussel. Dat bracht de onafhankelijke V-Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters er vorig jaar toe een ‘Brusselboek’ te schrijven. Daarin slagen ze, volgens Van Velthoven, ‘goed (…) om het juridisch-institutioneel kluwen te ontwarren en inzichtelijk in kaart te brengen’. Met veel aandacht voor de geschiedenis van Brussel, zijn verfransing en vergewestelijking en een analyse van onmogelijke en onwaarschijnlijke modellen voor Brussel in een toekomstig België.
de band tussen Vlaanderen en de “Brusselse Vlamingen” te versterken en institutioneel opnieuw te verankeren
Van Velthoven noemt het V&W-model ‘asymmetrisch’. Kort: ‘Daar de Franstaligen in 1993 de symmetrie van de Brusselse instellingen hebben verbroken, geeft dat de Vlamingen evenzeer het recht om zelfstandig een eigen asymmetrische visie uit te bouwen.’ V&W willen het gemeenschapsmodel in Brussel bestendigen, als hoofdstad van België en van zowel de Franse als de Vlaamse Gemeenschap. Dat doen ze ‘door de band tussen Vlaanderen en de “Brusselse Vlamingen” te versterken en institutioneel opnieuw te verankeren.’
Eén of twee Vlaams-Brusselse ministers zouden in dat model lid worden van de Vlaamse regering — momenteel is er dat verplicht één, nu in de figuur van Benjamin Dalle (CD&V). De eerste zes Vlaamse gekozenen van het Brusselse parlement zouden dan ook zetelen in het Vlaams Parlement. ‘Op die manier wordt Vlaanderen betrokken bij de Brusselse Vlaamse Gemeenschapscommissie en zo ook bij de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie aan wie de kinderbijslag werd toevertrouwd’ (in de zesde staatshervorming). ‘Dat geldt eveneens voor een verdere defederalisering van de sociale zekerheid.’
Vlaanderen aan de Brusselse tafel
In dit model verandert er voor de Franstaligen niets, maar ‘aan Vlaamse kant zit Vlaanderen dan mee aan tafel’. ‘Dat verhoogt de representativiteit en de democratische legitimiteit van de Vlaamse Brusselaars.’ Vuye en Wouters leggen het initiatief om de Franse Gemeenschap te behouden of af te schaffen, volledig bij de Franstaligen. Eerder richtten ze ook op eigen initiatief de Fédération Wallonie-Bruxelles op, dus dat moet wel lukken. Al zetten de beide oud-Kamerleden daarmee ook de deur open voor een gewest-gemeenschap langs Franstalige kant. Waarbij Wallonië definitief de Brusselse deur sluit. Iets waar in Wallonië steeds vaker om wordt geroepen, klassiek vooral in socialistische kringen, maar vandaag ook in de MR.
Brusselmodel Karl Drabbe | Doorbraak.be
Dan zit je wel nog met de taalwetgeving, waar het de voorbije decennia van kwaad naar erger ging. Het leidde ooit tot het ontslag van Volksunie-staatssecretaris Vic Anciaux. Die stelt vandaag vast dat Brussel de taalwetgeving resoluut naast zich neerlegt. Ook daarvoor toveren Vuye en Wouters een oplossing uit de Vlaamse hoed. De hiervoor gecreëerde vicegouverneur (vandaag Jozef Ostyn, oud-medewerker van CD&V-minister Brigitte Grouwels) zou de bevoegdheid krijgen tot vernietiging van maatregelen die een loopje nemen met de taalwet.
Nieuw model voor Brussel
Van Velthoven is het ermee eens dat het Belgisch model dringend moet herzien worden. Maar in de ‘botsende’ scenario’s van V&W en Philippe Van Parys ziet hij geen soelaas. De historicus schuift enkele principes naar voor die volgens hem wel kunnen werken.
‘België zou kunnen evolueren in de richting van vier deelstaten, met in het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest het behoud van de Nederlandstalige infrastructuur en financiering door Vlaanderen.’ Daarin voorziet hij de mogelijkheid van samenwerkingsakkoorden inzake onderwijs en cultuur tussen Brussel en de Vlaamse, resp. Franse Gemeenschap. Tweetalige lijsten zijn geen must voor de historicus, omdat het verleden leert dat het een enorme gok is. ‘Men kan zich afvragen hoe efficiënt en waterdicht eventuele waarborgen kunnen zijn, hoe een “Nederlandstalige” Brusselse elite de verdere band met Vlaanderen ziet en hoe een gelaagde identificatie evolueert.’ Want uit de analyses van taal en identiteit in de Brusselse Taalbarometer blijkt dat er een Brusselse en zelfs Vlaanderen-onvriendelijke identiteit ontstaat bij de Nederlandstalige hoofdstedelingen.
-NA GESCHRIJFSEL
*
Een en al bewondering voor de moed van V & W. Die lopen zelfs op het scherp van het zwaaard van Damocles. Één stap verder, zolang Vlaanderen de defintieve stap niet heeft gezet, en ze staan terecht voor hoogverraad. Kunnen ze Hierboven lekker (maar zonder hoofd) kaart spelen met Egmont & Hoorne….
-
Remener? Drie vrienden. Willem van Oaranje, Graaf Egmint en Graaf Hoorne? Later kregen die twee ’n standbeeld, Willem van Oranje werd Koning der Nederlanden….
…(naast de uitverkoop an brol) Wij zijn, zeker in Europa, nog het enige land met een index…/… We zijn het enige land in Europa dat zijn Rijkswacht heeft afgeschaft…./…We zijn het enige land waar de werkloosheidsuitkeringen niet beperkt zijn in de tijd…./… We zijn het enige land in Europa waar nog stemplicht bestaat
Tot zover deze nieuwe portie sprankelende inspiratie van de hand van de Meester. Laten we ons dus vooral niet tegenhouden om hierop door te gaan…
*
SPEAKERS CORNER
Een oplettend man, onze vriend, om precies nu deze rare toestanden te belichten.
Tot Ridder ‘geslagen’ worden hiervoor evhter zal er wel niet inzitten….Hoogstens een voetnoot in het Historisch Verslag der Vlaamse Zelfbevrijding….
-
Al die al vele jaren verdoken geplande Slinxe arrangementen! Allemaal, na veel uitvluchten, ‘uitvindsels’ om…’postjes’ bij te maken die er anders niet zouden zijn.. Postjes voor de vienedjes, maar kostjes voor de belastingbetaler…
-
Inex? Die is vooral goed voor Francofonia. Loon-accoorden immers gelden nationaal. Wat wil zeggen dat waar normaal door zijn inzet de hardwerkende Vlaming recht zou op hebben, gratis en voor niks moet gedeeld en afgeroomd worden met de luierende Waalse nietsnut.
Jaha, w.w.m.b.: l’union fait la farce…
-
Index, geen Rijkswacht meer, stempelgeld à gogo… allemaal met vooral die ene grote achtergrond : Vlaams manna uitstrooien over Fancofonia. Met als bijoomened voordeel voor de daders: betere verkiezingsuitslagen.Maar; hou het stil, de gepluimde kiekens mogen het niet weten. Vandaar de….stemplicht. Stem Links: altijd prijs. Hebben is hebben, en krijgen is de kunst.
Pourvu que ça dure!!!!
*
Laat-avond-journaal van de dag voordien
*esneeuwdeonder de propagandiscushe leugentaal
*
FINITO
DROLVAN AL DEZE VADERLANDSCHE BROL
*
Toch wel een ongemaakkelijk neven-effect van al de commotie rondom de voklmachten-staatsgreep regering van de Blauwe Kamervoorzitter.
Eerst is er de aandacht voor de recentste Slinxe manupulatie: de hervolking van het Oude Avfodnalnd samen met de isialamisering ervan. D t men hierbij het vuur bij de lont brnegt, stoort hen nuiet. Daar wordt later wel ’n Chinese Rode mouw aangepast.
Vervolgens zijn er de reeds bekend geworden ‘meevallertjes’ waarvoor de pandemie als dekmantel dient… Die beklemtonen vooral de voorheen minder opvallende ‘scheve sprongen’ die pas vandaag belicht worden.
Ook ben ik blij voor de aandacht dat iemand uit de verre Kempen het probleem van onze in West-Vlaanderen nijpend tekort aan werkkrachten durft te belichten. Ze worden opgevangen door… grensatbeiders die soms van bijna 100 Km diep in Frankrijk komen… Daar waar Wallonia op amper 10 Km afstand ligt en verbonden worddt door autosnelwegen. En krioelt daar van de vruchteloos ‘werkzoekenden’ die allemaal van ‘mede’ houden, leven van de krijg en graag solidair zijn
-
Om over na te denken en dus niet nogmaals vier jaar te wachten tot de volgende verkiezingen. Om dan weer in hetzelfde straatje uit te komen…
Één seconde moed in de Kamers en het Lot is gekeerd.
2220 – DOORBRAAK DE VOLMACHT DIEVEN ROLLEN OVER STRAAT. EEN STILSTAANDE ANALYSE ZONDER POTTENBREKERIJ
2220 - DOORBRAAK
*
Maandag 13 april 2020
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
De hoogste tenoren van het belgicistich mannenkoor komen hieronder aan het woord. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Elk met hun eigen woorden, maar ze zeggen twee keer hetzelfde. In ons Belziekse vban nikske loopt alles als naar gewoonte. Tout va bien, Madame la Maruise…
Maar een goed verstaander snapt aml eens wat nu precies niet de bedoeling is geweest. Zo bijvoorbeeld hoe men in het zuiden leeft op kap van het Noorden, en dat iedereen zoiets heel normaal vindt. Lees: grotere publieke sector in Wallonië…
Geen overtal aan productieve lonen, wel aan meelopers-lonen in de publieke sector. Heel den dag papierpkes verleggen op ’n lekker warm bureautje… Meer hoeft niet om per einde maand een koninjlijk salaris op te trekken. Ach ja, die ‘postjes’ ook, niewaar…
RIK VAN CAUWELAERT: ‘WAALS ENTHOUSIASME VOOR DEZE REGERING IS VOLLEDIG WEGGEËBD’
*
Dagelijks GrapjeSOPHIE WILMES EN MAGGIE DE BLOCK VERLIEZEN BEIDEN STEUN IN WALLONIË
Zoals met alles in België tekenen zich ook met het coronavirus regionale verschillen af tussen Wallonië en Vlaanderen. Ten eerste vanwege verschillen in de gezondheidszorg. ‘Grote ziekenhuizen krijgen er meer aandacht, met als gevolg dat de situatie in de Waalse woonzorgcentra erger is dan in Vlaanderen,’ besluiten onze gesprekspartners Rik Van Cauwelaert en Alain Mouton.
Zachter aankomen dan in het noorden van het land
Maar ook de Waalse economie staat er anders voor dan de Vlaamse. Door de verschillende economische structuur en de veel grotere publieke sector, zal de crisis er waarschijnlijk zachter aankomen dan in het noorden van het land. Bovendien zullen economische hotspots als de Luikse luchthaven nog belangrijker worden. Daar staat tegenover dat, hoewel Vlaanderen door een economische crisis vaak harder getroffen wordt, het nadien ook sneller weer de draad oppikt en krachtiger herstelt.
Nu de Franse president Macron heeft aangekondigd dat in Frankrijk de maatregelen volgehouden worden tot 11 mei, is er ook aan Franstalige kant geen aanzet tot een exit-strategie. Mouton en Van Cauwelaert zijn dan ook zeer verontrust dat we op nog geen enkele manier bezig zijn met een manier om uit deze crisis te raken.
Totaal niet onder de indruk van deze regering
Intussen smelt het enthousiasme voor de huidige regering als sneeuw voor de zon. Rik Van Cauwelaert is totaal niet onder de indruk en vraagt zich af waarom deze regering zelfs volmachten nodig had. Alain Mouton vraagt zich dan weer af welke richting men nu eigenlijk uit wil.
Ook het enthousiasme aan Waalse kant is volledig weggeëbd. De totale aversie tussen Magnette en Bouchez is alleen nog maar gegroeid. ‘Zeggen dat er nog een sterk draagvlak voor deze regering is aan Waalse kant, is sterk overdreven,’ aldus Van Cauwelaert. Mouton: ‘Het tous ensemble-gevoel is door het narcistische zelf van Bouchez volledig weg.’
aanzwellende kritiek op Maggie De Block
Opvallend is de aanzwellende kritiek op Maggie De Block. Die wordt vooral georkestreerd vanuit de Waalse vakbondskringen en mutualiteiten. De MR neemt diens verdediging niet op zich, wat veel zegt over de band tussen MR en Open Vld. Het weinige langetermijn-denken dat valt te ontwaren aan Waalse kant richt zich vooral op het in (Franstalige) handen krijgen van de portefeuille Sociale Zaken.
Luister hierboven naar het volledig interview. Omdat Alain Mouton (Trends) noodgedwongen telefonisch moest deelnemen aan de podcast is de geluidskwaliteit iets minder. De redactie verontschuldigt zich hiervoor.
NA GESCHRIJFSEL
*
En dan komt – netjes omzwachteld zoals het hoort voor tweeslachtigen – het oude belgicistisch kwaad naar boven. Wat Macron afscheidt, is puur lik-mijn-lipje voor heel ‘t Belziekse.
-
M.a.w. Francofonia danst na bijna 200 jaar nog altijd naar de pijpen van Napoleon die het loodje legde in Waterloo. Men draagt er beneden de Taal- Armoe & Prete,ntiegrens nog net geen sansculotten, maar men gedraagt er zich toch rnaar.
-
Daarom hebben wij, als Lage Landers; de steun nodig van al onze stamgenoten, van de Somme tot Friesland, om weerwerk te bieden.
Corona Tijden zijn durvers tijden. Doen wij het niet, dan doen anderen het met ons.
219 – DOORBRAAK ISLAM (ZEER) JONGEREN ALS STRAATMEUBILAIR STAAN VOOR ONZE VERNIETITGING. WAQT DOEN WE ER AAN?
219 - DOORBRAAK
*
Dinsdag 14 april 2020
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
De bedenker van wat vop;lgt is misschien wel een integer man, maar hij lijdt zeer uitdrukkelijk aan de Bruximatose. De Bruisel Ziekte. Is ongeneeslijk maar niet overdraagbaar naar de gewione geboren en gztogen Vlaming.
Het is een besmetting dfie van jongsaf met de paplepel wordt ingegeven. De symptomen? We zorgen ervoor dat alles verkeerd loopt en als we met de gebroken potten zitten, beklagen we onszelf…
En dan wordt er maar naar Abitaleb (Roordam) verwezen, waar de onderwerping al een heel stuk verder is doorgedrongen. Zodanig zelfs dat de man zelfs hoofd van de Politie is kunnen worden…
En wte wie, net als in 1830, het kind van de rekening zou moeten zijn?
Maar deze keer zal dat gene waar zijn! Non bis in idem, NdD!!!!
Op Paaszondag hingen er geen klokken in de lucht boven Vorst, maar helikopters. Hun geluid bracht me onaangename herinneringen terug aan de aanslagen van vier jaar geleden, of later aan de arrestatie van Abdeslam. Nu bekijkt politie hoog boven onze hoofden wat er gebeurt in Anderlecht, niet ver van hier. Daar heeft Adil, een jongen van 19, zich vrijdagnacht te pletter gereden met zijn moto, nadat hij van een corona-controle was weggevlucht. Het hele weekend was het er bijzonder onrustig.
