MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Feest van Sint Maarten, de kindervriend, en van de Wapenstilstand in 1918, na vier jaar uitzichtloze loopgraven-oorlog in een wereldbrand waarin wij, net zoals onze Noorderburen, helemaal niets te maken hadden. Nederland bleef uit het oorlogsgeweld, en de grens werd potdicht afgesloten, zodat er geen muis meer door kon. Integendeel, met Hollandse koopmansgeest verkocht vliegtuigbouwer Fokker het systeem dat toeliet te vuren dwarsdoor de draaiende schroef, aan Duitsland. Eigenlijk was heel die oorlog een ruzietje tussen Willem II van Duitsland met Frankrijk. Albert I van bij ons, en de Duitse Keizer waren elkaars neven en alle twee Pruisische von Saxen-Coburgs. Maar ja, hoe kon de Francofone Elite in Bruxelles weerstaan aan de sympathie voor Parijs? En voilà, daar zat het spel op de wagen en kon die Elite de held gaan uithangen, zij het op een veilige plaats, om conferenties en vergaderingen bij te wonen waar de champagne rijkelijk vloeide. Terwijl de kleine man in het slijk van de IJzer als honden kon creperen.

Albert I de Koning van alle Belgen, had bij het begin van de schermutselingen, de Vlamingen gesmeekt om in navolging van 1302 dapper voor hem te strijden, dan zouden zij, na de oorlog, eindelijk in al hun rechten hersteld worden. Want van de in 1830 beloofde gelijkheid in rechten en in plichten hadden de Vlamingen alleen het tegenovergestelde gemerkt. Met die koninklijke rap te vergeten belofte in het hoofd, werden de Vlaamse soldaten in de dood gejaagd.

Als de Vlaamse Beweging vòòr de oorlog nog min of meer geduld werd, omdat ze geloofde in die loze beloften van 1830, was dat nadien (na de oorlog) wel even helemaal anders. De Francofonen lanceerden een nooit gezien aanval op alles wat geen Frans sprak. Parijs was euforisch na de overwinning, en Londen, de traditionele vriend der Vlamingen, had wel andere zorgen door de bewegingen voor onafhankelijkheid in hun Dominions. De Vlaamse voormannen belandden in de gevangenis (Dr.Aug. Borms) of konden alleen het vege lijf redden door als banneling in den vreemde verder te gaan leven (René Declerck). Kort nadien werd Borms totaal onverwacht van uit de gevangeis met een overweldigend aantal stemmen tot volksvertegenwoordiger gekozen en het Vlaams Verzet werd gebundeld in het VNV (Vlaams Nationalistisch verbond).

Dat VNV koos, tijdens WO II, om eindelijk te kunnen opkomen voor hun rechten, en omdat er een Nieuwe Wereldorde op komst was, waarin er geen plaats meer zou zijn voor het antieke België, voor de verkeerde kant en de vrienden werden daarom na deze oorlog ofwel massaal tegen de muur gezet (Boroms, Vindevogel) door de Belgische Draak-Ondier-Overwinnaar, ofwel hadden ze kunnen vluchten (Cyriel Verschaeve) en wie in het land gebleven was met vrouw en kinderen, werd levenslang tot in de 3^de generatie, gebroodroofd en veroordeeld tot de bedelstaf. De PS-Staat was geboren, met het ACW als vroedvrouw bij de bevalling. En daar staan we dan, enkele koningen later, aan te kijken tegen een kapot geregeerd land, dat zo goed als ingekapseld ligt binnen de Europese dictatuur die optreedt als nog maar eens een Nieuwe Wereldorde.

Vandaag dus Herdenking van dit alles op de gestolen IJzerbevaart in Diksmuide aan het Memoriaal der Vlaamse Gesneuvelden 14-18, beetje bij beetje bijeen gespaard uit de mond van de kleine Vlaming, dat mede dank zij de bezieling van de kleine onderpastoors van te lande. Dat monument, de nieuwe toren, samen met de IJzerweide werd later gestolen door de slippendragers van de Staat die de IJzerjongens de dood had ingejaagd.

Daarom is het ook goed er aan te herinneren dat de reusachtige PAX-poort op de voorgrond, met daarachter, tussen de stompen van de gedynamiteerde eerste toren, de witstenen kruisarm met daarop AVVVK, één geheel uitmaken met de Nieuwe Toren. Die werden gebouwd op en met het puin van die eerste toren, die door onbekenden van de Belgische DOVO-Genietroepen in de nacht van 15/16 maart 1946 werd neergehaald, wat in Brussel als enige maar zeer merkwaardige reactie de historische woorden meebracht : Hij ligt er en hij ligt er goed.

