|
500335
*
SUR LE PO?T D’AVIGNON
Na Nice nu ook mes-aanval in Avignon: politie schiet man dood die hen probeert aan te vallen. Een ‘man’ heeft in de basiliek Notre Dame in het centrum van Nice mensen met een mes aangevallen. Daarbij vielen volgens de politie zeker drie doden en raakten verschillende mensen gewond. Volgens burgemeester Christian Estrosi riep de dader de hele tijd ‘Allah Akbar’. Volgens de politie is bij de aanval een vrouw onthoofd, meldt persagentschap Reuters. In Avignon werd intussen een tweede aanslag verijdeld. Daar probeerde ‘een man’ politieagenten aan te vallen met een mes. De dader werd doodgeschoten. Ook in Jeddah in Saoedi-Arabië werd een man aangevallen met een mes. Daar werd de dader opgepakt.
SPS 29-10-20, 09:45 Laatste update: 11:49 Bron: ANP
*
INHOUD
DE ONZALIGE RE¨RESSIE NOGMAALS HERKAUWD MAAR NOG ALTIJD GEEN EERHERSTEL LAAT STAAN SGHADEVERGOEDI
*
BELGISCHE JUSTITIE LEVERDE ‘GOED WERK’ TIJDENS REPRESSIE
Voorpublicatie uit 'Onverwerkt verleden'
30 jaar na datum publiceerde Kritak een ‘update’ van het toen baanbrekende boek Onverwerkt verleden van prof. Luc Huyse (KU Leuven). Baanbrekend omdat het voor het eerst tal van objectieve cijfers gaf met betrekking tot de repressie na de Tweede Wereldoorlog. Het boek doorprikte — hoewel niet voor het eerst — een zekere Vlaams-nationale mythe-vorming omtrent de repressie ‘zonder maat of einde’. In de update blikken Bruno De Wever, Koen Aerts en Pieter Lagrou op de voortgang van het historisch onderzoek van de voorbije drie decennia. Hieronder leest u een voorpublicatie uit het essay van prof Pieter Lagrou: ‘Recht spreken met kromme wetten. De sisyfus arbeid van het Krijgsauditoraat’. Pieter-Jan Verstraete hierover elders op Doorbraak: ‘deze kleinzoon van de Vlaamse SS-leider René Lagrou maakt het daarbij nogal bont. Lagrou steekt zijn bewondering voor de “sisyfusarbeid” van het repressie apparaat niet onder stoelen of banken’.
Een logistiek exploot
De repressie in België presenteert een paradoxale balans. Enerzijds was zij een exploot waar ons rechtssysteem vandaag niet langer toe in staat zou zijn, in tijden van dramatische gerechtelijke achterstand en procedurele verlamming. 400.000 dossiers werden behandeld, 50.000 processen gevoerd in goed twee jaar tijd. Er was een verbazende capaciteit om heel snel de strafmaat bij te stellen, duizenden beroepsprocedures, cassatie en gratie te verwerken. Het betrof een gecentraliseerde operatie die in enkele maanden van enkele tientallen personeelsleden tot meer dan 600 magistraten werd ontwikkeld.
