*

*

Goetha: Kenst Du das Land wo die Zitronen blühen

Im dunklem Laub die Goldoranjen glühen…

*

WAAROVER HET GAAT

Ach ja, die Zwei kleine Italiener, die wollten gern zu Hause sein…..

Vriend Guido van http://blog.seniorennet.be/guvaal/ is in L’Alguer, dat is het Catalaans voor Alghero op Sardinië op familiebezoek. Heel gewoon en verder niets speciaals. Ware daar niet die kleine opmerking van hem, dat de Spaanse Catalanen daar ooit een enclave hadden gesticht.

Een enclave stichten is de eerder vriendschappelijke benaming die hier op deze blog aan een broedervolk wordt gegeven, voor een overzeese nederzetting opgedrongen aan de plaatselijke bevolking. Maar dat waren toen wel andere tijden. En Catalonië heeft ondertussen van de Spaanse bezetter aan den ondervonden, wat kolonisatie betekent. In Vlaanderen zijn wij daarin een beetje masochistisch aangelegd, of om het in moderne begrippen te gieten, wij lijden in erge mate aan het Stockholm Syndroom, waarbij de gegijzelden na verloop van tijd sympathiseren met de gijzelnemers.

Eigenlijk gaat het mij niet om de Catalanen op Sardinië, maar om weer een ander aspect van dit tweede (en beter?) Vaderland van mij, Italië. In mijn eigen woorden luidt dat een beetje simplistisch, dat onze gezamenlijke Geschiedenis in dit land praktisch onder elke voetstap die men verzet even onder de oppervlakte ligt. Neem nog maar de wereldberoemde kathedraal, de Duomo van Milaan: die ontworpen is einde de jaren 1300 door de Vlaming Jacob Coene, een toen bekende Brugse miniatuurschilder. Onderaan vindt U de beschrijving hiervan. Verder leer je iets bij om[p1] [p2] [p3] [p4]  de 10 meter, dat, hoe dat komt weet ik niet, een beetje bekend voorkomt. Hier is ook zoveel gebeurd dat zich bij ons herhaald heeft. Of bij ons gebeurd is, dat zich hier herhaald heeft. In elk onderdeel van het Italiaans verleden is de Vlaming even, groot, zo niet groter dan de Nederlander, de Duitser, de Fransman of de Engelsman. De archieven van de Stad va Dante, Firenze, staan er vol van. In de Dogenstad Venetië is de naam Fiamingho (Vlaming) nog altijd synoniem van voornaamheiden, terwijl bij het woord België de man in de straat U nog altijd onderbreekt met het gebaar van iemand die van op heuphoogte met de omgedraaide rechterhand een gevel besproeit.

In de Middeleeuwen kwamen onze wereldberoemde schilders ook al naar hier. Wegens het licht, zegden ze, dat heel anders was, vee stralender dan de grijze luchten boven de oneindige vlakten van de Lage Nederlanden, ghli Paese Basse.

Italië is de zon op de blauwe oneindigheid van de zee. Met achter Uw rug de hoge bergtoppen van de Grote en de Kleine Alpen, de Apenini, al even oneindig. En die zee is dan weer de poort naar de hele wereld.

BASIS v/d INSPIRATIE

Overgenomen tekst van bij Guvaal.

Ondergetekende trekt er enkele dagen tussenuit. Ik vlieg vanmorgen vanuit Eindhoven met een rechtstreekse vlucht van Ryanair naar Alghero, op Sardinië, waar ik vier dagen te gast zal zijn bij mijn oudste zus, die op dat eiland is blijven wonen en er een Bed & Breakfast heeft in het oude stadscentrum (‘il centro storico’), een appartement op de vierde verdieping met een groot terras van waaruit men bij het ontbijt over de haven en de zee uitkijkt.

   Alghero ligt in het noordwesten van Sardinië en is een havenstadje met een jacht en vissershaven, prachtige stranden en grotten langs de zee. In tegenstelling tot de Sardische dialecten die elders op het eiland gesproken worden – al dan niet beïnvloed door het Genuees (zoals op Corsica), het Arabisch (in het zuiden) en het Latijn (in het centrale bergland) – heeft men in Alghero te maken met Catalaans, een gevolg van enkele eeuwen Catalaanse overheersing, toen die nu Spaanse regio nog onafhankelijk was.

Alghero was ook de eerste plaats op Sardinië die toeristisch werd. Dat kwam doordat vanaf de jaren vijftig de Britse luchtvaartmaatschappijen BOAC* en BEA er een tussenlanding hadden op hun route Londen-Malta. Dat gebeurde op het vliegveld van Fertilia, net buiten de stad, waarvan de omgeving bekend is voor de uitstekende witte wijnen van Sella & Mosca die, samen met de Vermentino, tot beste witte wijnen van het eiland behoren.

   Het is twaalf jaar geleden dat ik nog in mijn tweede vaderland geweest ben. De allereerste keer was in juni 1963, toen Alghero de eerste stad was die ik daar aandeed en waar ik meteen een bankrekening opende om van de extra grote biljetten van 10.000 Lire, die ik op zak had, vanaf te geraken en ik mijn jas kon uitlaten…

   Zaterdag ben ik weer thuis en hoop ik opnieuw met mijn blogschrijven te kunnen aanknopen.

* Grapjassen zegden dat dat stond voor ‘Better On A Camel’!

PERSOONLIJKE BENADERING

Voilà. Mocht U op zoek zijn geweest naar een prachtig vakantie-adres: op Sardinië wacht U een wondermooi onthaal.

