WOENSDAG 25 AUGUSTUS 2021

*

Taliban op de Olympische Spelen in 2024 Parijs

*

500649 – WAAROM HOUDEN ONE O ZO PROGRESSIEVE HOERNALISTEN DE LIPPEN STIJF OP ELKAAR OVER DE SOCIALE UITKERINGEN IN AL DIE PROGRRESSIEVE STATEN?

  * 

I N H O U D

Of het nu gaat over de Isla Mietjes, al-dan-niet op onderlinge moordtochtin elkaars landen, of over de Rode Heislanden op wereld-veroveringstocht zoals China, is maar al te duidelijk.

Precies omdat statistieken daarover duidelijk zouden zijn. Beperking van dewerkloosheidsvergoeding in de Tijd? Komt niert op tafel bij de Vivaldisten en dus wordt erover in alle talen gezwogen. Om niemand op slechte gedachten te brengen? Of is het eerder om de ‘Eenheid’ van dit Apenland niet onnodig in gevaar te brengen?

Neem de Waal zijnen dop niet af want daar komt revolutie van.

Zijn er nog vragen?

http://blog.seniorennet.be/guvaal/

*

AFGANG(ISTAN)

*

Na de half mislukte start zijn de repatriëringen door het Belgische leger dan toch in een tempoversnelling gekomen. De aantallen ‘Belgen’, tolken en ‘fixers’ – wat dat laatste ook moge betekenen - die uit Afghanistan zouden moeten gerepatrieerd worden, blijft met de dag stijgen. Het begint er stilaan op te lijken dat half Afghanistan daarvoor in aanmerking zou kunnen komen. Om nog te zwijgen van die ‘landgenoten’ die daar tot anderhalve maand op vakantie konden gaan. Die moeten er wel erg aan toe zijn en zullen onze steun hier zeker kunnen gebruiken.

En dan zijn er de hulporganisaties die, door de boel op Kaboel, hun goederen niet meer ter plaatse krijgen. Die zullen nog enkele dagen geduld moeten hebben tot ze, vanaf 1 september, rechtstreeks zullen kunnen onderhandelen met de Taliban . Inch Allah!

 *

RIJKSTE bELGEN VECHTEN EFFECTENTAKS 2.0 AAN

*

*

Gino Coorevits belegt in aandelen via zijn vehikel Portus. ©Jelle

*

Vandaag om 01:30

-

GBL en Portus, de vennootschappen van de familie Frère en van de investeerder Gino Coorevits, vechten de nieuwe effectentaks aan.

Bijna zes maanden na de inwerkingtreding van de effectentaks 2.0 vragen twee beleggingsvehikels aan het Grondwettelijk Hof een deel van de wet te vernietigen. De nieuwe wet voert een jaarlijkse taks van 0,15 procent in op effectenrekeningen met een waarde van meer dan 1 miljoen euro. De taks moet op kruissnelheid 429 miljoen euro per jaar opbrengen.

-

Daarmee zijn enkele dagen voor het verstrijken van de deadline van eind augustus al drie verzoekschriften ingediend. Eerder raakte bekend dat ook de verzekeringskoepel Assuralia verzet aantekent, onder meer omdat kleine beleggers in tak23-producten getroffen dreigen te worden.

Antimisbruikbepaling

Bij Portus en GBL, twee beleggingsvehikels, spelen uiteraard andere redenen. Portus is de sleutelholding van de 70-jarige Gino Coorevits, door De Tijd ooit omschreven als een van de minst bekende rijkste Belgen. Coorevits is een discrete West-Vlaming die rijk werd in textiel en vastgoed en tegenwoordig in Oostenrijk woont. Zijn zaken gebeuren wel nog volledig in België.

'Wat ons vooral stoort, is de antimisbruikbepaling die is opgenomen', zegt Luk Deconinck, bestuurder van Portus. De antimisbruikbepaling zegt dat de splitsing van een effecten-rekening in meerdere rekeningen bij dezelfde bank een onweerlegbaar vermoeden van ontwijking is. Hetzelfde geldt voor de omzetting van aandelen aan toonder in aandelen op naam. Bij die omzetting verdwijnen de aandelen van de effectenrekening.

