In het Zadel

Deze broze, botte staatsstructuur in gang houden, hoeft niet eens meer in de vragende vorm te worden gesteld. Het boeltje opkuisen is geen probleem, maar de oplossing van het probleem…. A     ls het kind maar een naam heeft.

Het zo pas verschenen Tweede Warande Manifest, negen jaar na het Eerste, is een goede poging in die richting, al zal die door de goegemeente op hoongelach, boe-geroep en vooral veel tandengeknars onthaald worden. Het gaapt als een oven-mond vol vlammen, dat de voorgeschiedenis van de Krim er met de haren zal bij gesleurd worden, in een poging om van de Noordzee een tweede Zwarte Zee te maken.

*

België splitsen doe je zo: Vlaanderen onafhankelijk in 4 vragen en antwoorden

Bart Eeckhout − 17/03/14, 07u01

*

203 miljard voor het Vlaamse aandeel in de staatsschuld. Plus 34 miljard voor het behoud van vijftien jaar transfers naar Wallonië. Ziedaar de prijs die de auteur van het nieuwe Warandemanifest bereid is te betalen voor een onafhankelijk Vlaanderen. O ja, en Vlaanderen speelt Brussel grotendeels kwijt.

Voor je het weet worden de huidige faciliteitengemeenten een Belgische Krim

Het waren nog andere tijden toen Remi Vermeiren, oud-voorzitter van KBC, met een groep gelijkgestemden in 2005 het Warandemanifest voor een zelfstandig Vlaanderen op de wereld losliet. Separatisme had toen een andere kleur: het Vlaams Belang was op zijn hoogtepunt, terwijl de N-VA nog veilig onder de kartelparaplu van CD&V schuilde. Vandaag zijn de rollen omgekeerd: de grootste democratische partij van Vlaanderen heeft de Vlaamse onafhankelijkheid als principe in haar statuten.

Alleen al dat maakt de opvolger van dat eerste manifest, België: de onmogelijke opdracht, dat deze week verschijnt, belangrijker. Hoewel het boek niet door de N-VA geautoriseerd is, kan het wel gelezen worden als een zakelijke handleiding bij haar onafhankelijkheidsstreven. Op concrete wijze gaat Remi Vermeiren in op vragen die hij negen jaar geleden nog niet kon beantwoorden.

1. Hoe wordt Vlaanderen onafhankelijk?

Simpel: het is "logisch of aanvaardbaar dat het Vlaams Parlement met een gekwalificeerde meerderheid kan beslissen om een eerlijk en billijk voorstel voor te leggen aan de andere gewesten". Het Vlaams Parlement mag dat dus eenzijdig beslissen, meent Remi Vermeiren. Dat is de in de Vlaamse Beweging populaire theorie van het 'Plakkaat van Verlatinghe' (naar het document waarmee de Nederlanden zich in 1581 van het Spaanse gezag afscheurden). Internationaal verwacht Vermeiren weinig problemen. Het door het Internationaal Gerechtshof aanvaarde zelfbeschikkingsrecht waarmee Kosovo zich onafhankelijk kon verklaren, geldt als precedent.

Een referendum bij de bevolking acht Vermeiren niet nodig. Ook de Europese integratie is immers nooit per volksraadpleging goedgekeurd. Een handigheidje, want de auteur weet drommels goed dat Vlaamse onafhankelijkheid nog altijd maar door een klein deel van de bevolking gesteund wordt. In een emotioneel en daarom minder overtuigend hoofdstuk vaart hij uit tegen de "bijna slaafse onderdanigheid" van de Vlaming en zijn intellectuele elite, die het Belgische status quo verkiezen.

2. Wat behoort tot de republiek Vlaanderen?

'Wat je hebt, behoud je'. Anders gezegd: de gewestgrens wordt de nieuwe staatsgrens. België valt uiteen in drie delen: Vlaanderen, Wallonië en de stadstaat Brussel. De Duitstaligen mogen kiezen waarbij ze hun lap grond aanhechten. Voor hun nieuwe nationaliteit behouden de Belgen de vrije keuze. Wie in Knokke of Gent woont, maar zich Brusselaar of Waal wil noemen, kan dat.

