1546 - IN PARADISUM TE DUCENTI ANGELII, OF ANDERS BUZINESS AS USUAL

I) INLEIDING

Dit ietwat ernstiger werkstukje is tot stand gekomen, op inspiratie van de ‘temporale’ (= onweders) die hier al bijna 24 uur aan een stuk lelijk huishouden en omdat ik mij gebeld (!) voelde te moeten lezen dat sedert wij weg zijn uit dat landje van jullie, (2002) dat het begraveniswezen de facto een puur zakelijke,, geen kerkelijke bekommernis meer is. Het kon in zekere zin door een halve pastoor zijn geschreven, want weer wil mijn vechtersnatuur in de plaats treden van zij die hert hebben laten afweten.

Het is hier namelijk ook zo onwezenlijk stil. Al enkele dagen waren de velden rondom ins vol geluiden die bij de beginnende wijnoogst thuishoren. Veel tractoren-gebrul, blij roepende en zingende stemmen van overal, met tussenin af en  toe het knallen van jachtgeweren. De jacht is eindelijk weer open. Of toch bijna. De buren  die hier komen werken maar in het centrum wonenn weten : wie eerst schiet, eerst maalt. En wie smult er nu niet graag aan een malse fazantenbil klaargemaakt door la mama, beter dan de keuken van Jeroen Meus! De Guardia Forestière knijpt een oogje dicht, nu iedereen in het veld  en begaan met de druivenpluk is. Het is, hoor ik in de Bar Central op het dorp, een traditie van eeuwen ver : dat wild loopt daar immers toch maar voor de voeten en het is niemands eigendom….

Zelfs de slangen worden verstoord in hun lagers. Gisteren waren onze 3 Duitse Herders aan de slag (bijna aan de slag) met zo’n geel geval met zwarte stippen. Iedereen hier weet dat dat adders zijn, vipèri, zoals de Italianen met een halve sis-ondertoon uitspreken. Het beest, een vuist dik en zeker 2 meter langr was onderdoor de omheining binnen gevlucht, op weg ????? voor haar winterslaapje naar onze ondergrondse ‘cantina’ zoals dat hier heet. Of, zoals mijn vrouwtje die veel beter ziet dan ik, opmerkte, zou ze langs de andere kant weer zijn weggekropen naar de achterliggende en dus nog stille olijfgaarden. Ze zat gevangen tussen 2 halfhoge muurtjes en wist dat ze moest vechten voor haar leven. Maar herdershonden zijn slimmer dan slangen : geen van de 3 vertrouwde dat half opgerichte slangenlijf met heen en weer zwaaiende kop, de flitsende gespleten tong en die sissende bek. Van een op de grond kronkelend lijf was de hondenprooi ineens dubbel zo groot geworden als zij zelf. Na een paar vergeefse pogingen en listige schijn-aanvallen, dropen ze af, de ene na de andere. Een tiende seconde later was het beest verdwenen, precies alsof ze in lucht was opgegaan. Door haar geroep heeft mijn vrouwtje hun leven gered, want die mens op de achtergrond was er voor de slang teveel aan. Voor de honden zich hadden kunnen bedenken, was ze verdwenen. Echt een voorval om aan de dichtst bij zijnde ‘Pronto Socorso’ (Spoed) te denken. Want zo’n slangenbeet is dodelijk, als er binnen het half uur geen tegenvergif ingespoten wordt.

Niets gebeurd dus, en vandaag valt de druilerige regen monotoon met bakken uit de laag hangende wolken. Weg eeuwig blauwe lucht met die engelachtige wolkenplukjes van elke dag. Nu zijn het precies laag overdrijvende natte uitgenepen sponsen. Morgen, zegt de Meteo, wordt het beter. Gelukkig maar, want die herdershonden hebben van niets of van niemand gene bang, uitgenomen van de donder…. Ze zouden in de broekzakken van de Baasjes willen kruipen….

Ach, als dan de weemoed komt, die niemand kan verklaren… dan valt de TV gestadig uit. Komt daar dan nog bij, dat het Internet vierkant en in rondjes draait. Weer een meteoriet die te dicht voorbij Moeder Aarde is komen aanvliegen? En dan stormen de gedachten op U af….om geconcentreerd aan het scherm te worden toevertrouwd.

