Wetewatje :   MINISTER = heel kleine ster, een mini-ster

***

Surfen op eigen inspiratie.

O zo typisch voor de jeugd

***

***

Ter zake :

Poëtisch verzet

02-02-2013 - Tom Naegels - de standaard. Overgenomen uit Iskander, de . Persdienst van Prof. Mathias Storme

***

Eigenlijk had ik me voorgenomen om niets te schrijven over dat onbenullige relletje rond André Gantman en de Antwerpse stadsdichter, omdat de berichtgeving het er iets te duidelijk op aanlegde om zo'n relletje te creëren. ‘Ruim twee maanden na de heisa rond het al dan niet “herdopen” van het De Coninckplein zijn de Antwerpse culturo's opnieuw onzacht in aanraking gekomen met de N-VA', begon het stuk in Gazet van Antwerpen dat de boel in gang zette. Dat was dus geschreven toen er nog niemand met wat dan ook in aanraking was gekomen. Op de site van De Morgen werd dat: ‘Cultuurminnend Antwerpen mag zich weer schrap zetten' – alweer een hoopvolle selffulfilling prophecy. Omdat geen enkele andere journalist op die gemeenteraadszitting had gehoord dat Gantman de stadsdichter wilde afschaffen, was de kans van meet af aan groot dat hij het niet zo had gezegd, en dat Gazet van Antwerpen dus creatief was geweest bij het framen van dit stuk – wellicht in de hoop er verontwaardiging mee uit te lokken, waardoor het ruim gedeeld zou worden op de sociale media, waar dan een online poll aan zou kunnen worden gekoppeld, wat enkele schrijvers en columnisten in de pen zou doen kruipen, waarna de politieke reacties zouden moeten volgen, en Gantman zich verplicht zou zien zijn woorden te nuanceren, wat dan zou kunnen worden geduid als ‘teruggefloten worden'; en zo vult een krant zichzelf.

De ‘culturo's' (een brede verzamelnaam die ook gebruikt wordt voor mensen die van kunst houden, maar ze niet zelf produceren) vervullen vandaag een rol die moslims, en enkele jaren geleden ook joden een poosje hebben vervuld. Het is een groep die als ‘lichtgeraakt' te boek staat, en waar je dus maar een klein visje naar moet werpen – een goed geframed berichtje hier, een lichte provocatie daar – en er zal altijd wel eentje bijten. Nieuws verzekerd. Nu ik daar zo over denk: de culturo's zijn een nog dankbaardere groep lichtgeraakten, omdat ze meer toegang hebben tot de media.

Is het een goeie positie om je in te bevinden? Is het een positie die macht oplevert, heeft ze als resultaat dat er naar je kritiek geluisterd wordt? In mijn analyse: nee. Wie erom bekendstaat dat hij aldoor, om het stomste eerst, woest wordt, die oogst nog enkel schouderophalen. Net als de moslims laten de culturo's vandaag toe dat ze door pers en politiek worden geïnstrumentaliseerd om een karikatuur van zichzelf te spelen.

Ernstige kritiek wordt geneutraliseerd door de eindeloze stroom nutteloze opmerkingen. De tegenstander hoeft alleen maar te zeggen: ‘Aaah, links valt weer over me heen.' Hoe kom je uit die positie? Door het relevante beter van het irrelevante te scheiden. Maar hoe doe je dat, als ‘de culturo's' geen organisatie zijn, geen partij of hiërarchie, maar een groep individualisten, van wie er maar enkelen hun koelbloedigheid hoeven te verliezen en het spel zit op de wagen?

Dat laatste raakt volgens mij aan een breder probleem: dat ‘links', als culturele identiteit, als subcultuur in de samenleving, dermate slecht vertegenwoordigd is dat om het even wie er spreekbuis van kan worden. (Ook dat, alweer, hebben ze gemeen met moslims en joden.) Bij katholieken weet je dat iets pas belangrijk is als het door de paus of een kardinaal wordt gezegd; niemand houdt zich bezig met discussies op katholieke facebookpagina's, of de mening van een katholieke kunstenaar. Voor Vlaams rechts geldt hetzelfde: er zal weleens worden verwezen naar het gescheld op internetfora of gegniffeld met een uitschuiver van Vic Van Aelst, maar het is voor iedereen duidelijk dat een uitspraak van Bart De Wever of Karel Van Eetvelt zwaarder weegt. Voor links geldt dat niet. Bruno Tobback kan zo redelijk zijn als hij wil, Wouter Van Besien kan zijn dossiers tot in zijn tenen beheersen, als morgen een beroemde schilder of rockzanger, een tot dusver onbekende academicus of zelfs een facebookgroep van twee links-ogende malloten de pedalen verliest en iets idioots zegt, dan gaat het meteen van: ‘De culturo's zijn weer boos. Volgens de Vlaamse linkerzijde...' en patati en patata.

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

03-02-2013, 16:05 geschreven door DIGITHALYS

Zondag 3 februari

Zon 8u15-17u38

H Ansgar van Denemarken

*

(Dagklapper overgenomen van ‘tSCHELDT)

***

Wetewaatje : CONTINENTEN = inenten op een delicate plaats

***

***

Ter zake :

Jonge woordkunstenaars pikken uitspraken over stadsdichter niet

Erica Michiels − 02/02/13, 18u33

***

© yann bertrand. Max Greyson, Sascha Reunes, Elisabeth 'Elli' Severino Fernandes en Herman Degreve, een jonge generatie die staat te popelen om zich uit te drukken.

De stadsdichter zou nieuwkomers beter laten kennismaken met de waarde van de Vlaamse literatuur." De woorden van Antwerps N-VA-fractieleider Gantman zijn in het verkeerde keelgat geschoten bij de 'slam poets'. "N-VA ziet ons niet, hoort ons niet, kent ons niet, maar heeft wel een mening over ons." .

Jonge woordkunstenaars van nu zijn veranderd. Ze hebben vaak een andere origine, lezen boeken op hun tablet en willen gehoord worden

'Slam poet' Max Greyson

'Slam poetry' is hot. Toch in de underground van onze grootsteden. Het is de nieuwste manier waarop urban jongeren met taal omgaan en het best te omschrijven als een kruising tussen poëzie en rap. Het doel: innerlijke conflicten of maatschappelijke taboes ontkrachten. Elk onderwerp kan 'geslamd' worden. En migrantenjongeren gebruiken het als spreekbuis als ze zich onbegrepen voelen. Die kans pakken ze op een 'open mic': een evenement waarbij ze een microfoon in de hand gestopt krijgen om hun woorden met het publiek te delen. Vorige zomer ontvingen de evenementen in de Antwerpse zomerfabriek 85.000 bezoekers, onder meer dankzij deze 'open mic'-sessies.

Bij deze jongeren schoten de woorden van Antwerps N-VA-fractieleider André Gantman in het verkeerde keelgat. Gantman zei deze week in Gazet Van Antwerpen dat hij voor de stadsdichter veeleer een rol weggelegd zag als begeleider van het taalintegratieproces van Anwerpenaren van vreemde origine. "Te pas en te onpas hoor ik schrijvers zeggen wat er zou moeten gebeuren," zei hij. "Ik zou liever hebben dat zij op het terrein contact leggen met nieuwkomers. Dat zij hen laten kennismaken met de waarde en betekenis van de Vlaamse literatuur."

Vorm van censuur

'Slam poets' als Elisabeth Severino Fernandes (28), Max Greyson (24), Sascha Reunes (32) en Herman Degreve (30) vinden dat ze een grote rol spelen in het leren omgaan met taal door jonge mensen. Fernandez is half-Portugees, half-Dominicaans. De andere drie zijn Belg, maar hun vriendenkring is multicultureel en ze vinden het vanzelfsprekend om voor hun rechten op te komen. Sascha: "Integratie werkt in twee richtingen. De gemiddelde Vlaming moet zich soms ook herintegreren. Gantman gaat ervan uit dat de Belg wel op de hoogte is van alle Vlaamse literatuur en dat is op zijn zachtst gezegd overdreven. Een stadsdichter is er niet om een progamma van een partij uit te voeren maar om de steriliteit te doorbreken."

Voor deze jongeren zijn uitspraken zoals die van Gantman dan ook een vorm van censuur. Hij ziet volgens hen een grote groep dichters over het hoofd die geen Vlaamse roots hebben. Max: "Vlaamse literatuur is prachtig maar maakt vooral deel uit van de Belgische geschiedenis. Het is niet de bedoeling dat we blijven terugblikken, maar dat we evolueren en combineren. Een dichter heeft niet noodzakelijk een grijze baard of een universitair diploma. De jonge woordkunstenaar van nu is veranderd. Hij of zij heeft vaak een andere origine, leest boeken op zijn tablet en wil gehoord worden."

"Ze zitten ons uit te dagen", zegt Elisabeth, een organisatrice van 'open mic'-evenementen. "Eerst was er de patser-kwestie, dan De Wever zijn uithaal naar de hiphopcultuur (de Antwerpse burgemeester legde onlangs in een opiniestuk de link tussen het muziekgenre en criminaliteit, EM) en nu weer de rel rond de stadsdichter. Het lijkt alsof ze zeggen: laten we ze allemaal samen zetten en wegsturen. Door die polarisering dwing je ons een standpunt in te nemen."

Niet langer welkom

"Kijk, Antwerpen staat voor grotere uitdagingen dan jonge allochtone mensen te gaan viseren. En wij vormen een platform voor diversiteit. Op die manier doorbreken we veel maatschappelijke taboes en ontstaat er een dialoog. Slam poetry is een manier om jezelf uit te drukken zonder je aan de regels te houden. Voor de klassieke elite hebben wij evenveel respect maar wij zijn voor een democratisering van de poëzie nu. Jongeren spreken niet in klassieke taal, die hebben hun eigen taal."

De jonge artiesten vinden het een spijtige zaak dat het culturele beleid zo verkrampt is geworden. Vorig jaar kregen ze nog veel kansen voor hun initiatieven, nu vrezen ze dat die zullen verdwijnen. Door N-VA voelen ze zich niet langer welkom. Elisabeth: "Jullie zien ons niet, horen ons niet, kennen ons niet, maar jullie hebben wel een mening over ons. De realiteit is dat we nu met een multiculturele generatie zitten die staat te popelen om zich uit te drukken. Eerste, tweede en derde generaties die dagelijks geconfronteerd worden met vooroordelen. Slam poetry geeft hun de kracht zelfvertrouwen te behouden en naar buiten te komen. Op die manier werken ze aan een betere toekomst."

Hoe konden de slam poets beter reageren op de uitspraken van Gantman dan met een gedicht? Dit schreef Elisabeth 'Elli' Fernandes.

Wat dan? Mogen we niet meer?

Zullen we dan vanaf nu onze woorden moeten vervagen,

zodat de witteboorden de luidende klokken kunnen verdragen?

Laten we enkel inheemse bloemen bezingen en al de rest er maar bij verzinnen.

'Zie haar toch wiegen,

ach gij, vooral heel getemd,

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

03-02-2013, 12:32 geschreven door DIGITHALYS

Wetewatje ;

PAPIER            = zwaarlijvige Ier : ‘n pap Ier

***

Leven in media-land kan de gezondheid schaden.

 

***

***

Ter zake :

EU moet zich niet bemoeien met de journalistiek

door Gertjan van Schoonhoven 2 feb 2013 ELSEVIER

***

 De Europese Unie is een bij elkaar geraapt zootje landen, en dat merk je niet alleen aan de eurocrisis, die fundamentele verschillen in financiële discipline blootlegt.

Dat de Roemeense media nu al een week de ene canard na de andere over de Rotterdamse Kunsthalroof de wereld inslingeren, maakt duidelijk dat Europa ook qua media een onevenwichtig continent is. Kwaliteit en ook vrijheid lopen uiteen.

Aanbevelingen

Voor Neelie Kroes, vicevoorzitter van de Europese Commissie, was de situatie ernstig genoeg om een werkgroep, High Level Group geheten, aan het werk te zetten onder leiding van de Letse oud-president Vaira Vike-Freiberga.

Haar rapport verscheen vorige week en bevat – naast heel veel gratuite passages over het belang van een vrije en pluriforme pers – een aantal aanbevelingen die, terecht, veel kritiek hebben gekregen. De meest omstreden aanbeveling is wel om in elke EU-lidstaat een soort 'Raad voor de Journalistiek' in te stellen; een orgaan voor 'opgelegde zelfregulering' dat 'cultureel' en 'sociaal' een afspiegeling moet zijn van de bevolking en ook de mogelijkheid krijgt om journalisten boetes op te leggen, te dwingen tot publieke excuses en zelfs uit hun beroep te zetten.

Dit alles op basis van een pakket van pan-Europese normen en waarden, en 'gemonitord' door de Europese Commissie.

Benauwend

Er zijn een paar problemen met dit voorstel. Als journalist een vrij beroep is, zoals in Nederland, hoe kun je hem of haar daar dan uitzetten? Erg benauwend zijn ook die 'Europese waarden' als norm voor journalisten.

Net als dat voorgestelde beroepsverbod, komt dit voorstel feitelijk neer op een inperking van de journalistieke vrijheid en negeert het daarmee de uitgebreide jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Die kent dit soort codes en sancties voor journalisten niet.

Persvrijheid

Europees Commissaris Kroes moet het rapport dus maar snel in een lade laten verdwijnen.

 Misschien dat de persvrijheid er in een paar wankele democratieën in de marge van Europa iets van opknapt, elders in de Unie leidt het alleen maar tot minder, niet méér persvrijheid.

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

02-02-2013, 18:13 geschreven door DIGITHALYS

Wetewatje.

UITZONDERLIJK   =   begrafenisondernemer op reis.

