**

Vrijdag 18 april

Zon 6u42-20u42

Goede Vrijdag

Z Idesbald van der Gracht, patroon van de vissers en de Vlaamse adel

*

Goede Vrijdag, waar precies om 15 uur meer dan twee miljard Christenen over de gehele wereld, vreedzaam de Kruisdood van de Zachtmoedige herdenken

*

*

*

http://www.bloggen.be/roeland/

*

In het Zadel

50 Jaar geleden waren de meeste Socialisten nog ‘Strebers’ en idealisten. Ze waren zo wat het zout op de patatjes van de Kaloten, de schrik van de Liberalen, kortom zo een beetje zoals de Vlaams Belangers nu zijn ten opzichte van de BDW-ers. De stok achter de deur. De kuitenbijters. Ja Ja, met 50 jaar vertraging hebben die nu Het Licht gezien. Nu nog de spreekwoordelijke tijd voor bla-bla-bla en dan verwonderd doen dat, binst het schaapje blèt, het zijn bete kwijt is….

De idee van de Duitse Nationaal Socialisten was er òver maar dat zag men pas in als de wapens gesproken hadden…, en al de rest sedertdien zijn overal in alle landen gewoon meelopers en profiteurs geweest. Bij ons op kop enkele tientallen universitairen die elders nooit aan de bak zouden geraakt zijn. Zie Vande La La, de twee Toebacken, vader en zoon, en Dahlia Kerrbache. Die waren beter een advocaten collectief begonnen voor hopeloze zaken. Een beroep waarin de H. Rita hoge toppen scheert en daarvoor veel kaarsjes krijgt benevens wat muntjes en broeksknopen in de offerblok.

Hun o zo Christelijke collega’s bij de Tsjeven zijn in hetzelfde (kinder)bedje ziek, terminaal ziek zelfs, terwijl de Blauwen rechtuit gezegd, al veel langer een uitstervend ras zijn. Vandaar dat her en der ‘Groen’ dingen opduiken, vooral in NL met de PvdA, partijen die op het eerste zicht nieuw zijn, maar in feite duikboten zijn van deze voornoemde ‘Staatsdragende’ monsters van Loch Ness.

Die Wouter Bos uit NL, de bijna-collega van onze Kawouter Beke, die in DM een flinke tribune kocht om eindelijk nog eens te kunnen aan het woord komen; U vindt hem hieronder aan het woord. Ik breng het U voor het waard is: Niet veel dus.

Wie al jaren in de voorlinie van de Vernieuwing strijden (en dus daarvoor verguisd worden) zijn de PVV, het FN en het VB.

Zelfs de Nieuwe (!) Vlaamse (!) Alliantie (!!!) is in het oude bedje ziek. Zij brengen de afgelikte boterham die niemand nog wil, in een nieuw maar zeer complex verpakkingske: het Kontfederalisme. En zak met een zwart-geel-rood strikje rond. Een niet-dingetje in een mooie verpakking. Als ze daarmee maar in de kaas geraken. ALLES VOOR DE POEN. DE POEN VOOR ONS: Staat in gouden lettertjes èn in kruisvorm bovenaan hun mooie Statuten. Dwars doorheen hun Art A daarvan: de onmiddellijke onafhankelijkheid van Vlaanderen.

*

Vernieuwing echter, is zoals de lentezon die iedere morgen opnieuw boven de kim verschijnt. Een zon die verwarmt, verkwikt en leven brengt. Een zon die Koningen en Regimes doet verbleken en die hen als slangengebroed doet wegkruipen onder het lover, om niet meer gezien te worden.

De verkiezingen van 25 Mei zijn de verkiezingen van De Laatste Kans. Want eenmaal 5 jaar verder, zullen de nieuwkomers, de ‘Belgen van Allochtone Afkomst, (de BAA) de meerderheid halen en mogen wij, Vlamingen, ons in een of ander reservaat terugtrekken. Waar het ons misschien op straffe van ter plaatse gestenigd te worden, zelfs zal verboden worden te leven van jacht en visvangst.