Een vriend uit het Kortrijkse dacht ons een plezier te doen met een PPower Point-slide met mooie plekjes in Italië. Het was adembenemend. Want geen ervan kenden we. Zelfs niet van naam. Maar ze waren van de eerste tot de laatste allemaal gelijktijdig om er te willen leven. Gestolde tafereeltjes uit een ver verleden, nu de Hemel op Aarde! Waarbij het niet uit te leggen valt, dat wij hier al zo lang wonen en dat al die namen zo dichtbij het gijpen liggen en toch ook weer volledig nieuw..

Naast mij speelt een kleine portatief met daarop Radio Subazio, een soort van Radio 2 voor gevorderden: lichtvoetig, vol korte nieuwsflashes. Iedere keer die opstaat, wordt ik er aan herinnerd, dat Italië het land is van de Conzoni, het Lichte Lied waaruit Canzonissima ooit is gegroeid. Hier geen kattengejank met falsetstemmen half door de neus en in ’t Koeter-Engels boven hun stem gezongen, dat eerder een schor schreeuwen is.. Primitiever dan een kolonie wilde apen. Hier geen oorverdovende oerwoudgeluiden waar mijn honden verschrikt voor weglopen. Geen gebonk met daartussen kip-kap van ondefiniëerbare instrumenten, computer-muziek genaamd. Hier hoort U warme mannenstemmen, of tere hupse dan weer weemoedige vrouwenstemmen, die met meer gevoelens dan er kleuren in de regenboog zijn, proberen U te ontroeren, te verblijden of te begeesteren. Daartussen een paar flitsen opgewonden verslagstemmen en de droomwereld van liefde en harmonie kan weer doorgaan: het is U niet eens opgevallen dat er een onderbreking was. Hier zijn dan ook geen cowboys aan het werk, die in galop de Beschaving willen voorbijsteken….

Dit is Italië.

*

Of liever, dit land is een deel van de Klassieke Beschaving, die in ruïnes verspreid liggen rond de Middellandse Zee. Ze heeft, zoals men dat zegt, de ‘tand des tijds’ niet kunnen weerstaan.

Van beschaafde voorouders met enorme erfenissen, zijn we nu bezig met sneltreinvaart onszelf terug te schakelen naar ‘af’. We moeten onszelf ‘verrijken’ met de geur van gedroogde kamelenmest en verse schapenkeutels. Van bouwers van Gotische kathedralen die tot de hemel reiken, en die de uren van dag verblijden met vrolijke beiaardklanken, moeten wij een volk van kontheffers worden, die kwijlend van onderdanigheid, de kop naar Mekka moeten draaien.

Waar O Heer, hebben we dàt verdiend?

(*) De constructie van de gevel van de Duomo van Milano is een van de merkwaardigste van de Italiaanse bouwkunst. De eerste steen werd gelegd in 1386, op de plaats waar de kerk stond van Santa Maria Maggiore. Het is Gean Galeazzo Visconti die een project naar voren schoof dat zijn regering luister moest bijzetten. Hij was het die besloot dat de kerk in marmer opgetrokken moest worden en in de gotische stijl die opgang maakte in de landen aan de andere kant van de Alpen. Het plan werd door de hele stad met enthousiasme onthaald en de kerkfabriek verschafte geld en mankracht. Ook schenkingen en testamenten brachten veel geld in kas. Alle onderdelen werden getekend met a.u.f. of Ad Usum Fabbricae (‘ten gebruike van de kerkfabriek') en vrijgesteld van belasting. In 1394werd een zekere Jacob Coene uit Brugge, een bekende miniatuurschilder, contractueel aangesteld om het plan van de dom te tekenen van de fundamenten tot de top. Dat staat in het Latijn te lezen op een gedenkplaat op de achtergevel van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Brugge: Jacobo Coene Brugensi inclyto codicum illuminatori qui ecclesiam metropolitanam Mediolanensem A.D.MCCCLXXXXIV arte sua adornavitgrati Italici monumentum dedicavere MDCCCCXXV.(‘Dankbare Italianen hebben dit monument in het jaar 1825opgedragen aan Jan Coene, een illustere verluchter van handschriften uit Brugge, die met zijn kunst de aartsbisschoppelijke kerk van Milano versierde.'). Aan de linkerkant staat tweemaal het kruis, het oude wapenschild van Milano, afgebeeld en aan de rechterkant twee leeuwen, het wapenschild van Vlaanderen.

Na enkele jaren was het grote enthousiasme verdwenen en schoot de bouw maar heel langzaam op. Ook de voorgevel stond ter discussie. Op bevel van Carolus Borromeus werd een renaissancevoorgevel voorgesteld op zijn Romeins, met grote ramen, vooruitspringende zuilen en obelisken.

Aan de uitvoering ervan werd begonnen, maar halfweg de 17de eeuw keerde men terug naar de oude toestand en werd een gotische gevel getekend met aan beide kanten een hoge toren. Waarschijnlijk ten gevolge van het feit dat een marmeren kolom gedurende het transport in het Lago Maggiore tot zinken kwam, werden de werken weer stopgezet.

Dan volgde een opeenvolging van voorstellen tot de oude gevel v.in Santa M.ui.i Maggiore naar beneden gehaald werd in 1682. De nieuwe gevel werd gebouwd met mwe steen, tot Napoleon in 1805 een vlugge afwerking beval

Geschreven door AABEE via Digitalia

*

*