Hij is UIT ZONDER LIJK.

***

In Café De Keyser in Diest

Terwijl Jef Burm, alias Charelke Dop, monkelend mee luistert….

***

***

Ter zake :

II

Welke fatale gril van het noodlot heeft op dit ogenblik mijn hand geleid! Waarom was er niet een stem in mijn binnenste die mij waarschuwde dat ik, met het gebaar dat ik ging doen, de eerste stap zette naar het ongeluk, de ramp, over mij zelf, over mijn vrouw en mijn kinderen, over mijn goede naam en mijn ganse toekomst. Ik trok uit mijn boekenrek De Vulgaire Geschiedenis van Charelke Dop van E. Claes, 8^ste  druk, Het Kompas Antwerpen, 15frs. Ik sloeg het boek open op een van de laatste bladzijden, waar de schrijver zegt dat Charelke, dank zij zijn rijkdom voortvloeiende uit zijn commerciële bedrijvigheid onder de vorige oorlog, te Diest een persoon van gewicht was geworden en dat Sofie, zijn vrouw, in blijde verwachting verkeerde op het ogenblik dat de stedelijke muziekmaatschappij hem met een serenade vereerde naar aanleiding van zijn verheffing tot ridder in de Orde van de Kroon. Zo zegt tenminste de schrijver van het boek. Ook zou er sprake van geweest zijn Charelke Dop op de kandidatenlijst voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers te brengen bij de eerstvolgende verkiezingen. Altijd volgens schrijver. Dat kan sommigen wat al te fantastisch in de oren klinken, misschien wel ergeren, maar als Tienenaar ken ik Diest, ik weet dat de Diestenaars een zelfstandig, koel berekenend volk zijn, die nuchter elke werkelijkheid beschouwen.

Anderszins hebben wij na de bevrijding in 1944 kunnen constateren dat zulke dingen wél tot de mogelijkheden behoren, en het deed ons vaderlands hart goed, in La Libre Belgique van 3 November 1944, de loffelijke mededeling te lezen dat het inciviekenkamp te Diest ‘une copie de celui de Breendonck’ was.

Wat al barbaarsheden en lijden de Nazi’s ons hebben aangedaan, ze hebben ons toch iets nuttigs geleerd, namelijk hoe men verdachten en gedetineerden in gevangenissen en concentratiekampen moet behandelen en klein krijgen om hun opnieuw tot gezonde vaderlandse gevoelens herop te voeden. Fac est ab hoste doceri. Waren er daaronder onschuldigen, slachtoffers van de spontane opwelling der volksgerechtigheid - wat ik voor mijn deel niet geloof - nou ja, dan hebben die in ieder geval daardoor geleerd wat hun te wachten staat indien ze ooit buiten de schreef lopen op vaderlands terrein. Zoals het de Leuvenaars tot eer strekt dat de Stafhouder der Balie aldaar verklaarde getuige te zijn geweest, in de behandeling van de incivieken, van ‘des scènes frisant le sadisme’, zo mogen de Dietse patriotten trots gaan op de vergelijking met Breendonk, en indien het waar is wat men mij te Diest zelf vertelde, dat ze vrouwen uit de deftige katholieke burgerij langs de straten gesleept hebben, de haren afgesneden, de kleren van het lijf gerukt, met een voor hen onterend plakkaat aan de hals, dan is dit mijn verachten slechts een parel te meer aan hun vaderlandse kroon.

Verder kan ik weinig betrouwen stellen in het patriotisme van dien Leuvense Stafhouder. De mensen van Diest, die deze feiten hebben afgekeurd, er waren er, eilaas, inderdaad velen, gaven daardoor blijk van een volslagen gemis van staatsburgerlijke zin, van nationaal gevoel en solidariteit, van het begrip dat wij thans in een vrij, democratisch land leven, en dat een democratie haar eisen en plichten, haar middelen en mogelijkheden moet kennen. Dat dus Charelke Dop wezenlijk als plaatsvervangend volksvertegenwoordiger op een kandidatenlijst heeft gestaan leek mij niet zo onwaarschijnlijk. Rijkdom geeft aanzien en achting, zelfs al wordt ze verkregen door smokkelen, politiek, zwarte markt of beursoperaties.

Opeens schoot mij - eilaas! - door het hoofd: hier heb ik het onderwerp, de stof voor een humoristische schets. Wat is er geworden van Charelke Dop, van Sofie, van het verwachte Dopke en de andere personaliteiten in dit verhaal?... Dat zou zeker naar de zin zijn van de hoofdredacteur. Om daarover ingelicht te zijn ben ik eerst de schrijver van het hoger genoemd boek gaan opzoeken. Hij ontving mij ietwat afkeers, schrikkerig zelfs. Ik herkende hem haast niet meer. Hij was niet meer dezelfde man van vroeger. ‘Is het voor een interview?’ vroeg hij. ‘Eigenlijk…’ ‘Ik verleen geen interviews meer, ik wil niets meer te maken te hebben met interviews, ik schrijf ten andere geen nieuwe boeken meer… Ga dus maar weg’. ‘Ik kom eigenlijk…’ ‘Neen! Neen! Neen!... Ik ken dat, ge vraagt mij dit en gij vraagt me dat, ge stelt allerlei sluwe vragen, en ik antwoord zus en zo, en ge legt me daarna woorden in de mond die ik niet heb uitgesproken, of gij geeft er een wending aan die er heel wat anders van maakt maar die past in uw kraam en uw politiek… Ik ken uw soort… Voor welke krant komt ge?’ ‘Wel…’ ‘Ja ja, ik ken dat, maar ik geloof u niet, ik geef geen interviews meer… ik betrouw u niet… ge kunt gaan’. ‘Maar ik kom u alleen vragen of Charelke Dop nog leeft en wat er geworden is van het kind dat hij verwachtte’.

 Ik vroeg dat ietwat heftig om hem te kalmeren, en terwijl hij mij verbaasd aankeek zag ik bij het uitspreken van die naam even, even maar, een flikkering in zijn blik, een kortstondige en weer vlug verglijdende heropleving van de vroegere Claes. ‘Charelke Dop?... Charelke Dop?... Neen… Ja… Neen… Ik weet niets meer, ik ken niemand meer, ge moet dat te Diest gaan vragen, in De Keyser… Ik antwoord op geen enkele vraag meer… Gaat ge nu nog niet weg?’

Hij leek mij een hopeloos geval, en ik liet hem verder met rust. Enkele dagen later stapte ik in de voormiddag te Diest van de trein. Ik vond het stadje terug zoals ik het altijd gekend had. In Diest verandert er nooit iets. De mensen komen er aan de deur staan om u te zien voorbijgaan, en zeggen u met genoegen goeden dag. Daarna keren ze zich tot hun buurman, die ook in zijn deur staat, om te vragen wie ge wel zijn moogt. Weet die buurman het evenmin, dan blijven ze beiden verduldig voor hun deur staan wachten tot er weer iemand voorbijkomt. Het ruikt er in vele straten naar zeepsop, mosselen en aangebrande soep. De mannen zien er uit of ze nooit wat te doen hebben en in dien staat zullen voortleven tot ze er bij dood vallen. Daar zijn vele renteniers te Diest, waar het rentenieren een soort beroep of broodwinning is en waar men met een bescheiden inkomentje lichter kan rentenieren dan elders. Daarvoor zijn er vier notarissen, twee katholieke en twee liberale, altijd in dezelfde familie van vader op zoon, die voor deze rentenuitkeringen zorgen met ijver en betrouwbaarheid, waardoor zij zelf zeer rijk worden.

Hard werken wordt er beschouwd als absoluut nutteloos en de bevolking is uiteraard zeer democratisch aangelegd. Er gebeuren om zeggens geen misdaden, al zijn er vele brouwerijen en herbergen, en de zeldzame gedingen voor de vrederechter zijn saai. Er hangt over het ganse stadje, van het eerste tot het laatste huis, een atmosfeer van gedrukte lusteloosheid en ’t maar-laten-gaan. Met dat alles is het een vreedzaam, gemoedelijk volk, vol innemende hartelijkheid, en ze blijven allemaal hokvast te Diest wonen, overtuigd dat het er beter is dan eender waar om goed te leven.

Wat mij het meest trof bij mijn bezoek: ge wordt gewaar dat er te Diest grondig en doeltreffend werd geëpureerd na de bevrijding, in een aanzienlijk aantal huizen van slechte vaderlanders werd de inboedel methodisch en met kennis van zaken stukgeslagen. Een voor die kleine stad alleszins merkwaardig getal onwaardige burgers, meestendeels katholieken, werden geïnterneerd, na een hardhandige afrossing, en vele jonge vrouwen, die zich met de Duitsers aan inciviek-immorele buitensporigheden hadden overgeleverd, moesten dit zelfde nu ondervinden van civieke landgenoten. Neen geen schijn meer van incivisme. Diest is gezuiverd, kuis. De lauwhartigen die daaromtrent nog andere gevoelens zouden koesteren houden zich stil, durven openbaar geen kritiek uiten, benauwd als verdachten te zullen gebrandmerkt worden. Het deed mij goed aan het hart dit alles te vernemen en te constateren.

De oude herberg De Keyser op de Grote Markt, is gebleven zoals ik ze altijd heb gekend, van toen ik als kind met vader van Tienen naar Diest trok. Vader was namelijk zaadhandelaar en moest voor zaken dikwijls naar Diest. De grote poort gaapt nog altijd even breed en inviterend open. Op de vochtig ruikende koer daarachter staat nog altijd dezelfde pissijn, en zoals vroeger is er een boerenkar of sjees uitgespannen. Ditmaal was het een tot vrachtwagen herschapen jeep. In de herbergkamer, met de muffe maar niet onaangename lucht van verschaald bier, dat sedert drie-vierhonderd jaar op dezelfde vloer werd geklast, met de kleurrijke reklameplakkaten van brouwerijen en Jenever Het Wit Stoopke, van notariële huur- en verkoopdagen, van duivenprijskampen, velokoersen, voetbalmatchen, en waartussen de ingelijste prent van beroemde prijsduiven van een halve eeuw geleden de ereplaats bekleedt, in die herbergkamer is wel sedert eeuwen niets veranderd, er heerst altijd hetzelfde licht over dezelfde volkse tafels en stoelen, altijd dezelfde toogbank in dezelfde hoek, en door het raam blikt men over dezelfde markt, op het voorportaal van de Sint-Sulpiciuskerk en schuins op de gevel van het antieke stadhuis. Nergens te Diest is het bier zo helder, zo schuimend, zo smakelijk als in De Keyser.

De waardinne stond achter de toogbank en praatte met een man vóór de toogbank. Zij was, zoals men dat van een bazinne van De Keyser mocht verwachten, van middelbare leeftijd, aangenaam van aanblik, de haren in een scheiding, en in haar kledij, waarvan ik de kleur vergeten heb, was niets te bespeuren van steedse pronkzucht. Over het geheel was zij een aantrekkelijke en propere verschijning. Haar blauwe ogen keken over de toog de man aan zoals men iemand beziet die elke dag terugkomt en waarvan men vooraf weet wat hij gaat zeggen, terwijl haar gedachten op het vuur en de soepketel in de keuken stonden. Zij steunde de voorarmen, die wit en mollig moederlijk waren, op het toogblad, en deze houding verhoogde nog de indruk van rustigheid die van haar onhartstochtelijk bovenlichaam - het onderdeel zag ik niet - uitging. Zij stond daar, zo docht het mij, gelijk al de Keyserwaardinnen op dezelfde plaats hadden gestaan, eeuwen lang, en haar glimlach, haar houding, haar ganse persoon waren meer iets eigens van de oude taveerne dan van de civiele persoonlijkheid van deze dame. Misschien hing die lijst met de prijsduivenfotos daar reeds ten tijde van Keizer Karel en Alva, van de Oostenrijkers en de Fransen, en hebben de Hollanders van 1815 en de Duitsers van 1914 op de brouwersnamen Duysters en Cerckel staan kijken zoals nu de boeren van Zeelhem en Schuelen. De waardinne is dezelfde gebleven, ze is alleen van tijd tot tijd van naam en gezicht veranderd, en dat heeft zeer weinig betekenis.

 Ik vestigde mijn aandacht nu op de man die voor haar stond, een man van jaren reeds. Met de linkerhand hield hij op de toog het glas bier vast, en de rechterhand gebruikte hij om de woorden te onderlijnen die hij tot de waardinne sprak. Het ging over een ruzie waarin hij zondag l.l. onrechtstreeks was betrokken geweest en waarover hij nu bijzonderheden gaf. Hij leek mij een kleinburgerlijk middenstandspersoon, te oordelen naar zijn uiterlijk, zijn gezicht en zijn woorden.

Gelijk alle normale Belgen van die leeftijd genoot hij, zoals ik weldra uit de conversatie zou vernemen, een klein pensioen, ik weet niet meer op grond van welke staats- of parastatale betrekking, hij had bovendien het inkomen van een verhuurd eigen huisje, en zo leefde hij zijn benepen Diesters renteniersbestaan, kon zich iedere dag een paar glaasjes permitteren, en behoorde tot het leger van de ontevreden en verbitterde pensioentrekkers. Hij koesterde, bleek mij, zeer positieve en destructieve meningen over de sociale structuur van de Staat.

