DONDERDAG 24 NOVEMBER 2016

H. ALBERT van LEUVEN, H.FLORA, H. MARTELAREN van VIETNAM

De Bijbel van de Vlaamse Beweging, ons aller lijfblad ’t Pallieterke schrijft deze week een hoofdartikel waaruit we moeten onthouden, dat het helemaal niet houdt van herrie in de eigen rangen. Vooral niet als die herrie komt uit de hoek der geboren herrie-makers die misschien wel eens gelijk zouden kunnen hebben. Allez, dat is toch de mening van de opiniërend hoofdredacteur daar.

Enfin, U leest het maar zelf hieronder…

*

*

72ste jaargang • nummer 47 • donderdag 24 november 2016 Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Vlaams Belang: lijden in de marge of relevanter worden?

*

Heeft VRT-correspondent Bruno Tersago gelijk als hij wijst op tal van bedenkelijke signalen uit die hoek? Voedselbedelingen organiseren “alleen voor Grieken”, parlementsleden die betrapt worden met hakenkruistatoeages en - vlaggen, een woordvoerder die in het parlement een vrouwelijke collega in het gezicht slaat, geweld tegen standjes van buitenlanders

op markten, het wegjagen van verplegenden in ziekenhuizen omdat ze niet Grieks zijn, betrokkenheid bij geweld en zelfs een moord, inbraken, wapenbezit... Sinds twee jaar zijn er geen zware incidenten meer, maar toch... Wat ga je in hemelsnaam zoeken bij kerels die zich inspireren op een politieke figuur (Iannis Metaxas) die in de jaren dertig andere partijen en stakingen verbood, boeken verbrandde en de media censureerde?

Berisping?

De reactie van voorzitter Van Grieken was moedig, maar niet helder. Hij distantieerde zich formeel en expliciet van wat zijn partijgenoten tegen de wil van het partijbestuur in hadden gedaan. Anke Van dermeersch, ook mee op reis, werd uit het partijbestuur gegooid. Dewinter, die de beslissing “eenzijdig” en “bijna dictatoriaal” noemde, kreeg enkel een berisping,

net zoals Jan Penris. Welke logica zit hierachter? Die van de realiteit vrezen we. De realiteit dat Van Grieken wel een meerderheid achter

zich heeft in het partijbestuur, in de partijraad ook – daar gaat hij alvast van uit – maar niet in Antwerpen.

Komt het tot een harde confrontatie? Heeft Vlaams Belang daar ‘belang’ bij? Eén ding lijkt wel zeker: veel mensen keren zich af van een partij die zich verliest in interne confrontaties. Maar die zijn er al erg lang, en zullen blijven opduiken.

Er lijkt dus voor Vlaams Belang geen goeie kant aan de zaak. Krijgt Dewinter in de partijraad - tegen de verwachtingen in - veel steun, dan zal Van Grieken als voorzitter veel moeilijker kunnen functioneren. Wordt Dewinter in de hoek gezet, of verder, dan dreigt een crisis in Antwerpen. Als de voorzitter het meent, kan hij geen vrede nemen met een zoveelste compromis, want dan rest er niets meer van wat eruit zag als een poging om Vlaams Belang op de politieke kaart te zetten.

Van Grieken kreeg de voorbije dagen steun van onder meer de voormalige voorzitters Gerolf Annemans en Frank Van Hecke. Wellicht kan hij – als hij een verandering forceert – rekenen op de terugkomst van sommigen die

eerder al de partij verlieten. En natuurlijk op de VB’ers die Verandering willen.

Wat is die partij allemaal overkomen? Laat ons teruggaan naar 2004. Vlaams Belang haalde toen net geen kwart van de stemmen. Mét Dewinter in ‘pole position’. Maar wat nadien volgde was minder. In 2006 werd de Antwerpse voorman bij de gemeenteraadsverkiezingen geklopt door Patrick Janssens.

Nadien volgde een steile electorale afgang.

Dewinter bleef echter het uithangbord van de partij.

Wat onder meer Annemans als voorzitter probeerde was verdienstelijk, maar de N-VA werd en bleef voor veel kiezers een beter alternatief. Daar hebben kiezers een reden voor.

Annemans ging op zoek naar een derde, radicaalrechtse weg. Het Congres van de partij in de Zuiderkroon was duidelijk. Annemans zette in op drie thema’s.

Vooreerst wou hij met een ‘sociale volkspartij’ vooral de kleine man bekoren. Vlaams Belang paste voor een te strak Voka-gericht

Vlaanderen. Meer zelfs, de partij stelt zich opvallend positief op tegenover het syndicalisme, noemde de sociale zekerheid “een kerntaak van de overheid” en pleitte voor betaalbare zorg, huisvesting, betere thuisbegeleiding, aanpak van verborgen armoede, sociale woningbouw, opvoedersloon van 24 maanden per kind, etc.

Annemans zette ook in op communautaire scherpte en duidelijkheid: Vlaamse (en Waalse) onafhankelijkheid via een “ordelijke opdeling”. Iets waar we Dewinter weinig over horen. En een duidelijke keuze “Voor Europa, dus tegen deze EU, België in het groot” (de “EUtopie”) was ook niet onzinnig. Annemans verpakte de VB-boodschap met minder bombastisch gedram en meer zakelijkheid.

Helaas Alhoewel de VB-thema’s nadrukkelijk aanwezig waren in de aanloop naar de verkiezingen van 2014 bleef de kiezer waar hij was: weg.

“We zijn opnieuw vertrokken”, had voorzitter Annemans voor de verkiezingen gezegd. Wat stemmen betreft dan toch in de verkeerde richting. Alleen was het niet zijn fout.

