MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

14/11/1940 bombardement op Coventry : 1^ste opzettelijk terreurbombardement op onschuldige Engelse burgers door de Socialisten v/d Duitse PvdA van Hitler

14/11/1945 Start proces Neurenberg : dag op dag 5 jaar na Coventry, werden de daders (voor zover gevat) voor een vooral Amerikaanse Rechtbank gebracht, waar 9.5 op de 10 van hen de doodstraf door verhanging kregen. Wee de overwonnene in praktijk gebracht, met het bijkomend voordeel dat doden niet meer spreken.

I) INLEIDING

Over mijn leesvoer, dan toch wel nog dit : van mijn armzalig pensioentje als gewezen zelfstandige betaal ik allen (en graag) t Pallieterke en TSCHELDt. Und schluss damit. De rest mag doodvallen.

Hieronder vindt U een van de laatst verschenen stukjes in tSCHELDT en U begrijpt direct waarom ik dat satirisch weekblad maar al te graag nogmaals in Uw gebeden aanbeveel. Voor 5 per maand krijgt U geregeld een rijke oogst spitsvondige artikelen in Uw mailbox die U elders niet vindt. Elk zegge het voort.

Ach ja, die De Schandaard! Het is mij een waar genoegen U deze plat-op-de-bek-gang mede te kunnen delen. Verder doorgeven AUB.Te land, ter zee en in de lucht. Het is de politiek-correcte kemel van de eeuw!

Een week lang heeft De Standaard zich uitgesloofd om het racisme in Vlaanderen aan te kaarten, en aan te klagen. Mooi geschreven artikels die de gekende thematiek aanpakken, weliswaar op de klassieke licht-arrogante, belerende, paternalistische manier die je van De Standaard mag verwachten, maar toch wel goed gestoffeerd. Wij van onze kant kunnen alleen maar sympathie hebben voor elk slachtoffer van racisme. Vooral op de arbeidsmarkt blijken er voor allochtone medeburgers minder kansen weggelegd dan voor de witmen-sen. Diverse getuigenissen brachten dit weer eens in beeld. Met ons slecht karakter (De Standaard noemde ons immers een schot-schrift...) gingen we eens kijken naar de samenstelling van de redactie van deze zelfverklaarde kwaliteitskrant. Ook wij doen graag aan onderzoeks-journalistiek. Leest u even mee. Via

http://www.standaard.be/contact/redactie kan je zien wie er als journalist aan de slag is bij onze vrienden. Niet minder dan 143 redacteurs hebben ze daar. En ze staan er allemaal, met voor- en achternaam. De meesten zelfs met foto. Mooi zo.

U mag, beste lezer, eens raden hoeveel allochtonen er daartussen te vinden zijn.

Het antwoord is: Geen enkele. Nada. Rien de Knots. Zelfs geen excuus-Ali. Geen halve hoofddoek te zien. Wel acht geföhnde gasten met een oorbel (één heeft volgens ons mascara op) en zes potige mansvrouwen in een houthakkershemd. Die minderheden krijgen dus wel een kans. Allochtonen niet. Misschien kunnen ze eens de hand in eigen boezem steken, of beweren ze bij De Standaard dat.... allochtonen onbekwaam zijn om als journalist te functioneren? Dat er geen allochtonen rondlopen die journalist willen zijn? Als men onder 143 journalisten geen enkele allochtoon telt, dan doet men duidelijk slechter dan 99,9 % van de Vlaamse bedrijven, die men in deze artikelenreeks zo grondig de les spelt. Verbeter de wereld, begin bij jezelf is duidelijk niet het Leitmotiv van De Standaard. Eigen volk eerst, dat past beter in de kraam van deze schijnheilige club wereldverbeteraars. Overigens; een lezersbrief die onze stelling (een beetje beleefder) aankaartte werd uiteraard niet gepubliceerd. Zelfs die intellectuele eerlijkheid hebben ze niet. De Standaard, Kwaliteitskrant? Laat ze ons maar schotschrift noemen, wij zijn tenminste geloofwaardig.

III SLOT

Het kan niet anders, of er zullen koppen rollen bij De Schandaard! Misschien rolt die kwal-krant ooit wel zichzelf op!

Noch bloemen, noch kronen.

Maar vuurwerk, dat zou na de koffietafe pas van pas komen l. Vuurwerk in de lucht, en lekkende vlammen aan de nagedachtenis van wat eens Vlaanderens trots was, lang, zeer lang geleden. Toen al die geniale geesten nog niet eens in de bloemkool zaten en daar dus spijtig genoeg nog niet konden gearborteerd worden.

Deze koekoeksjongen zijn misschien om den brode, nestbevuilers geworden. Als we hard moeten zijn is het eigenlijk tegen de Bazen. En daar komen we, als in een cirkel lopend, uit bij de familie Leysen, waarvan de stamvader André, de stiel geleerd heeft als Hitler-Junge in dienst van en vol verering voor Adolf Hitler. Niet te vergeten dat alles en iedereen daar sedertdien bekeerd is tot het belgicisme en de Frans-sprekerij.

Over dat soort vaderlandslievenden heeft Wijlen Ernest Claes het verhaal teboek gesteld van het crapuleuze Charelke Dop. Het ventje is achteraf wel geen uitgever van dagbladen geworden en als dusdanig nooit geridderd door het Hof/Le Palais. Jammer dat Claes die inspiratie heeft gemist!