MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

I) INLEIDING

Onze vriend Xander had bijna 2.000 woorden nodig om over de dreigende wereld-bankencrisis te schrijven. Zijn uitleg is dan ook zeer verhelderend om de huidige financiële crisis in de USA, en bij uitbreiding bij ons, te begrijpen.

In de Lagere Gemeenteschool hebben wij echter allemaal kennis gemaakt met de ASSIGNATEN ten tijde van de Bevrijding van het Klerikalisme na de Franse Revolutie van 1798. Het was de tijd van de sansculotten, van de Boerenkrijg, van de strijd Voor Outer en Heerd, van De Verlichting en van de vernietiging van de Abdijen van Cluny en Clairvaux, omdat die de centra van de bestaande Beschaving waren.

Assignaten waren zo goed als waardeloze papieren certificaten gedrukt door de Staat, die naar believen bijgedrukt konden worden, waardoor de Goudstandaard vervangen werd door een paar goedkopere handtekeningen.

Wat vroeger alleen mogelijk was daar waar de grijpgrage klauw van Parijs invloed had, wordt nu mondiaal en met veel meer ijver toegepast. Met als gevolg, bijna rekenkundig te voorspellen, dat hierdoor wat overgebleven was van onze Christelijke Beschaving, binnen afzienbare tijd ook zal vernietigd worden.

'Armageddon plundermachine': Megabanken zullen met behulp van politiek complete landen leegroven

Vandaag besluiten de EU-ministers van Financiën over de volgende stap naar een Europese bankenunie. Daarmee zullen ze de weg vrijmaken voor de grote zelfvernietiging van het wereldwijde financiële systeem, waar de internationale megabanken enorm van zullen profiteren. De klanten van de banken en de belastingbetalers zullen opnieuw de rekening moeten betalen. De EU-ministers gaan ervoor zorgen dat deze massale, wereldwijde onteigening -de grootste roof uit de menselijke geschiedenis- volledig legaal kan worden uitgevoerd.

Het internationale geldsysteem is in de afgelopen tientallen jaren veranderd in een wereldwijd casino, een gigantisch gokspel. Geld hoeft niet meer gebaseerd te zijn op zaken van echte waarde, maar op stukjes papier waarop staat dat deze geld waard zijn. Vroeger hadden we de goudstandaard, maar die was een blok aan de been van de grote financiële spelers, die niet alleen meer en meer winst wilden, maar ook totale controle over de geldstromen wilden krijgen.

President Bill Clinton en FED-topman Alan Greenspan stonden in de jaren '90 met hun beleid aan de basis van de subprime-crisis in 2008. Amerikaanse banken bleken voor miljarden aan kredieten te hebben verstrekt aan mensen die zich die totaal niet konden veroorloven. De banken hadden deze kredieten zo vaak opnieuw gebundeld en doorverkocht, dat niemand meer wist of deze schulden ooit nog zouden kunnen worden terugbetaald.

Dit soort bundels noemde men derivaten. Mega-investeerder Warren Buffett waarschuwde al dat dit 'financiële massavernietigingswapens' zijn. Iedere keer als een bundel opnieuw werd ingepakt en doorverkocht, werden er opnieuw rente en vergoedingen over berekend. Hierdoor blies de derivatenhandel zichzelf gigantisch op, volgens sommige schattingen tot wel $ 1,5 biljard ($ 1.500.000.000.000.000).

Om zoveel mogelijk van dit soort bundels te kunnen kopen, leenden de banken geld bij andere banken. Dat gebeurde door zogenaamde terugkoopovereenkomsten, repo's genoemd: Bank A verkoopt derivaten aan Bank B. Bank A krijgt daarvoor krediet, en betaalt dit na korte tijd aan Bank B terug. Zodra dit krediet met rente is afbetaald, krijgt Bank A zijn waardepapier terug.