" Wat ons vooral stoort, is de antimisbruikbepaling die is opgenomen. "

Luk Deconinck

Bestuurder Portus

'Stel dat wij aandelen op naam willen zetten, omdat we willen profiteren van dubbel stemrecht. Dat is toch een zeer legitieme reden?', zegt Deconinck. 'De wet zegt nu dat die omzetting sowieso gelijkstaat met een omzeiling van de taks. En de wet is op dat vlak ook nog strenger gemaakt buiten de Raad van State om.' Portus heeft bijvoorbeeld al 30 jaar aandelen GBL in portefeuille, die vaak op naam staan.

GBL, de beursgenoteerde holding van de familie Frère die volgens de website van het gerechtelijk hof ook een verzoekschrift heeft ingediend, wenst nog niet uitgebreid te reageren. ‘Wij zien er altijd op toe dat de fiscale regels conform zijn met de Belgische grondwet en de Europese wetten’, luidt de korte reactie van financieel directeur Xavier Likin.

Gemor

In de wandelgangen klinkt veel gemor over de effectentaks, ook van rijke mensen die liever niet geciteerd worden. 'Ik ben een langetermijnbelegger en ik hou daarom van aandelen op naam. Stel dat ik Lotus Bakeries wil kopen. Dan moet ik die aandelen sowieso eerst via de beurs aankopen. Pas enkele dagen later kan ik ze op naam zetten om ze de komende twintig jaar bij te houden. Ik wil dan niet plots als een fraudeur gebrandmerkt worden.'

"Ik moet aandelen Lotus Bakeries eerst via de beurs aankopen. Pas nadien kan ik ze op naam zetten. Ik wil dan niet plots als een fraudeur gebrandmerkt worden. "

Een belegger

De rijke beleggers vinden dat de effectentaks 2.0 België als financieel centrum opnieuw uitholt, na de stelselmatige verhoging van de beurstaks en de stijging van de roerende voorheffing naar 30 procent. 'Kijk naar de holding Brederode. Die is al lang naar Luxemburg verhuisd om in een stabiel fiscaal klimaat te kunnen gedijen. Uiteindelijk gaat iedereen zijn rekening maken en dreigen nog financiële spelers te vertrekken', zegt iemand. 'Nu gaat het om een taks van 0,15 procent. Maar als dit er definitief doorkomt, weet je zo dat de taks nog gaat stijgen.'

Vermeersch

Christophe De Rijcke

*

BENNO BARNARD

*

GEHEUGEN, ZWIJG

*

Geheugen

Joseph Roth (rechts) met Stefan Zweig

foto: ©Wikimedia Commons

*

Dagboekaantekeningen (52)

Paralipomena - 25/08/2021 Benno Barnard

-

Zaterdag 7 augustus

O, genealogisch mirakel dat ik me mijn vader ook voor hij mij verwekt heeft niet anders dan als mijn vader kan voorstellen en hem bijgevolg zo moet aanduiden… de verloofde jongeman met de schedel van het dolichocefale type, de vijftienjarige gymnasiast in plusfours en zelfs de vijfjarige in het matrozenp akje met de rijglaarsjes, die tot enig verwekken nog lang niet in staat is: al deze gestalten zijn mijn vader, en als ik de bruine foto van het jongetje verscheur – er staat een met stro gevuld paard op wieltjes naast hem, het leidsel hangt in een slappe boog tussen het speelgoedbit en het knuistje – word ik niet verwekt. Deze wonderlijke paradox schuilt in de taal, dit kind en al die anderen op bruine en daarna grijze kiekjes van voor 1954 verzoeken mij vriendelijk om een bepaald lidwoord: ‘de mijn vader’ van 1925, 1935, 1942…

Uit de schemerige krochten van een failliete kapperswinkel komt hij te voorschijn en dingt met succes naar de smalle hand van mijn moeder, voor wie dezelfde wet van het tegenstrijdige lidwoord geldt: de mijn moeder van 1942. Ze wandelen bij Katwijk over het strand en de mijn vader van 1942 pakt uit met de filosofie van Plato, over wie de elegante Tini, hoewel naar voren getreden uit een smaakvol interieur met een gevulde boekenkast, vrijwel niets weet (‘wel van gehoord, maar vertel’). De elegante Tini is onderwijzeres. Mijn grootvader wilde dat zijn zes dochters voor zichzelf konden zorgen, net zoals zijn beide zoons, een emancipatorische gedachte die – nieuwe paradox – maakte dat ze het gymnasium was misgelopen, want een universitaire opleiding voor acht kinderen vormde een te grote aanslag op het familiekapitaal en dus bezocht Tini de kweekschool, waar Plato niet tot de leerstof behoorde.