La police tue
Ik volg de gebeurtenissen op de sociale media. In deze dagen van quarantaine zijn alle beelden die ik er zie hallucinant. Grote groepen jongeren wanen zich immuun voor het virus, klitten samen en gaan de confrontatie aan met oprukkende politie in gevechtskledij. Er is tot een betoging opgeroepen, maar heel snel ontaardt die in rellen. Niet verwonderlijk, want ondanks de indrukwekkende oproepen tot kalmte van Adils familie en waardige imams, loopt Twitter over van berichten over ‘de moordende politie’. ‘La police tue encore’ bericht ‘La Gauche Anticapitaliste’. Wat verder bidt iemand dat de poorten van het paradijs wijd open moeten gaan voor Adil en dat de wraak van Allah groot zal zijn.
De links-rechtspolarisering verloopt voorspelbaar en zonder nuance. Volgens de enen is Adil een brave jongen die niets te verwijten valt en zelfs aan voorbeeldig vrijwilligswerk deed. Anderen citeren dan politiebronnen volgens welke Adil en zijn broers al vaak in aanraking waren gekomen met het gerecht voor feiten gaande van wapenbezit tot verkrachting. Onder meer staatssecretaris Pascal Smet en de advocaat van de familie verklaren snel dat het politie-optreden onderzocht moest worden. Daar komen meteen reacties van extreemrechts tegenover, die vinden dat alles eenvoudiger zou zijn als de politie met scherp zou schieten of de doodstraf weer zou worden ingevoerd.
Kwik en Flupke
In Anderlecht stromen vrijdag en zaterdag jongeren toe van over heel Brussel, minder dan een derde zou van de gemeente zelf afkomstig zijn. En heel velen zijn minderjarig.
een geperverteerde versie van Kwik en Flupke
Ik bekijk enkele keren de beelden waar een losgeslagen bende een combi in de prak slaat. De gemiddelde leeftijd ligt hier duidelijk heel laag. Dit zijn geen zwartgeklede casseurs zoals die ik die gewelddadig bezig zag bij betogingen van gele hesjes. Ze doen me eerder denken aan een riedel op hol geslagen jonge honden die blaffend rond hun prooi dansen. Ze slaan maar wat onhandig op de auto, breken de ramen. Dan proberen ze de auto te doen kantelen. Maar zelfs met zijn twintigen slagen ze er niet in. Ze lijken een beetje op een geperverteerde versie van Kwik en Flupke. Eén heeft tot zijn verbazing een dienstwapen bemachtigd en schiet ermee in de lucht. Een iets oudere man stuurt de jongeren met opgeheven vinger weg. Het lijkt alsof ze hem kennen, want ze stuiven meteen alle richtingen uit.
Ze weten dat ze gefilmd worden, doen dat natuurlijk ook zelf. Hun filmpjes zijn de trofeeën waarmee ze later zullen pronken. Dat ze gearresteerd worden, kan ze niet schelen, integendeel: het is een van de weinige onderscheidingen die ze ooit zullen krijgen, waarmee ze denken aan de middelmatigheid van hun bestaan uit te stijgen. Tegen de negatieve kracht van die beelden staat niets. Geen vermaning, geen moraliserend verhaal. Ze zijn deel van een verloren jeugd, die ontdaan is van elke positieve, opbouwende referentie waaraan jonge mensen zoveel behoefte hebben. Afwezige vaders, die hun zoons niets te zeggen hebben; moeders die hun zoons niets willen zeggen. Zelfs voor de dragers van de godsdienst, de imams, hebben ze geen respect: eerder luisteren ze naar de virtuele valse predikers van een godsdienst van haat.
La Haine
Haat, een woord dat Brusselse jongeren met een allochtone achtergrond te gemakkelijk in de mond nemen. ‘On a tous la haine,’ vertelt een jongere aan een straathoekwerker die samenvat wat er allemaal fout loopt: alles. Haat tegenover de wereld, maar ook tegenover zichzelf. Hun gevoel van eigenwaarde bestaat niet. Een allesoverheersend slachtoffergevoel dat iedereen tegen hen is, dat alles toch fout loopt, wat ze ook proberen. Een falend onderwijs, in miserabele omstandigheden. De Franse gemeenschap laat al jaren onaanvaardbare toestanden toe in scholen in Molenbeek en Anderlecht die in de rijkere gemeenten ondenkbaar zijn. Hier zijn ‘les écoles poubelles’ de norm. Probeer maar eens in een klas zonder vensters met een totaal uitgebluste leraar te geloven dat je jezelf kan overstijgen. Plus est en vous? Alvast niet hier…
Opvoeding die naam waardig is verdwenen en vervangen door de dagelijkse rommel uit de smartphone
Dat is de realiteit voor de outcasts: ze bouwen geen kennis op van het stimulerende, het opbouwende. Opvoeding die naam waardig is verdwenen en vervangen door de dagelijkse rommel uit de smartphone. Ze worden door de leegte opgeslorpt; de bodem is al lang weggeslagen van onder hun voeten. Hun enige rolmodellen zijn andere losers wier slechte voorbeeld zij cultiveren. Hun gevoel van uitzichtloosheid over hun bestaan en hun onmacht kunnen ze enkel van zich afzetten door als blinde punks herrie te schoppen en de symbolen van het systeem aan te vallen met primitieve middelen: met stenen de politie bekogelen, met een stuk rommel de ruiten van een combi inslaan. En dan wegvluchten, tot een volgende confrontatie.
De empathie van de knuppel
Zij staan tegen een al even onmondige groep overbeschermde agenten die alleen al door hun verschijning een levende provocatie zijn en niet meer weten dat empathie soms beter werkt dan een knuppel. Ik zag drie dagen geleden hoe een patrouille een jonge vader en zijn zoontje betrapt had op een bank in een park. In geen tijd kwamen drie combi’s met loeiende sirenes ter versterking en stonden agenten met kogelvrije vesten bij de versteende vader en een verbaasd kijkend jongetje. Dat soort overkill zegt veel over het gebrek aan vorming bij de ordediensten, die geen andere methodes lijken te kennen dan het strikt volgen van de orders van het boekje. Misschien had enige soepelheid vrijdagavond Adil kunnen overtuigen niet hals over kop weg te spurten.
En dat die ordediensten soms last hebben van enige racistische reflexen, mag men niet onder de mat blijven vegen, hoezeer men dat voorspelbare argument als excuus voor baldadig gedrag ook afwijst. Op Twitter getuigt de nicht van de verongelukte Adil op een heel geloofwaardige manier dat zij zonder enige reden omringd werd door agenten toen zij haar medeleven aan de familie wou betuigen. ‘Bande de bougnoules’ werd de rouwende familieleden toegeroepen.
Champetter 15
Het vervelende is dat Brussel er maar niet in slaagt om problemen aan te pakken die al jaren sluimeren en regelmatig exploderen. Voor een deel is die impasse te wijten aan de ideologische tegenstellingen waarbij de partijen op hun tegengestelde posities kamperen: blind geloof in repressie als oplossing tegenover het excuus van sociale achterstand. Het resultaat van deze patstelling is dat er uiteindelijk al jaren niets gebeurt…
Nochtans is het niet zo moeilijk de al bij al kleine groep herrieschoppers te isoleren en die een strikte begeleiding op te leggen, zoals in Rotterdam met succes wordt toegepast. Hier gebeurt dit nauwelijks, zodat die minderheid ongestraft kan doorgaan met het pervers inspireren en rekruteren van anderen. Ook de politie blijft het moeilijk hebben om aan een andere aanpak denken. Niet dat we terug moeten naar de tijd van champetter 15, maar een doordachte nabijheidspolitiek levert op termijn meer op dan nerveuze robocops.
NA GESCHRIJFSEL
*
Heel zoetjes het zootje de deur uitwerken, en, net als bij de Noorderburen, zal Kees dan ook daarmee klaar zijn m met die vervelende Brusseleirs. Iedere minuut uitstel is tijdverlies. Want de vlammen slaan almaar hoger uit.
De tijd voor refextie is al een paar generaties voorbij.
Nood breekt Wet. Het werd ons, in ions nadeel, al voorgetoond.
Tot zover deze nieuwe portie sprankelende inspiratie van de hand van de Meester. Laten we ons dus vooral niet tegenhouden om hierop door te gaan…
SPEAKERS CORNER
Ja, dat stokpaardje van de Wiebelende Banaan Peeters van in den tijd, wete nog? Koopjes periode voor onverkochte overschotjes, de absurde ‘spertijd’ daarvoor… Ja, kijk, daarom ook zijn de bananen zo krom, omdat, moesten die recht zijn de mensen zouden denken dat het stokken zijn. Stokken dienen om te slaan en Krske wilde zeker niet geslagen worden. No way. En die uitzonderlijke rechte houding van hem heeft hem inderdaad geen wineieren opgeleverd, geen wind- maar echte EURO-eieren.
We zijn dus nog altijd niet van hem af. De man blijft onns geld kosten. Veel grlf.
Ook ik als buitenjongen heb samen met de vriendjes elk zo’n zelfgemaakt stokpaartje gehad. Aan knoestige stukken, bijna dubbel zo lang als de ruiter, was er bij de boeren geen gebrek.
Door daar een kort dwarsstuk aan de binden, het ding tussen de benen te nemen, kon je gemakkelijk De Witte van Zichem naqspelen. Dan kon je met dat t ros vol ongeduld staan trappellen en zelfs over brede grachten springen Als je hem als ruiter, maar goed vastgeknepen hield tussen de knieën. De vijand ruimde het veld van zodra hij ons ng aar hoorde ankomen.
De moeders ten andere waren daar archie teen wegens de vele kapotte kniëen en de vele gescheurde (korte) broekspijpen. Haaden die toen maar geweten, dat stikpaardjes later zelfs konden leiden tot Eurocraatie na het ontspringen van het ARCO ACW-schndaal. Thans Beweging.Net
Al ziet het er naar uit, dat dit koopjes- schndaal heel wat langer zal meegaan dan ons eigen zelf gemaakt ros van afvalhout.
*
En dat brengt mij van het ene stokpaardje op het andere. De vroegere Nazies hadden het over ‘on-nutte eters’. De huiduige over ‘voltooide levens’. Een andere manier van spreken over afgedankte paarden. Gewoon vrandhout van maken.
Laat-avond-journaal van de dag voordien
Als er al Nieuws zou zijn, zit het ondergesneeuwdeonder de propagandiscushe leugentaal
*
FINITO
DROLVAN AL DEZE VADERLANDSCHE BROL
*
Deze volmacht-regring is identiek als deze uit 1932 van ‘Herr Hitler’: de gelegenheid maakt den dief.
Het eerste dat uitlekt is da t illegale pas aangespelde mee-ëters voortaan direct aan het werk mogen. ‘Om de ,noodlijdende bedrijven bij te springen’. Het tweede dat uitlekt, ia dat Marokkanen à volonté per vliegtuig worden ‘terug gehaald’ omdat die hier voor ‘hun werk’ nodig zijn’.
Nooit geen twee zonder drie.
Maar het derde is het ergste, omdat het de eigen (oudere) bevolking stigmatiseert door hen als ‘voltooide levens’ a&f ter schilderen. Die, inzake de schaarse geneesmiddelen, best aan hun lot mogen overgelaten worden.
Oom Adi dan, die was veel genadiger. Z’n beste vriend van de SA liet hij opsluiten, met als gezelschap één pistool met daarin één kogel. D rest van wat hem niet aanstond, maakte hij Vrij door Arbeid.
Rode Terreur doet het dan weer anders. Zonder vragen te stellen, wereldrond: direct to he point of no return.
Welk meesterwerk zou William Shakespeare, die ook ‘n Vlaming schijnt te zijn geweest, hierover in elkaar frutselen? ‘To be’ kennen we al
-
Tot zover (voor hen) het goede nieuws. De ‘slachtoffers’ dienen dus de tijd die hen nog rest, goed te gebruiken. Niet om biddend en smekend voor de eigen poorten te blijven staan, maar om deze hardhandig terug te nemen.
Een persoon die besmet wordt door massahysterie is per definitie hysterisch en kan niet meer logisch nadenken. Hierdoor verkiest hij of zij de “pensée unique” van de massahysterie te verdedigen en elk kritisch argument dat de mantra van de massahysterie ontkracht of tegenspreekt wordt door hen afgedaan als onwaar zelfs al moet daarvoor de formele logica met de voeten getreden worden.
De persoon die besmet is met hysterie is dermate gehypnotiseerd dat hij enorm fanatiek is en er zelfs niet voor terug deinst om geweld te gebruiken om zijn eigen ongelijk kracht bij te zetten.
Er zijn in principe twee soorten van massahysterie. Een die spontaan ontstaat en nadien gerecupereerd wordt door een ideologie of mensen met een eigen politieke agenda.
Deze soort van massahysterie is in de loop van de geschiedenis van de mensheid waargenomen bij elke revolutie of opstand tegen het gezag van de voordien gevestigde orde. Dit was waarneembaar bij de Amerikaanse revolutie waarbij de Tea-party in Boston uitgroeide tot een gewapende opstand tegen de Engelse koning en zijn bezettingstroepen en vervolgens aanleiding gaf tot de formulering van de onafhankelijkheidsverklaring. Iets gelijkaardigs speelde zich dertien jaar later af in Frankrijk waar deze revolutie uitmondde in het schrikbewind en dictatuur van Robespierre.
Een tweede soort van massahysterie is die niet spontaan ontstaat maar kunstmatig opgewekt wordt door bepaalde politieke krachten met een fanatieke agenda. Dit kon men waarnemen tijdens de communistische opstand in Rusland, bij de machtsgreep van de nationaal-socialisten in Duitsland die hun antisemitisme ongebreideld in de praktijk brachten, bij het maoïsme in China en, kort geleden bij de klimaat-hysterie die een fictieve opwarming van het klimaat wou toeschrijven aan de productie van CO2 een totaal ongevaarlijk gas dat bovendien noodzakelijk is voor de groei van alle planten en bomen op onze planeet. Toen voldoende wetenschappelijke kritiek werd geformuleerd doofde deze massa-hysterie even snel uit als ze gekomen was. De politieke agenda van rood-groen door het opwekken van een massapsychose was mislukt.
En vandaag worden we allemaal geconfronteerd met een kunstmatig verwekte wereldwijde massahysterie rondom een griep-virus dat eerst Corona werd genoemd maar toen bleek dat dit een geregistreerde merknaam was van een bier door AB-Inbev gebrouwd in Mexico, door de Wereldgezondheidsorganisatie omgedoopt werd tot Covid-19.
Het is vanzelfsprekend dat iets wat kunstmatig opgewekt is van nature frauduleus is. Deze fraude is gemakkelijk waar te nemen door de vervalsingen van statistieken, het angstvallig verzwijgen van het bestaan van een efficiënt geneesmiddel tegen het virus, de censuur op kritische meningen op de sociale media. Om er maar enkele te noemen. Wie de creatie van deze massahysterie als eerste bedacht zal later uitgezocht worden door historici. Er zijn aanwijzingen in de richting van de communistische leider van de Wereldgezondheidsorganisatie, Tedros Adhanom Ghebreyesus, maar ook in de richting van machtige Europese leiders als de Fransman Macron en de Duitse Merkel. Ook voor de Belgische premier Wilmès kwam de massahysterie o wonder als een fantastisch geschenk uit de lucht vallen.
