*

*

Na het Ja-woord

.

Samen in dezelfde schuit….

*

INLEIDING

Bart Maddeens, ’n slimme perfesser in slimme zaken, weet het zeker: hij weet niets en slaat er zelfs niet eens naar.

Is ook niet eens nodig. Al blijft deze ‘Regering’ ook maar één enkele dag in functie, ze is een nooit geziene revolutie voor dit Coburger-land. Omdat de Vlaams Nationalisten de weg naar de Macht hebben gevonden, terwijl de arrogante profiteurs er uit liggen. Natuurlijk is dat niet van de eerste keer volmaakt en natuurlijk zijn de verliezers razend. Vandaar dat er gen stokken, maar hele takkenbossen in de wielen zullen gestoken worden.

Broodje-kaas of broodje Jambon? De tijd zal ’t uitwijzen. Maar de uitgevoerde stap is er een in de goede richting en hij staat niet in de weg voor wat nog moet volgen. En voor de rest: “Que sera, sera”!

Niet de syndicaten maar de werkers, hand in hand met de Vlaamse Beweging, staan garant voor een goede reis. Toen Colombus met de ‘Santa Maria’ uitvoer was dat ook een gok. Maar ondertussen weten we dat vanaf dat ogenblik de wereld veranderde. Wat meer is: Colombus had geen kettinghond mee om toe te zien. BDW heeft die wel, in de vorm van de hete adem in zijn nek van Het Vlaams Belang. “Wat zijn moet, dat zal zo zijn”!

Misschien dat de Perfesser er ook zo over denkt, maar het niet mag/durft zeggen. Alleszins niet in de kolommen van de Staatszender, betaald met Vlaams geld.

MIDDENSTRUK

Onder voorname dankzegging

overgenomen door Digitalia bij

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/opinieblog/opinie/141008-opinie-bartmaddens-nva-standard

*

Het plan van Bart De Wever (?) - Bart Maddens

Op een stoutmoedige wijze stort deze coalitie zich in een halsbrekend avontuur : het verkennen van de absolute terra incognita van de Belgische politiek. Nog nooit eerder werd er een federale regering gevormd die zo extreem asymmetrisch is, die slechts één vierde van de Franstalige kiezers vertegenwoordigt, die diametraal tegenover de Franstalige en Waalse regeringen staat, een coalitie waarvan niet de grootste maar wel de (in stemmen) kleinste partij de premier levert,…

En zo kunnen we nog eindeloos doorgaan met het opsommen van alle unieke eigenschappen van deze ongeziene coalitie. Dit wordt echt een mega-sprong in het onbekende. En dat maakt het juist zo spannend. Maar ook onvoorspelbaar. In werkelijkheid tasten we allemaal in het duister over wat we de komende jaren mogen verwachten. Dat verklaart ook waarom er de voorbije maanden zoveel tegenstrijdige analyses waren.

Sterker België?

Volgens sommigen zal het federale België hier versterkt uitkomen. Het Belgische federalisme is eindelijk volwassen geworden. Er wordt op federaal niveau een samenhangende coalitie gevormd op basis van de links-rechts-tegenstelling, zonder rekening te houden met de communautaire breuklijn. Maar volgens anderen zal deze coalitie het federale systeem juist ontwrichten. Er is geen enkele partij die een brugfunctie kan vervullen tussen de federale regering enerzijds en de Waalse en Franstalige regeringen anderzijds. We krijgen vijf jaar vechtfederalisme. En nadien ligt de weg naar het confederalisme breed open.

Volgens sommigen breekt deze regering zo radicaal met de sociale consensus in België dat een harde botsing met de vakbonden, tot straatgeweld toe, onvermijdelijk zal zijn. Volgens anderen blijft deze regering netjes binnen de krijtlijnen van die consensus, en zijn de voorgestelde hervormingen al bij al vrij incrementeel. Op een paar symbooldossiers na had een regeerakkoord Di Rupo II niet zo gek veel verschild van wat nu voorligt, hoor je zeggen.

Hoera, de vakbonden zijn kwaad

Die kakafonie van meningen maakt het voor de partijen gemakkelijker om het regeerakkoord morgen goedgekeurd te krijgen op hun congressen. De partijbonzen pikken er de analyses uit die het best in hun kraam passen. Deze coalitie is zo een groot vraagteken dat iedereen er naar hartenlust de eigen wensdromen op kan projecteren.

Dat geldt misschien nog het meest van al voor de N-VA-leden. De liberale N-VA-ers stellen met vreugde vast dat vakbonden en socialisten alle duivels ontbinden. Dan moet het wel een goed regeerakkoord zijn, dat in de diepte hervormt. In elk geval zullen de N-VA en de vakbonden de komende jaren elkaars beste vijanden zijn. Hoe harder de vakbonden van leer trekken tegen het regeerakkoord, hoe geloofwaardiger de framing dat deze regering ‘systemisch’ hervormt en het PS-model vervangt door het N-VA-model.