De Zaak Oekraïne zal, voor wat betreft de EU, hopelijk vele ogen openen. Wat had de EU daar te zoeken, tenzij oorlog stoken? Haiku-Herman en de Maoïst Barbarosso zijn 70 jaar te laat geboren. Zij hadden, voortgaande op hun oorlogszucht, perfect twee mini formaat Hitlertjes kunnen zijn in diens schaduw. Want Obama zaait de Islam overal uit waar de Yankees komen, en de enige remedie daartegen is onszelf zijn: Wees Vlaming dien God U Vlaming schiep!

*

Onder voorname dankzegging overgenomen door Digitalia bij

http://www.demorgen.be/

*

Bij de Franse socialisten gebeurt alles 25 jaar later dan bij hun Noord-Europese collega's

*

Wouter Bos is econoom en politicoloog. Hij was PVDA-minister van Financiën en vicepremier in het kabinet-Balkenende IV. Hij vindt dat de nieuwe Franse premier, Manuel Valls, wel de nieuwe Tony Blair lijkt.

       Voor het eerst zet de Commissie de hakken in het zand en gaat een van beide partijen gezichtsverlies lijden, Europa of Frankrijk. Ik gok op Frankrijk

Europa is een Frans politiek project op Duitse kosten. Er zijn omschrijvingen die verder van de waarheid af zitten. En het raakt in ieder geval de kern van een bijzonder fenomeen in de Europese politiek: de enorme omzichtigheid waarmee Europa Frankrijk aanpakt - of liever gezegd: niet aanpakt - als het een loopje neemt met Europese regels en afspraken.

Ik maakte het zelf direct mee in mijn eerste maanden als minister van Financiën in 2007. Frankrijk hield zich niet aan de Europese begrotingsafspraken, andere landen spraken Frankrijk daar op aan en dus kwam Monsieur le Président lui-même, de net verkozen Sarkozy, ons in de vergadering van Europese ministers van Financiën vertellen hoe fout we zaten.

Het werd buitengewoon geestig theater. Eerst dat kleine mannetje dat binnenstormde en op hoge toon begon te vertellen waarom Frankrijk onder hem uit de as zou verrijzen en dat daar echt geen grote woorden van andere Europese landen bij nodig waren. En vervolgens de om zijn directheid en bijzonder gevoel voor humor bekend staande Duitse minister Steinbrück die er vol tegen inging. Een discussie die kortom nergens toe leidde. En Juncker dronk nog een glas.

Toen Sarkozy weer met grote stappen de zaal uit was gebeend, kreeg Christine Lagarde, destijds Frans minister van Financiën en nu topvrouw van het IMF, de opdracht een maand later terug te komen met beleid waardoor het Franse begrotingstekort wél binnen de Europese normen zou blijven. Toen ze een maand later terugkwam bleek de prognose van het Franse tekort inderdaad plots binnen de normen te vallen. Overigens niet doordat ze haar beleid had veranderd maar doordat ze de prognose van de economische groei in Frankrijk naar boven had bijgesteld...

Stomverbaasd vroeg ik aan mijn topambtenaar, de helaas vorig jaar overleden Ronald Gerritse, waarom met name de Duitsers dit lieten gebeuren en of we daar niet iets van moesten zeggen. Ronald gaf me twee wijze 'ervaringslessen' mee. Ten eerste: als de Duitsers en Fransen het eens zijn, krijg je er als klein land echt geen beweging meer in. En ten tweede: als Frankrijk van mening moet veranderen vanwege Europa, is dat het einde van Europa.

Ik dorst de rest van de avond mijn mond niet meer open te doen. Maar de afgelopen dagen moest ik wel aan die uitspraken terugdenken. De nieuwe Franse ministersploeg heeft bij haar aantreden geroepen dat er minder bezuinigd zou moeten worden dan de Europese regels van Frankrijk vragen; ook werd burgers en bedrijven meteen lastenverlaging beloofd.

Dat was misschien onverstandig, maar bij het aantreden van een nieuwe ploeg ook nog wel voorspelbaar. Het echte nieuws was de reactie uit Europa. De begrotingscommissaris Olli Rehn verklaarde: "Er zijn geen redenen om Frankrijk nog meer tijd te geven om het begrotingstekort terug te dringen."