Toen hij zijn gezicht naar mij toekeerde zag ik dat dit zeer lang was, doorgroefd, bijna zo bruin als het bier, met de in het oog springende kentekens van de gewoontedrinker, met een ruige stoppelkin. Zijn slordige pet stond schuins op zijn hoofd, zodat het mij voorkwam of de minder bedekte zijde van dat hoofd dikker was dan die waarop de pet rustte. Hij was zeer groot. Hij had verstandige vinnige ogen. Gedachtig de zaak die mij naar bracht zette ik mij bij een tafeltje dicht bij de toog. Terwijl de waardinne het door mij gevraagde glas bier tapte keek de man mij even aan, knikte, en keek daarna weer naar de waardinne. Zij plaatste het glas voor me en ik vroeg: ‘En hoe gaat het te Diest?’ ‘Goed, mijnheer, zoals altijd, hier verandert niet veel’.

Ik zegde daarop iets over het onweer van daags te voren en de hagelslag die over Tienen gevallen was, en daarop kwamen we weer op Diest. Toen ik haar mededeelde dat ik als kind reeds met mijn vader in De Keyser gekomen was, antwoordde ze dat zij hier toen nog niet woonde. Toen ik verder zegde dat ik over Diest een boek gelezen had van een smokkelaar uit de vorige oorlog, een zekere Charel Dop, antwoordde ze dat er tijdens de laatste oorlog ook smokkelaars geweest waren. Maar de man bij de toog keerde zich nu plots om en vroeg: ‘Wie zegt ge daar?’ ‘Charelke Dop’ ‘Wel verdomme!... Dat was mijn beste kameraad’. ‘En wat is daarvan geworden?’ ‘Wat daarvan geworden is?... Wat daarvan geworden is?... Niks!’ ‘Hoe… niks?’ ‘Niks… hij is al lang dood’.

Ik verzocht de man bij mij aan het tafeltje plaats te nemen en een glas bier met mij te ledigen. Hij deed het geredelijk. Ik merkte op dat het hem zelfs genoegen deed en hij bereidvaardig was mij verder terwille te zijn. Hij trok even aan zijn pet om ze beleefdheidshalve wat rechter op zijn hoofd te zetten, maar instinctmatig duwde hij ze een ogenblik later weer terug naar links. De waardinne spoedde zich naar de keuken om haar soep te kontroleren. In de herbergkamer heerste een atmosfeer van volslagen rustigheid, van oude herinneringen en goede biergeuren. Door het raam zag ik de markt, overstroomd van zonnelicht, voor de ingang van de Sint-Sulpiciuskerk stond een toeristenwagen, en een kar reed dwars door de ruime plaats.

 De man hiet Louis Serezo. Ik herinnerde mij zijn naam gelezen te hebben in het hoger genoemde boek, als een der goede kennissen van Charelke Dop. Ik zegde hem dat. Het scheen hem te verwonderen, maar ook verder niet te interesseren. En hij vertelde. Uit zijn onsamenhangende mededelingen - hij sprong van het een op het ander, mengde er namen en gebeurtenissen in die totaal buiten de kwestie stonden, was zelfs verbaasd dat ik dit of dat niet wist, verwarde datums en personen, dronk ondertussen vijf glazen bier - kon ik het volgende relaas opmaken over de verdere lotgevallen van Charelke Dop.

De glorietijd van Charelke heeft niet lang geduurd. De fortuin, die hij met zijn smokkelhandel had vergaard, was hem te zwaar, hij wist niet wat hij er moest mee doen. Na de geboorte van het kind, een jongetje, verhuisden ze naar de Boterstraat, in een deftig oud renteniershuis. In de eerste tijd hield Charelke zich goed, men zag hem zelfs in de processie stappen met een flambeeuw, en hij schonk een ruim bedrag aan de kiesvereniging. Sofie droeg dure kleren, die ze te Brussel ging kopen. Aan de kinderwagen van het kleintje was meer nikkel dan aan een bierpomp, zegde Louis. Er werd gezegd dat ze thuis goed aten en vooral dronken. Charelke werd dik en Sofie ook. Aanvankelijk bezocht hij enkel een paar deftige cafés om aldus in relatie te geraken met de goede burgerij van de stad en hij werd liberaal. In de mening dat hij daarvoor ook ruim moest trakteren kwetste hij voortdurend de lichtgeraakte gevoelens van rentenierende stadsgenoten, en zij lieten hem links liggen of hielden hem voor de gek. Hij rookte altijd dure sigaren, droeg bruine handschoenen, een zijden paraplu, en deed zijn best om Frans te spreken.

De miserie begon met de auto. Bijna elke dag deed hij, met of zonder Sofie, gewoonlijk zonder, een tochtje door Limburg of Brabant, nam vrienden van God weet waar mee, maakte groot verteer, dronk overmatig, en scheen geen rekenen te kennen. Te Genk reed hij een vrouw omver, kreeg een proces en moest een hoge schadeloosstelling betalen.

Dan begon hij, naar het voorbeeld van de meeste oud-smokkelaars, te spekuleren. En Charelke spekuleerde zo verstandig, zo voorzichtig, dat hij op een schonen dag geen roden duit meer bezat. Hij had zich willen verdrinken. Bijna zo arm als Job trokken ze terug naar het stammeneeke in het Keersegangske, het eigendom van Sofie, en dat ze uit de ramp hadden kunnen redden. Ze hebben daar zwarte armoede gekend. ’t Was er elke dag bovenarms ruzie, de ene verweet de andere de schuld te zijn van hun ongeluk. Sofie geraakte aan de drank. Charelke joeg alle klanten buiten door zijn eeuwig geklaag. In het jaar ‘27 vond hij Sofie op een ochtend naast zich dood liggen in het bed. Kort daarop moest hij zijn boeltje verkopen om zijn schulden te betalen. Hij geraakte zo erg op de dool dat hij in het Oud-Mannekenshuis terecht kwam waar hij in 1932 gestorven is.

Dat alles vertelde mij Louis Serezo op een toon of het zeer grappig was. De lethargische rust in de gelagkamer duurde voort en de zon lag over de markt. De toeristenwagen was weg gereden in de richting van het Begijnhof. Wij voelden ons welbehaaglijk. De damp van onze pijpen hing als een dun blauw vooltje boven de tafels. Ik vroeg: ‘En de zoon?’ ‘De zoon?... Raymond?... Daar is niet veel over te zeggen, mijnheer… Zal ik nog een glas bier vragen?’ ‘Zeker! Zeker!’ ‘Daar is niet veel over te zeggen, mijnheer. Toen hij pas vijftien jaar oud was gedroeg hij zich reeds als een der ergste schoelies van onze stad. De dag dat Charel begraven werd zat hij smoordronken in een gemene kroeg. Hij heeft twee keren in de gevangenis gezeten, eens wegens diefstal en eens wegens verkrachting. Hij heeft in de Limburgse mijnen gewerkt. Onder de oorlog werd hij smokkelaar, hij verdiende schandalig geld, en was tegelijkertijd, Résistant’ ‘Dat was toch moedig van hem’ ‘Ja, mijnheer, ja… dat zegt ge zo al…’ Daar lag in die woorden een zekere aarzelende terughouding, en de manier waarop hij daarbij de blikken van mij afkeerde en aan zijn pijp trok, versterkte nog die indruk. Door een snelle aaneenschakeling van gedachten stelde ik hem de vraag: ‘Waart gij ook in de Résistance?’ Hij deed langzaam een trekje aan zijn pijp, nam ze dan uit de mond, keek er naar, terwijl hij gespannen scheen na te denken. Dan zegde hij: ‘In deze oorlog niet, mijnheer, maar onder de vorige oorlog was ik wel van de Résistance’. Al wist hij wel dat dit vreemde antwoord bij mij nieuwsgierigheid en verbazing moest opwekken, en dat ik hem met vragende blik aankeek, hield hij toch de ogen van mij afgewend, op zijn pijp. ‘Maar in ’14-18 waren er toch geen…’ ‘Ja wel, mijnheer, ja wel, er waren toen ook Résistants, Witte Brigade-mannen, of hoe ge ze noemen wilt, maar toen hieten ze Francs-Tireurs… Ik was een Franc-Tireur, mijnheer’. Met een bijna uitdagende blik keek hij mij aan. ‘Inderdaad!... Inderdaad!...’ zegde ik, zonder te weten wat ik daar mee meende. ‘Met dit verschil, mijnheer, dat de Belgische regering toen hemel en aarde bewogen heeft om te doen geloven dat wij niet bestaan hadden, dat er geen Résistants of Francs-Tireurs waren geweest, dat er misschien wel enige bandieten zich hadden gepermitteerd op eigen houtje op de Duitsers te schieten, maar dat het gouvernement daarvoor geen verantwoordelijkheid aanvaardde. Ze hebben daarvoor zelfs een dik boek laten verschijnen… Nu zijn het helden, ze krijgen decoraties en pensioenen, toen waren het bandieten… Ik was een van de bandieten, mijnheer, ik was een van de Résistants van ’14-18… Nu durf ik het zeggen’. Ik kon daar niet zo dadelijk op antwoorden, en ik keek naar een plakkaatje tegen de muur: Brasserie Duysters.

‘En nog een verschil, mijnheer, wij schoten alleen Duitsers neer, nooit Belgen. Wij hebben ook nooit hoeven, postkantoren of stations geplunderd… Wij waren maar bandieten…’

Er volgde toen een lange poos drukkende stilte, al waren de gedachten in ons hoofd zeer actief. Ik werd gewaar dat er iets vijandigs, iets wrokkigs in Louis Serezo omging, en dat het gesprek een heel andere wending had aangenomen dan ik had kunnen voorzien. Die twee woorden: Francs-Tireurs en Résistants maalden mij door het hoofd. Ik voelde hoe mijn geest zich pijnigend inspande om Louis Serezo er te kunnen op wijzen dat hij zich vergiste, dat er een onderscheid was, maar ik vond niets. Die gewraakte en gesmade Francs-Tireurs waren werkelijk Résistants geweest, meer aan zich zelf overgelaten dan die van de laatste oorlog, die van uit Londen dagelijks werden aangespoord te saboteren, de incivieken van kant te maken...Waarom trokken die geen pensioen? Waarom kregen die geen decoratie? … Het werd tijd dit onrecht te herstellen, ik zou daar aan de  hoofdredacteur… Of zou er misschien ook eens een tijd komen dat de regering zou trachten te bewijzen dat er geen Résistants bestaan hadden?

Toen bezag Louis Serezo mij opeens met een blik waarin ik duidelijk een achterdochtige verwachting, zelfs een tikje ironie las. Hij vroeg: ‘Is mijnheer ook van de Résistants geweest onder de oorlog?’

Ik had hem dadelijk mijn kaart kunnen tonen om te bewijzen dat ik inderdaad tot de Weerstand had behoord waarin ik een, zo al niet vooraanstaande dan toch waardige rol had gespeeld door me van alle collaboratie te onthouden. Ik deed het echter niet tegenover die scherpe wantrouwende blikken van Louis Serezo.

Ja, ik ging zelfs zo ver in mijn lafheid op zijn vraag het hoofd te schudden. Tothiertoe begrijp ik nog niet hoe ik dat heb kunnen doen. ‘Dat doet me plezier, mijnheer', zegde hij daarop, het is beter daarover te Diest niet te spreken’. ‘En wat is er van dien Raymond geworden?’ vroeg ik, om hem op een ander minder generend onderwerp te brengen. ‘Raymond?... Ook dood’ ‘Dood?’ ‘Ja, dood… Hebt ge nooit over de ‘Bende van Tante Jeanne’ horen spreken, mijnheer?’ Ik antwoordde ja noch neen op die vraag.

Ik wist dat de Weerstandsgroepering ‘Tante Jeanne’ op ongenadige, zelfs bloedige wijze na de bevrijding had deelgenomen aan de bestraffing van de slechte vaderlanders, maar dat de hele bende na de oorlog was aangehouden door het Belgisch gerecht als hebbende behoord tot de Gestapo tijdens de bezetting, en dat zij zich vooral onderscheiden had door branden en moorden en aftruggelarij en dit spelletje na de oorlog had voortgezet. Twee van die bandieten hadden een lichte straf gekregen en de anderen waren vrijgesproken.

 ‘Hij behoorde tot die bende, zeggen ze. Hij heeft niets anders gedaan dan gestolen en gebrand, en zelfs een veldwachter neergeschoten. Hij had het vooral gemunt op de ravitailleringszegeltjes. Het diende zo gezegd allemaal om de Weerstand te steunen, maar die zegeltjes werden hier en te Brussel verkocht op de zwarte markt. Als Dopke, zoals hij algemeen genoemd werd, voor een paar dagen te Diest was maakte hij met zijn kameraden een verteer zoals Charelke dat in zijn grootste dagen niet gedurfd heeft. De mensen in de omtrek hadden meer schrik van hem dan van de Duitsers. Op een morgen vond men hem dood op de Lange Steenweg, vijf kogels door zijn lijf. Ze zeggen…’ Hij zweeg en keek naar de deur. ‘Wat zeggen ze?’ ‘Ze zeggen dat de Résistants zelf, de echte Résistants, want die waren er, mijnheer, al heb ik zelf er geen gekend, hem van kant hebben gemaakt’.

Wij zaten weer een poos zwijgend tegenover elkaar en blikten door de gelagkamer. Ik dacht bij me zelf dat er uit dat alles toch moeilijk een humoristische schets voor de krant te halen was, dat mijn reis naar Diest nutteloos was geweest, nu daar van Charelke Dop geen sporen meer overbleven. Ik maakte mij reeds klaar om te vertrekken, ik betaalde het gelag aan de bloemige Keyserwaardinne, toen ik terloops nog de vraag stelde: ‘En andere familie heet hij zeker niet meer?’ ‘Te Diest niet mijnheer, maar te Brussel moet er nog een kozijn of neef van hem wonen. Wij hebben die onder de oorlog hier een paar keren gezien, want hij smokkelde ook’.

