255;3 - DE NASPIJS

DONDERDAG 24 SEPTEMBER 2020

      DEEL 3    

HIER ZULT U LEZEN

OVER DE VOORDELEN VAN DE ACHTERUITGNG VOOR WIE VOORUIT DENKT

Over de wortels van het (niet meer zo) nieuwe analfabetisme

Nijs – lees-vaardigheid- Raymonda Verdyck, topvrouw van 'GO! – Gemeenschaps Onderwijs'

foto: ©Belga

De ‘progressieve gedachte’ en de ‘ontlezing’

-

Regelmatig heb ik het met mijn uitgever Karl Drabbe over de aard van mijn leespubliek. Wie zijn ze? Oudere, rechts-hangende witte mannen naar het schijnt. De kans dat ik eens voor een jong negerinnetje mag signeren, is jammer genoeg inderdaad klein. Los daarvan blijft het intrigerend dat de jeugd niet meer met zinnen overweg kan die langer zijn dan vijf woorden. Een veeg teken voor schrijver dezes. Oeps zelfs voorgaande zin heeft er al zes. – We moeten de jongeren proberen te bereiken met filmpjes, Johan’. ‘- Ja, Karl, maar ik zou ze nog liever terug leren lezen.’

Onder-wijs

Leesvaardigheid keldert het meest, de rest volgt (Resultaten PISA-onderzoek)

 Als vader van een 17-jarige puber heb ik wel wat voeling met deze generatie, en de afkeer van teksten blijkt tamelijk groot. Dat hebben we in de eerste plaats, hoe kan het anders, aan het lamentabele niveau van het onderwijs te danken, het universum van de invulboeken waar lees- en schrijfvaardigheid er niet meer toe doen.

-

De neergang van dat onderwijs, en de oorzaken ervan, is een oud zeer dat ik in mijn boek over Mei ’68 (De Langste Mars) al heb behandeld. De revolutionaire idee dat iedereen zomaar recht had op een diploma, heeft de lat alsmaar lager doen leggen, waarbij zich een neerwaartse spiraal voltrok van zeer middelmatig opgeleide studenten die als leerkracht voor de klas komen en een nog middelmatigere generatie naar de unief sturen. Waar studeren toch vooral gericht is op zuip- en braspartijen. Ook dat beeld moet iemand misschien eens bijstellen: de UGent als een uitgaans-gelegenheid, waar je slechts tegen examentijd eens een cursus openslaat.

-

Helaas, het onderwijs lijkt deze tanker richting het analfabetisme niet te kunnen of willen keren

   Af en toe sturen pedagogen alarmsignalen uit over het leesniveau van middelbare scholieren. Helaas, het onderwijs lijkt deze tanker richting het analfabetisme niet te kunnen of willen keren. De absolute hegemonie van het internet bevordert ook al niet de leescultuur, hoewel op zich het web voldoende tekst-materiaal aanbiedt, tot en met de verzamelde werken van Shakespeare. Maar het relletje tussen de Youtuber Acid -die eigenlijk gewoon Nathan Vandergunst heet en in Blankenberge bij zijn moeder woont- en een concurrerend koppel van influencers, toont waar de generatie Z mee bezig is: met filmpjes die hoogstens een halve minuut duren en over niets gaan.

Verloren generatie

Vandergunst werd op zijn 17de wegens wangedrag van school gestuurd en is hét rolmodel voor zijn generatie, kan je nagaan. Nochtans geen domme jongen, naar het schijnt zelfs een latinist, maar behept met een politiek incorrect instinct en een flinke dosis sarcasme. Dat moet op een bepaald moment gebotst hebben. Zou Friedrich Nietzsche als 17-jarige vandaag ook een soort Acid geweest zijn, een gabber die zijn 400.000 volgers dagelijks vergast op een Youtube-grap en voor de rest geen reet uitricht?

