|
*
*
*
INLEIDING / GROTE SPRONG VOORWAARTS
*
Vòòr de Turken hier in het Westen zo massaal en opvallend overweldigend en vooral zo demonstratief aanwezig waren, hadden wij nog wel gehoord van geiten, en een enkele keer zelfs in eerder vulgair-Hollands, van ‘neuken in de keuken’ maar eerlijk gezegd: van de combinatie van die twee keken wij toch raar op.
Heb toen in de Dikke Vandaele gezocht naar de juiste betekenis van dat woord, maar het had helemaal niets met koken te maken en aan Joke, ons kleine buurmeisje, durfde ik het niet vragen.
En dat een Staatshoofd met die reputatie daarmee in opspraak zou komen, konden wij in de verste verte eerst niet geloven. Maar het zij zo: elk diertje zijn pleziertje en als dat bij de Ottomanen het bevolkingscijfer op peil kan houden, mij niet gelaten.
En nu is die Duitse komiek met dat verhaal tegen het groot licht van Frau Angela gelopen. Wat dus niet mag en zal bestraft worden. Waarschijnlijk met de Franse slach; d.i. onder de valbijl van de guillotine. Doet echt geen pijn, en duurt niet lang. Toch niet voor zover ik weet, heeft nooit iemand over dergelijke behandeling klachten gehad.
Kost ook twee keer niets. De valbijl wat bijvijlen, de rails een beetje oliën, teneinde een vlotte val te verkrijgen, et voilà: ‘de Sultan kan houden een groot banket, want het hoofd wordt op de tafel gezet’. Zal hem leren om lol te trappen op kosten van een bevriend ‘Staatshoofd’.
Ik geloof trouwens nooit, dat GAIA klacht wegens dieren-mishandeling zal durven opzetten. Of zelfs niet durven eisen dat die dieren in de nabije toekomst onverdoofd deze behandeling zullen moeten ondergaan.
Want ziet U, ook al hebben ze ‘das geschaft’, de Duitsers zijn niet allemaal even zot.
*
Die Erdogan toch! Met Flik Chantal uit ‘Eigen Kweek’ in het achterhoofd heb ik deze morgen eens aangeklopt bij den Buro van Polies. Om te vragen of het – al-dan-niet met de benodigde procedurefouten - strafbaar was. Zijn krieken hingen over de haag in mijn tuin en ze zouden best smaken ook in mijn confituur. Cafmeyer zou me wel gelijk geven. Krieken trekken, schoon ons vader ’t ons verbood: is dat erger dan de stelen pikken van andermans krieken? Ik denk het niet. En iemand van naamsverandering beschuldigen? Is ook niet zo erg. Tenminste niet als men gelijk heeft.
Niet dat ik zo onschuldig ben als ik er uitzie, maar na lezing van onderstaande bijdrage van hem, wens ik in navolging van Ivan Mayeur, een Brusselse Grote, mij ook te verontschuldigen. En, anders dan bij Mayeur, spelen daarbij geen bijbedoelingen.
Heb dus diepe spijt, om over Johan Sanctorum op deze blog geschreven te hebben als over ene Johan Diabolorum. Dat was een grove vergissing en ik zal het dus nooit meer doen. Maar, ere wie ere toekomt: het is/was niet zeer snugger om het voorvaderlijk Geloof af te breken die ervoor gezorgd heeft, dat de agressieve Islammers af en toe op zijn bakkes kregen.
Kijk maar waar we nu staan.
Over de Turkse huisdieren (die wij trouwens ook gedeeltelijk in alle eer en deugd bij ons houden) heb ik op deze blog trouwens al mijn gedachten de vrije loop gelaten. Gedachten, net zoals ik de geit van ons Ma in mijn kinderjaren soms zag haar waterwegen met gespreide benen rijkelijk staan ledigen. Zo’n simpel ding, dat toch o zo goede verse geitenmelk kon geven!
Alleen wil ik nog kwijt, ter attentie van alle Charlie-Hebzakken ter wereld, dat er grenzen zijn die nu eenmaal niet overschreden worden. Spotten met de doden is er daar een van. Surtout als het gaat om andermans doden. Dat ze begot eerst naar zichzelf kijken!