Plots schoot mij te binnen dat er inderdaad in De Vulgaire Geschiedenis van Charelke Dop sprake is van Gustaf en Rozelien, en hun kinderen Kamilleke en Jozefinneke, bij wie Charelke enige tijd zijn intrek nam te Molenbeek, in de Wijwaterstraat.

(wordt vervolgd)

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

02-02-2013, 16:14 geschreven door DIGITHALYS

***

Zaterdag 2 februari

Zon 8u17-17u36

Maria Lichtmis

Schijnt met Maria Lichtmis de zon door de toren,

dan komt er nog net zoveel kou als tevoren

***

Wikipedia :

Maria-Lichtmis of kortweg Lichtmis is een christelijk feest dat op 2 februari gevierd wordt. Het is de herdenking van de "Opdracht van de Heer in de Tempel", waarbij Jezus, zoals elk joods jongetje, wordt opgedragen aan God (zie Lucas 2: 22-35). Daarnaast herdenkt men het zuiveringsoffer dat Maria veertig dagen na de geboorte van Jezus volgens de Joodse wet (Leviticus 12) moest brengen; vandaar de Latijnse naam Purificati

***

’t Maaneke uit de Mane zegt over Lichtmis :

 O.-L.-Vrouw Lichtmis, schudt-de-panne

Lijk dat ze vroeger zeiden.

Vandaag is geen vrouwke zó arm

of ze maakt er haar panneke warm!

De jonge moederkes gingen vroeger voorzichtekes door de sneeuw heulder Lichtmiskaarse halen.  ’s Avonds zat heel de familie dan gezellig rond de warme, roodgloeiende stove om pannekoeken t’eten en t’ horten naar de vertellingen van pe en me over den tijd van toen.  Dat waren nog nekeer tijden.  De magie van de buizestove is verre te zoeken in de chauffagebuizen of de vloerverwarminge!

***

Nu we toch met Bijbelse zaken bezig zijn :

Nog eentje uit geldjoden die uit de tempel gejaagd worden….

***

***

Ter zake :

Belfius bereikt akkoord met ACW over winstbewijzen

donderdag 31 januari 2013 om 19u46

*

Staatsbank Belfius heeft een akkoord bereikt met de christelijke arbeidersbeweging over de omstreden winstbewijzen. Belfius Bank koopt die voor 110 miljoen euro. Belfius recupereert het overgrote deel (72 miljoen euro) in de vorm van een eeuwigdurende lening.

 Staatsbank Belfius heeft een akkoord bereikt met de christelijke arbeidersbeweging over de omstreden winstbewijzen, zo maakten beide partijen in een persbericht bekend. Concreet koopt Belfius Bank de winstbewijzen aan voor 110 miljoen euro. Daarvan recupereert de staatsbank het overgrote deel (72 miljoen euro) in de vorm van een eeuwigdurende lening.

Het ACW en zijn Franstalige tegenhanger MOC ontvangen voor die lening een jaarlijkse rente van 6,25 procent. De rest van de afkoopsom keert Belfius aan de arbeidersbeweging uit gespreid over een periode van tien jaar. De constructie raakte de voorbije weken al in de media bekend, onder meer bij de liberalen werd toen verontwaardigd gereageerd. De rente die nu effectief betaald wordt, ligt wel lager dan het bedrag dat in de media circuleerde.

De oorsprong van de winstbewijzen dateert van de jaren 1950, toen het ACW een vergoeding bedong van Bacob voor het aanbrengen van klanten en deposito's. Die afspraak bleef behouden toen Bacob in 2001 door Dexia overgenomen werd en zelfs toen Dexia Bank -inmiddels omgedoopt tot Belfius- in 2011 in handen kwam van de Belgische staat.

Concreet zou de christelijke arbeidersbeweging via dit systeem zowat 15 miljoen euro per jaar hebben gekregen. In de nieuwe regeling die werd goedgekeurd, is dat een pak minder: zowat 4,5 miljoen euro. Belfius wijst erop dat ze nog meer voordeel heeft bij deze deal: ze levert de bank een eenmalige winst op van 60 miljoen euro en haar kapitaal wordt ook versterkt door de eeuwigdurende lening.

Volgens het ACW is de nieuwe regeling een voorstel van de bank, waaraan het zijn akkoord heeft gegeven. "De financiële gevolgen die uit deze nieuwe situatie voortvloeien zijn zwaar. Het ACW zal zijn werking voortaan met veel minder middelen moeten verder zetten", staat er in een persbericht. De arbeidersbeweging wijst erop dat ze momenteel al een herstructurering doorvoert. "Daarbij moet het ACW wellicht nog andere maatregelen nemen." (Belga/SD

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

02-02-2013, 15:30 geschreven door DIGITHALYS

***

JAARABONNEMENT ‘tSCHELDT

Fax: € 105 * Gedrukt: € 120 * Via internet en pdf: € 80

65+ en studenten: gedrukt € 100 * internet € 60

*

Tel: 03 239 70 22 & 0486 05 45 10 * Fax: 03 230 83 54 Vragen naar Bert Murrath.

***

***

***

Ter zake :  

G. VAN HASSELT

GERECHTELIJKE DWALING^

*

Wij danken Jan van Hemelrijck, bezieler van het Ernest Claesgenootschap, voor de toelating tot publicatie van dit werk van Ernest Claes. Het verscheen in 1947 onder zijn schuilnaam G. Van Hasselt. (De G staat voor Gerebernus)

Dank ook aan Marc Somers die ons attent maakte op dit werk van Ernest Claes. 

Prijs: 5 euro (verzendkosten inbegrepen) Abonnees van ’t Scheldt krijgen dit nummer gratis toegezonden.

***

De hoofdredacteur liet Breugelmans en mij op zijn bureau roepen. Mijnheer Van Casteren, de directeur van de drukkerij was bij hem. De hoofdredacteur zegde: ‘Hoor eens… mijnheer Van Casteren beweert dat de achteruitgang van het getal abonnees alleen toe te schrijven is aan onze campagne tegen de incivieken. Hij zegt, en ik geloof dat hij gelijk heeft, dat de lezers er genoeg van krijgen. Ik ontvang ten andere elke dag terechtwijzigingen, die ik natuurlijk in de krant niet opneem omdat ze toch geen proces durven inspannen. Maar het feit is daar… Wij moeten van nu af onze houding veranderen…’ Breugelmans en ik keken naar het gezicht van de hoofdredacteur zonder iets te zeggen, in afwachting van wat er verder zou komen. Mijnheer Van Casteren stond bij het raam met de rug naar ons toe. De hoofdredacteur sprak verder: ‘Uit de beste bron weet ik dat de regering erg verlegen zit met die repressie. Van de ongeveer zeshonderd duizend incivieken werden er bijna vierhonderd duizend van alle schuld vrijgesproken door het gerecht… Gij,’ - hij keek mij nu vlak in de ogen met een niet al te vriendelijke blik, docht me - ‘moet van nu af ophouden met uw artikels over epuratie en repressie’.

Ik werd gewaar dat ik rood werd tot in de rand van mijn oren. Ik sloeg even een blik op Breugelmans, maar die keek stijf naar het een of ander voorwerp op den lessenaar voor ons. Ik was ten uiterste onthutst. Sedert de bevrijding had ik als journalist onder de Résistants en de goede patriotten wel enige naam gemaakt, meen ik te mogen zeggen, met mijn campagne tegen de landverraders, en ik dacht daarover trots te mogen zijn. In mijn groepering van de Résistants had de voorzitter mij eens publiek gefeliciteerd met mijn artikels, en ik was zelfs in het bestuur van de afdeling ‘Press et Propagande’ gekozen. Denkelijk zou ik naderhand in aanmerking komen voor een decoratie. Men zal dan ook de verbazing en de ontgoocheling begrijpen die de woorden van de hoofdredacteur in mij opwekten.

‘Te droog!’ Die woorden werden opeens uitgesproken door mijnheer Van Casteren, die nog altijd met de rug naar ons toe voor het raam stond te kijken. De hoofdredacteur, Breugelmans en ik keken te gelijk vragend naar die rug. Hij scheen dat gewaar te worden, want hij keerde zich om. ‘Te droog, zeg ik… Men moet al eens kunnen lachen als men een gazet leest. De lezers van Le Soir kijken altijd eerst naar den ‘Humour Anglais’… ik ook’.

Breugelmans en ik blikten nu weer naar het gezicht van de hoofdredacteur. ‘Dat is het juist, zegde die, er moet wat meer humor in de krant komen… Schrijf eens een paar humoristische schetsen,’ - tegen mij - ‘gij kunt dat wel… En gij, Breugelmans, zult voortaan de sportrubriek wat levendiger moeten maken’.

Het onderhoud was daarmee afgelopen. In de gang mommelde Breugelmans: ‘Ik meende dat we gingen opslag krijgen’.

Wij zaten een tijdje op onze plaats - Breugelmans vlak tegenover mij - precies of we niet wisten wat aanvangen, en een paar keren ontmoetten onze blikken elkaar met een arme ziekelijke glimlach. Wij spraken geen woord. Ik heb den ganse namiddag niets goeds verricht. Ik haalde uit mijn lade mijn laatste opstel voor den dag waarin ik krachtdadig van de regering eiste dat alle staats- en gemeentebedienden, die zich, ook vóór de oorlog, in Davidsfonds, Willemsfonds, Vlaamse Toeristenbond, Guldensporenviering en dergelijke onderscheiden hadden, zouden afgezet worden, men moest eindelijk het land zuiveren van alle onbetrouwbare elementen, ze vervangen door Résistants… Met iets als wrok scheurde ik het aan snippers.

Humoristische schetsen… Humoristische schetsen… Gij kunt dat wel… De hoofdredacteur had schoon praten. Ik kon voor mijn waardigheidsgevoel niet antwoorden: ‘Ik kan dat niet’. Maar het feit is nu eenmaal daar: ik ben geen humorist. Ik neem mensen en dingen ernstig op, zoals in de epuratiekwestie. Ik voel mij meer aangetrokken tot het dramatische, het tragische, het heroïsche zelfs, en in mijn roman ‘De Ondergrondse Held’ - (Uitg. De Blauwe Blom, Antwerpen - 60 fr.- post. Rek. 54.12.38) - komt geen straaltje humor voor. Ik heb ik zekere zin zelfs een hekel aan humor, aan grappen, aan mensen die te gemakkelijk lachen. En dan zegt die hoofdredacteur daar maar zo klakkeloos: ‘Gij kunt dat wel’. Het was tevens een bevel, ik ken hem.

Bij het avondeten keek ik afgetrokken voor me. Mijn vrouw merkte dat op. Toen de kinderen naar bed waren vroeg ze: ‘Wel… is er iets?’ ‘Nee,’ zei ik nors. ‘Waarom zit ge daar dan zo te kijken?’ ‘Ik moet een humoristische schets schrijven, iets om de mensen te doen lachen,’ antwoordde ik met een grijnslach en te gelijk met zo’n ongelukkig lijdersgezicht alsof het om een buikoperatie ging. ‘Vindt ge dat zo erg?’ vroeg ze domweg. Mijn vrouw heeft nooit mijn waar karakter begrepen, en nog minder mijn werk. Ik las duidelijk in haar ogen dat zij niet eens het woord ‘humoristische schets’ begreep. ‘Dat zal wel niet, maar…’ ‘Kunt ge dat misschien niet?’ ‘Ja dat kan ik wel!’ vloog ik woedend uit. ‘Waarom zou ik dat niet kunnen?... Waarom zou de hoofdredacteur het mij anders vragen?’

Ze zei niets meer. Maar toen ze daarna Le Soir in handen nam en ik merkte dat haar blikken op de eerste bladzijde recht naar de ‘Humour Anglais’ vlogen, en toen zij daarop in een lach schoot en mij wilde voorlezen wat MacDoodle tegen Mr Binks zei en wat Mr Binks aan MacDoodle antwoordde en ik daardoor begreep dat zij ‘humoristische schets’ opvatte als een farce, een mop, een vertelselke om te doen lachen in het genre MacDoodle en Mr Binks, steeg mijn ergernis zo geweldig dat ik zonder een woord de kamer verliet en mij opsloot in mijn bureau.

Daar zat ik nu. Vóór me op mijn werktafel een blad wit papier, mijn vulpen er naast, mijn blikken in ‘t ijle, mijn armen nutteloos naast mij neerhangend. Ik verkeerde door de schuld van mijn vrouw in een gemoedsstemming die het laatste greintje humor, zo ik dat ooit bezeten had, in mij verstikte. Ik had al zoveel zin een lachwekkende schets te schrijven als in mijn onderbroek naar de Folies-Bergère te gaan. Op dezelfde plaats had ik avond na avond, maanden lang, mijn vaderlandse gal uitgespuwd tegen de slechte vaderlanders, de doodstraf geëist voor alle landverraders, en daar de zuiverste vreugde aan beleefd. Ik las eerst de kommunistische kranten en La Dernière Heure om in de gepaste stemming te komen… En nu opeens… ‘een paar humoristische schetsen… Gij kunt dat wel’

Mijn ergernis ging stilaan over. Met een bijna treurige blik keek ik eindelijk naar het boekenrek rechts van mijn lessenaar. Daar stonden mijn Vlaamse auteurs. Wie van hen was nu humorist? Hoe zouden zij dat ‘humoristische schets’ opgevat hebben?