Iemand zou Youtuber Acid eens de complete werken van Nietzsche cadeau moeten doen

Tegelijk vraag ik me af wat het zou geven mocht zo’n belhamel zijn tanden eens kunnen zetten in iets dat enige substantie heeft. Iemand zou Youtuber Acid eens de complete werken van Nietzsche cadeau moeten doen. Wie weet… misschien brengt het niets teweeg, heel misschien ontploft het. Andermaal helaas: het onderwijs is onder-wijs geworden. We maken hier verloren generaties aan de lopende band, de jeugd verveelt zich te pletter. Bestaan ze nog, de gepassioneerde leerkrachten die begeesteren?

   Dat brengt ons op de volgende oorzaak van de ‘ont-lezing’: na de ‘democratische’ nivellering van het onderwijs, verplichtte het multiculturele discours in Vlaanderen tot een verdere afbouw van het taalniveau. Migranten gezinnen waar Nederlands niét de thuistaal is -in Antwerpen de helft van de basisschoolkinderen- doen goed menende leerkrachten berusten in een zogenaamde ‘diversiteit’ die elke taalkundige verfijning onmogelijk maakt. Vijf woorden tussentaal, en hup, we zijn vertrokken. Met de regelmaat van de klok debiteert topvrouw van het gemeenschapsonderwijs Raymonda Verdyck uitspraken waar mijn haren van ten berge rijzen. Het was ook haar idee om de klas op te delen in taalgroepen, waarbij het Nederlands hooguit nog een ondersteunende functie zou krijgen.

Opvoeden tot onmondigheid

Dat soort progressieve waanideeën, die Verdyck met haar sp.a-lidkaart over het officieel onderwijs strooit, maakt dat het omgaan met teksten, naast de algemene verbale vaardigheid, een ondergeschikte rol krijgt in de onderwijscultuur. Het is nu eenmaal gemakkelijker om een Afghaans kind te leren rekenen dan een spreekbeurt in het Nederlands te laten geven. Finaal zullen ook de Nederlandstalige kinderen deze wet van de nivellering ondergaan en brengen we dus generaties groot voor wie het lezen van een krant een onmogelijke opgave is, laat staan een boek, of het schrijven van een tekst.

Ik leg de nadruk op dat schrijven, omdat ik weet hoezeer die vaardigheid van jongs af verbonden is met het vermogen om de wereld rond je te doorgronden, te begrijpen én er kritisch afstand van te nemen. Al was het maar het bijhouden van een dagboek of een blog, of eens reageren op een Facebookpost: tekstueel bezig zijn, zinnen op papier (of op het scherm) zetten, is de wereld reconstrueren en er als individu je plaats in zoeken. De implosie van de taal in het onderwijs betekent noch min noch meer het einde van het kritisch denken en van iets wat wij nogal vaag als een verlichtings-cultuur omschreven.

   Mensen die niet nadenken zijn makkelijk manipuleerbaar en sterker afhankelijk van groepsimpulsen

   Waarbij ik me altijd weer afvraag in hoeverre deze ontwikkeling niet bewust wordt aangestuurd. Mensen die niet nadenken zijn makkelijk manipuleerbaar en sterker afhankelijk van groeps-impulsen. De tijden veranderen. In de jaren ’30 waren het de nazi’s die boekverbrandingen organiseerden, vandaag is het de linkse woke-cultuur die eigenzinnige schrijvers verbant en de intellectuele bandbreedte versmalt.

Neem nu het geval Jef Geeraerts. Recent in ongenade gevallen als seksist en racist, hoewel niemand betwijfelt dat de vierdelige Gangreen-cyclus een meesterwerk is. Hij wordt nu gecontesteerd door een gezelschap van zwarte vrouwen, Dalilla Hermans voorop, waarvan ik hoop dat ze nooit een literair substituut voor Geeraerts zullen vormen. Want dat is namelijk ook verbloemd analfabetisme: echte literatuur schrappen en vervangen door politiek correct geblaat van derderangs-columnisten.

