MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. donderdag 12 juli 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Om deze Vlaamse Hoogdag toch nog met een feestelijk lintje te laten eindigen, deze bovenstaande titel, die echter betrekking heeft op mijn nieuwe (en betere) vaderland. Kortom, deze bijdrage is zeer persoonlijk, en, ik geef het grif toe, een beetje bij het haar getrokken.

Een mens zou voor veel minder!

Al weken aan een stuk beleven we hier tropische temperaturen boven de 35°, en U weet wat de boeren dan beginnen doen. Gelukkig beschikken we op 500 meter beneden ons over het grootste vulkanisch meer van Europa, 18 Km doormeter, dat helder en proper water bevat waarvan de vissers nog altijd vissoep maken voor de toeristen. Bootje varen is dus een zalige verpozing.

Neen, U bent dus niet in de verkeerde rubriek terecht gekomen : verder gaat het weer over 11 Juli en de ongeluksdag voor het Vlaams Belang. Tweede voltreffer van vandaag : dat pedofilie schot voor de boeg in Evere. Niemand is schuldig tot bewijs van het tegendeel, maar waar rook is, is er meestal vuur. Of moeten wij zeggen : Et alors? Met een Premier als notoir pedofiel (wat n groot staatsgeheim schijnt te zijn) mag dat wel, zeker? De man uit Evere is niet zo bekend als bvb Cohn Bendit, dus mag die vermalen worden.

Kroniekje over : de Vlaamse Hoogdag in De Tijd. De fine fleur van de Vlaamse politici in de gothische zaal van het stadhuis in Brussel. Zou dat geen lapsus zijn? Wat daar bijeengetroept was, was zeker niet de fine fleur, maar de roeptoeters van het politiek correct denkend. De echte fine fleur was niet uitbenodigd, want dat is de partij van de comromis-lozen, van de rechtlijnigen die maar één zaak voor ogen staat : noch eieren noch jong, maar recht voor Eigen Volk.

Deze 11de juli lijkt niet op de vorige. Meer dan ooit is de Vlaamse beweging verdeeld tussen zij die dromen van het einde van het federale België in 2014 en zij die nu al chaos vrezen.

Zoals de traditie het wil, zal het vandaag wellicht weer veel te warm zijn in de gotische zaal van het Brusselse stadhuis, waar de fine fleur van de Vlaamse politiek verzamelt om 11 juli te vieren. Parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) zal speechen. En omdat er in de historische zaal veel volk zal zijn en te weinig airco, zal iedereen zich intussen te pletter zweten.

En toch is er dit keer iets anders. Het moet lang geleden zijn dat de Vlaamse regering en bij uitbreiding de Vlaamse beweging zo verdeeld een 11 juli vierde. Het Vlaams Belang en het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen vinden ronduit dat er niets te vieren valt. Aan het andere uiterste staan Vlaamsgezinde politici als Eric Van Rompuy (CD&V). Hij vindt dat de christendemocraten, socialisten, liberalen en groenen te weinig erkenning krijgen voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, een dossier dat jarenlang de politieke besluitvorming blokkeerde en nu eindelijk van de baan is.

Op zich is die tweespalt niet nieuw. Ze deed zich voor bij ieder akkoord over de staatshervorming, waarbij de Vlaamse beweging telkens uiteenviel in twee kampen: de radicalen en de verraders. Of zij die hun principes trouw blijven en zij die via compromissen het land draaiende houden. U mag kiezen.

Wat wel nieuw is aan de tweespalt, is dat ze dit keer dwars door de Vlaamse regering loopt. Aan de ene kant staat N-VA-voorzitter Bart De Wever, van wie een kwart van de 14-jarigen blijkbaar verkeerdelijk denkt dat hij al Vlaams minister-president is. Aan de andere kant staan de sp.a en CD&V van de echte minister-president, Kris Peeters.

Bovendien loopt meer dan ooit een tweede breuklijn door de Vlaamse regering: die tussen een sociaaleconomische linkse koers en een rechtse koers. Ook die kloof is op zich niet nieuw, maar ze wordt in moeilijke economische tijden groter. Hier staat de N-VA tegenover de sp.a, met CD&V oncomfortabel in het midden.

Het resultaat is een Vlaamse regering die onder spanning staat. En die nervositeit heeft niet alleen met de gemeenteraadsverkiezingen te maken. Er is namelijk nog niet begonnen met de uitvoering van de zesde staatshervorming of er wordt al openlijk gespeculeerd over wat in 2014 zal gebeuren, als de N-VA van de federale verkiezingen een referendum over het einde van het federale België zal proberen te maken. De ene zal daarin de kracht van verandering zien, de andere een recept om Vlaanderen in chaos te storten. Dáárover gaat het, meer dan ooit.

De Vlaamse feestdag is doorgaans een dag waarop politici zulke meningsverschillen begraven. Dit jaar lijkt dat minder dan ooit het geval. De politici in het wellicht veel te warme stadhuis zullen in twee kampen te verdelen zijn: zij die vinden dat de huidige staatshervorming op dit moment een felbevochten stap in de goede richting is, en zij die vinden dat het al lang vijf voor twaalf en zelfs later is. Die breuklijn zal de Vlaamse beweging en de regering verder verdelen, naarmate de Vlaamse en de federale verkiezingen van 2014 naderen.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : ook hier dus is de voorzichtigheid de moeder van de porseleinwinkel : een Zwitsers weerhuisje door vrees geblokkeerd : noch het regenvrouwtje noch het zonne-mannetje komen buiten ; ze blijven in hun deurtje staan, wachtend tot ze iets met zekerheid kunnen voorspellen..Maar dat het de chaos zal zijn, dat hangt in de lucht.

Natuurlijk heeft het poltiek-coreecte denken liever de zekerheid van het bedrogen zijn, dan de zekerheid dat na de eerste chaos de problemen als vanzelf zullen opgelost geraken. Neem nu Tihange : moet 10 jaar langer open blijven, zegt Wathelet. Uiteraard, met een paar miljardjes onderhoudswerken. Jamaar, komt later uit; Tihange is zo lek als een nuclaire zeef.

En precies vandaag volhardt de Kamer in de boosheid : BHV, dat grondwettelijk had moeten gesplitst worden zonder ook maar één enkele prijs, wordt gesplitst, volledig op kosten van de Vlamingen. Door de 3 collaboratiepartijen, met de Waalse PS, die samen minder stemmen vertegenwoordigen aan bvb de NV Averechts.

Trouwens, laten we het vooral niet vergeten, die toegevingen zijn bijna uitsluitend dezelfde als die van de Opper Wever, toen die nog dacht met slijmen aan de macht te zullen komen. Waarop het historische antwoord kwam : Comment il ose?! : hoe durft die man ons zulke voorstellen doen! Want het stond in Laeken en in de sterren geschreven, dat de PS het land moest redden.