En misschien vooral, in het oordeel van historici vandaag, ging het om dossiers en vonnissen die stoelen op grondig onderzoek en een schat aan historisch waardevolle informatie produceerden. De herziening van het proces Irma Laplasse in 1995-1996 is een schoolvoorbeeld: die ene case die de criticasters van de repressie tot een gerechtelijke fout promoveerden, bleek een halve eeuw later volstrekt stand te houden. De Belgische justitie koos er ook voor voorrang te geven aan het grondige uitspitten van de dossiers onder het veeleisende formaat van een strafrechtelijke veroordeling, tegenover verschillende vormen van snelrecht via buitengerechtelijke procedures. In België werden meer dan tweemaal meer strafrechtelijke vonnissen (53.000) uitgesproken dan sancties onder de burgerlijke epuratie (24.000). West-Duitsland sprak 6.000 strafrechtelijke vonnissen uit tegenover 3.660.000 procedures voor de Spruchkammer van de denazificatie.[1] In Rwanda verschenen 10.000 verdachten voor een strafrechtbank en 1.200.000 voor de gemeenschapstribunalen van de Gacaca.[2]
dat de Belgische justitie haar werk zo goed deed
Grondig werk dus, een verbazende efficiëntie en, met het oog op de lange-termijnimpact op de Belgische samenleving, een uitzonderlijke snelheid, die toestond dit verlammende en polariserende proces in goed 3 à 4 jaar af te ronden, de bladzijde van aan de gang zijnde processen om te draaien en alle aandacht te wenden op gratie, clementie en reïntegratie. Zou je kunnen stellen dat de Belgische justitie haar werk zo goed deed dat hiermee, vergeleken met pakweg Frankrijk, Nederland en Duitsland, een tweede golf processen vanaf de jaren 1970 vermeden werd? In elk geval is vandaag de cyclus van processen voor de misdaden begaan in voormalig Joegoslavië of Rwanda nog steeds niet helemaal afgerond, een kwarteeuw na de feiten. Met een dergelijke timing ware de repressie in België in 1970 nog volop aan de gang, dat is een decennium nadat de wet-Vermeylen zo goed als alle gevolgen van de repressie had uitgewist.
Succesverhaal of ollectief falen?
Een succesverhaal dus, dat nochtans beleefd en herinnerd wordt als een collectief falen. Waar liep het dan mis? Een belangrijk deel van de verbittering in oud-collaboratie-middens heeft maar weinig te maken met het werk van justitie op zich, bijvoorbeeld de massale opsluitingen in interneringskampen in de eerste maanden na de bevrijding of het sneeuwbal-effect dat een strafrechtelijke veroordeling kreeg in een reeks van administratieve sancties door diverse overheden en werkgevers, waar Koen Aerts het over heeft in het vorige hoofdstuk. Het bewijs van burgertrouw, bijvoorbeeld, maakte deel uit van administratieve routines van diverse overheden, zonder dat de magistratuur daar controle over had en betrof vooral diegenen die nooit veroordeeld werden.
Nochtans ligt een deel van het antwoord in de bewoording van de vonnissen zelf en in de aard van het juridische arsenaal dat de magistratuur ter beschikking had. Het Belgische strafwetboek van 1867, met zijn addenda tijdens de Eerste Wereldoorlog, paste op de misdaden begaan tijdens de tweede bezetting als een tang op een varken. De magistratuur moest zich behelpen met knip- en plakwerk in een volstrekt inadequaat wettelijk kader. De principiële beslissing om retro-actieve wetgeving zoveel mogelijk te vermijden — in veel sterkere mate dan de Franse en Nederlandse justitie of het Internationaal Militair Tribunaal van Neurenberg dat deden — maakte de taak er enkel moeilijker op, en stootte desondanks op bittere verwijten over retroactiviteit.
hoe kan je nu gestraft worden voor deelname aan het vervormen van wettelijke instellingen die je verafschuwt?
Vooral de belangrijkste en meest gebruikte artikelen uit het strafwetboek — artikel 113 over wapendracht en 118bis over politieke collaboratie — waren juridisch zeer manke instrumenten om de collaboratie te definiëren. De overgrote meerderheid van de 53.000 personen verdacht van collaboratie werden voor een van beide artikelen veroordeeld, al dan niet in combinatie met andere artikelen. 32.000 Belgen werden voor wapendracht veroordeeld, 21.000 voor politieke collaboratie (van wie 10.000 voor wie dit de enige veroordeling uitmaakte).[3] De 8.000 veroordelingen voor verklikking en 4.000 veroordelingen voor economische collaboratie zijn in dat opzicht marginaal te noemen. Dit kon dan de indruk wekken dat collaboratie, in fine, voor wetgever en gerecht, een opiniedelict was. In een ideologische wereldoorlog kozen sommigen ervoor om onder geallieerde vlag tegen het nazisme te vechten, anderen onder Duitse vlag tegen het stalinisme. De eersten wonnen de strijd, de laatsten verloren hem. Maar, zo dachten velen, streden niet allen, in het bijzonder in de perceptie van de Koude-Oorlogsjaren, voor de goede zaak, of alvast met evenveel idealisme en offerzin? De onverteerbare formulering van artikel 118bis maakte het in hun ogen enkel erger: hoe kan je nu gestraft worden voor deelname aan het vervormen van wettelijke instellingen die je verafschuwt? Of voor het feit dat je het vertrouwen in koning en staat hebt doen wankelen als zij, de ‘slachtoffers van de repressie’, zich nooit in die vorst noch dat vaderland herkend hadden?