Maar wat kopen de Vlaams-nationalistische N-VA-ers daarmee ? Heeft VOKA gewonnen van de Vlaamse Beweging, zoals Yves Desmet het vandaag scherp formuleert in De Morgen? Misschien wel. Maar vreemd genoeg zal dit het enthousiasme van de Vlaams-nationalisten in de Lotto-arena niet temperen. Overigens dezelfde Lotto-arena waar diezelfde Vlaams-nationalisten (De Wever inbegrepen) elk jaar opkomen voor een onafhankelijk Vlaanderen tijdens het Vlaams Nationaal Zangfeest.

Het Plan

Maar ook die radicale flaminganten vinden ruimschoots hun gading in de kakafonie van commentaren. De waarschuwingen vanuit Belgischgezinde hoek klinken hen als muziek in de oren, zoals recent nog van Francis Delpérée : “Ce gouvernement va miner les fondements de l’Etat.” (La Libre, 29 september). Zij nemen met plezier acte van de nauwelijks verholen dreigementen vanuit PS-hoek om de federale regering stokken in de wielen te steken met belangenconflicten. Voor hen is de ja-stem in de Lotto-arena het startschot voor vijf jaar van communautaire heibel (als de regering het al zo lang uithoudt), waarmee het bewijs zal zijn geleverd dat het federale België niet werkt.

Wat de Vlaams-nationalisten echter vooral ja zal doen stemmen op het congres is het geloof dat er achter de N-VA-deelname aan deze regering een briljante strategie schuilgaat om het confederalisme te realiseren. Die strategie is vooralsnog grotendeels in nevelen gehuld. Want als De Wever nu al in zijn kaarten zou laten kijken, dan is deze regering een doodgeboren kind. De strategie is hoogstens bekend bij een zeer klein groepje van ingewijden rond De Wever, vermoedt men. Maar de vaste overtuiging dat zo een Plan bestaat – al was het maar in het hoofd van de voorzitter – is wellicht voldoende voor veel Vlaams-nationalisten in de N-VA om enthousiast het licht op groen te zetten voor een regering die, paradoxaal genoeg, de staatshervorming voor minstens vijf jaar in het diepvriesvak stopt.

Dat de liberale en Vlaams-nationale N-VA-ers morgenvanavond eensgezind het regeerakkoord zullen goedkeuren, daar bestaat weinig twijfel over. Maar hoe zal de N-VA daarna evolueren ? Hoe zal de partij zich gedragen in de regering ? Het is vooral die vraag die voor de nodige suspense zal zorgen rond Michel I. Het is van 1991 geleden dat er nog Vlaams-nationalisten in de federale regering zaten. Maar de Volksunie-ministers waren altijd redelijk salonfähige figuren, die zich gemakkelijk konden schikken in hun Belgische rol. Zal vice-premier Jan Jambon met evenveel enthousiasme ‘leve België’ roepen als vice-premier Hugo Schiltz in 1988 ? We zijn benieuwd.

N-VA?

Intrigerender nog is de vraag hoe de partij als geheel zal evolueren. Zal de N-VA zich de komende vijf jaar ontpoppen tot een ‘verantwoordelijke’ centrum-rechtse mainstream-partij die haar Vlaams-nationale verleden geleidelijk aan achter zich laat ? Een machtsmachine die het Belgische staatsapparaat vooral wil bezetten eerder dan het af te bouwen? Of zal de N-VA het staatsschip meer dan ooit richting confederalisme sturen, nu de partij het roer zelf in handen heeft ?

Hoe dan ook, ‘Michel I’ wordt een spannende thriller met vijf jaar van politieke suspense en een volstrekt onvoorspelbare ontknoping. Alleen al daarom is het goed nieuws dat deze Star Trek-coalitie (formerly known as Kamikaze) alsnog het levenslicht ziet. Laat deze regering maar eens die onbekende oorden verkennen, waar geen enkele Belgische politicus zich tot nu toe heeft gewaagd. Vooruit dan maar, ‘Beam them up, Scotty’.

UITLEIDING

O Maar die arrogante klootzakken die nu in het zand bijten, zullen wel weer op hun pootjes vallen. Alhoewel zelfs dan blijven het klootjes met pootjes. Ergens moeten zij zich toch realiseren, dat er een einde is gekomen aan de ‘consensusdemocratie’ waar de minderheid baas speelt over de meerderheid.

Neen, het is zoals de H. Augustinus, Kerkleraar, het uitdrukte: ‘Mest en is geen heiligheid, maar ’t is de ziel der landbouw’. Zo ook is BDW geen heiligheid, maar hij is de ziel der groiete….

*

Op een eeuwig zwijgen en nergens en door niemand verder te vertellen.

(Get) Digitalia

*

EINDE

*