|
1423
104 – DOORBRAAK
*
ARNO: EENS ‘N ANDER GELUID
*
Dinsdag 18 Februari 2020
*
 ZEER PERSOONLIJK VOOR-GESCHRIJFSEL
*
Over dienen ARNO. Iets anders, lees ik in de titel? Iets anders?!!! Iets onderste boven en fundamenteel totaal iets anders, maar datr kan nie.. Want Arno IS al anders.
En dan zou iets anders dan ‘anders’, 2x negatief dus, weer POSITIEF zijn.
Zodoende zouden zelfs de Wetten van de Natuurkunde geen zin meer hebben.
**
*
Iets, volgens mij, dat tot in de puntjes te vergelijken valt of zelfs staat net die zeer hoogstaande Romeinse Retro over de mannelijke onderaan hangende fierheid in het wel zeer landelijke Oudenburg, een plaatsje in het Oostendse hinterland, dat bulkt van antieke voor-historische curiosa. Ik had het er al gisteren over.
Men ruimde daar zoals gezegd, nog niet zo lang geleden, een compleet intact gebleven maar al lang vergeten Romeinse befraafplaats op. Met menselijke resten die al die vele eeuwen nog haast levende vers waren gebleven.
Daar kwam veel volk naar kijken. Vandaar dus de huidige interesse voor hun fallussen.
Dat woord zelf is volgens mij net zo verkeerd als Arno. Zouden STANUSSEN niet veel beter klinken? Suggestiever in elk geval.
Want over dat soort dingen liepen, zoals U weet, de antieken warm. Denk daarbij aan Oedipus, de verre uitvinder van de Amerikaanse uitdrukkingen ‘Fuck your Mother’.
Om maar te zeggen, dat smeerlapperij inderdaad van alle tijden is. Mij niet gelaten. Ons Here moet van elk Zijn getal hebben. Wat ook ’n uitdrukking is uit het Oostende, waar vandaan ons Ma haar roots had. En die was pertang deftig opgevoed bij hààr Moeder, Metje van Eernegem.
**
*
Maar allez. Back to the roots. Retournons à nos moutons. Kunnen we beter zoals geschreven staat in ’t Heilige Evangelie zelf, de bokken van de geiten onderscheiden.
*
… Saxofoon kan er bij nog door. Maar daar stopt het dan ook mee. Omdat vele mensen dan verder denken dat het gaat om ‘Congo Gras’.
**
Opium Schuiven
*
Wat meer is, ik ben – no way - geen De Schandaard-lezer. Nooit geweest wegens teveel mossel noch vis. Of moet ik eerder zeggen noch mosselvis, noch vissenmossel. Ergo, die Leyssens doen maar. O, het Vlaams dient om de centen binnen te rijven, en thuis dineren/souperen we à la Parisienne. In de taal van Marianne, de Parijse fenomenaal bloteborsten torsende Bleu-Blanc-Rouge vlaggenstok-draagster. De weerspleet van Robespierre, even voor die het schavot beklom. Via spagaat van Hitler fanaat en dan kust de plaat.
*
D O O R B R A A K
*
https://doorbraak.be/arno-eens-een-ander-geluid/?utm_medium=push&utm_source=meldingen
**
foto: ©Reporters / GYS
*
Arno krijgt het ere-burgerschap van Brussel (2017)
*
Genie, gehypte clown, of iets tussen de twee?
14 februari 2020
*
Smaken verschillen en ik gun iedereen zijn Arno-kick. Dronken op de scène staan en levensliederen zingen, afkomstig uit de longen van een ex-kettingroker en met een stem van schuurpapier, er is blijkbaar een brede markt voor dit genre. Ook Hugo Camps smelt ervan weg, lees ik in De Morgen, waar Sartre en Camus, naast Claus, Einstein en Ensor de revue passeren. Hallelujah. Hugo Camps zelf is een columnist waarvan de dementie als het ware in vloeibare staat dagelijks haar weg vindt naar de opinie-bladzijden van de reguliere dagbladen, maar dat zegt natuurlijk niets over Arno.
**
*
De onlangs vastgestelde pancreas-kanker van de zanger is groot nieuws geworden en heeft aanleiding gegeven tot een resem interviews en hagiografieën — in De Standaard twee in drie dagen tijd — op het onzindelijke af. Arno is een held, een martelaar en een heilige, en elke concert is vanaf nu een artistieke, de adem afsnijdende doodsreutel, komt dat zien.
de berichten rond zijn pancreaskanker bereiken zo langzamerhand het peil van journalistieke overkill
Natuurlijk is zo’n kankerdiagnose een slag, duizenden onbekende Vlamingen hebben ermee te maken. Mijn moeder heeft uitgezaaide darmkanker en is met de chemo gestopt, ze kan het niet meer aan. Iedereen die het moet weten, weet wat er te gebeuren staat, zonder dat De Standaard of De Morgen aan haar deur staan. Ik bedoel maar: de berichten rond zijn pancreaskanker bereiken zo langzamerhand het peil van journalistieke overkill, gevoed door sensatiedrang en ook wel enige persoonlijke marketing. Trop is teveel.