Collaboratie, in deze juridische formulering, zag er niet alleen uit als een opiniedelict, ze leek ook op een notie van collectieve schuld te stoelen: het deed er niet zozeer toe wat je persoonlijke aandeel was, wat telde was dat je je had aangesloten bij een criminele organisatie –het Légion Wallonie of het VNV. In dat opzicht leek de gerechtelijke praktijk van de repressie elementen te ontlenen aan het juridische kader van Neurenberg: zodra je een aantal organisaties als criminele organisaties of ‘samenzwering’ definieert, kan je mensen veroordelen op basis van lidmaatschap en is de rechter niet langer verplicht individuele schuld aan te tonen en zo wordt de bewijslast voor het gerechtelijke apparaat aanzienlijk lichter.[4] Waren overhaaste strafrechtelijke definities en elementen van collectieve schuld dus misschien de prijs die betaald moest worden om de operatie in een recordtijd af te handelen?
Het ethos van de magistratuur
Een van de algemeen gedeelde vaststellingen die uitvoerig onderzoek in de archieven en processtukken van het krijgsauditoraat sinds het verschijnen van Onverwerkt Verleden 30 jaar geleden bijbrengt, is dat de noties opiniedelict en collectieve schuld geen deel uitmaakten van het professionele ethos van de Belgische magistratuur in de late jaren 1940 of in elk geval niet de principes zijn op basis waarvan de krijgsauditeurs de schuldmaat bepaalden in hun onderzoek. Het boek ‘Was opa een nazi’?, dat nabestaanden een wegwijzer wil verschaffen bij onderzoek in repressie-archieven, is in belangrijke mate geschreven om precies de omgekeerde ervaring te begeleiden.[5] Kinderen en kleinkinderen die een bevestiging zoeken van het onrecht dat hun voorvaderen werd aangedaan — opiniedelict en collectieve schuld — ontdekken bijna systematisch
Simpel lidmaatschap resulteerde over het algemeen niet in een veroordeling
het omgekeerde. Het krijgsgerecht ging niet over één nacht ijs. Simpel lidmaatschap resulteerde over het algemeen niet in een veroordeling en de schaal van individuele misdadige activiteiten van de collaboratie overtreft de verbeelding van de meeste amateur-historici (en ook van meer dan één professionele historicus). Verklikking of op zijn minst deelname in de mensenjacht van de Arbeitseinsatz*, persoonlijke verrijking en opportunisme, in het kader van de Jodenvervolging of door postjes in te pikken van personeel dat door de bezetter en zijn handlangers werd afgezet, actieve deelname aan geweldpleging: al die zaken vullen de bladzijden van de strafdossiers van veroordeelden.
De repressie was ook een massale operatie van bronnencollectie en de collaborateurs hadden zoveel vertrouwen in de eigen zege en straffeloosheid dat ze kilometers en kilometers geschreven archief nalieten. Daarmee kon en kan precies worden gedocumenteerd hoezeer organisaties en individuen opriepen tot geweld en geweld expliciet goedpraatten tegen joden, communisten, vrijmetselaars en al wie zich tegen hun machtsgreep verzette. Enkel de oostfrontstrijders vormen een gedeeltelijke uitzondering op deze regel, omdat het — onder meer wegens het gebrek van gerechtelijke samenwerking met de Oostbloklanden waar de misdaden plaatsvonden — voor het Belgische gerecht erg moeilijk was te bewijzen wat zij precies deden met de wapens die zij voor de vijand droegen. De massale en systematische misdaden tegen de burgerbevolking aan het oostfront schiepen een uitzonderlijke historische context, waarin collectieve schuld een materiële realiteit was, eerder dan een moreel oordeel. Ook voor vonnissen ‘bij verstek’ geldt dat de magistratuur weinig tijd te verspillen had aan voortvluchtigen die weigerden zich voor de rechtbank te komen verdedigen en sowieso hun straf ontliepen.