Repo's werden gebruikt om snel hoge winsten te behalen. De kopers kregen snel geld om daarmee te speculeren, en de verkopers incasseerden de rente. Dat ging lang goed, totdat sommige spelers de andere banken niet meer vertrouwden en hun geld terug wilden. Dat hadden die banken echter niet meer. Als zo'n eis om terugbetaling -een 'margin call'- plotseling op tafel wordt gelegd, dan wordt het moeilijk: of de bank heeft voldoende eigen kapitaal en betaalt het bedrag terug, of de bank gaat failliet.

Dat overkwam Lehman Brothers en Bear Stearns in 2008. Overkwam, of was het doelbewust? Het wordt steeds duidelijker dat het omvallen van deze banken een geplande test was. Toen Bear Stearns instortte, was JP Morgan Chase de grote winnaar. Het Britse Barclays, het Japanse Nomura en -natuurlijk- Goldman Sachs profiteerden het meest van het omvallen van Lehman.

Documentairemaker David Malone noemt dit systeem, waarmee de banken met behulp van derivaten en repo's het basisprincipe van geld zonder tegenwaarde geperfectioneerd hebben, 'de machine die aan het eind op de brutaalste rooftocht aller tijden zal uitlopen' (lett. 'Armageddon Looting Machine').

Het belangrijkste wat de 'too big to fail' megabanken van de crisis leerden is dat zij vrijwel zonder risico's onbeperkt konden doorgaan met hun extreem risicovolle speculaties, wetende dat de politiek hen uiteindelijk toch wel overeind zou houden, en de rekening daarvan op de belastingbetalers zou afwentelen.

Om het spel te laten doorgaan, stuurde Goldman zijn beste man naar het Amerikaanse ministerie van Financiën, Hank Paulson. Hij beloofde dat de overheid haar geld met winst zou terugkrijgen. Voorwaarde was dat de banken gewoon konden blijven speculeren met derivaten en repo's, waarmee er onvoorstelbare hoeveelheid 'nieuw' geld konden worden geschapen.

Dat was een aanbod wat Washington niet kon weigeren. Immers, ze zouden het aan de banken gegeven geld met winst weer terugkrijgen. De banken ging vervolgens verder met hun duivelse plan, dat verbijsterend genoeg nauwelijks werd opgemerkt: ze dwongen de politiek staatsgaranties voor hun derivaten te geven. Deze derivaten werden tot 'veilige havens' verklaard.

Om dit te bereiken werden de faillissementsregels voor de banken veranderd. Voortaan kregen banken een voorkeursbehandeling bij het bankroet van een tegenpartij, iets dat onder de klassieke regels was verboden. De klanten van de bank, de belastingdienst en de normale aandeelhouders hebben het nakijken, en verliezen hun geld. Dit is niets anders dan een volledig gelegaliseerde onteigening.

De deal: de banken verkopen derivaten met naar verhouding weinig rente aan beleggers en investeerders. Het motto: 'een veilige investering - lage rente'. Omdat de centrale banken de rente naar bijna nul terugschroefden, werden beleggers rechtstreeks in de derivatenhandel gelokt.

En voor de banken geldt: wie derivaten heeft, wint, want zo wordt niet alleen het eigendom van de schuldenaren in beslag genomen, maar wordt dit vervolgens ook nog eens met winst doorverkocht. Het spel gaat dus gewoon verder.

Na het omvallen van Lehman kwam er -ondanks de belofte het geld met rente terug te betalen- steeds meer weerstand tegen het redden van de banken met belastinggeld. Toen werd het tijd voor de volgende test: MF Global. In tegenstelling tot de investeringsbanken Bear Stearns en Lehman -die enkel met andere banken, ondernemingen en grootaandeelhouders werken- beheerde MF Global ook geld van gewone klanten.

MF Global kreeg 'liquiditeitsproblemen', omdat de andere banken de benodigde repo-kredieten weigerden. Van het ene op het andere moment werden de beleggers onteigend. Dankzij de 'safe haven' regels belandden de derivaten legaal bij andere banken. $ 1,2 miljard was verdwenen, maar uiteindelijk werd niemand daar verantwoordelijk voor gesteld. Het is niet te bewijzen, maar men vermoedt dat het geld in de vorm van derivaten bij JP Morgan terecht is gekomen.