Niet in onze naam
En dan is er het Brusselse cultuurlinks milieu waarvan Arno Hintjens het absolute icoon is. Je kan deze zogenaamde Dansaert-Vlamingen dagelijks in L’Archiduc, het stamcafé van de zanger, komen bekijken. In deze omgeving is het bon ton om de provincievlaming weg te zetten als een bekrompen, rechtshangende cultuurbarbaar. Afkomstig uit de wereldstad Oostende heeft Arno zich altijd gemanifesteerd als kosmopolitische Belg, voor vorst en vaderland. Dat heeft al tot bizarre politieke statements geleid.
ArnoVRT
Arno zingt op ‘Niet in onze naam’ in de KVS
In januari 2011 was Arno in de Brusselse KVS eregast op een manifestatie van ‘Niet in onze naam’, waar weldenkende culturo’s zich tegen het Vlaams-nationalisme en de verderfelijke separatisten keerden. Vooral de N-VA moest het wegens de verkiezingsoverwinning van 2010 ontgelden, De Wever was de kop van Jut. Koning Albert keek en zag dat het goed was, ook al riep Arno opeens ‘Weg met de belgicisten!’: helemaal abuis, van pure zattigheid zoals nadien bleek.
Niemand die Arno en gezellen toen vroeg wat ze daar op dat podium eigenlijk stonden te doen, protesterend tegen een democratische verkiezingsuitslag en tegen een grondstroom die er in Vlaanderen dan toch blijkbaar is. Frustratie van de linkerzijde omdat ze het contact met de gewone man/vrouw kwijt zijn? Een late oprisping van cultuurmarxisme? Moest het Belgique à papa dat links débâcle camoufleren?
Dat gedweep met het oude België, tegen het flamingantisme (zie ook Brel indertijd) typeert kunstenaars die de verrotting van deze natie niet opmerken of, erger nog, er hun artistiek credo op funderen. België is hybride, chaotisch, één grote koterij van dingen die niet werken, een institutioneel labyrint dat wordt uitgelegd als een product van grote creativiteit. Mon cul.
Dat hij vooral in Frankrijk zo populair is, heeft te maken met zijn statuut van in het Frans zingende Belg
Anders gezegd: België en het brein van Arno (‘Court Circuit dans mon esprit’) vertonen nogal wat niet-flatterende gelijkenissen. Dat hij vooral in Frankrijk zo populair is, heeft te maken met zijn statuut van in het Frans zingende Belg, afkomstig uit het land van de petits nègres aan de Noordzee. Een resurrectie van Manneken Pis, een verlengstuk van het bier-en-chocolade-imago waarop dit koninkrijk internationaal blijft drijven. Nog oneerbiediger gezegd: Arno is een gehypete clown, daarom mag/moet hij zelfs vloeken, wenen en dronken op de scène staan, met zijn mondharmonica die hij van die andere geconsacreerde dorpsidioot, Toots Thielemans, heeft geërfd.
Ziezo, laat de haatmails maar komen van de fanclubs in kwestie, zeker ook vanwege ‘Niet in onze naam’ en alle mogelijke poco-cenakels die niet snappen wat er zich in Diksmuide en Aalst afspeelt. De adoratie vanwege de mainstream media heeft zeker ook daarmee te maken: het wegmoffelen van wat er in de bodem aan het gisten is. Ondanks zijn imago van non-conformistische rebel is Arno een pijler van het status-quo en een wegterend regime. Niet in mijn naam, en voor de rest een spoedig herstel toegewenst.
Johan Sanctorum
*
Aangeboden door de Vrienden van Doorbraak
*
 ZEER PERSOONLIJK NA GESCHRIJFSEL
*
Tussen “…” even kort herhalen. Zodat het zowel bij de lezer als bij mijzelf goed doordringt… En ‘ad vitam eternam’ opgeslagen blijft in ons persoonlijk archief. Voor later. Tegen dat ooit ‘Meneer Middernood’ komt….
Om dit zinnenstrelend relaas af te sluiten, had ik graag ook even de wereld op zijn kop gezet.
**
Komstand
*
Nu draagt elke HOMO SAPIES het hoofd boven op de schouders, en al hun verafgodelijkingen zitten (warmpjes) verstopt ‘onder de gordel’.
Mis, Piet. Totaal verkeerd.
De kop hoort, de oren ingestokken, in de broek tussen de benen, en verwisselt dus van plaats met, U weet wel.
Zelfs Arno, om nog maar te zwijgen van de Oudenburgse kontekletsers, zouden… in de wolken zijn.
*
Groot voordeel. Het zouden dan allemaal ‘Stillevens’ zijn. Veelzeggend, maar woordeloos… Jeroen Bosch had er zelfs nog ’n puntje kunnen aan zuigen.
**
*
‘k Weet ook niet goed, waarom deze voorstelling mij ineens doet denken aan Het Kind met de Kousen van Meester-Dichter Guido Gezelle. Die deed dat meisje (met haar teele melk en op haar blote voetjes) zeggen wat ‘NIETS’ was. En dat snuggere dapper ding antwoordde spontaan, ‘dat ‘NIETS’ ‘een kouse was, voeteloos en met geen been er aan…
*
Geen been dus om op te staan. Maar wel uiterst progressief, net als de Antieken, 2.000 jaar geleden….
*
*
|
