xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

.

dinsdag 20 december 2011

In hun hemd, blootvoets, met een strop als strik

Waarom wordt Gent niet zò aan die van Mons voorgesteld.

----------------------

Neen dus. Het wordt een heerlijk stukje Cubaans proza! Of, de actualiteit achterna, zou het niet beter zijn te zeggen : een heerlijk stukje algemene rode verheerlijking? Een verhelderende Linxe gedachte, die opgelegde ‘spontane’ persoonscultuur. Zoals bij de dood van de Grote Leider in Noord Korea, waar zijn onderdanen voor het oog van de camera bijna sterven van (gespeeld) verdriet…. Hier gaat het om gesmoorde emotie voor de eigen Grote Roerganger.

Mevrouw Dendooven is, zoals haar naam laat vermoeden, niet blind! Ze heeft onderstaand stukje proza waarschijnlijk in gedachten ter wereld gebracht, zich recht houdend half hangend aan de toog van De Vooruit. Smachtend van gebrabbeld verlangen naar de armen en de warme mond van die vervang-Italiaan, in vervanging van haar eerste vrijver… Waarover de conversatie zou gaan, bestaat wel enige twijfel : een vrijpartij tussen een notoire homoseksueel en een ijverig hitsig plattelandsdametje : wat moeten wij ons daarbij voorstellen over hun wederzijdse vocabulaire in Italiano? Er zouden toch grenzen moeten zijn aan de onfatsoenlijkheid?

Dertig jaar geleden heeft ze Kortrijk ingeruild voor de Stroppenstad, en daar, dicht aangeschurkt tegen De Vooruit is ze een hele piete geworden. Het sproetige pensionaatsjuffertje van bij de nonnetjes is daar voorwaar mens geworden! Ze is daar toegenomen in jaren, en in gewicht! Maar in wijsheid?

Ze is niet blind, maar ook niet doof, en toch valt ze bijna in katzwijm voor de charmes (?) van deze omhoog gevallen Jeannet. Ze denkt dat het mee haar plicht is om hem, zo lang het duurt, zo hoog mogelijk op zijn machtsbasis te plaatsen. Die wachtwoorden, toch hé!  

En toch zit er een logica in haar optreden, hoe belachelijk ook. De simpelste weg naar eeuwige roem en naar veel geld, loopt via het rode Stadhuis en de rode Kameraden aldaar, naar het Rode Zenuwcentrum in Brussel. Enne…in Brussel worden de banden gesmeed die een simpele Kortrijkzane meer dan dienstig kunnen zijn. Zou het mens niet kijken naar de cijfertjes van de peilingen?

Gelieve dit vooral al in gedachten te houden, als U verder leest….Pas op : het mens schrijft zeer goed! Alleen daarvoor krijgt ze de eer om hier te mogen verschijnen. Als ’t goed is, zeggen we dat ook : de vorm is meer dan OK, niet de inhoud! Niet eens geschikt om als tang op een varken te staan!

----------------------

Vlaamse post voor Di Rupo: Obsceniteiten met een handschoen

20/12/11, 08u50

Op tocht door Vlaanderen nemen ervaren gidsen de premier bij de hand. Na Guillaume Van der Stighelen (Antwerpen) en Yves Desmet (Mechelen), leidt Gerda Dendooven Elio Di Rupo rond in Gent. Dendooven is illustratrice en schrijft boeken. Ze geeft grafische vormgeving aan het Gentse Sint-Lucas Instituut.

Wat zou ik u graag in Italiano toespreken. Ik heb het lang geleden geleerd. Omwille van de liefde. Da's de beste leerschool. Helaas, toen de liefde over was, is ook de taal een beetje uit mijn leven weggesijpeld. Maar, signore Di Rupo, ik weet zeker dat het ons zou lukken een gesprek te voeren met elkaar. In Italiano nog wel! U zou geduldig luisteren, een beetje monkelend misschien om mijn kromme klemtonen en zotte zinsconstructies, maar de intenties zouden goed zijn. We zouden elkaar verstaan - en ook misverstaan, dat gebeurt in elk gesprek. U zou me verdenken van obsceniteiten met een 'handschoen' terwijl ik het droogweg over 'Gand' zou hebben en hopla, het spel zou op de wagen zitten. En toch: waar een wil is... u kent het spreekwoord wel.

Taal is slechts een vehikel om nader tot elkaar te komen. Maar al komen we uit dezelfde klei gekropen, taal schiet ook altijd tekort. Het is vaak een mank lopend vehikel. Misverstanden liggen op de loer.