Pieter Lagrou
CENSUUR VRIJE * Commentaar
Diepe zucht.
Ja, die verdomde ‘Col-la-bo-ra-tie-zonder-einde-noch-begin…. Ee, horror-verhaal waar heg gedicht van de Drie Rechters wonderwel op past
‘En toen de koord in d’hoogte ging,
in iede’re lus een Rechter hjing’.
Een tegennatuurlijk kunstmatig opgedrongen leegzuigend en uitbuitend Regime, genre di Poepo & Magniette uit onze dagen. Dezelfde mooie volzinnen zowel toen als nu. Maar de zweep blijft dezelfde.
Inderdaad: de Fransozen hebben daarvoor zelfs een spreekwoord bedacht: ‘les excuses sont faites pour s’en servir ‘. Waarmee ik niet wil zeggen, dat in oorlogstijd verklikking en de vijand de hand toesteken moeten goedgepraat worden. Onder de knoet leven is nu eenmaal een raar beest. Monden moeten worden gevuld en de kachels moeten brandende gehouden worden. Maar er zijn grenzen e,n die van het fatsoen werden nu eenmaal achteraf aan de lopende band overschreden. Meestal op basis van Londense Wetten met terugwerkende kracht. Meer dan 400.000 ‘rechtszaken’ voor de Krijgsraden met amper 10% schuldigen. En dat blijft maar doorgaan. Zie de Regering De Cro-Magnon.
De volksvrouw Irma Laplaase van de dood met de kogel in 1946 naar levenslang in de jaren ’70..… Het zal U maar overkomen.
Ach, het zijn niet allemaal jeugd- herinneringen. Het woord dat hierboven viel, de ‘Arbeitseinsatz’ heeft twee kanten gehad. Onze mensen waren blij om in Duitsland te gaan werken. Het loon was er bijna het dubbele, het ‘werk’ viel mee, zowel in de fabrieken als op het land. De mensen ter plaatse waren vriendelijk. Zelfs de taal was niet eens ‘n groot probleem. Tot de boter al te bruin begon te bakken. Overal bombardementen in Duitsland. Resultaat: de goesting om daar te gaan werken, wiel compleet weg. Resultaat: drukk vanwege de Bezetter. Resultaat: open jachtvelden op ‘werkweigeraars’. Smokkel Geldzucht om in de gratie te blijven: allemaal hulp aan de vijand. Die ondertussen duchtig overal de pluimen begon te verliezen…
Voorbeeld: een VNV-oorlogsburgemeester, officieel op de hoogte gebracht door ‘de Autoriteiten’, stuurt achter hun rug zijn veldwachter den boer op om jongelui te waarschuwen waar nodig.
En dan komt de ‘Bevrijding’. VNVërs worden ineens allemaal vuile Zwarten en gaan onder het goedkeurend oog van de Gendarmen bij duizenden de ‘hechteniskampen’ in. Honger, verkrachtingen, ellende, dààr en thuis.. Broodroof tot in de 7de generatie…
Amnestie? Dat is slechts de pleister op een wonde die blijft etteren tot de buil is uitgesneden…
DIGITALIA
VOETNOTA’S en OESTER-NPTEN
N°1. Dot is ONS LAND en hie gelden ONZE regels
500336
DONDERDAG 29 OKTOBER 2020
INHOUD
HET WERK VAN DE WERELD VERBETERAARS ISN BUITEN ONE STELLA, GEWOON EEKAPSEISD. HEER REDT ONS VOOR WE VERGAAN
ERMELINDIS VAN MELDERT
*
Ermelindis van Meldert
(ook van Brabant of van Tienen) , kluizenares; † ca 594;
Feest 29 oktober.
