MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

I) INLEIDING

Waar men gaat langs vlakke wegen, komt men U O Mohammed wel tegen. Eigenlijk luidt dat Mei-liedje waar men gaat langs Vlaamse wegen maar wat volgt is een tekst voor héél de Lage Landen, deze zowel van Noord als van Zuid, voor Heel-Nederland dus, waar alle landschappen zo vlak zijn als een plas water. Of beter gezegd : met weiden als wiegende zeeën, of vlakten der heide vol rust.

En dat het nu maar eens genoeg moet zijn.

De tijd gereserveerd voor het klagen wegens de Islammerij is opgebruikt. Nu moet er maar eens actie komen. Want onze Elite, onder leiding van de ACW-potentaten, heeft gans andere bedoelingen met ons dan ze zeggen. We moeten ze dus voor zijn. Een vuist maken tegen hun geleuter. Want ze zijn bezig ons erin te luizen.

Bokshandschoenen aantrekken, zegt U? Precies alsof die kogelvrij zouden zijn! Voor de komende verkiezingen zouden er straffere affiches moeten komen. Buurtbewaking met telkens per man een flink slachtrijp varken aan de lijn, of afbeeldingen van een knokploeg met een Goedendag erbij, of zo. Dat is toch een nuttig voorwerp voor dagelijks gebruik gebleken in vroegere gevechten van man-tegen-man. Er is trouwens geen meldingsplicht voor en dat soort gerief komt nier voor op de lijst Verboden Wapens van Onkelinx. Het is dus zelfs Kinderen Toegelaten. Bij vraag naar de herkomst, kan er altijd verwezen worden naar 1302, de familie-eer en het respect voor de voorvaderlijke gebruiken..

Wedden, dat mits een beetje oefenen, daar met goed gevolg geen enkel kromzwaard tegen kan ingezet worden?

Wij steken dan in de zakken van iedere gevallen Moslimbroeder een stuk verbrande Koran, zodat wij er zelfs goed uitkomen. JaJa, we zullen rap bijleren om anderen de schuld in de schoenen te schyuven. Wie weet, krijgen we dan zelfs nieuwe woningen van Bourgeois!!

Of moeten wij vrezen, dat het Lamme Goedzakken als we van nature zijn, voor zoiets reeds te laat is?

Tot vervelens toe verzekerden Nederlandse arabisten ons dat de Moslimbroeders geweld hadden afgezworen. Maar afgelopen zomer laaide de jacht op christenen in moslimlanden weer op. En de arabisten blijven stil.

Stelt u zich eens voor dat we in de nasleep van onze nationale discussie over racisme en Zwarte Piet in volle woede massaal naar wijken trekken waar veel zwarten wonen om hun bezittingen in brand te steken, opdat hun straten nog lang herinneren aan onze vergeldingsactie.

Dé zwarten moeten boeten voor het feit dat het Platform Slavernij Verleden Nederland aan de schandpaal nagelt door het van racisme te betichten en zelfs de Verenigde Naties te vragen ons kinderfeest te onderzoeken.

Hoe bizar zo'n gedachte-experiment ook lijkt, in sommige werelddelen kan het werkelijkheid zijn. Een misstap van een enkeling wordt ervaren als een misdaad van allen en leidt tot strafexpedities die weinig aan de verbeelding overlaten.

Neem de Nigeriaanse columniste die in 2002 in een krant, eigendom van een christelijke uitgever, schreef dat de dames van de Miss World-verkiezing wel eens in de smaak zouden kunnen vallen bij Mohammed.

Moslims, die de verkiezing van een christelijke morele decadentie vonden, waren furieus. Hun woedeaanvallen leidden tot tweehonderd doden en twaalfhonderd gewonden.

Ooggetuigen spraken destijds met een Nederlandse journalist die in dagblad Trouw vastlegde hoe moslimjongeren plunderend de christelijke wijken introkken, voorbijgangers aanvielen, automobilisten uit hun wagens sleurden om hen met machetes en bijlen af te maken, onderwijl Allahu Akbar (God is groot) roepend.

Of neem de zaak van de veertienjarige gehandicapte Pakistaanse Masih die vorig jaar weken in een streng bewaakte gevangenis werd vastgehouden op verdenking van godslastering.

Een imam zou in de boodschappentas van dit christelijke meisje verbrande Koran-bladzijden hebben aangetroffen. Dit resulteerde in een door woedende moslims georganiseerde hetze om honderden christenen uit hun woonwijken te verjagen.

