MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. zaterdag 18 augustus 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zelden of nooit ben ik hier op deze blog tegentjock tegenover Ray van Angeltjes, en al zeker niet tegenover Johan Sanctorum. Maar mochten ze al eens wat meer in het stille schemerdonker van een kerk komen, het zou hun ziel verlichten. Dat laatste slaat wel meest op laatstgenoemde. Maar wie ben ik om het beter te willen weten?

Persoonlijk vind ik ze twee handen op één buik, waar deen niet kan bestaan zonder dander : Vlaamse traditie en Vlaamse fierheid zijn overgoten met hetzelfde doopwater. Of men dat nu graag heeft of niet.Men kan niet fier zijn op het ene, zonder dat ook te zijn op het andere. Progressiviteit staat niet in die dingen, tenzij als een tang op een varken. Een leger dat oprukt tegen de vijand, begint toch ook niet voordien met in eigen rangen te twisten? Wie Vlaming wil zijn uit één stuk, is immers samengesteld uit vele kleine stukjes. Onderlinge geschillen : die zijn voor achteraf, als de buit eenmaal binnen is. Of, zoals we zingen in de Vlaamse Leeuw, als wij onze voet zetten op zijn lillend lijk.

Kroniekje over : wat hierboven staat over Vlaamse fierheid, heeft niets te zien met de eenmanspartij van Bart DeWever. Tot bewijs van het tegendeel is die man een vulgaire deserteur die het geweer dat hem door zijn kiezers werd toevertrouwd, roemloos en in geschenkverpakking is gaan binnenleveren bij de Vorst. Hij kreeg er het gewone Judas-loon voor : met lege handen te worden weggestuurd. De man is, om het even in welke positie hij nog geplaatst wordt, een gevaar voor zijn land en zijn volk.

Hieronder zult U lezen dat het een familie-trek is bij de Familie : zijn broer Bruno is de trotse veldheer op de geroofde IJzerweide waarop de IJzertoren die nu met de vijand samen, vaart onder de vlag der Niveanen.

Erg om zeggen : de eerste IJzertoren werd opgeblazen door de Genietroepen van het het Belgisch Leger. Ze werden er nooit voor gestraft, maar flink bevorderd. Moet de tweede toren misschien hetzelfde lot ondergaan, maar dan door de hand van het versdreven deel der Vlaamse Nationalisten?! Vergeet niet : straks (in verband met de 100-jarige herdenking van 14-18) wappert op de kruiskop de driekleur, en wordt de feestrede, in naam van Nooit meer Oorlog voorgelezen door de Immam van Dixmude.

/..Wie ontzettend veel kwaad gedaan heeft (en nog steeds doet) aan de tot voor enkele jaren duidelijke drang naar Vlaamse zelfstandigheid is de Nv-A en haar weight-watch voorzitter. Een hybride flamingant, een gefrustreerde neo-mannequin wiens voornaamste verandering schuilt in de eigen lichaamsomvang. Hoe magerder Bart wordt, hoe meer Vlaamse overtuiging er wegsmelt. Het spijt me, ik kan niet rond de Nv-A pot draaien en doen alsof dit een Vlaams-republikeinse of Vlaams-nationale partij is.

Hieronder volgt het laatste epistel van de militante filosoof Johan Sanctorum dat ik u heel warm aanbeveel en laat u vooral niet na, hier op te reageren.

Op 26 augustus e.k. vindt in het West-Vlaamse Steenstrate aan het Van Raemdonck-monument de elfde editie van de IJzerwake plaats.

Meer dan de 11-juli-vieringen, vandaag verworden tot bloempotmomenten van Kris Peeters en andere keuterboeren en tuinkabouters (dixit Bart Laeremans), en door Mark Grammens het feest van de schaamte genoemd, is dit jaarlijks IJzerwake-moment dé trefplaats van de radicale Vlaamse beweging geworden. Een sterke bezinningsplek met een uitermate volks karakter. De manier hoe het oorspronkelijke IJzertorenmonument in Diksmuide gekaapt werd door een neo-Belgicistisch conglomeraat, aangevoerd door, o ironie, prof. Bruno De Wever (broer-van), zal ooit nog stof zijn voor historisch onderzoek. Zoals men nu pas toe is aan een wetenschappelijk-objectieve reconstructie van de dynamittering van de eerste IJzertoren door het Belgisch leger.

Feit blijft dat heel het fameuze IJzertestament, een grotendeels ongeschreven geheel van gedachten en emoties rond afkeer van de oorlogsgruwel, vredesutopie, identitair bewustzijn en de eis tot zelfbeschikking, niet los te maken is van een Vlaams-radicale impuls. In die zin is ze zowel pacifistisch als virulent-strijdvaardig.

Die ambiguïteit is uiteraard historisch geconditioneerd. Al in 1918 kwam de Vlaamse beweging tot het inzicht dat er met de Belgische staat niets te beginnen valt. De Frontbeweging brak definitief met de participationistische doctrine, die geloofde in geleidelijke veranderingen en ombouw van het systeem. Onvermijdelijk liep dit radicalisme in de jaren 30 in het spoor van de collaboratie, waarvoor nadien een hoge prijs is betaald die tot op vandaag zijn sporen nalaat in het politieke landschap, waar radicaal-Vlaams automatisch met extreem-rechts wordt gelijkgesteld.

