712

 Neen, dit is geen verruiging. Al ’n hele tijd word ik gestoord op mijn mail-adres met ongewenste intimiteiten vanwege ’n zekere ZITA, mij verder onbekend, die te oordelen naar de KOPPEN die worden meegestuurd, in die stationsbuurt thuishoort. Och, denk ik dan: iedereen moet leven. Dus waarom niet? Mij stoort het niet. Één vingerknip, en de kust is weer vrij.

Wat meer is: de tijd en de kosten die aan mij worden besteed, kunnen elders dus geen kwaad meer…

Maar als voorbeeld hoe die wereld over zichzelf denkt, is deze inlichting wel van grote waarde… M’as-tu vu?, da’s niet alleen in Knock-le-Sel.

Ze doen dus maar rustig verder. Tot hun subsidies op zekere dag zullen wegvallen…. Dan ‘valt’ niet alleen ‘Antwerpen’, maar ook ‘Brussel’…

 Herman Brusselmans heeft geen kinderen, maar zijn 34 jaar jongere vriendin heeft wél een kinderwens.

*

In Humo vertelt de populaire schrijver hoe hij daarmee omgaat.

Met zijn nieuwe roman ‘Bloed spuwen naar de hematoloog’ breidt Herman Brusselmans zijn al opmerkelijke oeuvre van meer dan 80 boeken weer uit. Kinderen heeft de 62-jarige schrijver dan weer niet, al kan daar verandering in komen als het van zijn Nederlandse vriendin Lena afhangt.

Onhandige vader.

De 28-jarige brunette heeft een duidelijke kinderwens en wil dat het liefst met hem. “Lena is daar heel resoluut in: ze wil niet zomaar een kind, ze wil een kind met míj. En ze heeft me beloofd dat ik 100 word. Er zijn wel wat drempels. We hebben hier maar één slaapkamer, bijvoorbeeld. Ik zou moeten verhuizen, en daar heb ik weinig zin in. En ik zou misschien ook een wat onhandige vader zijn: het type dat een ambulance belt zodra z’n kindje overgeeft”, vertelt hij in Humo.

Benepen angst.

Brusselmans sluit een eventueel kind dus niet uit, al vormen zijn angsten nog de grootste hindernis. “Ik ben ervan overtuigd dat ik een goeie vader zou zijn. Er zit genoeg liefde in mij om er zeker van te zijn dat ik zo’n kindje erg graag zou zien. Om te weten dat het het góéd zou hebben bij ons. En ook hier geldt: ik ben niet bang van de grote dingen. Wel van de alledaagse: dat dat kind van tafel zou vallen.”

“Ik zie overal gevaar. Lena en ik hebben nu een hondje, Aquí. Ik wandel met hem het blokje om, maar Lena gaat ermee naar het park, en laat hem daar kilometers rennen. Rijdt er onderweg een tram voorbij, dan denk ik: daar zal ons hondje onder lopen. Terwijl Lena denkt: ons hondje is slim genoeg om op het voetpad te blijven. Dat is het fundamentele verschil tussen ons. Ik ben bang, zij niet. Ik zie het gevaar, Lena de kans. Soms word ik heel kwaad op mezelf door die benepen angst. Ik vecht er al een heel leven tegen. Niet iedere tram rijdt je omver, niet elke bus stort in een ravijn, niet elk vliegtuig valt uit de lucht. Ik wéét dat, maar ik geloof het niet”, besluit hij.

Lees ook: Vriendin van Herman Brusselmans: “Geen anticonceptie, en nog nooit zwanger geworden”.

Het bericht: ‘Zo reageert Herman Brusselmans op de kinderwens van zijn vriendin’ verscheen eerst op Metro.

Eigenlijk zijn dat al veel te veel woorden voor wel ’n soort speciale kinderverkrachter. Die met zijn ‘ervaringen’ niet alleen het beleg van zijn boterham verdient, maar die boterham zelf ook nog.

Wat velen denken?

Ach, Ons Heer moet van elk Zijn getal hebben. Vroeger kon men voor zoiets te biechten gaan, maar nu bijna niemand meer wat dat woord wil zeggen…

Sodoma & Gomora…. Ja Ja, maar die werden door een of andere nucleaire reactie van de aardbodem weggeveegd. Dus waarom daarover nog gezeverd?

*