De afgelopen jaren heeft Frankrijk op formidabele wijze geprofiteerd van de Europese terughoudendheid om Frankrijk budgettair de les te lezen. Geen land waar zo beperkt werd bezuinigd en zo weinig werd hervormd. Geen land ook dat zo makkelijk uitstel leek te krijgen om de begroting op orde te krijgen. Misschien was het ook gewoon goed uitonderhandeld door de Fransen.

Strenger toezicht

Maar het krediet lijkt nu op voor de Fransen. Voor het eerst zet de Europese Commissie de hakken in het zand en gaat dus een van beide partijen gezichtsverlies lijden, Europa of Frankrijk. De manier waarop Lagarde in 2007 wegkwam is nu niet meer beschikbaar: het Europese toezicht op hoe begrotingen opgesteld en geraamd worden, is vele malen sterker geworden en laat steeds minder ruimte voor trucs om onder de gevraagde discipline uit te komen. Durft Europa Frankrijk dan toch een nederlaag te laten lijden? Is Europa inmiddels zo sterk dat Europa dat zelf overleeft? We zullen het zien. Ik hou het erop dat Frankrijk inbindt. Ook omdat de Franse socialisten, met een aangeslagen Hollande, het de komende tijd vooral van hun nieuwe premier Valls zullen moeten hebben.

Bij de Franse socialisten gebeurt alles 25 jaar later dan bij hun Noord-Europese collega's. Manuel Valls pikt nu het soort socialisme op waar Blair in de jaren negentig furore mee maakte. Daar hoort een zeker financieel realisme bij. Of de kiezer het ook beloont, is helaas een stuk minder zeker.

Bron: De Morgen Online

*

De teugels strak aantrekken

Frankrijk en Duitsland: sedert Otto von Bismarck (1815-1898) de eeuwige erfvijanden in Europa, eeuwig in oorlog, in voorbereiding daartoe of aan het onderhandelen over vredesvoorwaarden, al tientallen jaren balancerend op de rand van de afgrond, via de EU en een grote mond, al een tijdje aan het infuus van Berlijn. En ’t Belziekske, als nutteloos klein blinde darmpje ergens in een uithoek van dat Franse spijsverteringsstelsel: Wouter Bos durft het niet uit te spreken, als Mosli-lover spaart hij de waarheid, hij zet alleen de toon.

Profeten en waarzeggers doen dat meestal ook, dan kan niemand hen verwijten dat ze blind zijn geweest. Achteraf vinden ze wel een uitleg.

Het zal de Fransen nog spijten, dat ze niet geplooid zijn voor de Grootste Duitse Socialist aller tijden, die de Geschiedenis een andere wending had kunnen geven vòòr hij gedemoniseerd en totaal verguisd werd. In juni 1940 was de strijd beslecht en de Franse schone schijn was verslagen. Hun ijdel gepronk was als een kaartenhuiske ineen gevallen. Héél Frankreich moest van de Führer één grote mediterrane vakantie-kolonie worden, waar de breed lachende Deutsche Arbeiter als in een aflossingskoers, elkaar opvolgend in verlof had kunnen gaan. Frankreich, één sprookjesland van Wein, Weiber und Gesang. Iedere dag de Folies Bergère, en voor de politiekers tot in de vroege morgen champagne à volonté in een van die gezellige cabardouchkes op de Place Pigalle. Waar de démoiselles nog rapper plat lagen dan de gevulde brieventas met de vele Deutsche Marken.

Gedaan met die eeuwige vijandschap, sedert Willem de veroveraar, tussen Frankrijk en Engeland : Die Deutsche Armee zou in een rapke meteen ‘auch gegen England fahren’….

De teerlingen waren geworpen, maar vielen even anders uit. Engeland riep de Amerikaan ter hulp, die zagen hun kans, en samen dwongen ze Hitler onder de grond. De hele santeboutiek kon herbeginnen.

Voilà! Dat is de zeer dichtbije achtergrond van de Europese Unie…. Waarbij nog de nieuwe elementen moeten gevoegd worden; Rusland nà het Goddeloos Communisme, en de wrede-brengende Islam.

*

Zoals U ziet, moet het anders. Daaraan zal moeten gewerkt worden na 25 Mei en AUB niet langer door Kobolden die van zichzelf denken dat ze Goliath zijn.

Geschreven door AABEE via Digitalia

*

*