Maar ja, in een wereld die niet meer het verschil kent tussen ‘mijn’ en ‘zijn’ komt dat allemaal niet zo nauw.
*
*
MIDDENSTUK / VENSTER OP DE WERELD
*
GEPLUKT BIJ DE VRIENDEN
http://nageltjes.be/wp/
*
Sanctorum legt de vinger op de wonde
De affaire Böhmermann: hoe TV-satire de vinger op de wonde legt
*
Onlangs werd ik door een oude vriend in de ban geslagen omwille van een filosofisch-satirisch verhaal, op het colloquium van Politieke Discussies geserveerd, dat de afstamming van de mens situeert bij de copulatie tussen een chimpansee en het oervarken. ‘Slecht nieuws voor joden en moslims’, voegde ik er badinerend aan toe. Van de moslims mocht ik geen reactie noteren, maar de man in kwestie, R.B., vriend van Israël, ontstak na een week bedenktijd in een furieuze woede en sloeg me in de facebookban, samen met al wie nog mee durfde lachen.
Zo weet men wat vrienden waard zijn. Het is op zo’n moment ook dat men beseft dat humor regelrecht staat tegenover machtsdenken, mentale bevoogding en zijn zachtere variant, de ‘political correctness’. Het serieuze van de humor is zijn polariserende dimensie. Charlie Hebdo is niet smaakvol en hoeft dat ook niet te zijn. Het moet vooral uitdagen en de gekooide vogel van de vrijdenkerij uitlaten.
De echte inzet
Bohmermann. In Duitsland is het nu hommeles, omdat de postmoderne satirist Jan Böhmermann met de Turkse president Recep Tayyip Erdogan de draak stak en op de openbare zender ZDF, quasi-droog als een nieuwslezer, een ‘gedicht’ voordroeg waarin hij hem onder meer een geitenneuker noemde. Hij reageerde daarmee op een eerder, softer geval van politieke ongepastheid, toen de publieke omroep het spotliedje “Erdowie, Erdowo, Erdogan” lanceerde. Ik zie het de VRT nog niet doen. Toen al voelde de Turkse leider zich zwaar beledigd en eiste excuses. Waarna Böhmermann zei: wacht, ik zal eens tonen wat een belediging bij ons echt is. Met de geitenneukerspoëzie als resultaat. De Turkse regering eist vervolging wegens ‘belediging van een buitenlands staatshoofd’. Maar in Turkije zelf spreekt men van ‘een misdaad tegen de menselijkheid’, jawel. Noteer ook dat de Duitse Turken razend zijn en dat Böhmermann momenteel is ondergedoken. De vrijemeningsuiting heeft zijn prijs, ook in het democratische Europa.
Nu zou ik, als dierenliefhebber, zelf niet zo zwaar tillen aan de kwalificatie van geitenneuker. Bovendien, als Erdogan zich aan geiten vergrijpt, zou ik dat veeleer dierenmishandeling vinden. Ik denk ook niet dat het de Turkse president daarom te toen is. Heel de kwestie speelt zich af op de achtergrond van de aanslepende deal tussen Turkije en de EU over het (door Turkije zelf meesterlijk uitgebuite) vluchtelingenprobleem. Door Angela Merkel in de tang te nemen (in Duitsland is het beledigen van een buitenlands staatshoofd verboden, maar alleen de regering kan toelating geven tot vervolging), verzwakt hij haar positie nog verder. Hij zal, behalve een zak geld, ook visumvrij reizen van Turken naar de EU in de wacht slepen, én, vooral: nieuwe onderhandelingen afdwingen rond het toetreden van Turkije tot de EU, als eerste islamitisch staat. Het eindspel is begonnen.
Dat brengt ons tot de echte inzet van heel dit verhaal: de natte droom van Recep Tayyip Erdogan om een nieuwe groot-Ottomaanse hegemonie te vestigen zoals ze dat in de 14de en 15de eeuw voor mekaar brachten, met Istanbul als glorieus middelpunt en machtscentrum.