Uiteindelijk bleek de imam die Masih van godslastering beschuldigde zelf de dader te zijn. Hij zou hebben gezegd dat zulke beschuldigingen de enige manier zijn om christenen uit de buurt te verbannen.

In Egypte, het land dat tot afgelopen juni door de Moslimbroederschap werd geregeerd, is het lot van christenen niet veel anders.

Reeds onder het bewind van toenmalig president Hosni Mubarak werd het hen zwaar aangerekend dat hun diaspora voortdurend aandacht vroeg voor hun benarde positie. Hiermee zouden zij het imago van Egypte schaden en daar moesten ze voor bloeden.

De Moslimbroederschap fungeerde, ook onder Mubarak, als de ritmische aanjager van heksenjacht jegens iedereen die niet de soennitische islam aanhing.

Hun ordetroepen boekten dan ook grote successen, die wellicht het beste worden geïllustreerd door de film Hassan, Marcus en Cohen (1954). Op het moment dat hij verscheen leefden nog joden in Egypte (in de persoon van Cohen) en hadden zij een relatief vreedzaam bestaan, naast moslims (Hassan) en christenen (Marcus).

In 2008 verscheen een 'bijgewerkte' versie van de film, Hassan en Marcus. Cohens verdrijving uit Egypte resulteerde in zijn symbolische verdwijning uit de film. In een vraaggesprek met hoofdrolspeler Adel Imam zei hij: 'Ik maak me zorgen over het moment waarop de film Hassan verschijnt.'

Marcus is dan, als alles verloopt zoals gepland, ook verdreven, waarmee de gedroomde monoreligieuze staat van de Moslimbroederschap een feit is.

Het eigenaardige is dat deze groepering haar intenties en ambities nooit heeft verborgen. Sterker, in 1980 vaardigde haar moefti en tevens bestuurslid Mohammad Alkhatib een fatwa uit waarin vernietiging van kerken als een religieuze plicht werd gepresenteerd.

Sindsdien doen Alkhatibs volgingen hun best de daad bij het woord te voegen, met als absolute dieptepunt de gebeurtenissen van afgelopen zomer in tien Egyptische provincies.

Binnen enkele dagen werden volgens mensenrechtenorganisaties meer dan 43 kerken in brand gestoken en 200 christelijke eigendommen zoals buurtbibliotheken, opvangcentra, kloosters, lokale banken, scholen, winkels en huizen beschadigd.

Deze gebeurtenissen hebben zo veel indruk gemaakt, zelfs op actualiteitenrubriek Nieuwsuur, dat de verslaggever sprak van Egypte's Kristallnacht. Interessanter is echter dat het overgrote deel van de Nederlandse arabisten stil was.

Tsja, wat moeten zij zeggen nadat ze de natie in 2011 en 2012 tot vervelens toe hadden verzekerd dat de Moslimbroederschap geweld zou hebben afgezworen, dat het karikatuur van een wolf in schaapskleren achterhaald is en dat de Broederschap zelfs een 'islamitische variant van het CDA' is?

Maar eerlijk is eerlijk, de Nederlandse arabisten zaten er niet verder naast dan hun westerse vakgenoten die gedurende de zogeheten 'Arabische lente' de vleesgeworden naïviteit waren.

Hoe dit gebeurde, wordt door de Amerikaanse Moslimbroederschap-kenner Eric Trager in Foreign Policy uitstekend beschreven. 'How did so many Western analysts get Egypt's Islamist movement so wrong?' vroeg Trager zich af.

Op de breed gedeelde overtuiging in de wereld der Arabisten dat de Moslimbroeders democraten zijn, schrijft Trager: 'Don't kid yourself.'

Enkele weken geleden demonstreerde een handjevol moslimbroeders op de Dam in Amsterdam tegen het afzetten van president Mohammed Morsi. Zij eisten respect voor de democratie en rechtsstaat die Morsi tot president kroonden.

Ik liep toevallig langs en dacht: democraten hier, antidemocraten elders. Ik wilde nog roepen dat democratie ook respect voor de minderheden inhoudt maar hield de eer aan mijzelf, wetende dat mijn woorden niet in vruchtbare aarde zouden vallen.

Ik liep weg, trots op de christelijke Nederlandse cultuur die deze groeperingen alle vrijheid geeft hun leven te leiden, en mij afvragend welke gevolgen de afwezige wederkerigheid ten opzichte van andersdenkenden hier in het Westen zal hebben. Want 'behandel de ander zoals je behandeld wil worden' komt al eeuwen niet voor in het woordenboek van de Broederschap.