In februari 2015, in volle vluchtelingencrisis, leek het tij te kunnen keren. Maar het bleef duidelijk dat de nieuwe voorzitter Van Grieken geenszins de sterke man van de partij was. Dat bleef Dewinter. Begin 2016 schreven we dan ook dat Vlaams Belang in interessante tijden bleef worstelen met het eigen profiel. In de

peilingen verdubbelde het Belang haar score tot in de late lente. Na de zomer lijkt de doorbraak stilgevallen.

Voorzitter Tom Van Grieken en collega’s als Barbara Pas kwamen wel rationeler uit de hoek over migratie. Over de kostprijs daarvan,

bij voorbeeld: Na ‘Brood, Bad en Bed’ komen immers nog huisvesting, begeleiding, scholing,

onderwijs, leefloon, kindergeld en ga zo maar door. Het VB zwalpte in 2014 naar de zwakste score in jaren. Dat Dewinter in Antwerpen solo slim bleef uitpakken met potjes pepperspray, oude bokshandschoenen en fanatieke

taal bleef in veel huiskamers niet onopgemerkt.

“Nu nog afkomen met die symbolen is niet meer van deze tijd...”, relativeerde Van Grieken. Wat niet belette dat Dewinter campagnes lanceerde zonder dat het nationale partijbestuur er iets van afwist, laat staan er goedkeuring voor had gegeven.

Dewinter is er nooit in geslaagd het cordon tegen zijn partij te breken. Het was dus wachten tot Van Grieken voldoende sterk zou zijn om

het roer over te nemen. Hij vond het Antwerpse boegbeeld “nog nodig” in de Kamer... Dezelfde

woorden herhaalde hij zo ongeveer deze week. Maar Van Grieken zei ook al vaker dat het “geen zin heeft om naar rechts op te schuiven”... Juist. Winst zit er voor Vlaams Belang alleen aan de centrumkant. Politicologen plaatsten zowaar vraagtekens bij het cordon sanitaire. Maar het is veel waarnemers niet on te gaan dat Vlaams Belang enkel zonder Dewinter het cordon kan doorbreken. Natuurlijk heeft Dewinter een sterke achterban, maar het gaat om de keuze die niet te vermijden valt: lijden in de marge (cfr. Gouden Dageraad...) of relevanter worden? Dat is de vraag die voorligt op de partijraad van 3 december. Een tussenweg is er niet meer. Of toch geen die deuren opent.

Zou De Wever nu blij zijn of niet, nu concurrent Vlaams Belang worstelt met de eigen doelstelling? Het lijkt alleszins onvoorspelbaar tot wat de heisa met Filip Dewinter zal leiden. Wat Dewinter nu weer uit zijn mouw schudde, is gewoon verbijsterend, zelfs voor zijn eigen achterban. Wat hoopte hij te leren bij de extremisten van Gouden Dageraad?

Die partij bezet in het Griekse parlement welgeteld 18 van de 300 parlementszetels.

Ja, inderdaad. Er dreigt een storm over Vlaanderen met de kracht van een winters orkaan. En zeer terecht luist ’t Pallieterke de stormklok. Maar is dit wel de aangewezen remedie? Want klokkengeluid heeft niet de minste invloed op de natuurelementen. Wat wel invloed heeft, is gewoon het hoofd koelhouden en voor de toekomst de nodige maatregelen te voorzien.

Filip DeWinter wordt meestal afgeschilderd als een ‘ongeleid projectiel’, gewoon omdat die zijn tijd altijd ver vooruit is en daar onstuimig over wil communiceren. Anderen doen dat misschien meer diplomatischer, maar dat verandert helemaal niets aan de kerk van de zaak. Wat dan te zeggen, bvb, als zelfs De Morgen uitvoerig bericht

Schrijver en islamcriticus Wim Van Rooy vergelijkt de islam met het nazisme

*

En, met alle sympathie voor de jonge gedreven TVG, maar ik denk dat een Legeroverste die zijn troepen niet stevig in de hand heeft, dringend aan een serieus gewetensonderzoek aan toe is.

Waarbij het aantal dienstjaren van zijn soldaten niet eens van belang is. Wat telt is het doel, de eind-overwinning. Dat is enige denkbare doel, daar waar men geen kleinheid kan ontwaren.

Och, die Legerleiding zal het wel beter weten dan een onaanzienlijk bloggerke, dat net als de kids van een ruziënd koppel, geen partij kan kiezen noch voor d’een noch voor d’ander. In de volle overtuiging, dat alles wel weer zal worden bijgelegd.

*

De beiaard speelt zo schoon hij kan

De vreug’heerst alom.

Met bloemen kroont de vrouw haar man,

De bruid haar bruidegom.

En vrij, en blij, is Vlaanderenland nu weer….

*

Maar wie gooit nu zo maar zijn Goudhaantjes weg, zonder er zelf beter van te willen (of kunnen) worden… Al is het natuurlijk ook weer waar, dat de beste stuurlui altijd aan de veilige wal staan.

*

PS:

Qatar is natuurlijk Vlaanderen niet. Hierover is voor straks een volgend stukje in de maak dat voor ons allemaal zeer leerrijk moet zijn, omdat de zeden en gewoonten van daar straks ook in Vlaanderen zullen gelden. Fluppe DeWinter zou glunderen, want het is daar de gewoonte dat de zedenpolitie gewoon alles van de baan rijdt, dat aanstoot geeft omdat het niet islamitisch genoeg is.

Gewoon zoals Vera Lynn ooit zong: ‘We will meet again. D’nt know where or wenn. Wait and see’. Bomen ontmoeten elkaar niet, Mensen wel.