Na het omvallen van MF Global werden de kleinere financiële spelers bang dat ze het volgende slachtoffer van de megabanken zouden worden, en wilden stoppen met het repo-spel. Oud Goldman Sachs bankier Mario Draghi verklaarde vervolgens, in zijn functie als president van de ECB, dat 'de interbancaire markt niet functioneert. De banken lenen elkaar geen geld meer.' Ook beklaagde hij zich erover de banken geen geld meer uitleenden aan de 'echte economie'.

Dat is een andere belangrijke peiler van het perverse financiële systeem: de echte economie zal de banken een worst wezen. Het geld wordt gebruikt voor de winstgevende derivatenhandel. Na de huizenmarktcrisis werden de banken enorm creatief in het vinden van nieuwe vormen derivaten: studentenleningen, goud, grondstoffen, levensmiddelen, ondernemingen. Dankzij deze 'Asset Backed Securities' kon de 'Armageddon-machine' van de banken op volle snelheid blijven doordraaien.

Omdat al dit geld niet in de echte economie terecht komt, is de inflatie laag. De ECB noemt dat echter een verdienste van zichzelf. Het geld mág deze gesloten kringloop niet eens verlaten, want anders zou de inflatie exploderen.

Nadat de interbancaire markt was ingestort, begonnen de ECB, de FED en de andere belangrijke centrale banken massaal geld bij te drukken. De Fed koopt maandelijks voor $ 85 miljard aan Amerikaanse staatsobligaties op. In het permanente Europese noodfonds ESM zit 700 miljard. Al dit geld wordt gedekt door de belastingbetalers.

Ondertussen liep de Europese staatsschuldencrisis volledig uit de hand. De banken bijten echter niet in de handen van hun weldoeners in de politiek, dus blijven ze -met het nieuwe geld van de centrale banken- staatsobligaties opkopen.

Door twee geheime EU-richtlijnen kregen de derivatenhouders ook in Europa een bevoorrechte status. Dat maakte de weg vrij voor het volgende experiment: Cyprus. Hier werd voor het eerst besloten tot een gedwongen bijdrage van aandeel- en bankrekeninghouders, een 'bail-in'. De derivatenbezitters bleven buiten schot, want zij hadden van de politiek de status van bevoorrechte schuldeisers gekregen.

Om de schijn op te houden dat de politici geleerd hadden van het uitbreken van de financiële crisis in 2008, voerde de EU nieuwe bankenregulering in. Volgens advocaat en financieel criticus Ellen Brown zijn deze regels een zeer geraffineerde misleiding van de aandeelhouders en belastingbetalers. De derivatenhandel werd namelijk verplaatst naar een schaduwbankensysteem, die volgens persbureau Reuters zo'n $ 60 biljoen groot is. De profiteurs zijn dezelfde megabanken, die tegenover het publiek doen alsof ze zich aan de nieuwe regels onderwerpen.

Met behulp van Hedgefondsen, Private Equity firma's en andere creatieve middelen werden de enorme risico's die de banken bleven nemen verhuld, zodat de officiële balansen er opeens een stuk gezonder uitzagen. Dit systeem werd met volledige en uitdrukkelijke toestemming van de machtigste bank ter wereld opgezet, de Bank for International Settlements (BIS), die de belangen van de grote centrale banken vertegenwoordigt.

Als de EU-ministers van Financiën vandaag met veel vertoon aankondigen dat de bankenunie op de goede weg is, betekent dit in werkelijkheid dat de eindstrijd, het beruchte 'End Game', van de financiële haaien om Europa is begonnen. Banken zullen op basis van de zorgvuldig in elkaar gedraaide 'stresstesten' failliet worden verklaard. De daarop volgende crash zal in etappes plaatsvinden. Iedere keer zal er in Europa een nieuwe Bear Stearns, Lehman of Dexia zijn - banken die omvallen, ook als ze -zoals het Frans-Belgische Dexia- in eerdere stresstesten voor 'gezond' werden verklaard.