Deze schandalige laffe daad (grafschennis) werd door de Belgische Justitie in de Belgische doofpot gestopt en 10 jaar later kwamen de vermoedelijke daders vrij, zonder ooit maar van iets beschuldigd te zijn geweest.

En de Vlaming? Die spaarde, hutje bij mutje, weer het eten uit zijn mond om met de brikstukken een eeuwigdurend schandteken te doen bouwen, om gelijktijdig daarmee, wat verder op de weide, het vertrouwde veel hoger IJzerkruis te doen verrijzen. Met op de vier hoeken, als een kreet om aandacht voor het lijden van een volk, in alle richtingen in vier talen de woorden Nooit meer oorlog.

Maar, ongeveer in de nasleep van het cordon sanitaire, zijn alleen de belgicisten daar nog welkom. Aan Vlamingen die op die plaats hun doden willen herdenken, is de toegang verboden. Ergo : onze dioden worden daar op Wapenstilstanddag vereerd onder tricolore vlaggen.

Daar liggen hun lijken als zaden in t zand. Maar de oogst, o Vlaanderenland, valt in de Belse mand.

Het tricolore ondier heeft vanzelfsprekend vele eigen grafzerken (Houthulst) met tricolore zerkjes of Onbekende Soldaten te eren, waar de slippendragers elkaar kunnen feliciteren, maar moesten ze zich nu persé de énige Vlaamse Schatkamer toe-eigenen?

Ja vrienden, waarom herdenken wij niet meer de Slag der Gulden Sporen? Het was toch dàt dat die valse koning van ons verlangde?

O, wat ik ook nog kwijt wil, is dat de Volkerenbond voorloper van de Navo, de EU, enz, na WO I ook opgeheven werd. Die had ook dan, net als wat er nu gebeurt, de oorlog niet kunnen voorkomen. Daar wordt niet veel meer over gerept, dat zou de mensen teveel kunnen doen nadenken, omdat de Turken, die toen het Ottomaanse Rijk vormden, aan de kant stonden van het verslagen Duitsland.

Als Turkije nu terug bij de EU komt, is dat slechts de vernieuwde vriendschapsband tussen die Turk van toen en een Duitser van nu. en zouden die twee wereldoorlogen wel eens verloren moeite kunnen geweest zijn.

I) INLEIDING

Jos Gheysen van AGALEV (ANders GAan Leven) is werkelijk, na zijn politieke lopbaan, anders gaan leven. Veel rijker en dus veel belangrijker. Hij kan het zich dan ook permitteren om een beetje achterom te kijken, zodat hij de drol onder zijn voeten niet ziet. Die drol is o.a. het werk van het rode Gentse wentelteefje dat met het ouder worden de enige 2 uitstekende punten waarover ze beschikte, ziet verslappen. Nadere informatie te bevragen bij de installateurs van zonnepanelen en hun slachtoffers. De wind energie-maker van de kust, die wind maken door op zee te staan molenwieken heeft ook al geen keuze meer : veel te duur en dus af te breken speelgoed. Vaarwel hun 2 stromeniideaal : de alternatieve energie, maar vooral de geldstromen zakkewaarts.

Net als volwassen vaders nog graag met de electrische treintjes van hun zoontjes spelen, zo spelen Linxse politiekers graag met de hersenspinselen van wetenschappers die leven van de ontvangen subsidies. Diie doen, dat spreekt vanzelf, alle soorten waarnemingen, vaststellingen dus, maar ze nemen slechts dàt waar (met verwaarlozing van al het andere), waar er vraag naar is. Een onderwerp bijvoorbeeld waar men alle kanten mee uit kan, een beetje zoals de weervoorspellers doen.

Die weerberichten, zelfs bij de diverse buitenandzenders, zijn zo fragiel geworden, dat ze doen denken aan kijkbuis-operaties, zo ongeschonden komt de natuur er uit. De ene ziet een fikse sneeuwbui hangen, die voor de andere een Ardense sneeuwbui is. Weg de overheersende Westenwinden, het zijn nu winden die op 1/10 graad netjes als va de Azoren komend worden beschreven. In geuren en kleuren, want de subsidies moeten toch opgebruikt worden! De gure Noordenwind over ons platte land is gelukkig samen met Jaak Brol van het scherm verdwenen, want morgen is het de beurt aan Sabien. Nee, niet meer dat dubbelzinnige en morgen komt Sabien aan de bert en dat gegniffel moet eindelijk eens ophouden want ook Frank spreekt His Masters Voice liever over de opwarming van de aarde.