Partijpolitiek heeft dit radicaal flamingantisme altijd met zijn maagdelijkheid geworsteld. Hoever kon men gaan in de mars door de Belgische instellingen, zonder besmet te geraken? In de filosofie van de Frontbeweging is elke samenwerking met het Belgisch establishment abject. De geschiedenis heeft dat bevestigd: na Egmont was het eigenlijk afgelopen met de Volksunie. Onderhandelingen blijken zinloos, ze behoren immers tot de essentie van de Belgische compromis-logica die het status-quo nastreeft.

Het Vlaams Blok/later Belang heeft die maagdelijkheid wel consequent weten te behouden, met dank aan het cordon sanitaire, tot de N-VA op de proppen kwam, met een zogenaamd democratische variant van het Vlaams-nationalisme, alsof dat van het VB ondemocratisch was. Hierdoor liep ze in haar eigen val van wat sommigen de Verbrackisering noemen: uit electoraal opportunisme de boodschap zo laten verwateren dat ze inhoudloos in alle richtingen voortdobbert. Het succes van de N-VA verplichtte die partij immers tactisch tot het matigen van zijn Vlaams-radicalisme én tot het verbanvloeken van het Vlaams Belang, waar het zogezegd een republikeinse missie mee deelt. Zogezegd. Want elke dag neemt de formatie van Bart De Wever, in zijn ijver om de traditionele Vlaamse partijen te kannibaliseren, wat meer afstand van de Vlaamse beweging en zijn anti-Belgische onderstroom.

De transitie van protestpartij tot machtspartij maakt van de N-VA een systeempartij, die gedoemd is om radicalere varianten af te stoten. Een fataal schisma, waar het traditionele middenveld zoals Marnixring, Pro Flandria, de VVB niet aan ontsnapt. Van de Vlaamse VolksBeweging krijgt men, bij monde van het maandblad Doorbraak, ronduit de indruk dat ze het zelf ook niet meer weet en bijgevolg het radicaliteitsdebat verkrampt uit de weg gaat, uit angst om zelf in een existentiële impasse te geraken. Ook het totaal (in alle betekenissen) verouderde en redactioneel muf ruikende Pallieterke probeert de kool en de geit te sparen, en leunt nu eens op de ene, dan op de andere kruk.

De reguliere media anderzijds recupereren het N-VA-verschijnsel en de bijbehorende VB-demonisering met genoegen. Regimekranten zoals De Standaard, die niet ophouden om de partij van Bart De Wever te promoten als dé nieuwe Vlaamse centrumpartij, een epitheton dat ooit de oude CVP sierde. Maar ook Knack-directeur Rik Van Cauwelaert, die onlangs het Vlaams-nationalisme voor dood verklaarde. De vraag is, wat er dan wel in de plaats zou komen. Mogen de eisen tot zelfbestuur opgeborgen worden? Ligt de toekomst van Vlaanderen (terug) in België?

Ondertussen zorgen de communicerende vaten tussen beide V-partijen voor commotie: oud-VB-kiezers (én mandatarissen) die zich tot de N-VA hadden bekeerd, bemerken verbijsterd dat de partij naar het midden opschuift en steeds meer water bij de wijn doet. Het verlangen om na 2012 in zoveel mogelijk schepencolleges te zetelen, noopt Bart De Wever tot salonfähigkeit en het behouden van een directe lijn met het Vlaamse politiek establishment. Op de weide van Steenstrate zal men de N-VA-voorzitter niet tegenkomen,- evenmin als enig ander kopstuk van die partij. Politicoloog Bart Maddens mag het dan wel steevast over de V-partijen hebben en hun gezamenlijk electoraal potentiëel, de realiteit is anders: analist Filip Van Laenen (De Maddens- hypothese) beschouwt het schisma als fundamenteel. De keuze voor een snelle-groei-strategie verplicht de partij van De Wever immers op een perverse manier tot ideologische ontmanteling, en laat de klassieke Vlaams-bewegers maar ook de nieuwe republikeinen verweesd achter.

Vanaf dan wenkt de restauratie. Eigenlijk is de N-VA het beste wat het Belgisch establishment kon overkomen: een burgerlijk-conservatieve reformpartij die de radicale VB neutraliseert, en alleen de uitwassen van het systeem aanklaagt, niet het systeem zelf. Ze staat op die manier niet zo gek ver af van de Witte Mars en andere opstoten van burgerlijk ongenoegen dat eigenlijk droomt van een gezuiverd Ancien Régime. Ik zie de royalist Pol Marchal ooit nog wel lid van worden van de N-VA, temeer daar het duivelse duo Dutroux-Martin gemakkelijk kan vereenzelvigd worden met het ontspoorde België en zijn groezelige parasitaire subculturen, als onkruid groeiend op de verlaten terrils van het Waalse bekken. Dat De Wever en C° daar nog nooit op gekomen zijn.