Het heeft me lange tijd verwonderd dat mijn ouders ooit getrouwd waren geraakt. De verklaring daarvan is eenvoudig: ze gingen naar dezelfde protestantse kerk en het idee dat Willem niet goed genoeg voor haar was, zou bij de ouders van Tini niet zijn opgekomen, want die failliete kapper en zijn vrouw waren ook een pink en een kleine teen van het lichaam van Christus. Zo eenvoudig zit de essentie van het christelijk geloof in elkaar.

Zondag

Ik ben het dankbare product van de christelijke, humanistische, kunstbewuste, intellectuele beschaving waaraan het echtpaar Barnard-van Malde op eigen wijze gestalte gaf. Die beschaving is mijn geestelijke verblijfplaats, ook al heb ik in de fysieke werkelijkheid op veel verschillende plekken gewoond.

Maar dat metaforische bouwsel is half ingestort. Mijn ouders hadden een oorlog doorstaan en ik werd opgevoed in de levende herinnering aan die oorlog, waarover ze zelden spraken, en toch is het gat in de wereld – de puinhopen van Rotterdam, de uitholling van de liberale burgerlijke zekerheden – er altijd geweest in mijn herinnering. De twintigste eeuw heeft ook ons begrippenapparaat gebombardeerd, ik wist het als jongetje al, maar het was om zo te zeggen een osmotisch weten: mijn ouders leerden mij over de muren, de roosvensters, de nissen, de crypten, waarbij we om de leegte heen stapten. Als volwassene ronddwalend in een beschadigde beschaving, buk ik me om een scherf van mijn moeders omgangsvormen op te rapen, een brokstuk van mijn vaders esthetica… Ik leg al die artefacten in een vitrine; die vitrine is mijn oeuvre.

de waarheid moet je blijven herhalen, anders sta je nog machtelozer tegenover de leugen

Ik heb het allemaal al vaker verteld, maar de waarheid moet je blijven herhalen, anders sta je nog machtelozer tegenover de leugen.

Het neemt niet weg dat ik me – even beperkt als een goudvis in zijn oude vijver, maar met een langer geheugen – nergens anders dan in Europa thuis voel. Ik ben namelijk Europees, westers, beladen met de jongste vorm van de erfzonde, ik kan het ook niet helpen. Mijn recente bezoeken aan de Verenigde Staten hebben me dat nog eens ingewreven.

‘En de diversiteit dan?’ roept een opgewonden literator. ‘Jouw oude Europa is racistisch, cisgender, neokolo…’

-

Ik luister naar al die kabbalistische begrippen. Maar mijn oude Europa is dat van Joseph Roth! Die in alcohol gedrenkte Jood was dan wel cis, maar zijn kolonialisme beperkte zich tot de opvatting dat Habsburg – de bezetter van de Bucovina, Bosnië-Herzegovina en tal van andere woeste landstreken – te prefereren viel boven Hitler. (Ook Transsylvanië en de transsubstantiatie waren Habsburgs, een geografische respectievelijk theologische overwinning op het cissische denken.)

Dat oude Europa is bedolven geraakt onder de droombeelden van een heerlijke nieuwe wereld. Fraaie fantasma’s, bouwmateriaal voor luchtkastelen… Het communisme vraagt om betere mensen en voor dat utopische Europa heb je betere Europeanen nodig.

Dinsdag

Bepaalde wonderen die dit continent heeft voortgebracht, de sonnetten van Shakespeare, de cantates van Bach, de kathedraal van Canterbury, zijn van ons, van u en mij: ze zijn de veruitwendiging van het onvatbare – door Marsman nog onbekommerd als ‘de europeesche geest’ aangeduid – dat ons tot ons maakt… En de rede! De rede is zeker een erfstuk dat we dienen te koesteren…

Maar als ik de krant lees, lijkt het soms of er van dit alles niets dan het inspiratieloze Europa van de Unie resteert, dat zich tot de Europese geest verhoudt als het afgestroopte vel van Bartolomeüs (zoals geschilderd door Michelangelo in de Sixtijnse kapel) tot de levende heilige.