Ermelindis was de dochter van een adellijk geslacht. Zij zou zelfs familie geweest zijn van Pepijn van Landen († 639; feest 21 februari)). Haar vader heette Ermenoldus en haar moeder Ermesenda. Zoals dat soms gaat in het leven van mensen die later heilig zullen worden, vatte zij al heel vroeg in haar jeugd de liefde op voor het godsvruchtige leven. Zij leerde de psalmen uit haar hoofd en zoals oude levensberichten vermelden zij herkauwde ze talloze malen, gelijk het vee doet met háár voedsel.
Haar ouders hadden voor haar een adellijk huwelijk gepland, dat in de voortplanting van het geslacht zou voorzien. Echter, zij gaf er de voorkeur aan om maagd te blijven. Tenslotte liet haar vader zich overtuigen, en schonk haar in de buurt van haar geboortedorp, Lovenjoel bij Leuven, een stuk grond. Maar dat was te dicht bij de mensen. Zij wilde God dienen in de eenzaamheid, zoals ze had gelezen bij de woestijnvaders. Zij vond dat alles te Bevekom.
Elke nacht stond zij op om in het plaatselijke kapelletje te gaan bidden. Maar twee adellijke jongemannen raakten smoorverliefd op haar. Zij smeedden een plan om haar te overmeesteren. Dat het meisje zelf graag als maagd wilde leven in de dienst van de Heer, achtten ze van minder belang. Ze probeerden de koster om te kopen, maar deze reageerde terughoudend op hun voorstellen, want Ermelindis onderhield een hartelijke relatie met hem. Hij wees hun dus een plaats aan ergens halverwege haar kluizenaarswoninkje en de kapel, waar zij het gemakkelijkst kon worden geschaakt.
Juist in de afgesproken nacht ging de heilige vrouw niet naar de kapel; ze sliep uit. In haar slaap werd ze door een engel gewaarschuwd: 'Vlucht, vlucht van hier..., als je tenminste je maagdelijke staat wilt bewaren die je zo rein hebt geofferd aan God onze Heer.' Onmiddellijk zocht ze een goed heenkomen en vond het te Meldert bij Hoegaarden (Brabant). Daar zette zij haar godgewijde leven van eenzaamheid voort. Zij onderhield een strenge vasten, en werd dikwijls door geestelijken opgezocht om raad. Ze stierf op 47-jarige leeftijd.
Niemand heeft haar afsterven opgemerkt. Het verhaal vertelt dan ook, dat zij door engelen is afgelegd en begraven... en in de hemel opgenomen.
Verering & Cultuur
Jaren later passeerde op de plaats waar zij begraven lag een reiziger. In het duister van de avond zag hij een licht zweven en vroeg zich af wat dat kon betekenen. Bij het aanbreken van de morgen vervaagde het licht, maar nu steeg er een heerlijk zoete geur op van die plaats. Hij bracht vlug de zaken in orde waarvoor hij gekomen was, en keerde 's avonds naar dezelfde plek terug in de hoop, dat de bijzondere tekenen zich zouden herhalen. Dat was inderdaad het geval. Nu ging hij spoorslags naar huis, verkocht alles wat hij bezat en liet een kapelletje bouwen op die plaats. Hij ging er zelf bij wonen. Zijn verdere leven bracht hij daar in afzondering en gebed door. Het graf van Ermelindis werd een gezocht bedevaartsoord, en volgens de verhalen gebeurden er talrijke wonderen en genezingen.
Tot op de dag van vandaag trekken er pelgrims naar de plaatsen waar zij heeft geleefd.
https://twitter.com/vlbelang/status/1321517000104042496
We moeten het moslim-fundamentalisme bestrijden én helden zoals Samuel Paty eren. Geef eindelijk een duidelijk signaal aan de Turkse dictator Erdogan, dat er over onze vrije meningsuiting niet te onderhandelen valt
CENSUUR VRIJE  Commentaar
Met +400.000…
Ter attentie van de 5de Colonne van de Hoog Edel Geboren Sultan van Erdogan: in het Vlaams Parlement werd de Stem van het Volk tegen de islammeri-j inassie van het Vasteland vakkundig gesmoord door de Toezihcthoudende Overheid. Graag volgende lading AUB: het att er in als zoete koek. En ook de Concurrentie, Rome dus, zwijgt in alle talenwij zijn baas in het hele land ‘und Morgen in die ganze Welt’.