Ik begrijp dan ook de viscerale angst niet van de Belgische francofonie en het koningshuis voor de N-VA. Als er één partij is, die de Belgische constructie kan overeind houden, weliswaar mits duchtig vertimmeren, dan is het wel de Nieuw-Vlaamse Alliantie. Het oerconservatisme van De Wever, die telkens weer de revolutie afzweert, laat een duidelijke opening voor dat neo-Belgisch reformisme. Publicaties zoals die van de uit de N-VA-kringen afkomstige Brecht Arnaert (De Kwantumsprong) maken openlijk komaf met de onafhankelijkheidsidee, die als een zwaktebod (sic) gekarakteriseerd wordt.

Eerlijk is eerlijk: er is vandaag geen meerderheid in Vlaanderen om de weg van de volwaardige staatkundige onafhankelijkheid op te gaan. Net daarom kan een Vlaams-republikeinse partij vandaag enkel een zweep- en drukkingspartij zijn, geen machtspartij. Het gaat er dan niet in eerste instantie om, op korte termijn electoraal te scoren, maar geduldig de publieke opinie te bespelen en mensen te overtuigen.

Anderzijds is de N-VA op langere termijn, zoals ze zich vandaag opstelt, gedoemd om als Vlaamse centrumpartij de lijn Kris Peeters voort te zetten: het zogenaamde confederaal model, met ruimte bevoegdheden voor de regios maar altijd weer gegijzeld door de wetten van het Belgische status-quo. Het Vlaamse zit hem voor de rest dan vooral in de Vlaamse kermissen, de protserige retoriek wat we zelf doen, doen we beter, en de 11-juli-toespraken (zie hoger). Het Belgische zit hem in de discrete stabiliteit van een bi- (en zelfs multi-)culturele federatie die overigens meer en meer aan Europa wordt vastgeklonken.

Niet toevallig dat de radicaalste partij, het VB, ook als enige de Eurosceptische klok luidt: het voortbestaan van België hangt intern af van de middelpuntzoekende (staatsdragende) krachten, maar extern van het Europese verhaal. Omgekeerd geldt evenzeer: het feit dat de Europese constructie op instorten staat, zou wel eens een grotere bedreiging kunnen zijn voor de Belgische constructie, dan het separatisme an sich.

Conclusie: de kiezer moet in 2012 en 2014 weten waarvoor hij kiest. Bij het Vlaams Belang is dat duidelijk, bij de N-VA veel minder. De tegenstelling tussen het linkse Wallonië van Di Rupo en het centrumrechtse Vlaanderen van De Wever maakt van Brussel opnieuw de scheidrechter/verzoener, en van het Hof opnieuw de bruggenbouwer zoals Albert II het altijd gedroomd heeft. Filip zal dus, als hij intelligente raadgevers heeft, bij de duivel te biechten moeten gaan en de N-VA opvrijen. Zal Bart De Wever aan die paringsdans weerstaan? Als zijn partij met een tweetalige campagne ook in Brussel doorbreekt (de peilingen wijzen daarop), dan kan hij een redder des vaderlands worden en de nieuwe wonderboy van het Belgisch establishment. De Wetstraat 16 ligt dan binnen handbereik. De Vlaamse republiek kan dan als een fata morgana afgedaan worden (iets wat bv. Kris Peeters nu als stelselmatig doet), een verhaal dat thuishoort in de 19de eeuwse romantiek en niet in de 21ste eeuw.

Aan het Vlaams Belang om daar een radicaal en geloofwaardig alternatief tegenover te stellen: m.a.w. de republikeinse idee sexy maken en het participationisme te ontmaskeren als een doodlopend spoor. België is onze toekomst niét, in geen enkele vorm. We moeten ons niet bezig houden met systemisch oplapwerk, er is een paradigmatische wissel nodig, een maatschappelijk, politiek én cultureel breekpunt. Meteen is de marsrichting van die partij voor de komende jaren, en de kern-missie van Bruno Valkeniers opvolger duidelijk.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : alles laat voorzien dat de val van de Euro ook het einde van België zal zijn. Goed zo. Als de ramp dan toch moet gebeuren , en Europa valt in stukken, is het beter dat uit de puinen iets helemaal nieuws kan groeien, dat gebaseerd is op innerlijke overtuiging, en niet op façade. Mannen als Bart Dewever zijn niet de oplossing van het probleem, zij zijn het probleem.

Het kan natuurlijk altijd, dat uit het te houden referendum, er nog altijd een totaal nieuwe oplossing uit de bus komt. Alle Nieuwe Belgen worden toegewezen aan Wallonië, omdat het in hoofdzaak zij zijn die ze gewild hebben, waarop het als geheel de ruimte wordt in gecatapulteerd, inclusief scheepsliften en hellende vlakken. Eindelijk het gedroomde middel om geen lastige buren meer te hebben die ons voortdurend en zonder onderbreking op onze kop zitten.