Streuvels… Heule steekt vol humor. Teirlinck… de humor is misschien de gaafste, de natuurlijkste zijde van zijn talent. Claes… mijn bengel kent De Witte van buiten en verleden week heeft hij geprobeerd de soepterrien over het hoofd van zijn zusje uit te gieten. Timmermans… al zon en lach en goed humeur. Walschap… echte gezonde galgen-humorist al willen de pastoors dat moedwillig niet inzien. Toussaint van Boelaere … neen, de naam van die echte oude Belg zal bij het dankbare vaderlandse nageslacht voornamelijk voortleven als épurateur. Maurice Roelants, Julien Kuypers, Reimond Herreman… Allemaal zijn ze in mindere of meerdere graad humorist, en de jongeren zijn het in zeer hoge mate schijnt het, maar ze zijn ook allen hele, halve of één-kwart inciviek, of sympathiseren althans met incivieken.

Neen, bij zulke zogenaamde letterkundigen kan ik geen inspiratie zoeken, kan ik geen stof vinden voor ‘humoristische schetsen’

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

01-02-2013, 17:36 geschreven door DIGITHALYS

***

Een beetje cultuur maar geen opvoeding,

Of een beetje opvoeding en geen cultuur….

***

***

Ter zake :

Je zou woedend kunnen reageren op zo'n stupiditeit. Of met een gedicht

OPINIE − 31/01/13, 07u00

***

Met een ongeëvenaard gevoel voor timing heeft de Antwerpse N-VA-fractieleider André Gantman aan de vooravond van Gedichtendag een ronduit briljant idee de wereld ingestuurd. De Antwerpse stadsdichters hebben na tien jaar wel hun beste tijd gehad, vindt hij, en dus moet het maar eens gedaan zijn met die subsidieslurpende culturele elite. Als die dichters dan toch hun maatschappelijke waarde willen tonen, dat ze dan het belang gaan uitleggen van de Vlaamse letterkunde en literatuur in de taalachterstand-klassen van de inburgeraars. Maar daar zullen ze zich wel te goed voor vinden, dacht hij er net niet bij.

Je zou woedend kunnen reageren op zo'n stupiditeit.

Cynisch. Bedroefd. Moedeloos. Of met een gedicht. Zoals het onderstaande, dat de derde stadsdichter van Antwerpen, Bart Moeyaert, in het jaar 2007, zes jaar geleden dus, schreef.

Gedicht voor gelukkige mensen

Van alle mensen die

het lachen is vergaan,

loopt een op de drie blind over je heen

en kijkt dan om.

De wereld is juist niet van iedereen,

dat slag.

De overige twee vallen niet op.

Hun armen bungelen halfstok.

Onder hun tong zit gram.

Ze kennen haast geen zinnen

zonder tss.

Zo zuinig zijn ze op hun lucht.

Je staat erin voor je het weet.

Heb ik iets van je aan misschien

is uit hun mond geen vraag.

Een wenk: kijk naast hun kleren.

Wijs naar elkaar, wijs naar

het water met de zon erboven.

Zeg blije dingen als:

wij moeten zeer de moeite zijn,

als zelfs de zee tot hier komt,

weggaat

en zich weer bedenkt.

(Bart Moeyaert)

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

01-02-2013, 16:22 geschreven door DIGITHALYS

Vrijdag 1 februari 2013

Dooimaand

Zon 8u18-17u35

Z Reginald van Sint-Gillis

H Brigida van Kildare, patrones van Ierland

Een donkere februari maakt een goede oogst

***

(Dagklapper overgenomen van ‘tSCHELDT)

Avelgem : De teleurgang van de Wtgerhoek

Die ijzeren brug was tenminste nog een vooruitgang

*

***

Ter zake :

Senator: "Games zijn gevaarlijker dan wapens"

31/01/13, 16u38  − Bron: Clint

*

In de dagen en weken na het schietdrama in het Amerikaanse Newtown, heeft iedereen weer z'n zegje moeten doen. De ene uitspraak was dommer dan de andere, maar senator Lamar Alexander schiet nu toch wel de hoofdvogel af.

Volgens Alexander zijn videogames een groter probleem dan de wapens zelf. Die wapens tasten namelijk het gedrag van mensen niet aan, in tegenstelling tot games. Hij legt met die uitspraak wel meteen jarenlange wetenschappelijke studies naast zich neer.

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

01-02-2013, 15:32 geschreven door DIGITHALYS

.

Privé koolmijnen op komst?

Dan gaan we op stage moeten naar de Limburg of naar de Borinage.

***

31-01-2013, 18:32 geschreven door DIGITHALYS

***

Misschien om wt kleur te brengen

Vervangen door een Raveel?

***

(******) Karel Lodewijk Ledeganck (1805-1847) : deze grotendeels vergeten veel jong gestorven dichter die (bij leven en welzijn’ na Napoleon en de Franse sansculotten-regering, eerst de Aansluiting met Nederland (1815-1830 en daarna de wording van Belgiëe heeft meegemaakt, verdient een kort bezoekje op zijn Wikipedia-bladzijde. Was die man niet een beetje de (betere) Michael Jackson van vele voorgaande generaties?  Die man verdient veel meer dan een standbeeld, enkele straten die naar hem genoemd zijn, en een begraafplaats op de Campo Santo te Sint Amandsberg. Hij verdient de Eer der Altaren waar de jeugd een voorbeeld kan aan nemen.

***

Ter zake :

Portret koning van muur gehaald in stadhuis Aalst

31/01/13, 11u44

***

© belga. Christoph D'Haese met gouverneur André Denys. 

Het nieuwe stadsbestuur van Aalst heeft de Belgische vlag en de portretten van koning Albert en koningin Paola verwijderd uit de raadszaal. Dat staat te lezen in de krant Het Laatste Nieuws.

"We zijn dit samen met CD&V en sp.a overeengekomen", reageert N-VA-burgemeester Christoph D'Haese in de krant. "Het akkoord dat we gesloten hebben, voorziet dat de portretten van het vorstenpaar worden weggenomen, wat in de raadszaal intussen gebeurd is." Steden en gemeenten zijn niet verplicht om het staatsieportret van het vorstenpaar aan de muur te nagelen. Over de vlaggen zijn er daarentegen wél strenge regels. "En die respecteren we", verzekert burgemeester D'Haese. "De Vlaamse, Belgische en Europese vlag worden altijd uitgehangen aan de gevel van het stadhuis op de Grote Markt. Maar in de gemeenteraad én elders zijn we vrij en worden enkel de vlaggen van Aalst, Vlaanderen en Europa gebruikt."

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

31-01-2013, 16:51 geschreven door DIGITHALYS

***

Over de Tibetaanse trompetters van de Rode graaiers

Of de kunst om te wijzen op de splinter in het oog van anderen, om zo de eigen balk niet te laten zien.

***

***

Ter zake :

Top 20 van notionele intresten betaalt 2 procent belastingen

 donderdag 31 januari 2013 om 06u42

De 20 bedrijven in ons land die het handigst gebruik maken van de notionele intresten, betalen gemiddeld  2,28 procent belastingen. Ze zijn goed voor een totale fiscale aftrek van 7 miljard euro, zo berekende de studiedienst van de PVDA.  De twintig bedrijven die in 2011 de meeste notionele intresten konden aftrekken, waren goed voor een aftrek van in totaal 7 miljard euro. Dat besluit de studiedienst van de  PVDA uit een eigen onderzoek.

In de top 5 staan ArcelorMittal Finance and Services Belgium, Hewlett-Packard Coordination Center, GDF Suez CC, InBev Belgium en GlaxoSmithKline Biologicals. Janssen Pharmaceutica staat op de 18de plaats.

Belastingverlies

amen trekt de top 20 zeven miljard euro aan notionele intresten af. Samen boekten ze een winst van 7,9 miljard euro, waarop ze 180 miljoen euro aan belastingen betaalden. Dat komt neer op een belastingvoet van 2,28 procent, aldus de PVDA. Het belastingverlies voor de schatkist loopt op tot 2,38 miljard euro.

Dividenden

Volgens Marco Van Hees, de auteur van de studie, toont de rangschikking aan dat "de twintig kampioenen van de notionele intresten ook de kampioenen van het toekennen van dividenden zijn, met als resultaat... het eigen vermogen leegmaken. Inderdaad, op een totale winst van 7,9 miljard euro, hebben die twintig bedrijven 7 miljard euro dividenden uitgekeerd." (Belga/EE)

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

31-01-2013, 13:14 geschreven door DIGITHALYS

***

Donderdag 31 januari

Zon 8u20-17u33

H Johannes Bosco, patroon van opvoeders, circusartiesten en goochelaars

***

***

***

Ter zake :

Republikeins Genootschap: Veel burgers vinden koningschap achterhaald

Zo koningsgezind zijn Nederlanders niet, denkt Ton Johannisse

'Beatrix treedt af. Op naar de republiek!'

Dat meldde de website van het Nieuw Republikeins Genootschap gisteravond. "We menen het serieus", zegt bestuurslid Ton Johannisse. "Dit is een uitgelezen kans om eindelijk eens fundamenteel te bediscussiëren wat voor staatsvorm we willen hebben. In plaats van wat nu gebeurt: het ene niet gekozen staatshoofd vervangen door het andere." .

Gepensioneerd gemeente-ambtenaar Johannisse (70) keek met verbazing naar de 'bijna heiligverklaring' die volgens hem gisteravond losbarstte in de media. "Beatrix zou het bindmiddel zijn, de draagster van onze samenleving. Wat een onzin. Waar is dan de splijtzwam, hebben we dan echt dat bindmiddel zo hard nodig?"

De Oranjes krijgen veel te veel geld, kunnen hun gang gaan en ontlenen ook nog eens al hun gezag aan hun afkomst, vat Johanisse de bezwaren van het genootschap nog eens samen. Tot die argumenten hoorde tot voor kort de kabinetsformatie, maar dit bezwaar is weggevallen nu de Tweede Kamer het staatshoofd buitenspel zette. "Maar toch, we horen overal dat Beatrix een aardige bemoeial was, en hoewel we het nooit precies zullen weten, is het aannemelijk dat ze via allerlei gesprekken met ministers toch invloed uitoefent. En dat is niet meer van deze tijd."

Sinds gisteravond meldden zich bij het genootschap -1400 leden - tot nu toe veertien extra aanhagers. Johannisse moet dan ook toegeven dat het maatschappelijk klimaat het genootschap bepaald niet gunstig is gezind; zelfs veel burgers die het koningschap achterhaald vinden, menen dat grotere problemen voorgaan. "Ja, dat hoor je steeds, maar wij betwijfelen of de steun voor de monarchie zo groot is. Vergeet niet dat het koninklijk huis een uitstekende pr-machine in dienst heeft. Politici durven het debat niet aan. Mijn indruk is dat vooral mensen tussen de veertig en zestig jaar, die zelf nog hard moeten werken, het wel genoeg vinden." De pensioenregeling voor Beatrix - naast een jaarinkomen slot Drakesteyn en personeel - is Johannisse ook een doorn in het oog. Het genootschap heeft nu haar hoop op Willem-Alexander gevestigd. "We hopen dat hij ons gaat helpen om te laten zien hoe achterhaald de monarchie is."

Burgemeester Amsterdam zou republikein zijn

Het Nieuw Republikeins Genootschap werd in 1998 opgericht als open organisatie. Dat was twee jaar nadat Elsevier-topman Pierre Vinken met een vriendenclub een discussie voerde die volgens verschillende media leidde tot het besloten Republikeins Genootschap, dat zich ten doel zou stellen de geesten rijp te maken voor het einde van het staatshoofd-per-erfopvolging.

Het Republikeins Genootschap bestond niet lang, maar er is nog wel een website met namen van mensen die werden geaccepteerd als lid. Onder hen Femke Halsema, Jan Mulder, René Zwaap en Hennie Vrienten, maar ook Eberhard van der Laan, de Amsterdamse burgemeester die over ruim drie maanden de abdicatie in goede banen moet leiden.

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

31-01-2013, 10:54 geschreven door DIGITHALYS

***

De reïncarnatie van varkens-vrijgestelden

***

Ter zake :

Vakbonden ontduiken belastingen

woensdag 30 januari 2013 om 06u25 TRENDS

***

Het ACV en het ABVV profiteerden mee van een constructie die is opgezet door een internationale stichting om de belastingen te ontduiken. De fiscus liep zo een miljoen euro mis. Dat meldt klokkenluider en N-VA-kamerlid Theo Francken. Hij wil de vakbonden laten vervolgen.

Via een fiscale constructie streken vakbonden een miljoen euro op aan niet betaalde roerende voorheffing. Het ACV en het ABVV profiteren mee. Dat schrijft De Standaard.

Begin jaren negentig leende een twintigtal vakbonden zowat 25 miljoen euro aan een bvba die aan de Koning Albert II-laan in Brussel het Maison Syndicale Internationale moest bouwen. De initiatiefnemer, International Trade Union Confederation (ITUC), liet uitdrukkelijk notuleren dat alles "administratief en financieel zo voordelig mogelijk moest verlopen".

Stichting

De bvba Maison Syndicale Internationale bracht daarom de aandelen onder bij de Nederlandse besloten vennootschap ITUBI. Via een gelijknamige stichting vermeed ze de betaling van roerende voorheffing op het uitstaande kapitaal. In Nederland worden stichtingen met bepaalde doelstellingen hiervan vrijgesteld.

Volgens een klokkenluider en N-VA-kamerlid Theo Francken gaat het evenwel niet om ontwijking maar om ontduiking. De Nederlandse stichting blijkt immers niet meer te zijn dan een postbusadres. Al het werk, inclusief de betalingen, gebeurt vanuit België.

Winst

In totaal liep de Belgische fiscus over al die jaren zowat een miljoen euro mis. Zowel het ABVV als het ACV profiteerden mee van de constructie, met een winst van tienduizenden euro tot gevolg, luidt het.

