DAKVENSTER OP DE WERELD

*

Dat de schok in Frankrijk voorspeld was, doet niets af aan de impact

In troebel water vissend,

Bart Eeckhout als opiniërend hoofdredacteur. Op z’n eentje, helemaal alleen….

*

De vaststelling dat de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen de vooraf gepeilde winnaars oplevert, mag de omvang van de aardverschuiving niet uit beeld duwen. Zowel Monsieur Macron als Marine La Plume zijn protagonisten van buiten het klassieke politieke systeem.

*

Je kan hen niet eens partijleiders noemen, ze dirigeren eerder bewegingen dan structuren.

De vertegenwoordigers van dat systeem – links nog veel meer dan rechts – blijven verpieterd achter. In een land dat zozeer hecht aan traditie en ideologie is dat een schok. Dat die voorspeld was, doet niets af aan de impact.

*

De verklaring voor die schok kan niet eenduidig zijn. Er is de particuliere Franse situatie. Uit de vernedering voor de traditionele partijen spreekt een diepe afkeuring van de regeerperiode van de in alle opzichten ontgoochelende president François Hollande en zijn rood-groene meerderheid. Met zijn opzichtige falen heeft president Hollande niet alleen zijn eigen partij ten gronde gericht – mogelijk met fataal gevolg – maar zelfs het hele bestuurlijk systeem uitgeschakeld.

Geen electorale ondergrens

Met de Franse PS verdwijnt een van de sterkste linkse partijen van Europa naar het achterplan. Het is een zoveelste alarmsignaal voor de Europese sociaal-democratie dat er geen electorale ondergrens meer is, als de kiezer de rekening presenteert voor de combinatie van zwak bestuur en te grote meegaandheid met de neoliberale dictaten. Zie ook: Nederland.

Dat het oude Franse establishment nog niet dood is, blijkt nochtans uit de score van François Fillon. De Républicain is weliswaar uitgeschakeld, maar dat hij nog redelijk kon standhouden te midden van een wervelwind van schandaalverhalen over persoonlijke verrijking is een wonder op zich. Het wijst erop dat een deel van (landelijk, burgerlijk) Frankrijk, ondanks alles, juist vasthoudt aan de zeer klassieke, conservatief-liberale politieke recepten, die het land onder Jacques Chirac of Nicolas Sarkozy nochtans ook niet veel vooruitgang gebracht hebben.

   Het was hoe dan ook onvoldoende. Zelden zal de keuze zo scherp geweest zijn als die tussen l Macron en Marine Le Pen voor de tweede ronde. Macron staat voor een wat onbestemd links-liberaal en pro-Europees optimisme. Le Pen ziet de toekomst in een nostalgische mythologisering van een nationaal verleden dat nooit bestaan heeft: blank, imperiaal en xenofoob.

Geruststellend plafond

Met haar radicaal-rechtse populisme heeft ze een aanzienlijke aanhang verleid, maar lijkt ze toch, tot nader order, tegen een geruststellend plafond te stoten. Ondanks alle internationale blitz, en net zoals het eerder Filip Dewinter en Geert Wilders verging. Zonder te naïef te willen klinken , lijkt Donald Trump vooralsnog eerder een ongeluk in de geschiedenis dan een trendsetter te worden.

Macron heeft de grote kwaliteit dat hij Le Pen niet is. Dat maakt van hem de favoriet voor de tweede ronde. Al meteen na de eerste exit-polls regende het steunbetuigingen uit de verliezende kampen (centrum-)rechts en -links. Maar zeker dat hij het haalt, zijn we niet. Wat gaan die dieprechtse, op hun identiteit gestelde Fillon-elitaristen doen? Zijn kiezers die uit een ras-le-bol voor de radicaal-linkse Mélenchon hebben gestemd te verleiden tot het ras-le-bol van Front National? Wie komt uit zijn kot voor een kandidaat van tweede keus?

Pijnlijke kater

Aanhangers van de liberale democratie kunnen in deze situatie niet anders dan blij zijn met Macron als favoriet. Dat mag ons niet blind maken voor de gebreken en risico's van deze kandidaat. Macron lijkt de Franse mengeling te zijn van de jonge Tony Blair en Barack Obama, weliswaar dus ook met hun handicaps.