Morele inquisitie

Het is niet verboden om Geeraerts in een context te plaatsen, zelfs niet om hem een seksist of racist te vinden, of er een gepeperde kritiek op te leveren. De schrijver zou het wellicht zelfs aardig gevonden hebben, men brandmerkte hem bij leven en welzijn al als een pornograaf. Maar hem ‘cancelen’ is iets anders: de nieuwe boekenverbranders bevinden zich aan de linkerzijde en sturen aan op een globale tekstuele degradatie, een afwijzing van al wat zich literair en filosofisch boven het maaiveld verheft, als een elitair, fout discours van geprivilegieerden.

de kruistocht van de wokes tegenover bepaalde auteurs is het morele alibi van het nieuwe analfabetisme

Anders gezegd: de kruistocht van de wokes tegenover bepaalde auteurs is het morele alibi van het nieuwe analfabetisme. Wat brengen ze in de plaats? De grote leegte. Het is zelfs niet gericht naar een andere, alternatieve literatuur, een tegencultuur, maar op geen literatuur. Het is de verloren strijd van het lezen tegen het ontlezen, de drang om zelfstandig te begrijpen tegenover de massacultuur.

-

   Dat het zogenaamde progressieve denken de motor is van de achteruitgang, is een van de raadsels van de moderniteit. Hoe meer wereldverbeteraars, hoe slechter de wereld eraan toe is, zo ook in de opvoeding. Het zijn de rode, groene en blauwe profeten van de vooruitgang die de nivellering propageren. Mogelijk ligt de oplossing in kleinere kwaliteitskernen, groepen en subculturen die de ontlezing tegengaan, los van het reguliere schoolverband, misschien zelfs in de vorm van privé- en thuisonderwijs. Ook hier kan corona een opportuniteit zijn: meer thuis, terug meer opvoeding op kleinschalig en familiaal niveau.

Ziezo, heb ik me eens goed laten gaan als boomer en schrijver van een afstervend publiek, ik hoor er net weer eentje omver vallen. Gelukkig met een exemplaar van Politiek incorrect in de hand. Geen beter ticket op de hel mogelijk. In de hemel van Raymonda wil ik in elk geval niet terecht komen.

Acta Sanctorum

Johan Sanctorum

*

DROL VAN DE VADERLANDSCHE BROL

*

Eigenlijk is het zo simpel als de dag. Daar kaan ook niemand iets aan veranderen.

Het enige dat helpt is de kop in het zand steken. Wat neerkomt op vervroegd voorgoed onder de grond verdwijnen-

-

De boekverbranding dus. Om het * nogmaals - met de woorden van de beul bij de elektrischer stoel te zeggen: het kietelt even, maar het duurt niet lang. Bij Oom Adi duurde het amper 12 jaar: 1933 à 1945 Het onheil van de Franse Revolutie duurde echter dubbel zo lang, van 1789 tot na Waterloo (1812). Anders gezegd, de mensheid leert rap bij. En duq moet ook het Onheil ’n tandje bijsteken. Gewiekster wrden. Geen oorlog, geen revolutie meer. Da   ’s iets voor domoren. Laten we dus in naam van de vooruitganng de vooruitgang prediken, dermate dat niemand het in de gaten krijgt dat we onszelf via de domme rug van anderen, nar omhoog kunnen tillen

-

Wie komt er dus op het scherm het best van al naar voor? Wie wordt dus Premier van het Land en zorgt dat het spel niet voortijdig stopt?

Die moeten ze hebben, want anders nemen die vervloekte ‘populisten’ het van hen over en staan zijn op hun beurt, in de kou. Ja, zelfs al met één voet onder de grond….

-

Vooruit dus. Op Sloefkes. GOI! En voor ‘ze’ er erg in hebben, liggen ze weer onder de sloef, die drommelse Vlamingen toch….