Francken overlegt met fiscale specialisten om de syndicaten zo snel mogelijk te kunnen vervolgen. "Ethisch en moreel vind ik hun houding hoogst ongepast", zegt Francken. (Belga/EE)

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

30-01-2013, 17:22 geschreven door DIGITHALYS

***

Woensdag 30 januari

Zon 8u21-17u31

H Aldegonda

’n Vlaming komt op doorreis voorbij ergens in de Provincie Luxemburg en wil ’n kleine inlichting van ’n viertal mannen die daar zitten te kaarten. “Sprechen Sie Deutsch?“ – Geen antwoord. “Do you speak English?” - Geen antwoord. “Parlo Italiano?” – Geen atwoord – De man probeert nog Lietzebourgs en Espagnolo en geeft het tenslotten op. Waarop de Waaltjes tegen elkaar zeggen : waarom zouden wij vreemde talen moeten leren? Die man spreekt er minstens 6 en nog verstaan wij hem niet.

***

Sneeuwpret

***

Ter zake :

Koning ontpopt zich tot spreekbuis van PS

Toespraak gestelde lichamen: Albert II recidiveert

29 januari 2013 • 17.14u

***

“De federale overheid heeft in korte tijd reusachtig werk verricht. (..) De Federale overheden hebben, met de steun van acht partijen die meer dan 2/3 van de leden van het Parlement vertegenwoordigen, al een eerste belangrijk pakket van de Staatshervorming laten goedkeuren. Het omvat de oplossing van het BHV vraagstuk dat jarenlang ons politiek leven en de betrekkingen tussen onze Gemeenschappen heeft vergald.”

“Ik onderstreep al die verwezenlijkingen omdat ik het belangrijk vind dat de burgers zich rekenschap moeten geven van de markante vorderingen die ons land heeft gemaakt, en ook dat het zijn internationale geloofwaardigheid heeft herwonnen. De dagelijkse berichtgeving die de aandacht vestigt op de problemen van het ogenblik geeft hun daar niet altijd voldoende gelegenheid toe. Daarom precies is het belangrijk objectieve beoordelingen te vernemen betreffende de tot stand gekomen veranderingen, en dit voldoende openbaar te maken.”

Het Vlaams Belang heeft kennis genomen van de toespraak die het staatshoofd vandaag heeft gehouden voor de zogeheten “gestelde lichamen”. Het doet ons plezier dat wij nooit tot deze lichamen hebben behoord.

We stellen vast dat de Vorst na de omstreden Kerstboodschap recidiveert in de overtreffende trap. Nooit eerder was de toespraak van Koning Albert II zo uitgesproken partijdig en zo lyrisch over het werk van de regering als vandaag. In een overigens schabouwelijk Nederlands zingt het staatshoofd zodanig de lof van de regering dat het in hoge mate gênant wordt.

Door expliciet te verwijzen naar de twee derde meerderheid in het parlement, keert het staatshoofd het resterende derde (en daarmee de helft van de Vlamingen) uitdrukkelijk de rug toe. Zelden werd een duidelijker bewijs afgeleverd dat deze Vorst uitblinkt in partijdigheid en verzaakt aan zijn plicht tot politieke neutraliteit.

Na het horen van deze toespraak zouden we haast jaloers worden op de Nederlanders, omdat die een Vorstenhuis kunnen koersteren dat wél dicht bij het volk staat en dat omwille van zijn oprechte dienstbaarheid door de Nederlanders op handen gedragen wordt.

Bart Laeremans, Senator

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

30-01-2013, 13:38 geschreven door DIGITHALYS

***

Zelfs als kind lieten wij ons niet doen….

De ene al wat minder dan de andere

***

Ter zake :

Basiskennis voor vakmensen en verantwoordelijke burgers van morgen

Ik beleefde als puber een grote vreugde toen ik in mijn labo thuis voor het eerst waterstof produceerde. Wist ik veel dat dit een 'vaardigheid' was die ik aan een 'attitude' te danken had Vooreerst iets over de test van onderzoekers Jan Swerts en Kurt Monten (DM 24/1). Paul Yperman, raadgever van onderwijsminister Pascal Smet (DM 25/1) zegt hierover: "Het waren echte weetjesvragen opgemaakt als een quiz. Die vragen evalueren niet of de leerlingen van vandaag al dan niet de eindtermen halen."

Totaal onjuist. Ik heb de 92 vragen op de site van Knack (correct) beantwoord. Er was wat aandacht nodig in verband met de Schengen- en de eurolanden en ook de foto van Mario Monti. Ik neem aan dat er voor jongeren nog een paar moeilijke waren, maar elke student had toch minstens tachtig van die vragen feilloos moeten oplossen. Wie dat niet kon heeft de 'eindtermen' zeker niet behaald; zoniet is er met die eindtermen iets grondig mis. Het op de kaart kunnen aanduiden van de Belgische provincies en hun hoofdsteden, van de oceanen en de grote landen, is mijns inziens leerstof van het basisonderwijs (ik herinner me een vraag uit het vijfde leerjaar: 'In welk land ligt Alaska?'). De vragen over historische feiten gingen niet over 'weetjes'. Om die betreffende de 'beeldenstorm' op te lossen moest je dat in de 16de eeuw kunnen situeren: de alternatieven vielen dan weg. En dat gold voor al die historische gegevens. Wel had ik wat meer vragen inzake wetenschap en techniek gewenst: Copernicus, Galilei, Kepler, Newton, Einstein, Watt, Faraday, Edison, enz. Dat de Hervorming (ook de eerste excessen ervan) in de 16de eeuw plaats vond, is geen 'weetje', maar kennis die iedereen na het secundair onderwijs moet beheersen. Als het kabinet het belang van deze vragenlijst onderschat, hebben ze van het probleem helemaal niets begrepen.

Hier komt immers niet alleen een gebrek aan interesse voor de actualiteit naar voren, maar ook een totale onwetendheid betreffende elementaire kennis van geschiedenis en aardrijkskunde. Hoe wil je dat iemand belangstelling krijgt voor wat zich nu in ons land, in Europa en in de wereld voordoet, als alles wat buiten onze grenzen gebeurt, of voor 1960 gebeurd is, achter een ondoorzichtig gordijn verborgen ligt? Als ik een dergelijk fiasco vergelijk met de uiteenzettingen bij de 'eindtermen' van het secundair onderwijs, dan is het evident dat die ofwel te hoog gegrepen zijn, ofwel in de praktijk geen adequate toepassing kennen (ofwel allebei). In mijn optiek (en die van veel anderen) heeft dat te maken met visies op het onderwijs die sinds een veertigtal jaar door sommige pedagogen worden verspreid en die langzamerhand gemeengoed zijn geworden. Een belangrijk aspect hiervan is het onderscheid tussen 'kennis' enerzijds en 'vaardigheden' en 'attitudes' anderzijds, waarbij het belang van echt parate kennis in de verdrukking raakte.

Aan de basis lag een immens misverstand. Bij de studie van wiskunde, natuurkunde en scheikunde is het altijd evident geweest dat het theoretisch formuleren van stellingen of wetten gevolgd werd door oefeningen, omdat men alleen hierdoor die kennis volledig beheerst. Niemand zag vroeger de noodzaak het ontbinden in ondeelbare factoren of het oplossen van vergelijkingen als 'vaardigheden' te zien. En ook het toepassen van wetten in elementaire metingen en experimenten, behoorde tot het echt 'kennen' van de natuur- en scheikunde. Ik beleefde als puber een grote vreugde toen ik in mijn labo thuis voor het eerst waterstof produceerde. Wist ik veel dat dit een 'vaardigheid' was die ik aan een 'attitude' te danken had. Ik schreef het eerder toe aan mijn liefde voor kennis en aan de onmisbare steun van Jongens en Wetenschap.

Naast de meer 'nomothetische' (wettenstellende) wetenschappen, waar het toepassen van de wetten essentieel is, zijn er ook de meer 'idiografische', waar de beschrijving van particuliere feiten en processen de hoofdbrok vormt. De notie 'oefening' komt hier veel minder aan bod: het wezenlijke is dat men erin slaagt particuliere gegevens een plaats te geven in meer overkoepelende kaders. Een bepaald plaatselijk incident - de verwoesting van een klooster - vormt dan een aspect van een algemeen gebeuren 'beeldenstorm' en dat wordt dan weer gesitueerd, enerzijds in de verspreiding van de Hervorming en anderzijds in de interactie met de Spaanse koning en zijn landvoogden. Dit is allemaal kennis van feiten, al worden die natuurlijk met elkaar verbonden tot een hoger geheel. Het 'van buiten kennen' van enkele stapstenen daarin, maakt het inzicht in de samenhang tot een blijvende verworvenheid. Ook hier is de enige zinvolle 'attitude' de hunker om feiten en hun samenhangen te kennen: de 'vaardigheid' om die met andere, eventueel hedendaagse, te vergelijken, vloeit daar vanzelf uit voort. Hoe meer men bepaalde gegevens, bijvoorbeeld datums zoals 313, 843, 1517, 1648... paraat heeft (in hun kader geplaatst), hoe gemakkelijker, zinvoller en vooral beklijvender het allemaal wordt. Maar ook bij andere beschrijvende wetenschappen is dat het geval. Eenmaal in mijn leven heb ik de moeite gedaan om de geologische tijdperken van buiten te leren (Cambrium, Ordovicium, Silur, Devon, Carbon, Perm, Trias, Jura, Krijt...). Ik hoef daarvoor dus nooit meer Google te raadplegen. En wat een onvoorstelbare basis voor inzicht in de totale werkelijkheid heeft iemand die de essentie van het boek Powers of Ten paraat heeft (Morrison, zie Google). Welk een zaligheid is het ook gedichten en andere teksten uit het hoofd te kennen en dankzij de herhaalde confrontatie met schilderijen te weten: dit is een Caravaggio, een Rubens, een Rembrandt een Schiele of een Kandinsky. Zijn daar vaardigheden en attitudes mee gemoeid? Ik heb er nooit bij stilgestaan. Wat ik op dat vlak van leraars zoals E.H. Nollet heb meegekregen was 'kennis'. Die kennis was dan weer gebaseerd op zijn brede culturele bagage; een 'lerarenopleiding' had hij nooit gehad.

Wat zijn de besluiten? De school moet het doen. Mijn ouders hadden alleen lagere school gevolgd, mijn vader tot 11 jaar; alleen de school kon mij op eenzelfde niveau als mijn bourgeoisvriendjes brengen. Ouders moeten hun kinderen opvoeden tot fatsoenlijke mensen. De rest is onderwijs en dat is in de eerste plaats kennisoverdracht: het overige komt vanzelf. Wel is er leergierigheid nodig en bereidheid om te studeren, ook als er harde noten te kraken vallen. De school zelf moet jaar na jaar (telkens de eerste veertien dagen) nagaan of de basiskennis van de vorige jaren aanwezig blijft. Wat van die kennis essentieel is, moeten we opnieuw duidelijk vastleggen, maar dan concreter dan die holle 'eindtermen'. Het doel is dubbel: bedreven en gedreven vakmensen vormen en tevens burgers opleiden met inzicht in het maatschappelijk leven en dus met verantwoordelijkheidszin.

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

29-01-2013, 14:27 geschreven door DIGITHALYS

***

Dinsdag 29 januari 2013

Vorstmaand

Zon 8u23-17u29

H Poppo van Deinze

Rood van achtergrond

Maar tenminste intellectueel eerlijk

***

Ter zake

Geplaatst door Leon de Winter op 28 januari, 2013 - 10:14

 Wat er mis is met de Nederlandse politiek werd afgelopen woensdagavond akelig zichtbaar in de persoon van Halbe Zijlstra, de fractieleider van de VVD. Bij Pauw & Witteman weigerde hij de roep om een referendum te steunen aangezien we een vertegenwoordigende democratie hebben – dus kunnen politici na de volkse gang naar de stembus vrijuit hun gang gaan, aldus Zijlstra.

Ik heb het hier al vaker geschreven: de vertegenwoordigende democratie is een achterhaald negentiendeeeuws systeem. Het is afkomstig uit de tijd van de stoomtrein, gasverlichting en armen die geen tijd hadden om zich te verdiepen in actuele politieke zaken aangezien ze dag en nacht moesten werken om het hoofd boven water te houden. Zij hadden vertegenwoordigers nodig. De gebrekkige burger volgde gedwee de goedgebekte en alwetende vertegenwoordiger.

Maar in een tijd van welvaart, brede educatie en internet is het bespottelijk om één keer in de vier jaar – er gebeurt nu in een jaar meer dan vroeger in tien jaar – een stem uit te brengen op figuren die zich na die stem door geen electoraat laten tegenhouden.

De religieuze, ideologische en sociale bevolkingsgroepen die zich door politieke organisaties lieten leiden, bestaan niet meer.

Uitgebuite arbeiders zijn nog moeilijk te vinden. Slaafse volgelingen van meneer pastoor beleven hun geloof tegenwoordig op een geheel andere manier. De ongeletterde keuterboer is een hoogopgeleide agrariër geworden. En allemaal zijn we verbonden met The Cloud, waarin het wereldgeheugen zich momenteel aan het opladen is.

Halbe Zijlstra is geen echte volksvertegenwoordiger in de moderne zin van dat begrip. Hij houdt ons gegijzeld met zijn ’mandaat’. Wij, burgers, stemmen bij de verkiezingen noodgedwongen op een pakket. Daarin is de Europese kwestie meestal van ondergeschikt belang. We moeten de pakketten van de politieke partijen slikken omdat het systeem ons geen keuze laat.

