Geacht Gezelschap,

Eigenlijk zou ik mij in dit illuster gezelschap helemaal niet thuis mogen voelen. Maar omdat het over deze ‘Grote Meneer’ gaat, onderweg naar een Nieuw Leven, doe ik dat niet.

Ik haper zo ’n beetje tussen triestig zijn, en toch hoopvol, ja, zelfs welgezind, omdat Mark Grammens, hoog op zjn wolkje, eindelijk rustig naar beneden kan kijken en zien dat ‘het goed is’. Het is genoeg geweest. Hij heeft voor vele volgende generaties de cirrecte weg getoond, nu is het aan ons allemaal om te bewijzen dat de boodschap is aangekomen.

Hij was, zo zei hijzelf, niet ‘Recjts’ en nie ‘Links’, maar dwars. Bij mij is noch rechts noch links, gewoon rechtdoor. Gewoon geen enkele afwijking vertonen, zelfs niet om den brode. Klinkt het niet, zo botse het. We zijn nu eenmaal van een taai ras dat al vele eeuwen onderwerping achter de rug heeft en nu eindelijk uit onze lethargie is ontwaakt. Medestanders als de aflijvige zijn ons voor gegaan om te ton en dat het kan.

Het is gewoon zonder omkijken met vallen en opstaan, de berg Tabor opklimmen, dezelfde weg als onze verre voorouders en Kruisvaarders hebben gebruikt om roem en eer onder hun voeten te verpulveren. Hun namen staan in onze zielen gebrand. En daar is nu een naam die voor eeuwen en tijden in Gods hand stond geschreven, bij gekomen.

Dank voor alles, o nobele vriend di de Vlaming zijn zelfrespect heeft doen terugvinden.. En vooral dank omdat ik U in alle nederigheid en met de gepaste eerbied, zo mag noemen.