Bij middel van suggestie en de inductie van anticipatieve angst, dat is angst die vóórloopt op de feiten en waarvan de noodzaak door niets bewezen is, werd een minderheidsregering van ‘lopende zaken’ plots een regering met speciale volmachten niettegenstaande de totale onbekwaamheid van haar leden klaar en duidelijk bewezen is door de echte feiten, niet door vervalste statistieken en berichtgevingen.
De economische gevolgen van de onnodige en ondemocratische lockdown of sperperiode zijn gigantisch. Er weer zullen de Vlamingen als grootste netto-betaler dienen om de gigantische financiële put van de covid-19 hysterie te vullen.
Even ernstig zijn de mentale gevolgen voor hen die zich door deze massa-hysterie hebben laten leiden. Eens geïnfecteerd door een massa-hysterie verliest men alle weerbaarheid voor de volgende. Wat met de klimaathysterie niet gelukt is zal bij een groot niet zo intelligent deel van de bevolking blijven heersen in hun weerloze hersenen. Men kan die vanaf nu wijsmaken wat men wil. Bij voorbeeld dat België een democratie zou zijn. Of dat het voortbestaan van België noodzakelijk is voor de Vlamingen. Allemaal onwaar natuurlijk maar met de hulp van de hoofdstroom media en hun hypnotiserende staatspropaganda is de Belgische particratie de facto geruisloos een dictatuur geworden. Met geldboetes op verplaatsingen en heuse klik-lijnen.
Zo is naast de geringe impact op de lichamelijke gezondheid de massahysterie inzake covid-19 uitgegroeid tot een echte aanslag op de mentale gezondheid en ook op de vrijheid van miljoenen Vlamingen. Met de collaboratie van een handvol verraders en een totaal onbekwame regering die onder leiding van een Vlamingenhaatster volmachten misbruikt om het voor allochtoon gespuis nog gemakkelijker te maken de veiligheid van Vlamingen in het gedrang te brengen.
Wij worden niet meer door onze politici vertegenwoordigd. Erger nog allerlei experten van twijfelachtig allooi en eenzijdige media doen alsof ze aan de kant van het volk staan, maar in realiteit beperken ze onze vrijheid. De rede en het evenwicht is zoek. Velen zitten op dit moment al financieel aan de grond. De hete adem van een dictatuur is al duidelijk waarneembaar en zelfs de particratie werd buiten spel gezet. Het gebrek aan voorzienigheid van onze Belgische politici aan de macht komt nu grotesk aan het licht. Ze waren op totaal niets voorbereid.
Er is al enorm veel schade aangericht en het valt te vrezen dat de politieke elite ook uit deze crisis niets zal leren. De overheid gelooft niet in de wijsheid van de burger. Weinigen zeggen nog wat ze denken. Velen hebben het opgegeven. Leve de censuur en de indoctrinatie, die draaien op volle toeren! Zelf verantwoordelijkheid nemen en je lot niet door anderen laten bepalen wordt meer dan ooit noodzakelijk. In een democratie neem je je leven in eigen hand! Er is maar één reactie mogelijk: WIJ ZIJN HET VOLK! Scheer U weg, misdadig Belgisch politiek gespuis of hang aan de galg! Dit is een waarschuwing, het volk aanvaardt geen opgedrongen massahysterie.
image_pdfimage_print
Facebook - TwitterShare
Denk na ! Voor iemand anders in uw plaats denkt en handelt.
Geplaatst op 13/04/2020 door a. griffon
Hypothetisch geval:
Stel dat er moet beslist worden wie er moet gered worden, wie in het laatste intensive care bed mag en aan het laatste beademingstoestel ? :Je vader/moeder of grootvader/grootmoeder van 80 die gans hun leven hebben gewerkt. Die belastingen betaalden betaald en goed waren voor hun eigen volk : hun familie, vrienden en buren? Of een asielzoeker of een illegaal van 25 of 30 jaar die hier pas toekwam of werd binnengevlogen en nog nooit een cent belastingen betaalde. (en die ons volk wellicht zelfs veracht) ?
Wie zou u kiezen? Wie zouden de leidinggevende artsen en eventueel de rechters kiezen?
Wat staat er in de opgestelde protocols/richtlijnen die gestuurd aan de artsen? Wie hield de pen vast en wie stuurde de pen van diegenen die die richtlijnen schreef? En wat zou u er kunnen aan veranderen?
Het is nooit korter bij geweest dan nu. Denk er dus maar vlug over na, en zeker wanneer u morgen weer in het stemhokje staat.
Ja, ik weet het. Moeilijke en directe taal en vragen. Als u daar niet tegen kunt, dan verwijs ik naar de politici en de woordvoerders die iedere instelling heeft, en die graag wollig vertellen wat u wilt horen.
Een dokteres heeft in een Facebookbericht haar ervaring gedeeld van de afgelopen weken. Daarin benadrukt ze de harde realiteit bij oudere coronapatiënten. “Zij die opgroeiden in de nasleep van de oorlog, worden nu geofferd om alle overlevingskansen te geven aan zij die nooit oorlog kenden”, klinkt het.
Momenteel liggen er 1.257 mensen op intensieve zorg. Daarmee is nu iets meer dan de helft van de beschikbare ic-bedden (2.293) bezet. Er is dus nog een grote marge, al is dat voor een stuk te wijten aan het feit dat oudere coronapatiënten met weinig overlevingskansen snel worden opgegeven.
Andere geneeskunde
Dat is althans de vaststelling van Leentje Janssen, dokteres in het Ziekenhuis Oost-Limburg in Genk. In een Facebookbericht beschrijft ze de dubieuze gang van zaken. “Onze intensieve zorgen liggen ‘bijna’ vol. Er is nog marge. We doen het goed. En ik maak me stilletjes de bedenking over wat we hier vandaag wederom gedaan en gezien hebben. De enige reden waarom de intensieve zorgen niet vol liggen, is omdat we aan heel andere geneeskunde zijn gaan doen. Ouderen, van diverse medische achtergrond, die zich momenteel presenteren met een plots verslechterende toestand, worden sneller dan ooit afgewogen naar hun ‘waarde’, ‘prognose’, ‘benefit’ en ‘outcome’.”
Ouderen opofferen
“Waar we vroeger onze gevorderde hoogstaande geneeskunde ten volle (en soms met de nodige therapeutische hardnekkigheid) botvierden om ook de meest kanslozen alle kansen te geven, wordt daar nu heel principieel een lijn getrokken. Hoewel iedereen slachtoffer is van deze crisis, zijn het toch vooral de ouderen die hier sneuvelen. Zij die opgroeiden in de nasleep van de oorlog, worden nu geofferd om alle overlevingskansen te geven aan zij die nooit oorlog kenden”, klinkt het.
NA GESCHRIJFSEL
*
Voor wie het nog niet wist: het is een hele eer om af en toe te kunnen terugvallen op deze collega’s om er een pint goed bloed op te doen.
Net als Guvaal, bekleden die, sinds het wegvallen van Angeltjes, een ereplaats in mijn persoonlijke Galerij der Groten.
Enne, net als bij de betreurde Angeltjes, zitten we niet altijd op een en dezelfde golflengte. Maar dan is de schok der ideeën die telkens nieuw licht brengt.
En ja, ‘tt is waar: iedere wijze uil is ooit ’n uilskuiken geweest. Als we maar onszelf blijven.
mijnheer Tedros_Adhanom Ghebreyesus is niemand minder dan de Führer van de WHO, de zoveelste Grote Roerganger die niemand (buiten de partij-cenakels) ooit heeft gekozen.
218 - CORONA STRAF VAN GOD OF EERDER EEN ONAANGEKONDIGDE OORLOGSMISDAAD VAN DE RODE GARDE
218 - CORONA STRAF VAN GOD
*
Maandag 13 april 2020
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
Ja, wijlen Maarten Luther en onze Keizer Karel V zijn nooit de beste maatjes geweest. Neen, het ging niet om de 1ste of om de 3de van de Drie G’s, maar om de 2dfe, de G van… Geld. En dan weten we meteen welke kant we moeten op kijken. En daar zijn wij Vlamingen, tot op de dag van vandaag (gezien de Scheiding der Nederlanden) de grootste slachtoffers van.
-
De overheid ziet men (bij deze ‘Gereformeerden’) als gezag ingesteld door God: Deze ‘Overheid’ is Gods dienaar, u ten goede’ (Romeinen 13)…. Dergelijke houding leidde destijds tot verzet tegen de Duitse Bezetting? Chapeau!!!!
Wij als Vlaming hebben geleerd dat elk Gezag van God komt, wat ongeveer hetzelfde is. Maar ‘kronen’ die op de eigen kop worden gezet, zijn geen gezag, maar de aanfluiting ervan.
-
Erger is het, wanneer in onze eigen landen de kerkklokken nu al overstemd zijn door het schreeuwen van de muezzin in de vele landsvreemde minaretten. Is wraakroepend, bijna even wraakroepend als de medeplichtige mediastilte daar omtrent.
Laat daar tenminste traditioneel de Grote Voorjaars Kuis beginnen.
Is het ontstaan en de verspreiding van het coronavirus een straf van God? In veel protestantse kerken in de Nederlandse ‘Bible-belt’ is men daarvan overtuigd.
Grofweg kun je in Nederland drie soorten protestanten onderscheiden. De meest rekkelijke (en grootste) groep vind je bij de Protestantse Kerk in Nederland (PKN). Dan zijn er de Orthodoxen, waarvan de kerkgenootschappen van oudsher de achterban vormen van de ChristenUnie (CU). En tenslotte de Bevindelijken. Hiertoe behoren kerkgenootschappen als de Gereformeerde Gemeenten, Hersteld Hervormden, Oudgereformeerden en diverse afsplitsingen die in de loop der tijd zijn ontstaan. Deze gelovigen worden politiek gerepresenteerd door de Staatkundig Gereformeerde Partij (SGP). Het gaat om een half miljoen mensen, die vooral wonen in een strook die loopt van Zeeland via het midden van het land naar de omgeving van Zwolle, de zogenaamde Nederlandse Biblebelt.
Relatief gesloten gemeenschappen
In bevindelijke kringen wordt sterk gehecht aan het gezag van de Bijbel: ‘Het onfeilbaar Woord van God met exclusieve, absolute en universele zeggingskracht’, zoals helder verwoord op Wikipedia.
Hoewel bevindelijk-gereformeerden vooral verkeren in verbanden binnen hun eigen zuil en veelal te vinden zijn op het platteland in relatief gesloten gemeenschappen, wil dit niet zeggend dat zij zich bewust isoleren. Ook niet dat zij, zoals de Amish, moderne uitvindingen niet accepteren. Integendeel, zo runden de uit bevindelijke kring afkomstige gebroeders Baan jarenlang een groot softwarebedrijf. De moeite met televisie bijvoorbeeld komt vooral door de inhoud van de programma’s, niet door het medium op zich.
In bijzondere omstandigheden, zoals nu, heeft de overheid bijzondere bevoegdheden
De overheid ziet men als gezag ingesteld door God: ‘Zij is Gods dienares, u ten goede’ (Romeinen 13). In bijzondere omstandigheden, zoals nu, heeft de overheid bijzondere bevoegdheden, die dan ook nauwgezet worden opgevolgd. Dit betekent niet dat men alles maar over zich laat heenkomen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwam er zo steeds meer verzet vanuit bevindelijke kring tegen de Duitse bezetter.
Vaccinatie
Een minderheid van de bevindelijken wijst vaccinatie af, waardoor in dorpen met relatief veel bevindelijk-gereformeerden de afgelopen decennia een aantal keren de in Nederland vrijwel verdwenen ziekte polio is uitgebroken en ook mazelen en bof. Vaccineren wil niet zeggen dat medische behandelingen worden geweigerd, zeker niet als deze levensreddend zijn. Ook zijn relatief veel mensen uit bevindelijke kerken werkzaam in medische beroepen.
De betrekkelijk kleine groep die vaccinatie weigert, ziet het eigen leven als iets wat in Gods hand is. Vaccineren is dan een blijk van wantrouwen tegenover God. Er geldt echter ook dat je jezelf en anderen niet moedwillig in gevaar mag brengen, wat voor de meesten de doorslag geeft om zich wel te laten inenten. De in bevindelijke kring gehanteerde belijdenisgeschriften als de Heidelbergse Catechismus, waaraan een groot gezag wordt toegekend, noemen ziekte iets wat ons niet bij toeval overkomt.
Loon van de zonde
Binnen het protestantisme (maar niet alleen daar) worden ziekte en dood gezien als ‘loon’ van de zonde: Met de zondeval zijn ook ziekte en dood in de wereld gekomen. Het gaat voor de meesten dan niet om een persoonlijk loon, maar iets wat de wereld in het algemeen treft.
Hij schrijft dat corona een straf van God is voor de zonde van de mensen en plaatst het virus daarmee in een Oudtestamentische context
In bevindelijke kring gaat men echter een stap verder. Daar ziet men ziekte ook als een middel in Gods hand. Een brief van dominee Agteresch van de Gereformeerde Gemeente Werkendam aan de kinderen van zijn gemeente zorgde voor veel ophef toen die in handen viel van De Telegraaf. Hij schrijft dat corona een straf van God is voor de zonde van de mensen en plaatst het virus daarmee in een Oudtestamentische context waarin een toornige God onheil op de mensen afstuurt om ze tot bekering te dwingen. Een in het Algemeen Dagblad opgevoerde pedagoog sprak er schande van, daarmee het culturele isolement onderstrepend waarin de bevindelijke zuil steeds meer komt te staan.
Bekering
Gebruikelijker is echter de visie die andere bevindelijke predikanten deze dagen verwoorden. Ook zij leggen een verband tussen het sturen van een ziekte en zonde, maar betrekken dit op het individu en op persoonlijke zonden.
Een andere mogelijkheid die in bevindelijke kring veel wordt genoemd, is dat het virus een aanwijzing is dat de Eindtijd is begonnen. De Bijbel noemt besmettelijke ziekten expliciet als een van de tekenen hiervan.
De remedie vanuit bevindelijk-gereformeerd perspectief ligt voor de hand: bekering. De oproep hiertoe kwam het Reformatorisch Dagblad op hoon te staan, evenals die van het houden van een bidstond. De krant schreef: ‘In de negentiende eeuw, tijdens heftige uitbraken van cholera, riepen predikanten hun hoorders op om te doen wat God sprak tot Salomo (2 Kronieken 7:13,14). Als God ziekte zendt, moeten ze zich verootmoedigen, bidden, Gods aangezicht zoeken en zich bekeren. Als het volk dat zal doen, ‘zo zal Ik uit de hemel horen en hun zonden vergeven en hun land genezen.’
Megakerken
Zo vraagt men zich in bevindelijke kring af: ‘Als men alleen weet van een God van liefde en niet meer van Gods toorn over de zonde en Zijn rechtvaardige straffen, dan is men wel ver afgedwaald van hetgeen ons in de Bijbel wordt voorgehouden. Dan heeft men inmiddels een heel ander Godsbeeld dan de christelijke kerk vanouds heeft gehad.’
een link gesuggereerd met de diensten die in megakerken in deze plaatsen worden gehouden
Aanvankelijk berichtten diverse media dat het coronavirus de Biblebelt zwaar getroffen had en werd een link gesuggereerd met de diensten die in megakerken in deze plaatsen worden gehouden. Het feit dat in sommige gemeenten met een relatief grote bevindelijk-gereformeerde populatie veel coronagevallen werden geconstateerd, bleek echter niets te maken te hebben met het te lang door laten gaan van kerkdiensten en het bezoeken daarvan.