Dubbele veroveringsstrategie
Er zijn vandaag minstens twee manieren om Europa, gedestabiliseerd door het aflopende EU-verhaal, helemaal uit te putten: de terreurstrategie van IS, en de kolonisatiestrategie van Turkije/Erdogan. Ze hebben een aantal punten gemeen. Beiden beschikken over een groot contingent allochtone ingezetenen in West-Europa, die een culturele verknochtheid aan het ‘moederland’ uitstralen waar wij alleen maar jaloers op kunnen zijn. Dat en niets anders is de reden waarom de zogenaamde integratie mislukt is: de schotelantennes zijn altijd naar het Zuiden gericht geweest, de allochtone subculturen zijn hechter dan ooit.
Het andere gemeenschappelijke punt, daarmee verwant, is de islam: een expansieve religie gekoppeld aan een totalitair wereldbeeld, intolerant tegenover andersdenkenden én zelfs tegenover de multicultuur die haar omarmde. Zowel IS als Erdogan gebruiken de soennitische islam om hun macht lokaal én globaal te consolideren en uit te breiden.
Het verschilpunt is de stijl en de wapenkeuze: de ene gaat voor het manifest geweld, de guerilla-oorlog van een vijand die overal en nergens is, terwijl de Turkse variant gaat voor retoriek, diplomatieke blufpoker, chantage, intimidatie. Zeg maar de maatpakversie van terreur. In het kalifaat is er gewoon geen pers, in het Ottomaanse Rijk wordt ze aan banden gelegd,- het verschil is subtiel.
Maar voor Europa vormen ze de pest en de cholera. We hebben ondertussen al ten gronde kennis gemaakt met de IS-strategie,- de manier echter hoe Turkije de EU in de catchgreep houdt via de vluchtelingenkwestie is ook een fraai staaltje van psychologische oorlogsvoering. En Erdogan weet als geen ander onze democratische achillespees uit te buiten. In het verleden mocht hij overal in Europa ongestoord verkiezingsmeetings organiseren, vandaag wordt de kop geëist van een hekeldichter die hem durft aan te pakken. De Duitse publieke opinie is verdeeld rond de zaak Böhmermann, dat op zich is al een enorm succes voor Erdogan: verdeel-en-heers, de Turkse president kent de machiavellistische recepten.
De pest of de cholera? Erdogan of IS? Misschien hoeven we zelfs helemaal niet te kiezen. Geostrategisch piekert men zich suf over de welwillendheid waarmee Turkije de osmose vanuit het door IS gecontroleerd gebied gedoogt. Doen ze het gewoon om ons te jennen, of is er echt een duivelspact in de maak tussen de kalifaatmythe en de Ottomaanse droom, met de Koran als ultiem cement?
Met de affaire Böhmermann wordt de laatste optie weer een stukje waarschijnlijker, en het is de verdienste van de olijke presentator dat zulks heel even oplicht. Vlaamse letterkundigen en die goeie brave VRT weten nu waar de lamp brandt. Een prima gelegenheid om niet alleen de begeerte te behouden maar ook eens echt uit hun ivoren toren te komen. Of ze ook het lef zullen hebben om de satire als kunstvorm én kritisch medium heruit te vinden, dat is nog een andere vraag. Ook al is de belediging van een buitenlands staatshoofd bij ons niet eens strafbaar, er bestaat wel zoiets als goede smaak en wellevendheid. Of noemen we het gewoon zelfcensuur.
h/t Johan Sanctorum
UIT LIJDING – MORAAL v/h VERHAAL
*
En ja we zijn stilaan met zovelen die hetzelfde denken, dat het af en toe deugd doet Geert Wilders bezig te horen. Waarbij mij voor de zoveelste keer van het hart moet, dat we allemaal grote helden zijn met de mond.
En als er dan tenminste één Politieke Formatie is, die Het Monster het vel wil afstropen, dan wordt die met een kluitje in het riet als populistisch wandelen gestuurd. Zoals Pim Fortuyn het ooit tegen de verbouwereerde smoel van Walter Zinsen smakte: ‘Mooie democratie is dat daar bij jullie’. Dat was tenminste een gezonde reactie van een gezonde mens, toen hij hoorde dat de TV niet eens wilde praten met het toenmalig Vlaams Blok, laat staan er naar luisteren.
Moeten wij dan eigenlijk eeuwig voor de poort stamelend staan te bedelen?
Veel beloven en weinig geven, doet de zotten in vrede leven.
*
*
|