Ik vind mijn belangen en voorkeuren niet in één partijprogramma terug. Ik moet programmapunten wegstrepen en op deze manier, via een negatieve selectie, mijn partij vinden. Wanneer we referenda zouden hebben, zou de burger veel meer greep krijgen op kwesties die hem aangaan, namelijk: per vraagstuk. Maar het referendum zou een probleem voor de politieke elites bieden: hun belang en het belang van hun netwerk nemen daardoor af.

Kaste

Politieke elites vormen in het model van de vertegenwoordigende democratie een eigen kaste. Zij beschouwen zich als leiders en gidsen, als opiniemakers en beslissers. Zonder twijfel hebben deze elites bijgedragen aan de explosief toegenomen welvaart (ja, zelfs ten tijde van een crisis zijn we onvergelijkbaar rijker dan tien jaar geleden) en aan de enorme kansen die bijna iedereen in onze samenleving krijgt aangeboden. En daarmee hebben deze elites zichzelf succesvol bewezen, en dus overbodig gemaakt. Dat is de paradox waaraan zij moeten wennen, maar die zij wensen te ontlopen.

Met het referendum kan de nieuwe hoogopgeleide burgerij zichzelf uitdrukken. Via een stem die slechts één keer per vier jaar wordt uitgebracht, lukt dat niet. In onze tijd volgen we niet meer de politieke partijen en hun leiders. We beschouwen hen niet als richtinggevend: we wijzen zelf de richting aan. We hebben de mogelijkheid om op basis van zelf bijeengebrachte feiten onze eigen belangen te formuleren. Een partijprogramma is daarvan niet meer dan een beperkte afspiegeling.

De frustratie die veel moderne burgers kennen ten aanzien van het politieke proces, wordt door politici als Zijlstra aangewakkerd. De overdracht van autonomie naar een ongrijpbare bureaucratie in Brussel maakt veel burgers ongerust. Politici maken van de oppositie tegen de euro en de Europese besluitvorming altijd een karikatuur; dan waarschuwen ze ervoor dat we van Europa afhankelijk zijn en als we aan hun ambities rammelen straks straatarm in de kou zitten. Het is een leugen dat we elkaar met bommen gaan bestoken als we geen Europese president meer hebben. Dat is allemaal vuig bedrog, lege retoriek, vals gemanipuleer.

Federatie

De EU wil van de lidstaten federale staten maken. Laat hier geen misverstand over bestaan: de politieke elites zijn op weg naar een federatie die in een Europese context niet anders dan een verlichte tirannieke technocratie zal zijn. Europa is geen etnische, culturele, historische eenheid. Deze eenheid zal van bovenaf worden opgelegd en beheerst. En het zal gebeuren zolang de elites het referendum bij ons weghouden.

Het is nu van belang dat we de EU uitkleden tot vooral een economisch samenwerkingsverband. Natuurlijk passen grensoverschrijdende fenomenen als bestrijding van criminaliteit en terrorisme in dat verband, maar de federatieve tendensen moeten worden gestopt. Door ons, de mondige burger.

Ook al lijkt me meneer Zijlstra een aardige man, ik moest me inhouden om het tv-toestel waarop hij verscheen niet door het raam in de sneeuw te sodemieteren. Daar zat weer een volksvertegenwoordiger met een grijns te beweren dat wij ons lot in zijn handen hebben gelegd en dus niks hebben in te brengen aangezien hij dank zij een negentiendeeeuws middel vier jaar lang mag doen wat zijn partij en zijn kaste goedachten.

Onze betrekkingen met de Brusselse bureaucraten dienen te worden aangepast en gemodelleerd naar onze wensen, niet naar die van beroepspolitici. Wordt het niet tijd voor een brede beweging die aan de gedachte dat de burger een hulpbehoevend, zielig en onwetend wezen is een einde maakt?

De vertegenwoordigende democratie is het probleem, niet het referendum.

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

29-01-2013, 12:03 geschreven door DIGITHALYS

***

Dat soort klopt-d’er-op : terug van weg geweest?

***

(*) Guvaal : voor de felste supporters van BDW staat daar vandaag een prachtig artikel over Bartje in Baskenland. Als amateur linguïst heb ik genoten van volgende zin (Baskisch)

‘Asieran jaungoikoak ortzea ta lua, belarkiak, zentzundunak eta gizona ezer ezetik atera”.

Dat betekent in het Nederlands : ‘In het begin schiep God hemel en aarde, de planten, de dieren en de mens’.

***

Ter zake :

Gerolf Annemans (Vlaams Belang): 'Schrijf maar op, ik verontschuldig mij'

maandag 28 januari 2013, 06u00

***

Ik wil de voorzitter zijn die de bladzijde omdraait', zegt Gerolf Annemans. 'Vlaams Belang strijdt tegen andere partijen, niet tegen mensen.' Het eerste interview in onze reeks over ideologie.

'Het is de klassieke verantwoording van linkse intellectuelen om ons uit te sluiten, dat wij mensen discrimineren, tegen mekaar opzetten en ontmenselijken', zegt VB-voorzitter Gerolf Annemans in de eerste aflevering van onze interviewreeks over ideologie. 'Ik vraag mij af waar dat op slaat. Ik ben het er wel mee eens dat wij onze migratie-standpunten niet moeten richten tegen mensen, maar tegen andere partijen. Wij voeren een politieke strijd, geen strijd tegen mensen. Dat is mijn aanbeveling.'

Daarmee impliceert u dat het vroeger anders was.

'Ik heb daar persoonlijk altijd op gelet, en in de mate dat de partij ooit aanleiding heeft gegeven om te denken dat wij het op mensen gemunt hadden, moet ik mij daarvoor verontschuldigen. Het is een tijd van verontschuldigingen, dus ik wil dat gerust doen, on the record, schrijf dat maar op. Ik wil de voorzitter zijn die de bladzijde omdraait en tegen alle leden van mijn partij zegt dat wij tegen andere partijen strijden, niet tegen mensen, niet tegen vreemdelingen.'

Dat hebt u wel gedaan.

'Men moet stilaan toch eens inzien dat het 70-puntenplan, dat men destijds als racistisch bestempelde, ondertussen afgeschaft is. Op een zeker ogenblik heeft het Vlaams Blok dat plan gelanceerd bij wijze van provocatie, om het taboe op het immigratiethema los te wrikken. Maar dat plan hebben wij allang afgezworen. Ik wil beoordeeld worden op mijn programma van vandaag. Men moet mij niet voortdurend zaken uit het verleden blijven aanwrijven. En het mag niet de reden zijn waarom wij in Denderleeuw geen bestuursakkoord mogen steunen.'

U hebt een kans gemist om uw pleidooi aanvaardbaar te maken. U moet dat toch altijd geweten hebben.

'Op dat vlak waren wij als het ware mismaakt. Als groupies van Karel Dillen. De schematiek van Dillen was eenvoudig: de Volksunie heeft ons verraden, wij zullen onze principes nooit overboord gooien. Dillen had een hele fijne neus voor elke vorm van verraad aan de principes. Uit die partij komen wij, een vechtpartij tegen Hugo Schiltz.'

Maar u verdedigde het onverdedigbare.

'Als wij ons ergens vergist hadden of te ver waren geweest, moesten wij dat toch allemaal blijven verdedigen. My country, right or wrong. U moet dat ook zien in de context van het cordon sanitaire, dat is één tegen allen. Wij moesten wel solidair zijn, zelfs over standpunten waarvan we toen al wisten dat we ze vroeg of laat zouden moeten verlaten.'

Denkt u dat het cordon ooit nog kan sneuvelen?

'Ik vind dat wij de kans moeten krijgen om te evolueren. Iedereen mag dat, maar wij blijkbaar niet. Ik vind dat niet meer eerlijk. Ik moet toch van een wit blad mogen beginnen. Geef mij eens een jaar om te tonen wie ik ben.'

Het uitgebreide interview met Gerolf Annemans leest u vandaag in de krant.

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

29-01-2013, 09:36 geschreven door DIGITHALYS

***

Hare Koninklijke Doorluchtigheid (met appel)

Sombrero con Pomo Doré, all&!

***

Ter zake :

Brussels parlementsvoorzitster Dupuis (PS) schoffeert Nederlandstaligen in haar nieuwjaarstoespraak

Vlaams Belang eist excuses

PERSMEDEDELING – 28 januari 2013

***

De parlementsvoorzitster van het Brussels Hoofdstedelijk Parlement, mevr. Françoise Dupuis (PS) ligt al langer dan van vandaag niet meer in de bovenste schuif bij het personeel van het parlement. Haar vaak ondoordacht en autoritair optreden maakt dat heel wat personeelsleden zich geïntimideerd voelen door haar. Voornamelijk Nederlandstalige personeelsleden worden door mevr. Dupuis al wel eens zeer minachtend behandeld.

Op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie voor het personeel van het parlement is dit nogmaals overduidelijk tot uiting gekomen. Zoals de traditie het vereist, voerde de parlementsvoorzitster ook dit jaar het woord op die receptie. Maar tegen iedere traditie, regel en hoffelijkheid in, deed ze dat dit jaar uitsluitend in het Frans, om haar toespraak letterlijk te beëindigen met de neerbuigende woorden: “Et pour les flamands la même chose!”.

Het hoeft dan ook weinig betoog dat heel wat personeelsleden – en zeker niet enkel de Nederlandstaligen – zwaar geschoffeerd waren door de arrogante anti-Vlaamse houding van parlementsvoorzitster Dupuis.

Vlaams Belang vindt de houding van mevr. Dupuis totaal onaanvaardbaar. Ze getuigt van een gebrek aan respect voor de Nederlandstalige personeelsleden, en bij uitbreiding voor alle Brusselse Vlamingen. De Vlaams-nationale partij eist dan ook dat mevrouw Dupuis onomwonden haar excuses zou aanbieden aan het personeel van het parlement, en aan de Brusselse Vlamingen. In het Nederlands, uiteraard.

Dominiek Lootens Fractievoorzitter Vlaams Belang Brussels Hoofdstedelijk Parlement

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

29-01-2013, 00:00 geschreven door DIGITHALYS

***

Ut ’t Manneke van de Mane

Noël de zeune van de brouwerie Bavik, is zijn peze gebroken.  Den deze van Achiel!  Ie wilde ne vullen bak Bavik op zinen buro zetten en zijn sprong in twee’n!  “Ah”, zegt Kamiel van nevens de deure, “als ge wilt, ik kan hem goedkoop aan een nieuwe peze helpen.  Mijn schoonvader heeft nen appareil om dat te maken!  Ja ie!  Hij heeft twee weken geleden in de klinieke gelegen in Maria’s Voorzienigheid in Kortrijk en ie is were gekeerd met … nen pezemaker!”

***

Alles ‘plat leggen’ en ‘de fik erin steken’

Terwijl men in Davos op de knieën valt voor ‘werk’

***

Ter zake :

PS-senatoren doen aan goedkope politieke recuperatie

zaterdag 26 januari 2013 om 10u51

Johan Van Overtveldt is hoofdredacteur van Trends.

***

Premier Elio Di Rupo heeft groot gelijk zich, zij het eerder subtiel, te distantiëren van het voorstel van de PS-sentoren rond bedrijfssluitingen.

Het valt op, zo stelde onlangs een eminent deelnemer aan het sociaal overleg in België, dat als je met Waalse vakbondsmensen praat, woorden als, bijvoorbeeld, “klassenstrijd”, “uitbuiting” en “kapitalistisch profitariaat” voortdurend vallen. Ook de senatoren van regeringspartij PS zitten blijkbaar heel dicht bij deze marxistische visie op maatschappij en economie.

De PS-senatoren willen dat er een wet komt die aan een rechter toelaat om in te grijpen bij de sluiting van een grote onderneming en om zelfs eventueel op te leggen aan het sluitend bedrijf om te verkopen aan een eventuele overname-kandidaat.

Los van beschouwingen omtrent eigendomsrecht en eventueel andere juridische problemen die in het kader van zo een wet zouden kunnen opduiken, kan alvast gesteld worden dat de sociaal-economische gevolgen van wat de PS-senatoren willen desastreus zouden zijn.

De frustratie en angst van de mensen direct en indirect getroffen door de ontslagen bij Arcelor Mittal in Luik vallen licht te begrijpen. Het is immers de zoveelste klap voor het sociaal reeds zwaar getroffen Wallonië. Waar veel minder begrip kan voor op gebracht worden, is de reactie van de politieke elite in Wallonië.

De verontwaardiging die ze uitgebreid ten toon spreiden, mist geloofwaardigheid. Het was al (veel) langer bekend dat als gevolg van de economische crisis, de gehavende concurrentiepositie van ons land en de structurele verschuivingen in de vraag naar staal de toekomst van de AM-vestiging in Luik in het gedrang was. Nu doen alsof het allemaal out of the blue op de Waalse hoofden neerkomt, ruikt sterk naar goedkope politieke recuperatie van een stuk menselijke ellende.

Wat de PS-senatoren nu willen, komt op geen enkele manier tegemoet aan de sociaal-economische noden van Wallonië en België. Hoeveel internationale investeerders gaan zich nog gemotiveerd voelen om hier miljoenen euro’s te komen investeren als de wet voorziet dat op een bepaald moment een rechter zal beslissen hoe het nu met die investering verder moet? Bitter weinig, daar kan gif op ingenomen worden. Er zit een fundamentele contradictie tussen de vraag van de PS-senatoren en het verlangen om, bijvoorbeeld naar Limburg toe, aantrekkelijke nieuwe investeerders aan te trekken.