Verzet tegen uitzonderingspositie
Alle protestantse kerken hebben zich volgens onderzoek van het Reformatorisch Dagblad strikt gehouden aan de door de overheid uitgevaardigde maatregelen, waarbij vanaf 12 maart bijeenkomsten van meer dan 100 personen verboden waren en vanaf 23 maart alle samenkomsten, met uitzondering van religieuze tot 30 personen. In seculiere kring is er tegen deze uitzonderingspositie van kerken op grond van de grondwettelijke godsdienstvrijheid veel verzet.
Tussen 12 maart en 23 maart organiseerden sommige gemeenten nog steeds diensten in kleinere groepen van minder dan 100 personen, aangezien zij de regels van de overheid als zodanig interpreteerden. In Staphorst leidde dit tot grote ophef. Inmiddels zijn veel kerkdiensten online te volgen, waarbij in de kerk zelf alleen de dominee, een aantal kerkenraadsleden, de organist en de technische mensen aanwezig zijn.
Islamitisch verzet
Islamitische kringen volgen de situatie in de kerken met argusogen. Naar aanleiding van een besmetting na een samenkomst in een verzorgingstehuis in Sommelsdijk riep burgemeester Aboutaleb van Rotterdam op om alle kerkdiensten te verbieden. Een bewoonster van 107 jaar herstelde, maar verschillende andere bewoners overleden. Dat deze besmetting al voor 12 maart had plaats gevonden vertelde Aboutaleb er niet bij.
een tweet de wereld in waarin hij het doorgaan van kerkdiensten in Oldebroek hekelde
Ook had hij het niet over de Turkse bruiloft met 500 gasten die na die datum in Den Haag door de politie moest worden opgebroken. Het Haagse raadslid voor de islamitische Partij van de Eenheid Arnoud van Doorn stuurde een tweet de wereld in waarin hij het doorgaan van kerkdiensten in Oldebroek hekelde, terwijl het om een bericht van twee weken eerder ging en de diensten in die vorm al lang waren gestaakt.
Islamitische organisaties zijn alert als het gaat om het aan de kaak stellen van (vermeende) (voor)rechten van christelijke kerken. Het is al gelukt om de islamitische gebedsoproep gelijk te stellen aan het luiden van de kerkklokken. Om iedereen een hart onder de riem te steken klonk die oproep op vrijdag 3 april bij verschillende moskeeën extra luid. Voor sommigen zal het eerder angstaanjagend dan bemoedigend zijn geweest.
NA GESCHRIJFSEL
*
Corona is niet in de eerste plaats een directe straf van God (die de mens heeft geschapen naar Zijn beeld en gelijkenis) maar veeleer en zelfs uitsluitend het werk van de Rode CCP. De Chinese Communistische Partij.
*
En dan maar onderling aan het vitten gaan…’If you cnn0t’ beat them, confuse them’
De private markt moet blijkbaar volledig de rats-modee in gereden worden. Solidariteit is éénzijdig, schreeuwerig en onvoorwaardelijk. De overheid als ‘be all and end all’ van het publieke en private leven. 1984 is aanstaande, en we gaan er niet blij van worden. Ik zie zes krachtlijnen.
Dictatoriale neigingen van een minderheidskabinet
De volksgezondheid blijkt wat waard. Tot zelfs de totale verarming van de maatschappij. Desnoods manu militari afgedwongen, zelfs als dat GAS-boetes oplevert zonder juridisch draagvlak. De manier waarop mensen als De Block, De Crem en consoorten hun eigen mandaat invullen, zegt iets over de dictatoriale inborst van de huidige generatie politici.
Wie geen leider is, of inhoudelijk sterk, is niet meer dan een tafelspringertje. Die doen al wat nodig is om gehoord te worden. En ze dwingen dat af op manieren die hun positie niet legitimeert. Alle beperkingen op dat punt moeten wijken voor het zelf gedefinieerde ‘algemeen belang’. Daarvan zijn natuurlijk ‘zij alleen’ de ultieme representatie. Zij bepalen de validiteit van wetenschappelijke kennis, de rol van de economie, de sinterklaas strooisels etc. Maar vooral valideren ze hun eigen keuzes als de enige juiste. Alle bewegingen van het maatschappelijke leven culmineren in de legitimiteits-overstijgende persoon van een crisispoliticus in volmacht-tijden. Dat men faalt in de route die gevolgd moet worden — mondkapjes, testen, testmateriaal, woonzorgcentra — is allemaal verkeerd begrepen ‘excellentie’. De WHO vindt het allemaal prima, maar is zelf bron van veel wanbeleid, en eigenlijk een institutioneel doorslagje van de overheid.
Verantwoording en vertrouwen
De zieligheid van de soeverein in deze tijden piekt. Iedereen neemt de best mogelijke maatregelen, al zijn die alle verschillend, zowel inhoudelijk als temporeel. Zo ook de exitstrategie. Echte verantwoording komt er wellicht nooit. De uitwerking van alternatieven valt niet te bewijzen. En alle schade, hoe groot ook, zal als noodzakelijke gevolgschade worden weg ge-argumenteerd. Iedereen is nerveus en dan gaat er wel eens wat fout… maar niemand is van slechte wil! Daar moet je het dan maar mee doen.
Falende middelmatigheid is de norm.
Nochtans is ‘output legitimiteit’ even belangrijk, zo niet belangrijker dan ‘input legitimiteit’. Helaas is die in België al uiterst wankel. Falende middelmatigheid is de norm. De rekening wordt toch doorgeschoven. Al wijzigt de overheid haar mening in deze crisis nog 10 keer: Het was de best mogelijke route, gelet op feiten en omstandigheden en voortschrijdend inzicht. Verantwoording is onwenselijk, en het vertrouwen van de burger niet nodig. Dat hebben we al zo vaak beschaamd en er gebeurt toch niets.
Als we de trias politica dan toch zo belangrijk vinden, zou een inhoudelijke afrekening wel wat explicieter mogen. Ik vrees namelijk dat een stem binnen 4 jaar op Vlaams Belang of N-VA alleen niet zal volstaan.
De media als schoothondje
Ik vraag me af waar die huidige generatie journalisten wordt opgeleid. Of welke eindredacteur de hele dag in de nek van die mensen loopt te hijgen dat het allemaal wat linkser mag. Dat ze geen weerspiegeling zijn van de maatschappij is jammer. Maar dat hun standpunt door velen wordt gezien als maatschappelijk leidend is ronduit gevaarlijk. ‘Simulacra’ zijn enorm problematisch daar ze inactiviteit en zelfs illusies opleveren. De media is grotendeels verworden tot het schoothondje van ‘de macht’, of beter, van het bestaande institutioneel-elitaire publieke domein.
Als we als hoog opgeleide maatschappij niet in staat zijn inhoudelijk verweer te bieden tegen een structureel falende overheid en tegen media die het publiek functioneren niet deconstrueren, maar louter de macht en het systeem bevestigen, dan kunnen we beter de universiteiten afschaffen. Die hebben dan niets bijgedragen aan het ’verlichtingsdenken’, of in ieder geval aan de implementatie ervan.
De media schaffen zichzelf wel af.
De media schaffen zichzelf wel af. Dat gebeurt vanzelf als je nieuws vooral als een verkoopbaar product bekijkt. Het merendeel van wat wordt aangeboden kwalificeert sowieso niet meer als info of nieuws. Zelfs niet als je bereid bent de discussie te voeren over de vraag of nieuws/info ooit helemaal objectief kan worden geleverd.
Monetair beleid ten voordele van een 1984-overheid
Het mag kosten wat het kost, en wij bepalen wel hoe dat geld verdeeld moet worden. Buiten het feit dat bepaalde essentiële faciliteiten zoals nood-kredieten nog altijd niet actief zijn, is straks de vraag wie die financiële puinhoop gaat opruimen. Het zal niet de werknemer zijn, want de tewerkstelling zal slijmerig traag weer op gang komen. De economische heropleving zal slechts zeer gradueel vanuit een erg diepe krater kruipen. En bedrijven houden de vinger op de knip totdat men effectief een terugkerende vraag ervaart. We spreken dan over jaren. Maar dat doet er niet toe. We doen alles wat nodig is, klinkt het dan in navolging van Mario Draghi. De 1984-overheid redeneert namelijk als volgt: Ik kan hier alleen maar bij winnen, ten koste van de maatschappij die ik vertegenwoordig.
Diezelfde overheid denkt: De Europese Centrale Bank (ECB) houdt de rente laag — zodat ik goedkoop kan lenen — en koopt waardepapier waar ze kan. Inflatie is er niet, want de deflatoire tendenzen (economische inactiviteit, demografische effecten, schuldniveau’s) zijn te groot. Tenzij ik belastingen ga heffen, maar dat is voor later. Liever nog zouden we het volgende zien. We zouden als landen geld kunnen ophalen in de markt, maar dan beslissen de financiers mee over ons economisch en begrotingsbeleid. We schrijven dus liever in op de balans van de ECB met SDR (special drawing rights of bijzondere trekkingsrechten). Op basis daarvan geeft de ECB nieuw geld uit. Die kunnen nadien worden weggestreept. Of de ECB kan, al dan niet eenzijdig, beslissen om die geldhoeveelheid terug te laten krimpen. Een andere route is het uitgeven van eeuwigdurende obligaties (door nationale overheden) die de ECB dan opkoopt.
Overheid of armoede
In beide gevallen heeft de overheid er geen last van. Die kan sinterklaas spelen. De SDR kwalificeren niet als (overheids)schuld — hooguit als een schuld aan zichzelf. Bij het wegstrepen leidt dat misschien tot hogere inflatie, maar die heeft ze sowieso niet aan een touwtje. Als anderzijds de ECB de geldhoeveelheid doet krimpen, dan zakken de prijzen van activa. Dat levert dan weer een verzwakte private markt op, die makkelijker te domineren is. De grens tussen budgettair en monetair beleid verdwijnt in het aangezicht van een woekerende overheid. Monetaire financiering van de begroting en overheidsuitgaven in het algemeen zijn dé natte droom van iedere 1984-overheid. Het VK geeft momenteel het lichtende voorbeeld. Quantitative easing (QE, kwantitatieve versoepeling) was enkel maar liquiditeitssteun, dit is het echte werk. Weg met die disciplinerende obligatiemarkt. Zelfs media-coryfee Paul De Grauwe is er voor te vinden. Kan je nagaan.
Overheidsfalen kan je oneindig wegpoetsenachter technocratisch monetair beleid.
Technocratisch monetair beleid en 1984 gaan, misschien in tegenstelling tot wat men op het eerste zicht zou denken, perfect samen. Je kan van lockdown naar lockdown waarbij je de economische cohesie volledig uitkleedt, zonder direct effect. Overheidsfalen kan je oneindig wegpoetsen achter technocratisch monetair beleid. Het eindpunt daarvan is niet noodzakelijk een monetaire implosie (dat kan evenwel). We komen vooral terecht op een structureel lager plateau van economische activiteit en vooruitgang. Dat betekent een publiek-institutioneel-ingesloten passiviteit. ‘Overheid’ of ‘armoede’ is dan de enige keuze voor de maatschappelijke dynamiek. Niet veroorzaakt door een natuurwet, maar als gevolg van expliciete institutionele en ideologische keuzes.
De exit commissie
Ik nam kennis, zoals u, van de exit commissie die ons uit deze ellende moet verlossen. Die gaat er naar eigen zeggen de tijd voor nemen en heel gefaseerd werken. Het economische belang is niet wat primeert. Dat mag niet verbazen. 9 van de 10 commissieleden slepen zich al hun hele professionele bestaan voort op publiek geld. Ze hebben er blijkbaar geen enkel benul van waar hun salaris vandaan komt. Mensen als Geert Noels en Ivan Van de Cloot, die zich als media-economen wel vaker in het debat mengen, werden geweerd. Daar zijn ze waarschijnlijk maar beter blij mee. Maar bovenal zouden zij te veel de vinger op de ontelbare pijnlijke plekken leggen. Deze exitcommissie – en ons hele politieke systeem – heeft last van wat Adam Tooze in de laatste London Review of Books adequaat beschrijft als het ‘gebrek aan leiderschap op het adequate niveau van de crisis die bedwongen moet worden’.
Er was allerhande kritiek, bijvoorbeeld dat de commissie niet divers genoeg was. Er was blijkbaar geen pedagoge en geen vertegenwoordiging van het middenveld en van de werkgevers en werknemers. Dan was er weer te weinig jong volk, en ga zo maar door. Je moet uiteraard niet de ambitie hebben om écht een verschil te maken. Dan pas je natuurlijk niet in het profiel van zo’n commissie. Daarom mijn voorstel: Vraag Myriam, uit de HLN-serie Overspel in tijden van corona. Die slaagde erin tijdens haar laatste rendez-vous met haar minnaar voor de lockdown op zijn minst 10 orgasmes binnen te harken. Die zit nu toch troosteloos thuis bij haar man en wist blijkbaar toch iets voor elkaar te krijgen. Dat is winst.
die exit gaat een nog grotere puinhoop worden dan hoe we deze ellende in gesukkeld zijn
Hoe dan ook, die exit gaat een nog grotere puinhoop worden dan hoe we deze ellende in gesukkeld zijn. Alles valt namelijk te beargumenteren in de spagaat tussen volksgezondheid en economische belangen. Niemand is verantwoordelijk. En de strategie van het ‘pompend remmen’ die de Nederlanders toepassen, is de ideale cocktail voor puur wanbeleid à la belge. Niemand durft te beslissen of verantwoordelijkheid te nemen, en de media zullen ex-post iedere mogelijke uitkomst simpelweg legitimeren.
De maatschappij kan het niet schelen
Wie een goed functionerende parlementaire democratie wil, heeft naast faire regels en bekwame mensen ook een geëngageerde maatschappij nodig. Die hebben we niet. We hebben een maatschappij die in overgrote mate afhankelijk is van de overheid qua (vervang)inkomen. Zelfs voor de crisis was dat al zo. De rest van de maatschappij is vooral te druk met zichzelf, met Netflix en Facebook en wat nog. Op heldere momenten laten ze zich na een bezoekje aan het containerpark opnieuw in coma rijden door Ter Zake, de Afspraak of desnoods het VTM-nieuws. En dat zonder enige vorm van verweer, ondanks de eindeloze reeks idioterieën die je er dagelijks te verwerken krijgt. Dan ben je als maatschappij dus niet meer te helpen. En maakt het dus niet uit wat voor publiek bestel we hebben, zolang de geldkraan maar open blijft staan. En ondertussen klappen we iedere avond als collectief stress-reductieritueel.
De weg naar 1984 is duidelijk, de weg eruit allesbehalve
Het heeft er alle schijn van dat ‘1984’ nu echt wel in aantocht is. De crisis na crisis, die alle bestaande problemen uitvergroot, zal leiden tot een technocratisch-marxistische putsch in alle maatschappelijke domeinen. De gemiddelde apparatsjik ziet daarin nu reeds de manifestatie van zijn eigen ideologie, zonder ook maar iets van waarde toe te voegen. Het is zo omdat ik het zeg. Amen! Let wel: De weg naar 1984 is duidelijk, de weg eruit allesbehalve. Laten we zorgen dat we het ons niet uitgebreid gaan beklagen, althans voor wie het überhaupt nog wat kan schelen.
NA GESCHRIJFSEL
*
Zoals die bezig zjnn inderdaad. De media schaffen zichzelf wel af.