AB INBEV VERBAAST MET GROEI
©Bloomberg
Vandaag om 07:39
's Werelds grootste brouwer zag zijn verkochte volumes bier in het derde kwartaal aandikken. CEO Carlos Brito schrapt het interimdividend en houdt zo 1,6 miljard euro cash in huis.
De cafés liggen in de hele wereld aan banden door het coronavirus, dus AB InBev ABI2,74% zal wel minder verkocht hebben in het derde kwartaal. Dat was samengevat de teneur van de beursanalisten die het aandeel van brouwer AB InBev opvolgen.
Maar de Belgisch-Braziliaanse biergroep verbaast met groeicijfers. In de periode juli-september steeg de omzet met 4 procent, terwijl analisten rekenden op een daling van ruim 4 procent.
AB InBev wist ook in volume bijna 2 procent meer bier te verkopen. Ook hier vreesden analisten een krimp, met bijna 4 procent.
Groei in Brazilië
De winst-gevendheid van de brouwer van Stella Artois en Budweiser daalde wel. De brutobedrijfswinst ging 0,8 procent achteruit. Maar ook dat is ruim beter dan de gevreesde krimp van 9 procent. In het tweede kwartaal, toen grote delen van de wereld in lockdown zaten, zag AB InBev bij liefst 17 procent lagere volumes de winst nog 34 procent krimpen. In zijn rapport maakt AB InBev ook duidelijk waar de groei vandaan komt. In Brazilië steeg het verkochte volume bier met liefst een kwart. Het bedrijf wint er marktaandeel. Dat is een opvallende prestatie, want jarenlang ging AB InBev in het Latijns-Amerikaanse land door scherpe concurrentie van Heineken achteruit.
Jens Cardinaels
CENSUUR VRIJE Commentaar
Daar waar mijn STELLA staat…
En – simpele vraag in deze corona-tijden – waarom zou die STELLA vandaag niet in MELDERT staan?
Noteer daarbij in ieder geval dat in de eerse 4 à 5 dagen nog een paar zwardere rampen op het programma der Goden staan. De Chinese Rode Schimmel die de VRT nog gisteren aankodigde, dezelfde Trump voor een andere eeuwigheid van VIER jaar als President van de VS en last but not least, he uitbreken van een HANDELSOORLOG tussen ons en het UK wegens het afblokken van de BEXIT-vriendschappelijke afscheid nemingen.
Komt daar bovenop de - met enige triomf in de omroe-stem om 10 uur gebeachte boodschap - dat bij de Zuiderburen niet alleen het gehele land vor minstens één volle maand in comlete ‘bashing’ (=lockdown) gaat, maar dat in bepalde Zuidelijker gelegen gebieden KERKGANGERS omver geblazen worden door ‘beledigde’ mostaand lovers die Sultan Erdogan uit zelfverheerlijking gelijk stelde met het NAZI verfoeien van Joden.
Tot zover, Madame la Marquise, het minder goede nieuws. Maar anders, samen mer de Stella, gemoogt op beide oren slapen, ‘tout va très bien. De boel – net als de Notre Dame - brandct af, iedeeree gaat ten onder, maar dat mag het Algemeen Amusement net verstoren.
PS
Zou ‘de man in ede straat’ het nog altijd niet stilletjes door hebben, dat de aan het werk zijnde ‘wereldverbeteraars’ hun hand ocerspeeld hebben? Hun oplap-werk vergert onze sutuatie nog elke dag.. Moge de H Ermelindis uit Meldert AYB veersschijen aan zij die het nodig hebben.
Herlees voor de goede vorm 15 Oktober: geen Brexit-akkoor = handelsoorlog.? Zie N° 239.3van amper een paar dagen geeleden…
Roken schaadt de gezondheid. Nadenken niet.
VOETNOTA’S en OESTER-NPTEN
N°1. Dot is ONS LAND en hie gelden ONZE regels
|