Van Obama erft hij het profiel van bewegingspoliticus: enthousiasmerend maar ook met weinig ervaring in de parlementaire en particratische loopgraven. Als hij president wordt, zal het zijn zonder 'partij' in het parlement. Wel zal hij snel de 'chou' worden van de elite, die in deze nieuwe Derde Weg-politicus een kans zal ruiken om haar agenda uit te voeren.

Van Blair, Schröder en Kok weten we dat na dat soort progressief beleid de kater bijzonder pijnlijk kan zijn.

*

Ex-Digitaliaanse Bedenkingen

*

Wel goed leesbaar geschreven, dat wel, Maar zoals alle Slinxe bassen,tenoren en contrabassen toch een beetje vals klinkend. Zij, en zij alleen zeggen wie mag winnen. Achteraf komen ze dan wel uit hun kot om, met de kont te draaien, tot ze weer aan den bak geraakt zijn.

Hij zegt het niet, maar als het regent in Parijs…Juist. Ja, ook Olio di Poepo bij ons denkt er zo over. Tot schreiens toe bewogen voor ‘son bon ami’ François den Hollander.

The game is over voor de PS sociaal-democraten. De beurzen denken er het hunne over. Misschien wel wegens Marine Le Pen…

Arme Crombeen, arm Jeneverwijf. Uw volgende job start aan het stempellokaal. En Olio di Poepo zou ’n handetje kunnen opzetten met rode of groene lampen achter het raam….

*

ze dirigeren eerder bewegingen dan structuren.

Kijk, dt is het grote verschil tussen de huidige aan de macht zijnde graaiers. Die doen aan vriendjespolitiek om elkaar te bescheren en te vertroetelen. Figuren als Marine La Plume hebben een trouwe aanhang voor wie de geldelijke vergoedingen bijlange nog niet in zicht zijn. Ze doen het uit overtuiging, niet uit (onmiddellijk) winstbejag. Dat komt omdat de Leiding een strikt welomschreven programma heeft, dat niet om de haverklap moet aangepast worden om met ‘vrienden’ verder overeen te komen.

Maar het is ook de weg van alle dictatoren ter wereld. Het is dus oppassen geblazen, want het Franse imperialisme heeft Vlaanderen al veel onrecht aangedaan….. Enne wie weet, zal Marine La Plume ons misschien Frans Vlaanderen teruggeven…

*

– mogelijk met fataal gevolg –

Ja, juist. Maar moest ik Bart Stinckman zijn, ik had dat woordje ‘mogelijk’ weggelaten. Want er is niet de minste twijfel voor dat fatale gevolg. De doodstrijd kan soms lang duren, maar het einde staat vast. Zie het Communistisch regime in het Tsarenrijk…

En eerlijk gezegd: het is geen seconde te vroeg dat de nefaste gevolgen van de aan Franse Revolutie van + 200 jaar geleden eindelijk en einde komt. Want ‘vrijheid, Gelijkheid en Broederlijkheid waren en zijn daar in de totaal verkeerde handen gevallen.

*

Geen electorale ondergrens

Dat is een dichterlijke vrijheid om het onafwendbare aanvaardbaar te maken. Maar inderdaad, in een sterfhuis spreekt men niet over de dode…. Wil dus dat mooie woord ‘ondergrens’ interpreteren als ‘afslachting’

Wie misdaan heeft, heeft recht op een eerlijk vonnis…

*

een geruststellend plafond

Daar is dus de witte neger van Brinckman. Aan de volkswil kunnen en mogen er geen grenzen komen. Wie van de nieuwelingen iets mispeutert, verliest automatisch stemmen.

die dieprechtse

Kijk, daar zegt ons slimmeke op meesterlijke wijze hetzelfde: eerlijk en open nationalisme (dat stopt aan de grenzen) is de beste manier om een Land naar voorspoed te leiden. Egoïsme en graaizucht is altijd uit den boze. Dat hebben alle ‘Groten des Volks’ ooit wel ondervonden. Tot ze eindigden aan de galg.

*

(Digitalia)

B