Llijfsbehoud is er wel tussen het gewone volk, de klavier- en panne-slaven, maar de stem in hun oren laat hen geen andere keus. Want Gottekes toch, als het dan toch àndersd wordt, dan keren die wel tijdig hun kar en nemen nieuwe werkslaven in deinst. De oude zijn dan rijp, lijk het gebeurde bij GVA, toen dee Kanaaalduiker het daar voor het zegen kreeg, voor het gekkenhuis.
*
Als anderzijds de ECB de geldhoeveelheid doet krimpen, dan zakken de prijzen van onze activa….
…ESF…. Europees Steun Fonds…./… de voorzitter van de eurogroep, de Italiaan Mario Centeno…/…. Die eurobonds – obligaties, zeg maar…/…
Tot zover deze nieuwe portie sprankelende inspiratie van de hand van de Meester. Laten we ons dus vooral niet tegenhouden om hierop door te gaan…
*
SPEAKERS CORNER
Alle Menschen werdden Bruder, ze leven uit één en dezelfde (lege) portemonnee en e slapen in hetzelfde bed bij elkaars vrouw. Goed en erg orogoneel gevonden in dit Beethoven & Corona J aar.
….
Nog zoiets as Mozarts Don Giovanni. Van een vuile droom naar de Bühne, en nu van de BIne naar de raliteit. En dat, helemaal in de lijn van de verdoemernis, onder de kundige leiding van… een Italiaan.Mario Mario Centeno, Marius de Centenbijter…
-
Jajaja, het Christendom en meteen de ganse Westerse Beschaving kwamen ooit uit dat door God gezegend land, dank zij het Europees Steun Fonds zal de totale her ver-oerwouding onder leding van de Centenbijtern ook van daar komen. Net zolas een slang in haar eigen staart bijt om er gif in te spuiten..
-
Maar een verwittigd man is er twee waard. Het volstaat in dat ‘Fonds’, de Beëlzebubs te vervangen door…. Serafijnen. En dat soort Leiders is te vinden in elke Nationalistische Partij van elk land. Geen scharrel-handen maar Christelijke Broederhanden. Zie De Harp van Sint Franciscus van Felix Timmermans…
-
Tja, wat willen (vooral de Waalse) Marxisten dan eigenlijk wwel? De hemel op aarde, zaols Magnjette dat onlngas, in al zijn wijsheid verorepenvbaarde op TV? Maar, als er geen God bestaat, hoe zou er dan een Hemel kunnen bestaan?
Ons Ma heeft nog altijd gelijk. Wie niet werkt, moet ook niet eten. En voor zoiets simpels, is er zelfs geen EU nodig. Het zit, sedert de Zondeval, in de mensheid zelf ingebakken: Uw brood verdienen in het zweet Uws aanschijns en niet door op de kap van Uw medemensen te willen gaan leven..
Laat-avond-journaal van de dag voordien
Als er al Nieuws zou zijn, zit het ondergesneeuwdeonder de propagandiscushe leugentaal
*
FINITO
*
DROLVAN AL DEZE VADERLANDSCHE
*
En dan lees ik, zelf in de mij welgevallige Nieuwe Media, dat de Vlaming die deze pandemine overleeft, voor de verrscheurende keuze zal staan om te kiezen voor de P.V.D.A. of voor HET EIGEN VOLK EERST.
Enerzijds is dat goed, nu al algemeen te bekklemtonen dat de kleuren-graaiers die vele generaties ver ons land naar de haaien hebben geregeerd door het in handen der Slinxe Elite te spelen, dood en begraben zijn. Maar anderzijds als enige oplossing ofwel Marx ofwel het eigen Volk te kiezen.
-
Ook al is het juist, dat de mens toch tegen ’n lolleke moet kunnen, maar deze keus vrijelijk te durven vooropstellen, is even goed een brug te ver, om zoals Mevr. Slimmeniek Sneeppe (Loppem) met reden tegenwierp dat abnormaliteit op zedelijk gebied voortaan best de norm zou zijn.
-
Op het slagveld namelijk, waar er met scherp geschoten wordt, daagt men de goden niet uit.
De belgische MR/VLD en CD&V -junta misbruikte haar volmachten al vaker maar dit is wat er haast geruisloos mee door de smeerpijp, door onze strot werd geduwd:
“Asielzoekers mogen werken op voorwaarde dat ze hun aanvraag tot asiel al hebben ingediend. Normaal moeten asielzoekers een procedure van een paar maanden doorlopen voor ze kunnen werken. Die wordt nu even geschrapt. Voor de duur van hun asielprocedure, zelfs als ze in een beroepsprocedure zitten, mogen ze de arbeidsmarkt betreden. Daarmee wil de kern het gebrek aan seizoen-arbeiders compenseren.”
Nooit meer krijgen ze deze geesten terug in de fles.
Dit komt neer op een feitelijke regularisering, en zal leiden tot meer ‘snelle’ (?) belgen en nieuwe ‘kiezers’.
Natuurlijk gaan daar misbruiken van komen. Natuurlijk zal dat een aanzuigeffect creëren.
Waarom niet de vele werklozen inschakelen, vooral in Brussel en Wallonië en zelfs Vlaanderen om de werkgraad te verbeteren. Of de vele plantrekkers die aan jaren aan de ziekenkas zijn maar overal gaan bijklussen en of voortdurend in en rond hun huis aan ’t werken zijn, zoals iedereen er in zijn directe omgeving kent?
En zo zouden echte zieken ook echt beter kunnen worden geholpen, en het systeem niet gevaarlijk worden overbelast.
Waarom ook niet sommige gevangenen aan het werk zetten, in plaats van hen gewoon vrij te laten?
Of de vele daklozen en de mensen die nu alle dagen in armoede leven?
Of de ontspoorde ‘jongeren’ die eigenlijk nooit echt worden gestraft. Werk zou hen leren wat burger zijn IS , wat echte solidariteit, in dit land betekent. Hoe ze hun leven kunnen veranderen ten goede en eigenwaarde vinden die ze daarna hopelijk nooit meer zullen verliezen.
Er zijn in dit land al veel te veel mensen die kunnen werken maar het niet meer willen, durven of kunnen.
Het enige dat de overheid zou moeten gedaan hebben is die mensen verplichten tot wederdienst, en er voor te zorgen dat de staat niet de grootste dief is van het inkomen van de laagste verdieners (maar ook de meer-verdieners die hun inkomen uit arbeid en ondernemen halen). Die hogere tewerkstellings-graad zou het verlies aan inkomsten compenseren.
Maar het barst hier in dit onland van de makkelijke oplossingen die uit incompetentie en electorale overwegingen worden genomen, en om de schijn van de morele en ethische superioriteit hoog te houden.
Daarmee in het centrum van de geüsurpeerde macht te blijven zitten terwijl het land wegrot is makkelijker, en zonder moeilijke debatten en keuzes. Maar wel misdadig.
Zachte heelmeesters maken stinkende en dodelijke wonden. De Belgische patiënt maakt geen kans meer. En als we nog lang wachten: de Vlaamse ook niet meer.
Zo moet werken voor iedereen lonen, en nietsdoen en luiheid het oorkussen van de duivel blijven.
Het is maar waarvoor u zult kiezen in het stemhokje, tenminste als de bevolking al niet werd vervangen door …..
Zo hoort U het ook eens van een ander. Of klinkt het U in de oren eerder als donderen in Keulen?
Benieuwd wanneer en hoe de Alweters van de Media met dit onheilsbericht zullen durven (moeten) buitenkomen… Er is al zoveel brol te melden. En waarom ook zouden ze golven verwekken?
Dames, waar ook U zich bevinden, naast mondmaskers zouden jullie ook beter, U weet wel… Of ’n aspirienttje, dat helpt ook altijd. Tussen de knirën knijpen en goed gesloten houden…
12/04/2020 Othman El Hammouchi - Leestijd 6 minuten
Het is wellicht de bekendste scène uit de westerse opera: de wraak van Commendatore in Mozart’s Don Giovanni. De ijzingwekkende akkoorden uit de ouverture leiden deze finale in. Onmiddellijk daarna zingt de diepe basstem van het standbeeld de o zo ironische woorden: ‘Don Giovanni, a cenar teco m’invitasti e son venuto’ (Don Giovanni, je hebt me uitgenodigd om met jou te dineren, en hier ben ik). Daarop volgt de ontknoping, met de veroordeling en bovennatuurlijke bestraffing van de adellijke rokkenjager. Die heeft in de eeuwen na de première eindeloos voer gegeven voor interpretaties door kunstenaars en filosofen. Wat maakt dit werk — het laatste van Mozart’s drie grote Italiaanse opera’s die recentelijk in De Munt werden opgevoerd — zo begeesterend voor zoveel mensen?
Tragikomisch
De nieuwe toeschouwer van Don Giovanni zal wellicht snel het ongemakkelijke contrast tussen de spectaculaire en hoogst poëtische eindscène met Commendatore en de rest van het werk opmerken. Net als Le Nozze di Figaro en Cosi fan Tutte is dit een opera buffa. Het heeft dus een overwegend komisch karakter. Dat valt gemakkelijk te merken aan het verhaal. Het begin, waarin Don Giovanni de Commendatore (vader van een vrouw die hij slinks van haar eer trachtte te beroven) vermoordt, is betrekkelijk donker. Daarna volgt de opera echter vooral de lachwekkende lotgevallen van deze vrouwenzot en zijn pathetische dienstknecht Leporello. De beste illustratie hiervan is de aria ‘Madamina, il catalogo è questo’. Daarin zet Leporello de vele veroveringen van zijn meester uiteen: 640 in Italië, 231 in Duitsland, 100 in Frankrijk, 91 in Turkije, maar in zijn thuisland Spanje wel 1003 (mille e tre klinkt leuk en melodisch in het Italiaans)!
deze schijnbaar komische voorvallen hebben ook een schaduwzijde
Don Giovanni wordt namelijk voortdurend geconfronteerd met het leed dat zijn egoïsme en lust veroorzaken. Eerst door Donna Elvira, die hij verleidde met grootse liefdes betuigingen en beloftes van eeuwige trouw, maar kort daarop weer verliet. Daarna door Donna Anna, zijn eerdere slachtoffer, die samen met haar verloofde Don Ottavio de moordenaar van haar vader tracht te vinden. De verraden en verlaten Donna Elvira zingt ook de meest tragische aria uit het stuk, ‘Mi tradi quell’alma ingrata’ (De ondankbare schelm heeft me verraden). Haar hoge, trieste klaagtonen gaan door merg en been.
Ontknoping
Geholpen door Leporello tracht Don Giovanni de bruiloft van het boerenkoppel Zerlina en Masetto te onderbreken en de bruid te verkrachten. Hij wordt meermaals gedwarsboomd door Donna Elvira, Donna Anna en Don Ottavio, en kan maar ternauwernood ontkomen aan hun wraak. Uit geen van deze ervaringen wil hij echter lessen trekken. Hij houdt vast aan zijn losbandige en zondige levensstijl. Wanneer hij samen met zijn knecht terechtkomt op een kerkhof ziet hij een standbeeld van Commendatore. Hij kan het niet nalaten een laatste daad van misdadige grootmoed te stellen tegenover de man die hij van het leven heeft beroofd. Hij nodigt het standbeeld spottend uit om met hem te komen dineren. Dit zou binnenkort zijn einde blijken.
Tijdens een van zijn gebruikelijke banketten doet Don Giovanni zich gulzig tegoed aan uitbundige hoeveelheden alcohol. Zijn feest wordt echter onderbroken door geklop op de deur. Een verbijsterde Leporello durft niet open te doen, dus gaat de meester zelf zijn gast verwelkomen. Hier komen we bij de epische eindscène. Het standbeeld van Commendatore verschijnt in het vertrek en gooit Don Giovanni’s arrogante uitnodiging terug in zijn gezicht. De kwelgeest eist dat de decadente edelman met hem meekomt. Deze stemt onmiddellijk toe, plotseling bezeten door een dapperheid waarvan hij eerder nooit blijk had gegeven. Commendatore gebiedt hem berouw te tonen, maar hij weigert dit consequent. Daarop nemen demonen hem mee naar de hel. Het laatste wat we horen, zijn de wanhopige kreten die hij slaakt vanuit de andere wereld.
Tragische held?
Vele toeschouwers hebben in Don Giovanni’s reactie een heroïsche daad van verzet gelezen. Hij wordt geconfronteerd met de bovennatuurlijke manifestatie van het morele systeem waar hij zijn hele leven lak aan heeft gehad. Desondanks weigert hij zelfs voor God te buigen en zijn gedrag af te zweren. Is Don Giovanni daarmee niet het archetype van de moderne mens, bevrijd van beknottende tradities en aloude standaarden van goed gedrag? Zien we hier niet de belichaming van de verlichtingsmens die de bijgelovigheden van de clerus en diens voorbijgestreefde geloof van zich afgooit?
‘Eén broeder die duizend jaar lang tegen het hele christendom ingaat, heeft vast ongelijk’, zei Karel V tijdens zijn audiëntie met de opstandige Luther. Deze antwoordde met de legendarische woorden: ‘Hier stehe ich, ich kann nicht anders’ (Hier sta ik, ik kan niet anders). Wil Mozart van Don Giovanni een dergelijke heldenfiguur maken, die zijn geweten verkiest boven zijn eigenbelang? De komische aard van de rest van het werk lijkt dat te suggereren. Van bijzonder belang in dit verband is de epiloog die op de eindscène volgt. De personages zingen het volgende stukje samen:
Questo è il fin di chi fa mal,
e de’ perfidi la morte
alla vita è sempre ugual!
(Dit is het einde dat alle kwaaddoeners te beurt valt, en schurken krijgen in dit leven altijd wat ze verdienen.)
Het is een flauwe, kinderachtige levensles, die bijna lijkt op de obligate ‘wat hebben we geleerd’-sectie van vele tekenfilms. Mozart lijkt de oppervlakkigheid en schijnheiligheid van hun gemoraliseer te willen tonen, in scherp contrast met de epische finale die hij zijn protagonist schenkt.
De aanmatigende façade
Maar is het vermeende heroïsme van Don Giovanni — en bij uitbreiding de moderne mens — meer dan een aanmatigende façade om zich zonder scrupules te kunnen overgeven aan de eigen verlangens? Het traditionele begrip van heldendom houdt een verplicht element van offer en zelfverloochening in. Dat blijkt bijzonder goed uit de heidense heldenmythes die op bekende wijze door Wagner op muziek werden gezet. Is het niet lachwekkend, zelfs karikaturaal, om zich een heldenstatus aan te meten omdat men elke notie van zelfbeheersing en matiging heeft laten varen?
‘Ni Dieu ni maître’ was het credo waaronder de moderne mens ten strijde trok tegen Kerk en traditie
Waarlijk vrij is de mens die geen slaaf is. Niet van een aardse macht, maar evenmin van zijn eigen lusten en verlangens. ‘Ni Dieu ni maître’ was het credo waaronder de moderne mens ten strijde trok tegen Kerk en traditie, overtuigd van de superioriteit van zijn ‘bevrijding’. In Don Giovanni onthult zich dat als het bedrog dat het altijd al was. De pompeuze grootspraak en dikdoenerij van de edelman die zijn einde nadert, overtuigen ons niet van zijn noblesse. Integendeel, ze benadrukken de zieligheid van zijn gekozen levenspad. Zijn slaafsheid verlaagt hem tot blinde navolging van zijn laagste impulsen, transformeert hem tot iets lager dan een mens. Wellicht doelde C.S. Lewis op deze permanente corruptie van de ziel toen hij zei dat de poorten van de hel van binnenuit gesloten zijn. Of zoals de Koran zegt: ‘God bezegelde hun harten en hun gehoor, en voor hun ogen is een sluier’.