Bizar genoeg hebben degenen die uiteindelijk totaal zullen worden onteigend, de belastingbetalers, de aandeelhouders, de spaarders en de bankenklanten, nog altijd niets in de gaten. Die zullen 'verrast' worden door het plotselinge failliet van hun banken. Op een dag zullen burgers, als ze geld willen pinnen, merken dat hun geld 'plotseling' verdwenen is, net als de klanten van MF Global moesten ondervinden.

Er zal een bankrun ontstaan, maar de kassen en pinautomaten zullen leeg zijn. Het geld zal namelijk volledig legaal naar de zakken van de derivatenbezitters zijn verplaatst, zodat die vrolijk door kunnen blijven gaan met hun grote gokspel.

Klagen en rechtszaken zullen niet helpen, want de grote spelers met het geld hebben van de politiek een veel betere rechtspositie gekregen dan degenen van wie het geld eigenlijk is. Of beter gezegd: was. De compleet uitgeplunderde, radeloze belastingbetalers, spaarders en aandeelhouders zullen echter nooit te weten komen waar hun geld gebleven is.

Wanneer dit precies gaat gebeuren, weet niemand. Malone schrijft dat dit 'Plan B' van de megabanken niet enkel bedoeld is om de kwetsbare banken in zwakkere landen te vernietigen, maar ook om de landen zélf leeg te roven. Deze rooftocht hoeft geen maanden te duren, maar kan in enkele uren en zelfs minuten worden voltooid.

De politiek heeft ervoor gezorgd, dat niet één bankier hier ooit voor terecht zal hoeven staan. Het enige wat er nog hoeft te gebeuren is een 'trigger' voor de volgende crash, die de megabanken nodig hebben om enkele van hun kleinere tegenstanders te verpletteren.

Dat bevel kan in Washington, maar ook in Beijing worden gegeven. Het slachtoffer kan een grote bank zijn, maar ook een aantal kleinere. Er zullen hoe dan ook veel verliezers zijn, die gegarandeerd te laat zullen komen en alles zullen kwijtraken. Vandaag maken de Europese ministers van Financiën opnieuw een stukje zekerder, dat de megabanken als de grote overwinnaars uit de chaos tevoorschijn zullen komen.

III SLOT

De Boerenkrijg herdenken, die notabene veel erger geweest is in het Franse binnenland dan bij ons, is al lang not done meer. Het zou immers de progressieve Geesten storen, die ons immers nu naar een heruitgave leiden.

De bankencrisis in Cyprus is slechts een voorspel geweest, een proefballonnetje om de te volgen werkwijze te verfijnen. Hebben de sociaal-democraten nog onthouden van hun leermeesters, de Duitse Nationaal Socialisten, die ook eerst met uitlaatgassen van camions hebben ge-experimenteerd alvorens het procedé industrieel toe te passen.

Of daartegen dan werkelijk geen kruid is gewassen? Toch wel : als iedereen in eigen land de valse profeten wilde wegstemmen, waren wij er in één stemronde van af. Zowel in Europa als in de USA. Eén enkele stem is, net als één druppel water, niet bij machte om verandering te brengen. Maar veel druppels water samen zijn een oceaan!

Wij zouden een niet mis te verstaan signaal kunnen geven, reeds volgend voorjaar in Mei. Als we de raddraaiers er uit konden krijgen, kunnen de meelopers misschien nog tot inkeer komen. Want het beeld van de aan de bomen bengelende lichamen zal wel voldoende inspirerend werken.

Wij moeten namelijk niet wachten tot deze revolutie ook weer haar eigen kinderen zal verslinden (denk aan Robespiere), we moet die miserabele afloop gewoon voor zijn.