Wat ik denk?

Dat onze al-oude Moeder Aarde best weet wat ze doet : ze is een soort reusachtige Nieuwkuis-Onderneming op zichzelf, waar de mens slechts een beperklt gebruiksrecht op heeft. Die wereld behoort aan de ondernemer die slechts de vruchten bewerkt die de aarde heeft voortgebracht, en waarvan de politiek zijn poten moet van houden. Hoogstens de krijtlijnen trekken van de kaders, om onderlinge koppensnellerij te voorkomen.

Zo gauw de politiek het voor het zeggen heeft, treedt de verzeping in, want dan gaat alles om zeep.

Teruggrijpen naar de fundamentalistische gedachten van de Thatcherperiode was nog nooit zo onverstandig

Jos Geysels is ex-politiek secretaris van Agalev en minister van staat. Als we het communautaire debat nooit beu mogen worden, dan zeker de klimaatdiscussie niet, schrijft hij.

Wie het overheidsbeslag en het begrotingstekort aan banden wil leggen, kan er niet onderuit de alternatieve scenario's van het Klimaatpanel au sérieux te nemen

"Het is bijzonder frustrerend dat de meeste politici, maar ook de burgers die hen kiezen, niet willen inzien dat het de hoogste tijd is voor een strategische aanpak van het klimaatprobleem."

Deze klacht komt van Jean-Pascal van Ypersele, Belg en ondervoorzitter van het IPCC, het klimaatpanel van de Verenigde Naties. Hij houdt zich al 34 jaar bezig met het effect van de uitstoot van broeikasgassen op het klimaat. Zijn harde analyses zijn wetenschappelijk onderbouwd, zijn voorstellen om tot oplossingen te komen zijn haalbaar. Toch dringen ze aan de vooravond van de klimaattop in Warschau onvoldoende door tot de hardcore van het politieke debat en de besluitvorming. Onbegrijpelijk.

Het wereldwijde energiegebruik veroorzaakt niet alleen een gigantische verspilling en vervuiling, maar werkt ook de ongelijkheid in de hand. Twintig procent van de wereldbevolking verbruikt 80 procent van de energie. De armsten, die slechts een klein aandeel hebben in de CO2-uitstoot, zijn wel de voornaamste slachtoffers van de sociale en ecologische gevolgen. De ene doet het met een grote voetafdruk, terwijl de andere op de blaren moet zitten.

Ondanks de indrukwekkende cijfers en de brede maatschappelijke aanvaarding van de klimaatproblematiek blijft er een grote discrepantie bestaan tussen de erkenning van het probleem en de strategische aanpak ervan op het politieke vlak. De temperatuur op de aarde blijft stijgen, de politieke urgentie om alternatieve scenario's in beleid om te zetten stagneert.

Die discrepantie is merkwaardig en verontrustend. Het klimaatprobleem is immers een economische en financiële uitdaging van de eerste orde. Het zal een weerslag hebben op onze manier van leven, werken en gezondheid. Het zal dus rechtstreeks ingrijpen op ons nationaal inkomen, de staatsbegrotingen en onze portefeuille. De financiële gevolgen van de opwarming zullen deel uitmaken van het pensioenpakket van de ouderen en de kinderbijslag van de kinderen.

Enkele jaren geleden berekende de Engelse econoom Nicholas Stern dat 'niets doen' de economie wereldwijd zal ontwrichten en de maatschappelijke kosten zal doen oplopen van 5 procent tot 20 procent van het bbp. Deze cijfers zijn vergelijkbaar met de kosten van de financiële en economische crisis. En toch worden ze niet geïmplementeerd in de pacten en andere oplossingen die regeringen klaarstomen voor een 'herstel van de economie'.

Het blijft, ook in België, bij 'politics as usual', bij het vasthouden aan de illusie dat de economie en de samenleving met de traditionele recepten gerelanceerd kunnen worden. Wie de lasten van de hardwerkende Vlaming wil verminderen, zal de belasting die de opwarming hem of haar zal opleggen in rekening moeten brengen in zijn (partij)programma. Wie het overheidsbeslag en het begrotingstekort aan banden wil leggen, kan er niet onderuit om de alternatieve scenario's van het IPCC au sérieux te nemen. Teruggrijpen naar de fundamentalistische gedachten van de Thatcherperiode was nog nooit zo onverstandig. Herhalen is verliezen.