Toen ik lang geleden vanuit een dorp vlakbij de 'schreve' naar Gent migreerde, begreep ik ook niet waarom 'een snel meiske' in Gent zo goed kon lopen. Waarom ze daar boterhammen en geen 'stutjes' aten. En waarom je een spijker beter in hout dan in goud kon slaan. De g en de h, de verraderlijke struikelstenen in de mond van bijna elke West-Vlaming, zijn vaak een bron van misverstanden. Sommige ministers hebben de juiste uitspraak ervan nog steeds niet onder de knie. Maar noem mij één Belg die hen deze linguïstische handicap heeft aangewreven? En als er al één zou zijn, dan is het zeker geen Gentenaar. Dat doen Gentenaren niet. Het maakt hen niet uit of een woord al dan niet 'correct' Gents klinkt. Hun sappige taaltje is een potje van eigenaardigheden. Trouwens, de geboren en gespogen Gentenaar is bijna uitgestorven. In Gent wonen vooral inwijkelingen. U zou zich hier perfect thuis voelen. Het zou zelfs niemand opvallen hoe krom u praat, want Gentenaars zijn zelf zo creatief met taal. En ze zijn zo cultureel! Ze menen het daar, wat kunst betreft.

Geen totentrekkers aub
Al prutsend en grollend komen ze daar tot veel schoons. Alles kan in Gent, alles mag, want Kunst veredelt. Zo staat het ook gebeiteld boven de bühne van dat wereldberoemde socialistische huis voor volksvermaak. Trouwens, als u in die bekende Gentse cultuurtempel aan de toog hangt, hangt naast u wellicht een hooggeplaatste burger die er zijn pintje komt pakken, of een dorstige artiest of de kokette kokkin van de school om de hoek. Alles zit daar bijeen, en dit bedoel ik letterlijk. Alle leeftijden, geslachten, afkomsten, kleuren en geuren. Zoals in bijna elk Gents café trouwens. U zou er dus niet misstaan. Slijmen moet u evenwel niet doen, blijf gewoon u eigenste zelf. Totentrekkers, daar moeten ze in Gent niets van weten. En met grote muilen en patsers wordt gelachen. Behalve dan met John Massis, de legendarische volksheld met zijn tanden van staal en zijn hart van suiker. Hard van buiten, zacht van binnen, daar houden Gentenaars van. U kent toch hun beroemde cuberdons, Gentse neuzen in de volksmond. Rood, zoals de politieke kleur van hun stad. Echt waar, ik denk dat u hier welkom zou zijn.

Maar blijf trouw aan uzelf, signore Di Rupo, dat doen Gentenaars ook. Terwijl de rest van Vlaanderen blauw voor zwart verruilde, of oranje voor blauw, is Gent rood gebleven. Toegegeven, het is een dorp, je bent er snel doorheen gefietst - een dorp waar iedereen het met iedereen heeft gedaan. Of toch bijna. U bent gewaarschuwd. Maar het is vooral een plek waar 'creatief prutsen' wordt aangemoedigd, waar anarchie wordt omgezet in energie, waar 'nie neuten' op menig gezicht staat te lezen. Toen ik hier dertig jaar geleden aanspoelde en dacht, hier is het goed, hier wil ik blijven, dan moet ik nu toegeven dat het sindsdien met deze stad alleen maar beter is gegaan. Ook u zult van deze stad houden, gewoon omdat het niet anders kan. Maar liefde komt van twee kanten.

Dus als u er toch niets bij voelt, kijk dan eens goed in de spiegel en bevraag uzelf. U zult het antwoord daar ergens vinden, niet bij de Gentenaars.

Morgen: Stijn Meuris stuurt een brief uit Hasselt.

Voelt u de drang om Di Rupo iets bij te brengen over uw dorp, stad of streek? Stuur uw bijdrage naar opinie@demorgen.be. De beste worden zaterdag gepubliceerd.

-------------------

Diagonaal herlezen

Besluit : in Gent is het inderdaad beter leven, dan 30 jaar terug. Indien niet zozeer voor de Gentenaars, dan toch voor de nieuw aangespoelden. Maar zo lang men daar gerust slaapt : who cares?

Wat de dag daarop over Hasselt verscheen, is pure science fiction. Men voert er als PR-profeet nog de hoerenloper Robert Stevaert op. Où vervolgens de stad te vergelijken met Mons. Ik heb er voor minder nog weten uit de bol gaan!