*

INHOUD:  SEHNSUCHT NACH DER HEIMAT: de leesgierige lezer weet waarschijnlijk meer dan goed genoeg, dat ‘Digitalia’ en alias is die teruggaat tot 2002, zijnde het jaar dat ondergetekende met have, goed en vrouw met de 3 herdershonden aan een 15-jarig verblijf in ‘Het Land waar de citroenen bloeien’, begon. Niet alleen verdampten daar stilaan zowel de private als de beroepszorgen van het verleden, maar aan het zalig nietsdoen kwam maar geen einde. Zon, blauwe lucht, sprookjesavonden aan de oevers van het bergmeer, geen gejaag en vooral: geen gezaag meer. Kortom: het leven was er even zalig als het plattelandsleven daar. Zalign verrijkend, en vooral wat betreft dfe levensduurte, erg goedkoop. Want Italië (Lazio, de boerenbuiten) is in wezen een ver-armd land, een enclave tussen de Toscaanse welvaart en de eeuwenoude Romeinse cultuur, met telkens ’n uitloper voor wie de natuur en vooral de rustige zekerheid wil respecteren.

Zelfs de kosten van contact houden met het thuisland vielen binnen ons (eerder benepen) budget, dank aan de doorbraak van de digitale communicatie. U moet weten, dat wij bij toeval (en da            nk zij het Assisi van Sint Franciscus) daar terecht waren gekomen. Maar de hoofdreden was, is en zal altijd blijven het Brussels politiek gepruts aan de Wet op de Ruimtelijke Wanordeling. Renoveren op onze waardevolle paar morzels vaderlandse grond in de Vlaamse Ardennen werd er op Hitleriaanse wijze verboten door de Regering Martens, DeHaene & C° (met o.a. de afbraak specialist SS uit Ha-ha-ha-sselt). Wat neerkwam op diefstal van ons appeltje tegen de dorst …. Bouwgrond werd bij Wet met één pennentrek ineens terug ‘Landbouwgrond’ verklaard, om ‘aan de natuur terug te geven wat noeste arbeid in vele honderden jaren had verwezenlijkt. Smijten met geld dus, wat een vaste gewoonte is trouwens van het Linxe en Centrum-Linxe gedachtengoed. Vooral als dat gebeurt met de financiële midelen van Honoré Gepluimd…

U herinnert het U nog? Eigendom = diefstal, dat was en blijft de leuze van dat soort graai-piolitici.

Maar gelukkig, is Düren een te mooie stad om te blijven duren. ’t Kan verkeren, zei ooit Bredero.

Met dank aan Mevr. Mandoline Rutten van de VLD voor de suggestie, wordt, nu we terug in het land zijn en dat die dingen ondertussen openlijk mogen benoemd worden,    eerstdaags de schuldigen ter verantwoording geroepen.

Met alle Chinezen, maar niet met den dezen…. Dat soort schavuiten dient op hun beurt tot de bedelsttaf worden gedwongen.

Maar dit terloops, omdat het past in de uitleg voor het gebruikte alias van Digitalia. Telefoneren of brieven schrijven werd ineens spotgoedkoop. Ineens werd er draadloze internetverbinding voorzien. Het GSM-netwerk was kort voordien ook al ingericht. De veramde landbouwstreek met alleen maar olijfgaarden en sporadisch enkele wijngaanden voor privé-gebruik, kon samen met de weinige buitenlanders de eerste stappen zetten in de digitale wereld.

*

Al die tijd hadden we daar, welwiswaar in spreekwoordelijk ‘kleinste plaatsje in huis’ voortdurend en al die jaren on-onderbroken gezelschap van dat kleine wonderboekje uit het verre West-Vlaanderen. Was dat even genieten, zeg! Toevallige landgenoten, vrienden en familie keken soms raar op, toe, ee, van hen zich even die de af te zonderen, en van achter de gesloten deur ’n luide schaterlach weerklonk. De uitleg werd rap begrepen en ‘t MANNEKE had er waarschijnlijk weder ’n paar abonnees bij…

Het ogenblik is nu ongeveer aangebroken, om niet alleen om afscheid te nemen van die vaderlandloze ‘Digitalia’, en om de fakkel door te geven aan een nieuwe ‘alias’ die nog moet bedacht worden.

U merkt meteen ook aan onderstaande publiciteit, dat dankbaarheid een kruidje is dat ook in mijn nieuw tuintje past. Naast de boterblomen, de klaprozen en de’ beeksla’ van G. Gezelle (de pisse-of paardenbloem) die wij toch 15 jaar lang hadden moeten missen

Wat ik zeer persoonlijk erover denk? Dat voor ons het Mirakel van Sint Franciscus is uitgewerkt. Ginder was dat ’n Aards Paradijs. Hier is het een… Heemelrijk.

*

Van ridders en jonkvrouwen

Mediabrief van de Orde van ‘t Manneke uit de Mane vzw

nr. 17 – april 2017

Weledele ridders en alleredelste jonkvrouwen,

Ze zijn van plan om voor onze kust een apart weerbericht te fabriceren. Dat komt omdat aan de kust de zon schijnt als het in de rest van West-Vlaanderen en zeker in Brussel mollejoengen rint of stront met haakskes regent. Of misschien ook omgekeerd… In alle geval, we trekken met ’t Manneke tefête naar de kust, naar Oostende voor onze lentezitting.

In afwachting heeft ’t Manneke weer nog een beetje recent nieuws uit de grote en schone Mannekesfamilie thopegesprokkeld.

We wensen iedereen veel leesgenot en tot binnenkort.

‘t MANNEKE

PS: Wie denkt iets te hebben voor opname in een volgende mediabrief, moet niet aarzelen: stuur het door via

e-post naar: nom@telenet.be.

*