En ook al liet de Sixtijnse kapel me onverschillig toen ik er ronddwaalde, toch was ik er thuis. En de metafoor strekt zich uit tot de voormalige Donau monarchie. Tot het half gespeelde conservatisme van Joseph Roth. De herfst van Rilke. De woede van Nietzsche. Het onmogelijke Jodendom. De Nederlandse taal uiteraard (ik ben fundamenteel eentalig). Mijn geruzie met Jezus. Het koffiehuis. De bucolische maaltijd in de boomgaard. U mag de opsomming zelf voortzetten, als u tenminste niet met popmuziek komt aanzetten.

Donderdag 12 augustus

Een man ‘in zwarte kleren’ heeft vijf of zes mensen doodgeschoten in Plymouth. De radio meldt dat Ford Primary School en St Mark’s Church in Cambridge Road morgenochtend vanaf negen uur open zijn als ‘veilige plaats voor onze gemeenschap om samen te komen’…

St Mark’s! Het slappe taaltje van de BBC verslapt nog verder, lost dan op in de keuken, waar het bruisen van de waterketel moduleert naar het geruis van wieken: de herinnering tilt mij op als de windhoos Dorothy en draagt me naar Plymouth in het jaar 1975. Ik studeerde er Engels en woonde er – dankzij ouderlijke contacten – bij de ongehuwde Father Stuart in de pastorie van St Mark’s.

-

Mijn Engels was dat van Thomas Hardy (we lazen zijn romans), maar dan overgegaan in een soort vormelijke vloeibaarheid, die maakte dat mijn vriend en studiegenoot Andy in de pub bij de binnenkomst van twee vriendinnen boven de muziek uit schreeuwde: ‘For Christ’s sake, don’t you speak fucking Thomas Hardy!’ Maar hij en ik waren te bleu, de vrouwelijke studenten te preuts en de volksmeiden lazen geen stoffige romans waaruit ze hadden kunnen leren dat zorgeloze jongeheren aan het klassenverschil het recht op seksuele gunsten konden ontlenen.

Father Stuart was een berg zwart katoen, door een witte boord gescheiden van een taps toelopend, kaal, zweterig hoofd. Hij speelde uitstekend piano; zijn geheel uit vettige duimafdrukken bestaande broeksriem perste menige bulderlach uit zijn buikmassa te voorschijn; maar zijn homoseksualiteit beperkte zich tot de gewoonte zijn grote vlezige handen op mijn schouders te planten en mij – toen nog tenger – welterusten te knijpen; voor de rest was onze pastorie een victoriaanse kast van rode baksteen, waar het zwijgen veelvuldig werd onderbroken door pianomuziek, geklets, grappen en Match of the Day. Ik heb Engels leren kletsen in Plymouth.

Ontelbaar veel jaren later, ik geloof in 2008, vond ik hem terug in een bungalow aan de rand van een dorp in Cornwall; hij was oud, zwaar astmatisch en op zijn conische schedel woekerden de korsten van een soort schurft. Hoe het met hem was (slecht); hoe het met mij was (goed). Geen weerzien heeft me ooit meer in verwarring gebracht: ik herkende die met zwarte stof beklede hoop reuzel, hij droeg nog altijd zijn klerikale boord, maar het was of ik door hem heen keek… En hoe het Andy was vergaan. Dat had ik nooit moeten vragen: Andy, vertelde hij hijgend en piepend, was gesneuveld in de Falklandoorlog.

Ik heb dit verhaal uitvoerig verteld in mijn boek Een vage buitenlander, maar sommige verhalen moet je blijven vertellen, zodat ze geleidelijk afslijten tot hun meest elementaire vorm, die van de mythe.

‘De romantiek is door ons heen gegaan,’ zegt mijn vader ergens in dat boek. ‘Mocht de diamanten stad nu neerdalen, dan zouden wij schuilen in de schaduw van hetgeen voorbijgaat.’

Maandag

Bepaalde bloedwaarden zijn te hoog, vindt de huisarts, en hij regelt een MRI in het ziekenhuis. Aldaar aangekomen word ik door een Bulgaarse technicus – een uitsmijter met opmerkelijk kleine witte handen – en een Roemeense verpleegster – een warmhartig type dat mij toespreekt alsof ze me nog gebaard heeft – op een lopende band gelegd, die mij in een buis schuift, waarop veertig minuten lang garagegeluiden weerklinken, gehamer en geklop van een carrosseriebedrijf, waardoorheen net als in een echte garage muziek wordt gemengd, alleen is het Mozart, want ik mocht kiezen.

Na afloop laat de Roemeense haar hand op mijn arm rusten en zegt: ‘Maakt u zich maar geen zorgen. Meestal is het niks.’

