VENSTER OP DE WERELD

Hoeveel Uplaces, Oosterweels en Eurostadions moeten zich nog vastrijden in het slijk van eindeloze procedures en bezwaarschriften?

*

En plots lijkt de frontlijn tussen twee bestuursculturen dwars over een onooglijk buurtweggetje in Grimbergen te lopen. Aanleiding voor het dispuut: de bouwplannen voor het Eurostadion, de nieuwe nationale voetbaltempel die stad en gewest Brussel in de Vlaams-Brabantse buurgemeente wil inplanten.

Aan de ene kant van het front staat het ouderwetse machtsvertoon van een bouwheer als Ghelamco, die alvast voor de gewillige tv-camera's een symbolische kraan laat aanrukken om zelfs zonder de nodige vergunningen de werken aan te vatten. Met zoveel arrogantie wordt vooral het eigen draagvlak weggegraven. Aan de andere kant staat een onbuigzaam comité van mondige burgers, die de overlast uit hun wijk weg willen houden.

Aan het Eurostadion kleeft een strijd op een veel hoger symbolisch niveau. De hoofdstad die een groot complex komt bouwen op Vlaamse grond appelleert aan een oerangst: de vrees voor de Brusselse en dus franskiljonse olievlek die 'ons' territorium binnen drijft. Het verklaart waarom naast het onvermijdelijke Groen ook de N-VA zo gretig in de dans springt.

Daar tegenover staat dat de Brusselse bestuurders ook weinig – niets, eigenlijk – gedaan hebben om dat soort begrijpelijke emoties te ontzenuwen. De deadline van het Europees kampioenschap van 2020 maakt dit project kwetsbaar: later heeft het toch allemaal wat minder zin. Hoe vreemd toch dat niemand in de hoofdstad gedacht heeft dat het misschien nuttig kon zijn om vooraf een brede, 'nationale' coalitie van welwillenden op te zetten, in plaats van de plannen als een soort ruimtetuig op een parking in de randstad te mikken.

Dat is wat nog het meeste verbaast aan dit alweer ontsporende dossier van grote openbare werken. Zullen sommige politici het dan nooit leren? Hoeveel Uplaces, Oosterweels en Eurostadions moeten zich nog vastrijden in het slijk van eindeloze procedures en bezwaarschriften vooraleer doordringt dat die top-down-bestuurscultuur vandaag niet meer werkt? Dit soort grote werken zal in samenspraak tot stand komen, of niet tot stand komen.

Maar ook aan de overzijde, bij het protesterende buurtcomité, zou die boodschap mogen doordringen. Oosterweel leert ook: met constructieve en creatieve bijdrages kunnen buurtbewoners vanuit hun lokale expertise nieuwe oplossingen aandragen. Is dat het doel, of wil de buurt dat er helemaal niks komt?

Met wat goede wil en vooral veel meer transparantie en eerlijkheid over baten en kosten en over ruimtelijke problemen en oplossingen zou een nieuw nationaal voetbalstadion wel een mooi project kunnen worden. Dan moet het wel dringend een stadion van ons allemaal worden. En niet alleen van de 'heren uit Brussel' en hun bevriende projectontwikkelaars.

*

Digitaliaanse Bedenkingen

Ja, bij DM gaat het er om de eenheid en het voortbestaan van den Bel Ziek want het is zo oud als de straat: wiens subsidies men eet, diens woord men spreekt. Het is dan ook weinig waarschijnlijk dat al die leugengazetten nog zullen bestaan, tegen de Dag der Dagen. Tenzij die bijtijds kazak zouden gedraaid hebben. Omdat het Trumpisme ondertussen zijn nut zal bewezen hebben. Niet omdat het goed is of omdat het weer uit Amerika komt en daar dus al zeker niet het werk is van de Sociaal Democraten, maar de zaak van het gezond ondernemers verstand. Voor wat hoort wat en het is maar de zon die gratis schijnt.

Dat de achterlijke geesten der Rood-Groenen (dat zijn dus de Socialisten samen met hun ‘Verrijkers’) verkondigen dat de bomen tot in de Hemel zouden groeien als men hen maar naloopt, nu zullen afzien. Gekwetst en getormenteerd omdat hun soort ‘Democratie’ het heeft laten afweten.

Van dit loshangend systeem zonder ballen is de Dikke van Diksia, een doortrapte ACWër, een goed voorbeeld als hij, op het einde van zijn loopbaan voor de camera’s kwam vertellen, evengoed carrière te hebben kunnen maken bij de Socialisten. Van beginselvastheid gesproken! Geel-Groen langs de buitenkant, maar Bloedrood aan de binnenkant. De conclusie ligt dus voor de hand.

Na de historische Val van het Communisme, straks ook de al even spectaculaire Val van alle derivaten daarvan.

Beter laat dan nooit.

Berlijn: Standbeeld van Marx en Lenin, dat ik met eigen ogen in de jaren ‘90 heb gezien met rood-beschilderde handen waar het bloed van afdroop

Eigenlijk had ik in DM liever een bijtend relaas gelezen over hoeveel miljarden schade jaarlijks onze Volksgemeenschap lijdt, door het decennia-lange parlesanten over de Antwerpse Ring. Dat, terwijl er in Strépy een prestigieuze maar totaal nutteloze ‘scheepslift’ werd gebouwd voor het vervoer van kolen, die er niet meer waren, en in Ronquière een al even nutteloos ‘Hellend Vlak’ dat alleen nog nut heeft als doel van hier en daar een schoolreis…

Dit alles om alleen maar te zeggen dat het genoeg is geweest!

Digitalia

++++