De tragedie van de moderne wereld is dat ze niet alleen de morele zuivering van de menselijke verlangens die het leven zin gaf omverwierp. Ze sloot ook elke weg terug af door ze te veroordelen tot kitsch. Geen figuur belichaamt die intense tragiek zo volmaakt als Don Giovanni.
Wilmès II is gewoon de ordinaire na-geboorte van Sjieke Sjarel Premier, de Waalse tegenvoeter van wijlen het Blauwe Gentse Liegebeest. Beiden hebben het – voorlopig - ver geschopt in de EUSSR graai-politiek der Breesmoelkikkers.
Sophie Wilmès dan? Sodia Loten zou beter zijn, want de show is nooit ver weg. Heb ik al meermaals gezegd, maar ik hoor het totch zo graag. En Paasklokken horen we dit jaar toch niet. Wat meer i,s haar Vloms is iets of wat verstaanbaarder dan dat van de Grote Roerganger met zoijn 5 gepantserde limousines mèt chauffeur.
En van hun ‘Saint Touche’ per einde maand zullen we maar best zwijgen zeker?
HET FEDERALE PARLEMENT PLAATSTE ZICHZELF BUITENSPEL EN GAF ZICHZELF OVER AAN DE PARTICRATIE.
- 11/04/2020 Lorenzo Terrière - Leestijd 7 minuten 1
*
De Belgische parlementaire democratie heeft zichzelf tijdelijk uitgeschakeld. ‘Nood breekt wet,’ zo omschreef Kamervoorzitter Patrick Dewael de kunstgreep met volmachtenwetten. De federale regering-Wilmes II lijkt daarmee vertrokken tot 2024. Terwijl haar actuele samenstelling nog steeds gebaseerd is op de verkiezingsuitslag van 2014.
Wilmes’ enige mandaat is om de prangende gezondheidscrisis te ‘managen’.
Het regionale bestuursniveau is wél nog gewapend met de politieke slagkracht en democratische legitimiteit
Daarmee zijn we echter in een periode van federaal non-governo beland. Het inperken van de sociaal-economische schade wordt immers een nog veel grotere stress-test voor het beleid. Maar over hoe we uit dat dal geraken is de Belgische — en bij uitbreiding ook de Europese — politiek hopeloos verdeeld. Net zoals bij de voorbije crisissen moeten we de oplossing niet vanuit die hoek verwachten. Het regionale bestuursniveau is wél nog gewapend met de politieke slagkracht en democratische legitimiteit om grondige lange termijnbeslissingen te nemen.
Dekmantel
Tijdens de gezondheids-crisis waar we momenteel doorgaan rest er weinig belangstelling voor de politieke geschiedenis die zich tegen deze achtergrond voltrekt. Cynisch genoeg vormt de verslapte publieke aandacht voor dit laatste voor verschillende politieke hoofdrolspelers net het gepaste rookgordijn om nu de eigen agenda door te duwen. De gelegenheid maakt de dief, zeg maar.
Het record-tempo waarin de constructie rond Wilmès II in één weekend tijd werd opgetrokken doet vermoeden dat de ruwe tekenplannen al enige tijd in de schuif lagen. Het is dan wachten op het juiste moment van publieke urgentie en maatschappelijke verwarring om de voorkeurs-piste erdoor te krijgen. Timing is alles in de politiek.
Corona als dekmantel dus, hardvochtiger wordt politiek niet. De voorbije episode deed mij althans meermaals terugdenken aan het busongeval te Sierre, dat op 13 maart 2012 aan 28 mensen het leven kostte, waaronder het merendeel Belgische kinderen. We schreven midden maart en de regering-Di Rupo had net een moeilijk begrotingsconclaaf achter de rug. De samenloop van omstandigheden leende er zich evenwel toe om het voorziene begrotingsdebat in Kamer en Senaat te schrappen en te vervangen door een obligate minuut stilte. Verscheidene federale ministers, waaronder ook die van Financiën, repten zich inderhaast per regeringsvliegtuig naar Zwitserland om er eigenhandig de tragische situatie te aanschouwen en te becommentariëren.
De uitkomst van de centendiscussie, waarover de voorgaande weken in de media druk was gespeculeerd, werd op die manier handig onder het tapijt gemoffeld. Wanneer de camera’s van het plenaire halfrond wegdraaiden konden Kamerleden van de meerderheid moeilijk een grijns onderdrukken. De oppositie beet op haar tong om de sociaal wenselijke sereniteit op dat moment niet te doorbreken. Een crisis brengt altijd het beste en het slechtste in de mensen naar boven, maar in de politiek toch ook vooral veel van dit laatste.
Partijkartel
De vier traditionele families hebben als een federaal partijkartel hun lot aan elkaar verbonden en monopoliseren zo de politieke handel en wandel. De formule-Wilmes II kan mits een doorstart — én eventuele uitbreiding — in het najaar verder aanblijven tot 2024. Wederom zal blijken hoezeer tijdelijke ingrepen in België de sterke neiging hebben om een permanent karakter te krijgen.
De sanitaire crisis moet nu ‘gemanaged’ worden waardoor de andere (nog steeds noodzakelijke) structuur-hervormingen in tal van overheidsdepartementen onverkort op stal blijven staan. Die tijdelijke wachtkamer zou wel eens een langdurig onderkomen kunnen blijken. Zeker, de eerstvolgende weken is het een verantwoorde houding om de beleids-focus volledig te richten op de indamming van het virus. Besturen is nu eenmaal prioriteiten stellen.
Het schip op zee laten dobberen is de missie geworden
Maar over de sociaal-economische uitweg die dit land vervolgens moet kiezen, bestaat geen politiek plan van aanpak. Er bestaat daarover ook geenszins consensus binnen het partijkartel. Daarmee zijn we op federaal niveau in een situatie van non-governo terechtgekomen. Kon je de vorige regeringen nog verwijten dat ze het verkeerde beleid voerden (mal governo), dan is sinds de val van de regering-Michel I de ambitie neerwaarts bijgesteld tot louter proberen zelf aan het roer te blijven staan. Het schip op zee laten dobberen is de missie geworden. Een duidelijke koers uitstippelen is niet langer aan de orde. Door de vele kapiteins op het dek bereikt men onderling toch geen overeenstemming.
Stilstand
De federale overheidsinstellingen zijn een goed voorbeeld van deze stilstand. In april 2020 functioneren die nog altijd volgens dezelfde begroting als van in december 2018. En dit ongeacht wijzigende omstandigheden en veranderende behoeften. Niettegenstaande de ambtelijke stilstand telt de politieke ploeg van Wilmes II toch weer dertien ministers. Terwijl ze slechts 38 Kamerzetels vertegenwoordigt. Dat zijn nog geen drie Kamerleden per minister. Door de ministeriële benoemingen mochten de overgebleven regeringspartijen Open Vld, CD&V en MR ook tien opvolgers als nieuwe Kamerleden verwelkomen. Bestaande interne kritiek voor een bonte Vivaldi-coalitie smolt onder de debutanten als sneeuw voor de zon weg.
heeft de parlementaire democratie zichzelf tijdelijk uitgeschakeld ten voordele van de particratie
En o ironie: een volwaardige noodregering mocht er zogezegd niet komen omdat dan kostbare tijd verloren zou gaan met personeels-management. Maar de (her)benoemde ministers hebben nu wel aanwervings-procedures opgestart om hun kabinetten te bevolken. Ook de uitgebreide partijpolitieke puzzel van allerhande top-benoemingen wordt momenteel voorbereid. Als klap op de vuurpijl heeft de parlementaire democratie zichzelf tijdelijk uitgeschakeld ten voordele van de particratie. De ‘superkern’, die wekelijks zonder wettelijke basis optreedt, werpt haar schaduw ver vooruit over het federale parlement.
Tapijtenhandel
Terwijl de economische activiteit is stilgevallen, draait de partijpolitieke tapijtenhandel weer overuren. Nieuwkomers in de stiel verliezen tijdens dit proces onvermijdelijk een stukje van hun oorspronkelijke idealisme. Na een halfjaar van regeren onder volmachtenwetten zal de kleurencode van groenen, socialisten, liberalen en christendemocraten, die op 17 maart aan de regering-Wilmes II het vertrouwen gaf, verder uitgekristalliseerd zijn.
het enige overgebleven alternatief voor de ontevreden kiezer de communisten of Vlaams-nationalisten
Komt er dit najaar een doorstart van deze stemformule, dan vertrekt met zo’n Octopusregering onmiddellijk ook de Belgische regering van de laatste kans. Ze zal zonder Vlaamse parlementaire meerderheid een miljardenfactuur moeten torsen. Kan ze geen duidelijke recepten voor een krachtige sociaaleconomische relance voorleggen, dan is het enige overgebleven alternatief voor de ontevreden kiezer de communisten of Vlaams-nationalisten.
Decentraal denken
Terwijl het federale beleid voor onbepaalde duur op ijs is gelegd, hebben de regionale bestuursploegen wel alomvattende coalitie-akkoorden afgesloten. Door hun compacte opstelling zijn ze beter gewapend om grote maatschappelijke uitdagingen aan te gaan. Ze opereren efficiënt, coherent, en zijn meer geschikt om een op maat gesneden beleid dicht bij de burger te voeren. Wat deze turbulente tijden ons alvast bijbrengen is dat een centralistische aanpak in vele gevallen niet haalbaar en ook niet wenselijk is. One size does not fit all. Daarvoor lopen de verschillende regionale realiteiten te sterk uiteen.
Regio’s horen onderling solidair te zijn en te blijven maar dan gebaseerd op transparante en objectieve criteria. Een goede wederzijdse verstandhouding is effectief haalbaar, sterker zelfs, de deelstaten weten elkaar beter te vinden. Het waren de regionale excellenties die, in tegenstelling tot de twijfelende federale concullega’s, in de eerste delicate fase van de gezondheidscrisis naar voren traden en doortastende maatregelen op tafel legden. Toen de minister-presidenten binnen de schoot van de Nationale Veiligheidsraad het hoge woord voerden, zaten de federale afgevaardigden er eerder bij in notaris-modus.
Wie in de toekomst succesvol beleid wil voeren dient daarom dringend meer decentraal te gaan denken
Wie in de toekomst succesvol beleid wil voeren dient daarom dringend meer decentraal te gaan denken. De deelstaatregeringen steunen op solide parlementaire meerderheden. Ze zijn ons enige overgebleven politieke niveau dat over de nodige democratische legitimiteit beschikt om met volle kracht te besturen. Laat ons die koesteren en versterken zodat we stilaan de wansmakelijke federale deuren-komedie achterwege kunnen laten.
NA GESCHRIJFSEL
*
Wilmes: haar enig mandaat is om de prangende gezondheidscrisis te ‘managen’.
Ja, dat werkt als een soort vliegenvanger waarmee men schadelijke insecten vangt. Ja, U kon het hier al diverse keren lezen. Het is hetzelfde alsof men de dieven zou bevorderen tot schatbewaarders van de gesstolen buit. Welke onmetelijke rokdommen er op dit ogenblik spoorloos aan het verdwijnen zijn, zal pas na het verdwijnen van al die ‘Vomachten’ blijken. De hoegrootheid van de naakte cijfers, dat wel, maar de daders? Die zitten nu al gepakt en gezadeld reeds klaar om, in ’s Lands belang, hun volgende ‘verantwoordelijkheid’ op te nemen. Hoe zou anders, langs allerlei kleijne beken, het spaarwater naar de bergen kunnen stromen?
-
Ee enige gelegenheid voor de Britten, om als Grote Mogendheid, na Waterloo, er de hand niet te hebben aan gehouden, om de Nederlanden, zoals altijd geweest, tot één geheel weer samen te brengen? Met Trump op de achtergrond, zou hun steuntje in de rug wonderen kunnen doen.
Vooral nu ook daar in hun opnieuw veroverd ‘Splendid
IIsolation’, de ‘Labouirers’, net als de Democ Rats in de VS eindelijk onderling in de kling liggen met zichzelf. Zoiden ze beiden het ROOD van de zonsondergang al zien?
Ja, het zijn historische tijden
-
Niettegenstaande de ambtelijke stilstand telt de politieke ploeg van Wilmes II toch weer dertien ministers. Terwijl ze slechts 38 Kamerzetels vertegenwoordigt.
Kan ze geen duidelijke recepten voor een krachtige sociaal-economische relance voorleggen, dan is het enige overgebleven alternatief voor de ontevreden kiezer: de communisten of Vlaams-Nationalisten.
-
‘Deelregering’ is een woord vol slaafse onderdanigheid. Daar helpt geen achterhespen aan. Zelfs niet het aanbieden van een heel varken. Vlaanderen hieft niets te ‘delen’, geen deel uit te maken van iets dat ons al bijna 200 jaar als lijfeigenen behandelt.
Vlaanderen IS een Staat met volle legitieme bevoegdheden. In amper een paar seconden is het zover. Al wacht men in dat Halfrond misschien op de juiste Leider(s). Maar iedere seconde die voorbij tikt, vertikken ook de kansen. Zo stelt zich de vraag of er in de schuif ook ‘iets klaar ligt’ voor het geval dat….. Want de improvisatie van het ogenblik zou wel eens, zoals in dat noodlottig weekeind in Brussel, door de verkeerde mensen kunnen gemanipuleerd worden. Tous ensemble weer in de tred gaan lopen, bijvoorbeeld.
… (JMDD)…In die Kamer heeft hij Patrick Dewael (Open VLD), Kamervoorzitter en architect van de volmachtenregering van Sophie Wilmès (MR) nog eens zijn waarheid gezegd: “De liberalen, zei ‘Deckerken’, kwamen in 1999 aan de macht door de dioxinecrisis en zijn er nu bij door de coronacrisis”…/…
Tot zover deze nieuwe portie sprankelende inspiratie van de hand van de Meester. Laten we ons dus vooral niet tegenhouden om hierop door te gaan…
*
SPEAKERS CORNER
Dank zij JMDD zijn Satan en Beëlzebub niet langer mythische figuren. Ze bestaan echt en ze leven onder ons. Meer nog, het zijn Vlamingen, net als wij allemaal. Maar de Judas-penningen hebben ze wel in de pocket. Het duivels duo V & V(Vrhfdst & Vande la Lal la), hoe zou het ooit kunnen vergeten worden, moeten we, raar maar waar, in feite dankbaar zijn. Want zij hebben de gewone (opgekokte) Vlaming met huisarrest doen inzien dat het met den Belziek gedaan was. Zelfmoord in uitgesteld relais. Opgekuist staat netjes. Weeral iets dat we niet zelf moeten doen, al zal het roemloos einde van deze ‘Staat’ wel eeiwig en altijd in onze schoenen worden geschoven.
Dikke mercie, Jean Marie. Dank zij Uw optreden vallen, traag maar zeker de laatste maskers.
Deze EUSSR, den Belziek in een nog grotere pretentie: beiden vergaan in hun eigen drek en vuilnis.
Misschien de enige juiste en ware inspiratie om een leuk vervolg te breien aan De Stomme van Piortici? Een protserige Dame die met druipend onderlijf probeert om ongezien dee toiletruimte te ontvluchten. Met Laurel & Hardy als inzet; twee billen kletsende clowns op de voorgrond. Lachen gieren, brullen. Hollywood overleeft het niet.