‘Prostaat doet op mijn leeftijd soms wel een beetje vervelend.’

Mijn ijdelheid wil zo graag dat haar glimlach ondeugend is, alsof dat eerste woord een seksspeeltje is. Maar ze kijkt op haar horloge, ten teken dat de tijd voor flirten nu echt voorbij is.

Dinsdag (tegen zonsondergang)  

Avondwandelingetje in Stubb Lane – gut gut, zijn we niet bezadigd aan het worden, straks drentel ik nog (voorbij de zeventig), en daarna slof ik (voorbij de tachtig). Maar het zonlicht schept de idylle van een Engels zomeravondlaantje, het naderbijkomende pannendak welft zich moederlijk over Shearfold Farm, de merel zingt een weemoedig deuntje van Elgar of Holst; en nu, halverwege mijn netvlies en mijn taalschat, verandert het rood van het pannendak in karmozijn… Ook dit is romantiek, gedroom van een eenzame wandelaar in een laantje; het is fundamenteel op mijzelf gericht.

Donderdag

In De terugkeer van de hooligan vertelt Manea hoe hij als kind samen met zijn ouders en duizenden andere Joden naar een werkkamp in Transnistrië wordt gedeporteerd, en hoe zijn vader daar op de vuil geworden witte kraag van zijn hemd een luis ontdekt en van pure schaamte zelf in een luis verandert: ‘Zo is het leven het niet waard geleefd te worden.’ Maar de moeder zegt fel: ‘Jawel, het is het waard dit te overleven. En dan zul je opnieuw een wit hemd kunnen dragen, een gesteven wit hemd!’

Waarom was ik van die anekdote zo ondersteboven? Omdat die ene waterdruppel tekst het verzet van het zelfrespect, van de netheid weerspiegelde, helemaal los van alle politiek? Netheid tegen fascisme… In 1958 wordt de vader opnieuw van zijn waardigheid beroofd: die idiote communisten maken hem opnieuw tot dwangarbeider, op basis van een loze beschuldiging, en voor de tweede keer slaagt hij er niet meer in zijn trots uit te drukken in zijn kleding en aan zijn kleding trots te ontlenen.

Hoor eens hier, 1968, ik ben zelf een sloddervos – maar mijn oude jasje is geen uniform, het is niet de obligate dracht die minachting uitdrukt voor diezelfde ‘burgerlijkheid’ waar mensen onder de Europese dictaturen zo hartstochtelijk naar verlangden. Het is gewoon een lekker zittend jasje, dat de mal van mijn licht gebogen postuur is geworden.

Zaterdag 21 augustus

De rede heeft een lichaam nodig, om te beginnen een ruggengraat.

Achter een volle kar sta ik bij de krantenkiosk in Sainsbury’s op Joy te wachten. Ik pak een krant van een stapel: bij een nieuwe productie van Romeo and Juliet in het Globe Theatre word ik als bezoeker vooraf gewaarschuwd dat er straks op het toneel bloed vloeit, vergif wordt geslikt en zelfmoord gepleegd; ook wordt mij het nummer van een hulplijn in de maag gesplitst.

Thuis (boven mijn krant)

Geheugen, zwijg – aldus luidt het ware programma van de puriteinen. Straks, als wij triomferen, luiden wij het jaar 1 in.

no Barnard

CORONA & CENSUUR

VRIJE COMMENTAAR

*

Dat er zich in Vlaanderen al geruime tijd zelfs FINSE top-bedrijven zijn komen vestigen, die op het scherm – o driewerf on

-vaderlandsche schande - mogen komen verkondigen, dat er weer aan uitbreiding gedacht wordt. Met maar liefst ZEVENTTIG nieuwe arbedsplaatsen bij. En dat het bedrijf, tussen haakjes, vzn de gelegenheid gebruik maakt, om nogmaals publiekelijk mede te delen dat er overigens nog altijd VIJFITG vrije arbeidsplaatsen niet ingevuld geraken: hoe kan zoiets stoeferachtig nu bevorderlijk zijn voor de Eenheid van dat ene Ondeelbare Vaderland?

-

Noch Paul Magniette-Kanniette noch Olio di Poeppo verwaardigen zich hierop te repliceren. Zou het hen misschien teveel stemmen kunnen kosten?

Niets zeggen is zwingen en zwijgen is instemmen.

Of zie ik dat verkeerd?

*

Digithalys