De gevolgen van het voorstel van de PS-senatoren doen sterk denken aan de gevolgen van onze hoge ontslagvergoedingen. Die bieden een zekere bescherming aan diegenen die een job hebben hoewel de ontslagen er uiteindelijk toch komen als de rendabiliteit van de gedane investeringen onherstelbaar aangetast blijkt te zijn. Hoge ontslagvergoedingen belemmeren in belangrijke mate de creatie van nieuwe jobs. Investeerders en ondernemers beseffen immers dat die hoge ontslagvergoedingen het hen moeilijk maken om snel en adequaat te reageren als het economische klimaat keert. De hoge ontslagvergoedingen in België zetten investeerders in ons land er toe aan te kiezen voor meer kapitaalsintensieve productiemethodes.

Als het voorstel van de PS realiteit zou worden, dan zouden we het ondernemingen die vandaag in België (of Wallonië) gevestigd zijn inderdaad een stuk moeilijker kunnen maken om te sluiten of sterk af te slanken. Hierdoor zouden we dan echter heel ons economisch weefsel vastpinnen op de producties van gisteren en eergisteren. Bovendien zou een dergelijke wet investeerders in nieuwe sectoren en activiteiten sowieso naar de buurlanden jagen. Het voorstel van de PS-senatoren zou met andere woorden een algemene verarming organiseren.

Zeker in Wallonië zou men nu toch stilaan moeten gaan beseffen dat de visie die schuil achter het verlangen van de PS-senatoren onze maatschappij, en zeker de werklozen in Wallonië, geen stap verder helpt. Integendeel, de put waar men al inzit, wordt alzo enkel dieper.

Er dient ernstig gewerkt te worden aan het investeringsklimaat en aan het concurrentievermogen. Het is fout zich te wentelen in uitspraken als die van Waals minister-president Rudy Demotte dat “Wallonië vanaf 2008 sterker groeide dan de andere regio’s”. Vergelijk Wallonië met Vlaanderen vertrekkend vanaf 2009, 2007, 2006, 2005, … en de vergelijking valt telkens in het nadeel van Wallonië uit.

Eerste minister Elio Di Rupo heeft overschot van gelijk zich te distantiëren van het voorstel van de senatoren van zijn partij. Het valt trouwens toch ook wel op dat in Vlaanderen niemand van de regeringspartijen met zulk een voorstel kwam aandraven na de sluiting van Ford in Genk. Eens te meer moeten we te midden deze onaangename sociaal-economische realiteit vaststellen dat de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië steeds verder uitdiept.

Johan Van Overtveldt

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

28-01-2013, 17:34 geschreven door DIGITHALYS

***

Taal Actie Komitee

Weet waar de klepel hangt

***

***

Ter zake :

Intussen daagt Vlaams Belang met een nieuw manifest over Brussel de Vlaamse partijen uit om betreffende de hoofdstad stelling te nemen. Laten we eerlijk zijn, op dat punt heerst aan ‘onze’ zijde vooral verwarring.

Voor Onkelinx is het zonneklaar: ‘Voor alles moet Brussel een gewest zijn dat samenwerkt met Wallonië.’ De ambitie om de francofonie daar te versterken, is groter dan die om een echt Belgische hoofdstad te zijn. Het is goed dat Laurette dat nog eens even verduidelijkt. Haar acolieten laten zich graag kennen als overtuigde Belgen, maar de liefde voor de noordelingen is wel heel erg voorwaardelijk.

Onrust

Dat geldt ook voor Paul Magnette. Hij is zo goed als perfect tweetalig, een man waarmee moeders hun dochters maar al te graag zouden zien thuiskomen, een politicus die ‘kleeft’ op het scherm, zoals dat heet. Communicatief is de keuze voor hem als voorzitter alvast een voltreffer. Maar hoe sympathiek hij ook oogt, zijn liefde voor Vlaanderen is van het dubieuze soort. In De Standaard van 8 januari schreef hij: ‘De twee in meerderheid Franstalige gewesten, Wallonië en Brussel, zouden automatisch een residuaal België vormen, dat zich zelfs de luxe zou kunnen veroorloven om te beletten dat Vlaanderen, wanneer het na een uiterst lang diplomatiek parcours als staat erkend zou zijn, lid zou worden van de Europese Unie. Ik denk niet dat het romantische nationalisme in de eenentwintigste eeuw nog sterk genoeg is om dergelijke avonturen te dragen.’

Met andere woorden: wil Vlaanderen onafhankelijk worden, mag het erop rekenen dat Brussel en Wallonië alle mogelijke hinderpalen zullen opwerpen. Magnette draait de hand niet om voor wat chantage meer of minder.

We zijn aan ons besluit toe. Voor alles, ziet het ernaar uit dat de onrust voor 2014 bij de PS zo groot is dat Di Rupo de regie dreigt te verliezen. Labille (*) is een Waalse regionalist, het soort PS’er waarmee Di Rupo niet hoog oploopt; Di Rupo’s bondgenoot Giet bleek te slap om de strijd aan te gaan; Magnette is een sterke persoonlijkheid die Di Rupo’s invloed op de partijleden zal verzwakken. Om die gaten gevuld te krijgen, moet Di Rupo ruim buiten de vertrouwde kring gaan rekruteren.

Dat hij daartoe bereid is, toont aan hoeveel angst het verkiezingsjaar 2014 in het zuiden oproept.

***

(*) Mr Labille is houder van maar liefst 48 mandaten in Overheidsdienst en is daarenboven praktiserend bedrijfs-revisor, net als wijlen de zuipschuit Michel Daerden. Voor de camera’s verklaarde hij bij zijn aanstelling als minister, dat het maar voor even was, want dat hij wel andere katjes te geselen had.

***

Aansluitend met de nuchtere vaststellingen van ’t Pallieterke, is nu het ogenblik gekomen om Marc Grammens van begin december 2012 weer te geven, als besluit van een pertinente analyse over BDW als kersverse burgemeester van de Koekestad. 

Voor Bart de Wever komt het er nu op aan de funktie die hij heeft nagestreefd en verworven, uit te bouwen tot een goede uitvalsbasis voor zijn nationale kiescampagne van 2014, als het Belgisch en het Vlaams parlement her­nieuwd moeten worden. Want zo toch hebben we begre­pen dat hij de toekomst ziet, al is veel van wat daar moge­lijk op volgt, nog in vaagheid gehuld. Enerzijds heeft De Wever nu zo dikwijls gezegd dat hij burgemeester is voor tenminste zes jaar, en dat hij er daarna nog graag zes jaar bij doet (De Morgen. 11.12.12), dat hij niet meer van mening of houding kan veranderen zonder fors aan geloof­waardigheid in te boeten, maar anderzijds natuurlijk zo dat politici wel steeds een excuus vinden om een belof­te te verbreken als ze dit echt noodzakelijk vinden voor hun carrièreplanning en/of voor het naderbij brengen van hun politieke doelstelling. De Wever heeft bewezen dat ook hij zich niet verplicht voelt om in alle omstandighe­den woord te houden, zoals Jean-Marie Dedecker ooit mocht ondervinden. Patrick Janssens heeft wel ooit gezegd dat Antwerpen belangrijker is dan de nationale politiek (in Le Soir, 29.9.12: Anvers est plus important que la politique nationale), maar Janssens heeft nooit op het nationale beleid kunnen wegen, integendeel: men verweet hem juist niet te wegen op de nationale politiek. Stel dat De Wever in 2014 de kans krijgt om dat wel te doen, zal hij dan het burgemeesterschap nog belangrijker vinden?

De N-VA en De Wever persoonlijk hebben niet de plicht om in hun kaarten te laten kijken, en men begrijpt dat De Wever in de periode toen het hem duidelijk begon te worden dat het Hof, Di Rupo, het ACW, en jazeker, ook de CD&V van voorzitter Beke, van vice-premier Van- ackere en achter de schermen van de schijnbaar terugge­trokken rancuneuze mw Thyssen, alleen maar zijn onder­gang nastreefden, en niets anders, - in of rond september 2011 dus, denk ik, - dat De Wever toen op zoek is gegaan naar een nieuwe strategie om de blokkering opgelegd door zijn tegenstanders, te doorbreken, en dat is dan ge­makshalve Antwerpen geworden. Recentelijk zei hij (in Gazet van Antwerpen, 15.12.12): “in Antwerpen wil ik bewijzen dat de verandering mogelijk is”. De verande­ring, niet slechts in Antwerpen, maar nationaal, onder­meer en om te beginnen door formules te vinden waar­door de Vlaamse socialisten worden geneutraliseerd, want dat zijn toch maar de aanhangers van hun Waalse vrien­den. Dat heeft De Wever zonder twijfel helder ingezien. Met socialisten, zowel die van boven als van onder de taalgrens, is geen verandering mogelijk, noch inzake sociaal-ekonomische politiek noch inzake staatshervorming. Nu moet hij eerst nog winnen in 2014 en dan de bakens uitzetten voor de nationale omwenteling.

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

28-01-2013, 16:25 geschreven door DIGITHALYS

***

Maandag 28 januari

Zon 8u24-17u28

H Thomas van Aquino (*), patroon van de theologen

***

(*) Thomas van Aquino : de man was ‘kerkleraar’ en had ’n hele reputatie opgebouwd als ketter-vervolger. Voor wie ogen in z’n kop heeft en er de gelegenheid toe heeft die te gebruiken, is Italië één groot open lucht-museum. Toen wij eens op wandel in Viterbo, de oude Pausenstad, nieuwsgierig naderden naar een rare constructie op manshoogte tegen de hoek van weer eens een kerkje, konden we op ’n muur-opschrift lezen, dat dit de preekstoel was van…  Thomas van Aquino. Hoe die bereikt kon worden, is een echt raadsel, tenzij de man voor dat doel altijd een laddertje meedroeg. De juiste plaats? Onder de muren van het Pauselijk paleis van toen; nu museum, en uitkijkend op het pleintje waar onze auto stond. In de troosteloze omgeving van een batterij vuil-cnicotainers, vlak onder het opschrift : ‘Päuselijk Galgenveld’ tot einde XIIIe Eeuw…

Weer diezelfde wonderbaarlijke eeuw waarover ik gisteren berichtte….

Reflectie: wat zou men het Berlusconi dan kwalijk nemen, dat hij Mussolini citeert in gedeeltelijk positieve bewoordingen?  Weet U : m&&r dan in England, geldt in Italië “right or wrong, my country’.

***

De afbraak gaat zelfs zover

Dat ’n gewone pint straks voorbehouden wordt  aan de juiste partij-kaart. Gerantsoeneerd en op de bon!

***

Ter zake :

'Geen nieuwe ronde in de staatshervorming in 2014'

zondag 27 januari 2013 om 08u22

***

"Wat we zelf doen, moet steeds beter, wat we samen doen, doen we anders". Zo hertaalde CD&V-voorzitter Wouter Beke de slogan van de eerste Vlaamse regeringsleider, wijlen André Geens, op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij in de Brabanthal in Haasrode, als een eerbetoon aan de splitsing van BHV waardoor Vlaams-Brabant voortaan één kieskring is.

Het is niet met een vuist, maar met een open hand dat we opnieuw een greep op de dingen gekregen hebben, zo blikte Beke terug op het voorbije jaar. De begroting zit na een ingreep van 18 miljard euro Europees opnieuw op schema, bij de lokale verkiezingen daalde het aantal stemmen op Franstalige lijsten in de Vlaamse rand met 10 procent in vergelijking met zes jaar geleden, de toestroom van asielzoekers is gestopt en ondanks de budgettaire krapte zijn er 10.000 extra plaatsen in de Vlaamse kinderopvang gecreëerd.

"Maar wat we zelf doen, moet steeds beter", stelde Beke de ambities voor de rest van de legislatuur scherp: "2014 wordt niet het jaar waarin we nog een nieuwe ronde in de staatshervorming gaan draaien, maar het jaar waarin we de nieuwe middelen en bevoegdheden inzetten voor een nog beter beleid in Vlaanderen".

CD&V’er moet estafetteloper

Met de overheveling van de kinderbijslag wil CD&V de gezinnen versterken, de overheveling van het ouderenbeleid moet de ouderen meer zekerheid geven en met de nieuwe sociaaleconomische hefbomen wil Beke ondernemers betere impulsen geven en nieuwe kansen geven aan mensen die hun baan (dreigen te) verliezen. Hij verwees ook naar de hervormingen in de pensioenen, op justitie, bij het spoor en in de energiesector.

De ambitie van een christendemocraat is om een estafetteloper te zijn, ging de CD&V-voorzitter verder. "Onze ambitie is alles wat we van onze voorgangers kregen, nog beter door te geven aan onze opvolgers: betere wegen - en Hilde (Crevits, Vlaams minister van Openbare Werken, nvdr) begrijpt perfect wat ik bedoel, een sterker Vlaanderen, een krachtigere economie, een grotere zekerheid op solidariteit als het moeilijk gaat".

Niet polariseren, maar bruggen bouwen

Wouter Beke wil dat realiseren met de operatie Innesto, waarbij alle talenten in en rond de partijen gemobiliseerd worden om frisse ideeën aan te brengen. De operatie werd half december opgestart met een groepje van 30 "enthousiastelingen", die tijdens zijn toespraak achter hem opgesteld stonden. Die groep is intussen aangegroeid tot 300 en dat moeten er volgens de voorzitter over een half jaar 30.000 zijn.

"Dit traject leggen we samen af, van nu tot aan het congres van november. Met de kracht van onze handen gaan we bergen verzetten", luidde het. De CD&V doet aan politiek, niet door aan de zijlijn te staan, maar de handen uit de mouwen te steken en de hand te reiken, niet door problemen te maken, maar door ze op te lossen, niet door te polariseren, maar door bruggen te bouwen, besloot Wouter Beke. (Belga/TE)

***

***

(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers in zijn zonlicht komen staan.

“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie”.

28-01-2013, 11:49 geschreven door DIGITHALYS