Woensdag 20 April 2016

*

*

*

UITZENDING VAN BINNEN DE LANDSGRENZEN

‘Acht op twaalf’ zei ons huisdokteresje met een gezichtje van een die ’t kan weten, terwijl ze op de stoek waar ze le had gezet, als een getrainde bokser m’n ene hemdsmouw naar boven sloofde om daar dat ene gaatje te zetten voor de tap van mijn hartebloed. ‘Morgen zelfde plaats, zelfde tijd’ zei ze ‘dan overlopen we samen uwen cholesterol en al die andere gevaarlijke syndromen waar die 12 pilletjes er dag proberen iets aan te doen. Door het raam zag ik de wokjen voorbij schuiven. Ze had het gezien. ‘Tenzij de patiënt daarmee als naar gewoonte wat lichtvaardig is mee omgesprongen’ ‘

‘Of het ons verder nog altijd beviel in Italië’ wilde ze weten, terwijl mijn longen aan de beurt waren. ‘Geen water in’, besloot ze en keek me verwonderd aan bij de opmerking dat het ginder inderdaad heel wat minder geregend had. ‘Ah zo’ zei ze ‘dat het daar veel beter was.’ Ginder hadden we zelfs geparfumeerd toiletpapier, en daar waren in de heuvels rondom in de wijngaarden zingende Caruso’s aan het werk met de laatste voorjaars snoei. ‘O Sole Mio’ of ‘Te amo, te amo, o amore mio’, met galm en wedergalm, ljkl Davids psalmen, lijk orgeltaal. De zingende meirelaars van Mter Gezelle konden en geen lap op leggen!

M’n wederhelft kreeg betere punten, maar neen, voor die knagende lage rugpijn was er nog altijd geen wondermiddeltje op de markt.

Thuis was er later die dag de controle van het ‘Manterzorg’-dingetje om na te gaan of er nog altijd geen mirakel gebeurd was met lammen die hun bed opnamen en weer konden gaan, of blinden die met wat spuug op de oogleden weer konden zien. Wat dus duidelijk niet het geval was. ‘Waartoe Meneer dan nog wel in staat was’? – Zitten en zagen’ was blijkbaar een goed antwoord.

Ach ja, die halfjaarlijkse reis ‘Heim ins Reich’, is iedere keer toch weer iets anders. Er is vooruitgang in de achteruitgang van de vele verkeersinfarcten. Hst stilstaand snekverkeer is nu ook al doorgedrongen tot de secundaire wegen. De vroegere zo drukke winkelstraten van het stadje zijn leeg, want waarom zouden mensen naar lege onverlichte etalages gaan kijken? Buiten hier en daar een paar goed ingeduffelde wandelende vuilzakken met gebogen hoofden, geen kat op straat.

De afgelegde 1500 Km naar hier waren, als naar gewoonte, rustig verlopen. Prachtige snelwegen in Italië, maar slechter naarmate we dichter bij Cobirgia waren. Slecht. Slechter. Slechtst. Of had er moeten staan Zwitserland. Franrijk. Coburgia? De aangekondigde tanks aan de Zwitserse Grens? Niet gezien. Tot de tanden gewapende para’s aan de Franse grenzen? Niet gezien. Stakende truckers in Wallonië? Niet gezien. Want de zondag ‘weren’ die gasten niet. Maar wees gerust: de ‘verrijkers’ via Lampeduza zijn ons niet vergeten..

Wilfried Martens zou in Evergem een 2-meter groot standbeeld hebben gekregen? Mooi. Vraag me af wie de vent daar eerst de handen ROOD zal gaan schilderen? Of de man gaat decoreren metde Panamese vlag. Me dunkt dat alle 800.000 ARCO-Coöperanen daarvoor in zznmerking komen.

En neen, dat laffe massa-sluipmoordenaars door hun soortgenoten na de aanslagen van 22/3 op straat werden toegejuicht, mag niet verborgen blijven. Ook al is dat niet bevordeerlijk voor onze integratie.

De vooruitzichten? U hoort van ons, zo gauw onze 3 herdershonden weer dartel rond onze benen drentelen. Maar we klagen niet. Het weer valt mee en met 8/12 bloeddruk is de kans klein voor hartritme stoornissen met fatale afloop.