Een aangename vaststelling, buiten die fikm, is dat niet, maar ja, gebeurtenissen als Gele Pest/Rood Gevaar zijn dat nog minder. Maar, zoals Moder Lisa het al zei, we staan erveur en we moeten erdeur.
Het alternatief is bijna te mooi om waar te zijn. Eindelijk de eigen welvaart door zuur verdiende arbeid teug in eigen handen, geen Vreemde Meesters in ’t Land, met daar bovenop een welvarende vernieuwde Europese Econmische Unie. Nauw samenwerkend met de al ge-brexite Tommy’s en de militair machtige vrienden van over de Grote Plas. Die, hoe kan het anders, voet en vuist omtrent kunnen rekenen op het Oude Tsarenrijk. Een Verenigd Europa, niet tégen Rusland, maar integendeel samen mèt, gewoon omdat die in de Geschiedenis altijd aan onze lant meegevochten hebben. Denk nog maar alleen aan Waterloo.
Laat-avond-journaal van de dag voordien
DE MOEITE NIET WAARD
FINITO
*
DROLVAN AL DEZE VADERLANDSCHE BROL
*
Uiteraard ggen al die dingen niet zo simpel, dat ze in een paar hoogdravende zinnen kunnen weergegeven noch gerealiseerd worden. Maar het is nu eenmaal zo, dat ongewone tijden meestal ongewone gevolgen hebben. Vooral als het om lijfsbehoud gaat.
-
Doe AUB zo voort, waarde Her DeDecker. Hoge bomen aan de Kust staan altijd wat vaster in de grond dan hun soortgenoen verder in het veilige hinterland. Ondergetekende heeft het voorrechtt U, via vrienden, ietwat beter te kennen. En daarom zeg ik, d’ er is er maar ene lijkte gij. Hoe zou dat toch komen? Dat ware Leiders niet vanzelf boven het maaiveld uitkomen, maar dat ze er uit MOETEN. Daar staan ze dan, omdat ze niet anders kùnnen. Uw strijd is, als we deze pandemine samen overleven, die van ons allemaal. De zege ligt voor het grijpen.
-
Een mooie slot-scène van een latere film over de Vlaams Heropstanding zou kunnen zijn, de tronie van de Vlaming Dewael door het getraliëde achterraampje van het dievenkarretje te zien verdwijnen achter de hoek. Doek.
Een van de eerste zorgen van ouders die hun kinderen niet meer naar school kunnen sturen zal zijn (stel ik me voor) te beletten dat de kinderen zich bezighouden met dingen waar ze zich beter niet mee bezighouden.
Die bezorgdheid is niet nieuw. In 1806 gaf Joseph de Maistre in een brief een richtlijn aan vaders die zich geen weg weten. Veel hangt namelijk af van ‘…la qualité du père: car c’est un de mes premiers dogmes, qu’il faut amuser les jeunes gens, afin qu’ils ne s’amusent pas.’*
En verderop in deze brief aan Mme Huber-Alléon in Genève, heeft hij het over zijn verblijf in Sint-Petersburg, waar hij ambassadeur van Savoye was. Maar Savoye werd plots Frans na de annexatie door Napoleon en zijn ambassadeurschap sloeg nergens meer op.
De tsaar verzekerde hem dat zijn diplomatiek statuut behouden bleef, want hij converseerde graag met Maistre, maar de weg terug lag voorlopig niet meer open. Maistre voelt zich opgesloten en hij beklaagt zichzelf :
Tout annonce, Madame, que je ne quitterai plus ce pays. Je le trouvais délicieux lorsque je n’y étais qu’un oiseau de passage : depuis qu’il ne m’est plus permis de regarder ailleurs, il n’a plus pour moi les mêmes agréments. Le jamais ne plaît jamais à l’homme ; mais qu’il est terrible, lorsqu’il tombe sur la patrie, les amis et le printemps !**
-
Dit zijn benaderende vertalingen: de man schrijft te mooi voor een vertaling… bij Baudelaire en Balzac lagen zijn werken op het nachtkastje.
‘SOLDATEN HEBBEN WAPENS, WIJ HEBBEN VUILNISZAKKEN’
*
Open brief aan Macron
11/04/2020 Alexander van der Meer - Leestijd 3 minuten
*
Op 28 maart plaatste Mélany Le Barz-Ceretta onderstaande open brief op Facebook. Hieronder vindt u een vertaling van deze schrijnende getuigenis.
Meneer de president,
Het is 28 maart 2020, ik schrijf u dit uit het appartement van mevrouw T., die volgende week haar 104de verjaardag zal vieren, als het coronavirus haar niet voor die tijd te pakken krijgt.
Zij woont in een bejaardentehuis, waar ik en mijn collega freelance-verpleegsters al een aantal jaren werken.
Staat u mij toe dat ik u laat zien hoe wij eraan toe zijn, op deze mooie dag in maart.
Kijk goed naar de foto alstublieft. Ik heb twee patiënten die mogelijk besmet zijn met het virus — testen zijn er niet, en ik heb zojuist het toilet gedaan van een dame van 104. Ik had een douchekapje op en een simpel mondkapje voor — eentje waarvan u heel goed weet dat het niet deugt, want toen u laatst in Mulhouse op straat was, had u gelukkig een echt FFP2-masker op, dat al heel lang nergens meer te vinden is, niet in de gewone apotheek en niet in de speciaalzaak voor gezondheidswerkers. Bovendien hebben ze u vast wel uit de buurt van zieken gehouden. Verder had ik plastic hoesjes over mijn schoenen en droeg ik een VUILNISZAK, die mij alleraardigst ter beschikking was gesteld door het bejaardentehuis, omdat de beroepskleding die daarvoor bestemd is niet meer op voorraad is.
Ik heb enorme zin om te huilen vandaag, omdat ik zoals veel van mijn collega’s me er bij neer moet leggen dat mijn kinderen bij mijn ex-man blijven, zodat ik ze niet kan besmetten. Ik heb ze nu al 15 dagen niet meer gezien…
Ik kan ook wel huilen omdat ik mijn badkamer heb moeten ombouwen tot een ontsmettingsruimte, en ondanks dat toch nog in angst moet leven dat ik mijn partner zal aansteken. En omdat ik iedere dag mijn patiënten moet bezoeken met de vrees dat ik de zwaksten onder hen zal besmetten met het virus.
Meneer de President, hou eens op met al die toespraken om mensen te bedanken, dat is echt onbehoorlijk. U moet wel een hoge pet van uzelf ophebben, als u ook maar één seconde denkt dat een simpel bedankje van u genoeg is om ons al onze tekorten en angsten te laten vergeten, net als dat traangas waar u ons pas nog mee onder liet spuiten.
Hou op met ons materiaal te beloven dat nooit komt.
Hou op met ons helden te noemen. Een held offert zich op voor een goede zaak. Ik wil me helemaal niet opofferen: u bent het die mij opoffert.
Hou op met over verzorgers te praten als ‘de dappere kleine soldaten’.
Soldaten hebben wapens. Wij hebben vuilniszakken.
Wat valt hier nog aan toe te voegen? Wel moest ik denken aan een recent interview in opinietijdschrift Marianne met mijn favoriete Franse filosoof, Michel Onfray. Twee citaten daaruit:
‘Het coronavirus is de eerste serieuze tegenstander van de “Maastrichtse Staat” (bedoeld wordt de EU na het verdrag van Maastricht uit 1992, nvda). En wat blijkt? Dat die staat een papieren tijger is. Het ging er om een economische supermacht te creëren, welnu, er komt een virus en het economische monster blijkt niet eens in staat te zijn medisch personeel van mondkapjes te voorzien, of genoeg testen beschikbaar te maken om het volk te beschermen. In het Maastrichtse Rijk is de toestand van de publieke gezondheidszorg in Frankrijk zo beroerd, dat artsen bejaarden aan de deur van het ziekenhuis moeten tegenhouden, zodat ze zich met de meer rendabelen bezig kunnen houden. Wie had kunnen denken dat de liberale ideologie zo zijn grootste nederlaag zou lijden? Iedereen zal eindelijk in de gaten krijgen dat deze ideologie in werkelijkheid funest is, en voor het volk als geheel zelfs dodelijk…’
‘In deze tijd kun je maar beter niet armlastig zijn. Wie een gevuld adresboek, geld en een netwerk heeft, zal aan het langste eind trekken. Je kunt nu ook maar beter niet in de provincie wonen, en een bejaarde weduwe zijn met weinig mensen om je heen, zonder spaargeld. Want mocht je dan naar de dokter gaan omdat je bang bent besmet te zijn, komt er echt geen test. Hij zal tegen je moeten zeggen dat je tijd voorbij is… En dat de Maastrichtse Staat bij gebrek aan middelen heeft besloten je te laten sterven.’
ACTA SANCTORUM - 11/04/2020 Johan Sanctorum - Leestijd 4 minuten
*
Ze geniet er echt van, bekijkt de keutel grondig, even dacht ik dat ze hem in haar mond ging steken, nee… toch maar niet. Voorafgaand lijkt Maggie zich ergens enorm vrolijk over te maken en krabt zich eens in het haar. Dat zijn normale menselijke gedragingen, en jawel, zelfs tekenen van complete gemoedsrust.
Honi soit qui mal y pense.
Het filmpje, afkomstig uit een videovergadering van de Hoge Gezondheidsraad, uitgezonden door de Franstalige privézender LN24, doet de ronde in francofoon België, niet in Vlaanderen. Klein embargootje, ergens vertrekkend vanuit een partijhoofdkwartier? Onterecht, want het tafereel bevat duidelijk een gezondheidsboodschap die voor elke inwoner van dit land belangrijk is.
*
Gemoedsrust
task force
Twitter
We zien deze dagen vooral virologen passeren, maar de medische wetenschap gaat natuurlijk veel breder. Volgens deskundigen die het neuspulken (rinotillexe) bestudeerd hebben, is het goed om die keutels terug op te smullen (mucofagie) gezien de daarin aanwezige bacteriën je gebit beschermen. Een zekere professor Friedrich Bischinger bevestigt dat deze activiteit zelfs het immuunsysteem versterkt en, meer nog, dat mensen die neuspeuteren gelukkiger zijn én beter in hun vel zitten.
Maggie laat alles overwaaien, en regeert ‘met de vingers in de neus’
Dat klopt helemaal: Maggie laat alles overwaaien, en regeert ‘met de vingers in de neus’ zoals het spreekwoord zegt, op haar duizendste gemak. Zo’n bestuurders hebben we nodig dezeR dagen. Een vorm van totale relaxatie, gekoppeld aan een grote job-zekerheid, onder het motto ‘wie doet me wat?’.
Heel het mondmaskerverhaal – de bestelling bij een obscure Turkse partijgenoot die niet kon leveren, de vernietiging van de strategische voorraad twee jaar geleden zonder die aan te vullen, de pogingen om het nut te minimaliseren omdat ze er gewoon niet zijn – het glijdt van haar af. Want, ook al nemen de ‘ondemocratische’ partijen Vlaams Belang en PVDA het woord ‘onderzoekscommissie’ in de mond, Maggie weet dat zo’n commissie enkel zou dienen om de vis te verdrinken, en dat ze binnen haar partij én de regering nog altijd gebeiteld zit. Hierin compleet geruggensteund door partijgenoot Philippe De Backer, stuurman van een soort task force die steeds maar weer mondmaskers bestelt en Chinese koffiefilters uitpakt.
Dat heeft natuurlijk te maken met de manier hoe je minister wordt: niet via een selectie maar dankzij een deal onder coalitiepartners. Beleidsverantwoordelijkheid krijgen is nog altijd in de eerste plaats een cadeau van de partij voor bewezen electorale diensten, een riante positie als bekroning van een politieke loopbaan, en geen op talent gebaseerde bestuurdersfunctie, laat staan een roeping.
Crisismanager
task force***
vrt
Uiteraard is covid-19 – alleen al daarom ben ik het virus dankbaar – een uitzonderlijke stress-test voor het systeem én zijn roergangers. Dat ik Sophie Wilmès een pluimpje gaf werd me zeer kwalijk genomen. Helaas: de grootste klunzen bevinden zich dit keer aan de Vlaamse kant, de ene, Maggie, federaal, de andere, Wouter, op Vlaams niveau. Twee neuspeuteraars die de pech hadden in een verkeerde tijd een rustige routinejob te zien uitgroeien tot beheerder van een levensbelangrijk sleuteldepartement.
Welzijnsminister Wouter Beke vindt de situatie zo uitzonderlijk, niet op zijn maat, dat hij een ‘crisismanager’ aanstelde, Karine Moykens, een door de wol geverfde apparatsjik en uiteraard van Beke’s partij. Zij moet communiceren en, jawel, de Task Force leiden want Wouter is ook nog burgemeester van Leopoldsburg.
Die 10.000 euro netto per maand zijn blijkbaar niet genoeg om even het hoofd boven het maaiveld uit te steken en zelf de Task Force voor te zitten
Dat moet even goed tot u doordringen: een minister die in een crisissituatie, als er van ministers daadkracht verwacht wordt, een ‘manager’ aanstelt waarachter hij zich kan verstoppen als het even warm wordt. Die 10.000 euro netto per maand zijn blijkbaar niet genoeg om even het hoofd boven het maaiveld uit te steken en zelf de Task Force voor te zitten. Of klink ik nu populistisch?
We hebben de leiders die we verdienen, heet het, maar neen, niemand verdient dit, ook niet de bewoners van de woonzorgcentra die aan de besmetting overleden zijn of diegenen die gaan stikken omdat er geen zuurstof beschikbaar is, mensen die vermoedelijk meer dan gemiddeld voor de zorgende, ‘warme’ partij stemden.
Zoals gezegd: corona stelt een paar ongemakkelijke waarheden op scherp, laten we dat nu ook gewoon erkennen. Eén, figuren als Maggie De Block en Wouter Beke deugen gewoon niet voor hun job. Ze behoren tot de klasse bestuurders die ik een amateurvoetbalclub of een lokale KVLV-afdeling zou toebedelen, maar geen natie of deelstaat. Twee, Vlaanderen is gewoon niet klaar voor echt zelfbestuur, als iemand dat al dacht. De beelden van minister-president Jan Jambon, nog altijd (!) spelend met zijn GSM tijdens het vragenuurtje in het Vlaams Parlement, wijzen in dezelfde richting. Dat dit willens en wetens gebeurt onder het oog van de TV-camera’s, wijst op een hoge mate van euh… gemoedsrust. Zullen we het maar groepsimmuniteit onder politici noemen. Een te koesteren eigenschap deze dagen.
204 – DOORBRAAK WIE AAN DE LEIDING DE ZEDELIJKE NORMEN OOMDRAAIT VERBERGT NIET EENS ZIJN WARE BEDOELINGEN
204 - DOORBRAAK
*
Zaterdag 11 april 2020*
*
VOOR GESCHRIJFSEL
*
Het sloefkens-profitariaat ziet in deze pandemische tijden dus de kans van haar leven om… tot leven te komen. De opstanding uit de doden wil dus zegen dat er al een overlijdensakte klaar lag…
Wat is erger, de oorzaak of de gevolgen? Waaraan moet er dus geremedieerd worden? Aan de wortels of aan te takken? Het Communisme of het Corona-Virus? De oorzaak voor deze geseling en marteldood in onze Lage Landen, ligt bij zekere ‘Geniën’ van iets of wat betere stand. Mensen als Emile Vander Velde die onlangs (1894) in Quaregnon de oorlog verklaarde aan ons aller welvaart .