De klimaatverandering leidt niet alleen tot grote financieel-economische problemen, ze zal ook zorgen voor een groeiende ongelijkheid. Met de verdeling van de goods loopt het de laatste jaren al grondig verkeerd. De bads zijn nog slechter verdeeld. Zonder een vermindering van de belasting op het vermogen van de aarde zullen vele kwetsbare (en arme) landen geconfronteerd worden met te weinig en te veel water, met droogte en overstromingen, met een tekort aan voedsel en een teveel aan ziekten, met klimaatslachtoffers en -vluchtelingen.

Ook in rijkere landen, zoals België, zullen vooral de zwakkeren er bekaaid af komen. Nu al beschikken vele tienduizenden amper over de nodige energie om hun huis te verwarmen of te verlichten. Ze leven in ongezonde en/of slecht geïsoleerde woningen en worden geconfronteerd met een stijgend aandeel van de woning- en energiekosten in hun karig inkomen. De aarde warmt op en de samenleving wordt kouder. Juist om deze situatie te vermijden zullen we het energiegebruik op andere sporen moeten zetten.

De laatste weken werd er politiek veel aandacht besteed aan het communautaire debat, aan het uitvlooien van het verschil tussen (vormen van) confederalisme en federalisme, aan het bestuderen en becommentariëren van de splitsingsscenario's. In dit dossier is er geen sprake van politieke vermoeidheid of berustende gewenning. En waarschijnlijk zal het ook een van de belangrijk agendapunten worden in de komende kiescampagne.

Voor wie echter met een betere bril naar de werkelijkheid kijkt, kan de klimaatkwestie niet naar de coulissen van het politieke debat verbannen worden. De alternatieve voorstellen zijn er, de economische berekeningen zijn uitgewerkt, de technologie is voorhanden. En er zijn genoeg maatschappelijke en politieke redenen om er een warme discussie over te houden en te starten met de 'strategische aanpak' waarover Van Ypersele het heeft. Nu pauzeren kan niet anders dan als 'verontrustende nalatigheid' beschouwd worden.

En voor wie nog niet overtuigd is: het volgende. Volgens een recente extrapolatie van het magazine National Geographic verdwijnt door het smelten van de hele ijsmassa op het land bijna het hele grondgebied van Vlaanderen onder water. Deze transfer van water zou een serieuze volksverhuizing op gang brengen. Hopelijk is de deelstaat Wallonië dan bereid om velen van ons onderdak te geven of als klimaatvluchteling te erkennen.

III SLOT

Nu ik er aan denk : Mevrouw Jos Gheysen heeft, voor ze met haar man een luchtje gaat scheppen in Oostende, toch wel een goede levensverzekering? Ik zeg dat maar, omdat de Vlamingen altijd maar een aanhangwagonnetje zijn aan de Waalse voorbeeld-gevers.

Mij is het opgevallen, dat die man van Ecolo enerzijds zijn 2^de vrouw graag zag, maar anderzijds gewoon de natuur een handje wilde helpen

Ziet U dat is nu de politiek enerzijds, anderzijds, waar er iedere keer wordt voorbij gegaan aan het essentiële : de rechten van anderen. Het recht van die vrouw om te leven. Het recht van de ondernemer om te ondernemen en via die initiatieven de rechten van wee anderen een plaats te geven : het recht op comfortabel leven.

De samenleving heeft veel weg van he voetgangers-gedrag op een voetpad in onze steden. Eenmaal het voetpad er ligt, goed onderhouden wordt, zijn er daar toch geen verdere reglementeringen meer nodig?! Moet men daar toch geen groene eilandjes in voorzien?! Moet de vervuiler of de vernieler kunnen aan de oren getrokken worden. Moeten misbruikers, drug-gebruikers, messentrekkers, zakkenrollers , enz, bestraft en geweerd worden.

Ach ja! Dan blijft er nog dat fijn stof (bewezen?) en dat gat in de ozon-laag, goed of slecht, voornamelijk wishfull thiking : als paardenbril goed gevonden. Veel, zo niet alles, zou al opgelost worden, moest de uitat van de verbrandingsmotoren voorzien worden van een fijnstof-filter. Enfin, ik ben geen technieker en wil dan ook alleen zeggen dat wie potje breek, ook potje betaal.