De territorialiteitskwestie is minder vanzelfsprekend dan Vermeiren laat uitschijnen. In de huidige situatie zou Brussel een enclave worden die volledig door Vlaanderen wordt omsloten. Dat is niet verboden, maar wel problematisch in het internationale recht (met name als Brussel en Wallonië samen zouden willen voortgaan). Het is zeer goed denkbaar dat de Franstalige meerderheid in de Brusselse rand zich, bijvoorbeeld via een volksraadpleging, wil losmaken van het nieuwe Vlaanderen. Voor je het weet worden de huidige faciliteitengemeenten dan een Belgische Krim.

3. Hoeveel mag het kosten?

Voor de scheiding van de staatsschuld rekent Vermeiren met een verdeelsleutel van 55 procent voor Vlaanderen, 35 voor Wallonië, en 10 voor Brussel, op basis van aantal inwoners, economische draagkracht en historisch aandeel in de schuldopbouw. Uitgaand van een totale schuld van circa 370 miljard euro (99 procent van het bnp), zou Vlaanderen zo'n 203 miljard voor zijn rekening nemen. De schuld wordt overigens niet letterlijk verdeeld, maar door de drie Belgische 'erfgenamen' samen beheerd in een soort 'bad bank'.

Bij een naakte scheiding stevent Wallonië af op het bankroet. Daarom pleit Vermeiren voor een overgangsperiode voor de transfers in de sociale zekerheid. Vijf jaar lang gunt hij Wallonië een injectie van 3,6 miljard, om dit vervolgens gedurende tien jaar te verminderen met tien procent per jaar.

4. Wat met Brussel?

Brussel wordt een onafhankelijke stadstaat, al kunnen Vlaanderen en Wallonië wel nog gemeenschapsbevoegdheden blijven organiseren. De rechten van de Nederlandstaligen zijn gegarandeerd, want Brussel blijft toch ook de 'bestuurlijke hoofdstad' van Vlaanderen. Hoe dat dan precies moet - een hoofdstad buiten de staatsgrenzen - wordt niet meteen duidelijk gemaakt. Wel kan Brussel als pendelstad aanspraak maken op een aandeel van de personenbelasting en de sociale bijdragen van pendelaars die als nieuwe 'grensarbeiders' dus niet meer in het land wonen waar ze werken.

*

Remi Vermeiren, België: De onmogelijke opdracht. Pelckmans, maart 2014, 216 pagina's, 20 euro

*

De teugels strak aantrekken

Gods molen maalt langzaam maar zeker. En zo ook de Geschiedenis.

Het is eigen aan de volkeren, dat ze bovenal de Vrijheid liefhebben, zonder dat dit automatische betekent dat ze meteen de vrijheid van hun buren moeten bedreigen. Beschaafde mensen, althans in onze tijden, hebben leren onderhandelen. En een overeenkomst moet langs beide zijden voordelen opleveren.

Omdat wij in ons land niet inzien, hoe de Franscouillons ooit voordeel zouden kunnen hebben bij een boedelscheiding, weten wij op voorhand dat alle onderhandelingen faliekant zullen aflopen. Er rest ons dus geen andere weg dan zelf te doen wat moet.

Het zal dus niet genoeg zijn de tabasco in de soep te willen zijn, zoals Annemans zegt. Dat soort soep wordt ingeslikt, en vervolgens gaat iedereen weer over tot de orde van de dag.

Vlaams grondgebied staan we ook zo maar niet af, om het even wie daar de lakens wilt uitdelen. Verkopen, heb ik hier altijd geschreven. Aan de meestbiedende, desnoods aan de gok-Chinees. Om met de opbrengst ons deel van de gezamenlijke Staatsschuld af te lossen.

De nieuwe Vlaamse meerderheidsregering blokkeert de geldmiddelen, zodat men wel over de brug zal dienen te komen om de laatste federale regering te kunnen vormen. Einde verhaal.

Enne, o ja, Frau Merkel mag haar speelgoedje gaan terug zetten in Berlijn. Broekzele mag weer worden wat het altijd al geweest is: een dorp midden in de brousse.

Geschreven door AABEE via Digitalia

*

*