Zijn ietwat verwaarloosde prachtige rijkeluis-villaaatje met rondom de prachtige tuin in St Martens Latem daarentegen, kan model staan voor het profitariaats-socialisme dat hij andenen die ervoor gewerkt hadden, wilde afnemen.
-
Maar de mens is een raar beest. Als de abnormaliteit tot norm verheven wordt, waar is dan onze Beschaving aan toe? Normaal lost de Natuur de afwijkingen zelf op. De Slinxe moderniteit koestert ze.
‘Holebi’s die trouwen en kinderen hebben is ‘n brug te ver.’
-
Mevr. Dominiek Spinnewyn-Sneppe (1973) uit Loppem (bij Brugge, de Zwanenstad), is geen ‘domme gans’ maar eerder een edelhert dat verschijnt aan de rand van het bos. Weet U nog? Met een lichtend Kruis tussen het weelderig gewei…. Daarenboven is zij dicht aangeleund bij het (door den Belziek verboden)VMO. De Vlaamse Militanten Orde,zijnde de voorhoede van barricaden-vechtersvoor ons Recht.
CONNER ROUSSEAU
BART DE WEVER EN DE N-VA KOMEN AMPER NOG AAN ZET IN DE CORONACRISIS.
Het spreekt stilaan tot de verbeelding dat Covid-19 – een virus van minuscule afmetingen – maatschappelijke en economische verschuivingen met tektonische proporties teweegbrengt. Geschat wordt dat ongeveer 3,5 miljard mensen in één of andere vorm van lockdown leven. Om de economische gevolgen van de coronacrisis enigszins te boven te komen, zullen geen miljarden maar biljoenen dollars nodig zijn.
De Vlaams-nationale partijen zitten in het defensief
De frêle economische resultaten die Michel I met de N-VA kon voorleggen, worden als een strohalm door een orkaan weggeblazen. Erger zelfs. Het begrotingstekort dreigt buitenproportionele afmetingen aan te nemen. De N-VA zit momenteel in een weinig benijdenswaardige positie. Op federaal niveau dreigt de irrelevantie. Op Vlaams niveau oreert minister-president Jan Jambon om de haverklap hyperkinetisch dat we met zoveel mogelijk mensen – waaronder de poetsvrouwen en de bouwvakkers – weer aan de slag moeten gaan. Terwijl het gezin zich gemaskerd in de slaapkamers opsluit, kan de poetsvrouw ‘den beneden’ doen. Wel wat wereldvreemd, niet?
Niemand die er nu nog durft aan te denken om binnen de sociale zekerheid te snoeien
Ook de bedenking van de N-VA dat er in de sociale zekerheid nog verschillende miljarden euro kunnen worden bespaard, komt bij de partij als een boemerang terug in het gelaat. Niemand die er nu nog durft aan te denken om binnen de sociale zekerheid te snoeien. Voeg daarbij de neo-belgicistische recuperatie van de traditionele partijen en de media, het demoniseren van elke communautaire reflex en iedereen begrijpt dat de N-VA in het defensief zit, zelfs niet meer aan zet komt.
Er dreigt zelfs een paradigma-wissel. De federale overheid werd tot voor kort als afgeleefd en disfunctionerend omschreven, maar beleeft nu haar tweede jeugd. In de internationale pers wordt ze geroemd om haar doortastende en professionele aanpak, tot in The Financial Times toe. ‘Tous ensemble’. Perceptie en verpakking, maar het tanende belgicisme veert weer op.
‘Vandaag is iedereen socialist.’
Intussen kraait links al victorie. In de regimekrant De Standaard ruikt Conner Rousseau al de overwinning: ‘Vandaag is iedereen socialist.’. Solidariteit, een sterke overheid en een toegankelijk en betaalbaar zorgsysteem vormen de drie onwrikbare pijlers van onze verzorgingsstaat. ‘Allemaal samen vooruit.’ Op de vraag wie nadien deze gigantische factuur zal betalen wordt ontwijkend geantwoord. ‘Dat zien we later wel.’
Miljarden uitgeven is nu eenmaal leuker dan inkomsten innen. Voeg daarbij nog de demonisering van het confederalisme, nationalisme en iedere vorm van regionalisme, en de sossen zitten op rozen. Bart De Wever blinkt uit door afwezigheid. De N-VA was electoraal al in vrije val, het zou wel eens kunnen dat de Vlaams-nationalisten na het coronadebacle in een andere politieke realiteit wakker worden.
‘De domme gans’
De Vlaams-nationale partijen vinden moeilijk hun draai in deze corona-tijden
Even terzijde. Voor het Vlaams Belang profileerde
**
DOMINIEK SNEPPE,
Kamerlid, zich in het coronadossier. In een interview in Terzake liep ze pijnlijk de feiten achterna en kwam ze niet veel verder dan wat gestamel in de marge. Met de federale verkiezingen profileerde ‘de domme gans’ – althans volgens partijgenoot Chris Janssens – uit West-Vlaanderen zich met de ‘briljante’ slagzin: ‘Holebi’s die trouwen en kinderen hebben is brug te ver.’
Voorzitter Tom Van Grieken kwam woorden te kort om zich te verontschuldigen, terwijl volgens mevrouw Sneppe er geen vuiltje aan de lucht was. Hoe het de voorzitter in zijn hoofd haalt om zo’n ‘domme gans’ op dergelijk belangrijk en dominant thema zich te laten profileren, laat duidelijk zien dat de partij nog wat werk aan haar communicatie heeft. De Vlaams-nationale partijen vinden moeilijk hun draai in deze coronatijden.
De bobo’s van de sp.a
Enfin, tot ergernis van de voorzitter van de N-VA verkeren de socialisten al half in een overwinningsdelirium. Bart De Wever heeft zijn afkeer voor de socialisten nooit onder stoelen of banken gestoken. In 2007 liet hij al optekenen: ‘Waarom mensen die nog oprecht en overtuigd links zijn voor de sp.a zouden stemmen, ontgaat mij. Inhoudelijk heeft de sp.a het collectivisme van Quaregnon allang begraven.’ Op het congres van 1894 pleitte Emile Vandervelde nog voor de omverwerping van het kapitalisme, de afschaffing van de klassen en de overgang naar een collectivistisch stelsel.
In de nasleep van de val van het communisme in het Oostblok werd deze doctrine ingeruild voor een links-liberale herpositionering. Tony Blair verscheen met New Labour op het politieke toneel. In Duitsland schoof Gerhard Schröder het Neue Mitte naar voor en bij ons was er Steve Stevaert. Het collectivisme werd ingeruild voor het kapitalisme met de nodige sociale correcties. Je hoort af en toe nog wel eens een verdwaalde sos fulmineren tegen de toplonen van CEO’s, maar de geloofwaardigheid is uiteraard zoek nu de sp.a’ers zich ruim tegoed doen aan vet betaalde mandaten.
Intussen is de fakkel van Quaregnon door de PVDA overgenomen, met het taalgebruik en de oratorische kracht er bovenop. De sp.a is noodgedwongen geëvolueerd tot een links-liberale partij waarvan het electoraal kiesvee van weleer al geruime tijd de uiterste grenzen van het politiek spectrum is gaan opzoeken. ‘Gauche caviar is de norm, bourgeois bohémien de vorm.’
‘Laat de rijken de crisis betalen.’
Het aloude internationalisme wordt van stal gehaald en de massieve, omni-presente staat maakt weer zijn opwachting
In de volgende jaren zal de sociaaleconomische malaise groot zijn, zullen delen van de bevolking zichtbaar verarmen en zal links zich deels moeten terugplooien op de thema’s van weleer. Rutger Bergman gaf in Knack al een ferme voorzet. ‘Laat de rijken de crisis betalen.’ De Nederlandse historicus spreekt van ‘forse vermogensbelastingen’ en ‘een basisinkomen van 1500 euro’. Het aloude internationalisme wordt van stal gehaald en de massieve, omnipresente staat maakt weer zijn opwachting. In aloude socialistische traditie beschouwt Rutger Berger ‘de autoritaire maatregel zoals tracking als een blijver’. Deze digitale stasi-versie kan dan perfect nagaan of iedereen wel de ware socialistische profetie aanhangt en met welke groupuscules er contacten zijn.
Terug naar Quaregnon
Wil bobo Conner Rousseau de sp.a weer op de kaart zetten, dan zal hij niet alleen de orthodoxie moeten instuderen, maar zal hij ook de taal van de werkman moeten leren spreken. Het idee alleen al maakt hem zichtbaar onwennig. Conner Rousseau kan alvast symbolisch teruggaan naar de wortels van de partij en een congres in Quaregnon organiseren. Daar kan hij met de Waalse kameraden samensmelten tot een rode, belgicistische partij. Bart De Wever kan dan verlekkerd vanuit de coulissen meekijken, want dan krijgt hij en zijn partij weer bestaansrecht.
NA GESCHRIJFSEL
*
‘Vandaag is iedereen socialist.’
‘Allemaal samen vooruit.’
*
En dat met een ‘Nack’ op de voorgrond.
Mijn eerste Baas, die mij leerde werken, de Directeur van de Melkerij in Langemark die ik nog altijd als een Heilige vereer, janen samen met zijn oude vriend Willy De Nolf,, aan mij (1958), nietig schrijverken, in een bedrijfje met 14 man persopneel, voorstelde, kynnen nu, hand in hand zich samen op beurten omdraaien in hun graf.
Na de jaren van beorenwijsheidn bracht Amor mij naar het Land van de ‘Golden River’. Om dar de ondergang van het vlas intens mee te beleven. Tot er in Wielsbeke ‘Boeren’ vfan het gehalte van Roger Declerck bleken te bestaan, die op korte teermijn via Londen ons land terug op de wereldkaart konden zetten. Hoe hij dat deed? Door zelf zere voort te doen…
-
Kijk, dat is precies het toverwoord dat ons na het CV, met Dames als ons Sneppeke aan het hoofd, er in een minimum van tijd weer bovenop zal brengen. Niet op fluwelen sloefkens, en pluchen zetelkes, maar er met vuile voeten door te gaan. Klinkt het niet, zo botse het.
124 - HET DAGELIJKS NIEUWS DE ALLERSTILSTE ‘STILLE ZATERAG’ SEDERT HET BGIN DER TIJDEN. NIET HET CV MAAR DE CCP IS DE GROOTSTE DREIGEING
3-4-2020
Zondag 5 april 2020 lanceert de Vlaamse Volksbeweging een online Ronde van Vlaanderen. Onder de naam “De Ronde Van Vlaanderen gaat viraal” wil de vereniging traditiegetrouw, maar dit jaar virtueel de Ronde zwart en geel kleuren
Foto
Hugo Maes, voorzitter van de VVB:
“De ronde is elk jaar een hoogdag voor de Vlaming. Wegens de huidige omstandigheden is het niet mogelijk om het evenement werkelijk te laten plaatsvinden. Met deze actie wil de Vlaamse Volksbeweging haar leden, vrijwilligers en sympathisanten de mogelijkheid bieden om ook dit jaar de ronde op een veilige manier te beleven.
Onder de #derondegaatviraal wil de vereniging de Ronde op een online manier tot leven brengen. Het concept is tweeledig: enerzijds spoort de Vlaamse Volksbeweging haar leden, vrijwilligers en sympathisanten aan om de afbeelding op sociale media te delen met de vermelding “De ronde passeerde dit jaar in (naam gemeente)” #derondegaatviraal”. Anderzijds zal de vereniging in real time updates geven van de locaties waar de ronde, onder normale omstandigheden, zou voorbijrijden. Op deze manier kan iedereen die zich jaarlijks inzet om de Ronde te realiseren ook dit jaar van de Ronde genieten.
Hugo Maes Voorzitter VVB Hilde Roosens Directeur VVB
*
0475 89 17 89 0494 39 21 09
*
124 - HET DAGELIJKS NIEUWS
*
VOOR SLECHT ZIENDEN, GOED ZIENDEN, BLINDEN EN VOORAL VOOR ZIJ DIE ZIENDE BLIND ZIJN
*
Zaterdag 11 april 2020
Early in the morning, elders opgestoken. Goed voor de publieke memorie, voor de buikie, de borstie en de keelie
En dan… nog maar eens het belangrijkste. De rest… Over Rode Prioriteiten doen we er voortaan het zwijgen toe
Tot zover deze nieuwe portie sprankelende inspiratie van de hand van de Meester. Laten we ons dus vooral niet tegenhouden om hierop door te gaan…
*
SPEAKERS CORNER
Niet het juiste ogenblik..
Digitalisering een voordeel? Ja, ja, maar voordelen zijn er vooral om misbruikt te worden…Geen Big Brother (was bijna juist) maar Big Add.
Typisch voor de CCP, waar het Corona, de geruisloze sluipmoordenaar, werd uitgevonden
Mij ontbreekt zelfs de ‘goestiing’ om dit werkstuk een tweede maal te herlezen. Waqt ik meestal doe. Neen, er mankeert niets aan de stijll. Ook niet aan de inhoud. Correct en bevattelijk als altijd. Maar het geheel laat iemand achter met alleen maar grote vraagtekens.
Het Gele Gevaar is namelijk veel dichter aan huis dan gedacht. Het is niet alleen veel diichter, maar vooral veel groter. Want het wordt ons, zelfs bijna vanop de kansel, de hele dag door ingelepeld.
Op de achtergrond, de CCP (Chin Comm Partij) , met op de voorgrond, door zichzelf aangeprezen, hert Sloefkens Soocialisme.
Tous enselble. En avant.
Et pour lles Flamins la même chose.
Laat-avond-journaal van de dag voordien
N i e n t e
FINITO
**
DROL VAN AL DEZE VADERLANDSCHE BROL
*
Heu, dat KOPSTUKJE vandaag, dus nog net geen vijgen nà overmorgen: Pasen, heeft de lezer te danken aan co-senioor die 2de staat op de ranglijst der meest gelezenen. Hoed af.
Guvaal
Koolstof
Digithalys
Angeltjes
-
Och ja, das waar ook. Ondergetekende zelf is met de jaren wat minder geestdriftig geworden over ‘Sport’. Naarmate het minder ocer het SPEL maar uitsluitend over geld ging.
Enne, aangaande de nieuwswaarde, ook over deze speciale Ronde veel gehoord of gelezen bij de Rode Sloefkens Media? Nee? Nikke nook nie.
Moet voor de toekomst dringend iets aan gedaan worden. Maar moeten we daarom speciaal nog 4 jaar wachten voor de volgende ‘Federale Verkiezingen’? Nog een volle VIJF seconden politieke moed en de Onafhankelijkheid is zó uitgeroepen. Het soevereine volk smacht er naar.
*
En dan, om af te sluiten, nog iets over deze Allerstilste Stille Zaterdag sinds het Begin der Tijden.
Paus Franscesco leidde deze alleen (met zijn assistent) onder zijn luifel op de trappen van een totaal leeg Sint-Pietersplein. Een tiental personen deden de Kruisweg tussen met kaarsen afgebakende weg, rond de Obelisk om te eindigen bij de Paus. Op straat achter het Sint-Pietersplein stonden een vijftal mensen dit te aanhoren (op social distance). AANGRIJPEND!
AT VLAANDEREN (NIET) LOS
esneeuwdeonder de propagandiscushe leugentaal
IRUS EEN STRAF VAN GOD?