*

Zeg mij hoe een volk zijn doden eert, en ik zal U zeggen of het een zedelijk grootvolk betreft. Een beetje C. Verschaeve, zoals U ziet.

Laat mij dan toe U in een flits de eeuwenoude verweerde dodenakkers rond onze dorpskerkjes voor de geest te brengen. Die moesten eerst, zogezegd om hygiënische redenen, uit de dorpskernen verdwijnen en meteen werden we gewoon, bijna zonder het te beseffen,  bij de neus genomen naar de dingen die  voortaan in de plaats kwamen : neutrale begraafplaatsen, ergens gewonnen verloren tussen de velden, zo ver mogelijk weg van onder onze ogen. Geen kerkhof meer, hof aan de kerk, dus vroeg of laat ook zelfs gen kerken meer, maar uitgestrekte parken haast bezwijkend onder een enorme administratie, met rijen uniforme stenen, liggend of staand, onder een zee van (dure) bloemen, met colombaria als bijeraten, met aangehecht apart betonnen bakje voor de plastic-bloemen. ‘Dodenakkers’ tussen de gewone akkers,  met vooral een of meerdere strooiweiden. Echt 100% hygiënisch en goed voor het milieu. Verder een loods vol bidbanken om op te knielen, met glazen wanden dicht bij de ingang, die bescherming biedt tegen slecht weer. Kan (zelfs verwarmd) ingehuurd worden, diaken en subdiaken inclusief, bij de begrafenis-ondernemer. Kosten aftrekbaar van de successierechten.

Ergens apart, meer dan voldoende groot, grond voor de aldoor groeiende Islamitische Gemeenschap.

Tja, tegen dat het zover is, zullen daar overal geen Christelijke symbolen meer dienen te worden verwijderd : die zijn er nu al niet meer.

*

Of hier ooit de bazuinen zullen schallen voor de Opstanding uit de Doden, durf ik betwijfelen. Hier zullen hoogstens graafmachines en bulldozers een taak hebben. Buziness as usual. Net als in onze ouderling-tehuizen, zal er nog alleen plaats zijn voor Allah-getrouwen. En die dulden geen Christenhonden naast zich, zelfs niet in de dood. Als er nu nog voldoende subsidies zouden kunnen bijeen geschraapt worden voor de bouw van mosketen is een zorg voor later die afhangt van de te verwachten ‘Mensenrechten’ volgens EU-Richtlijnen

En de Herders van de kudde? Wel, ze zijn hieronder zo een beetje aan het woord gemogen, blij dat ze ook eens iets mogen zeggen.

III SLOT

Als men voor de doden, toch altijd iemands geliefde dierbare, geen respect meer moet hebben (want zonder geest of ziel en zeker zonder Eeuwig Leven), waarom zou men dan veel langer respect hebben voor de levenden? Het begint in de abortus-kliniek, en eindigt op de strooiweide! Proper en met zorg voor het milieu.

Requem in aeternam, ja, maar toch niet te lang. Tot de jaren van ‘De Eeuwige Vergunning’ vanwege de Gemeentelijke  Administratie voorbij zijn…. Gelieve elke 30 jaar opnieuw aan de kassa te passeren…. Fiscaal attest op aanvraag.

Geef mij (ons) dan meer het Land van Berlusconi, waar inderdaad een heel andere dodencultus heerst. Hiervoor kan ik het best verwijzen naar de vòòr-Christelijke afbeelding op een Etrusken-sarcofaag van een rustend echtpaar dat afgebeeld staat, als godzalig aanliggend aan de familietafel. De tijdelijke tentoonstelling in het Gallo-Romeins Museum in Tongeren is daarvan een mooi voorbeeld. De dood is geen ‘Vaarwel’ voor eeuwig, maar een ‘Tot weerziens’ voor eeuwig.

Dat vroegere ‘ten paradijze gedragen worden door de engelen’ was een ware vertroosting voor de nabestaanden. Nu verwaait iemands as in de wind, als in een zielig openluchttheater rondgestrooid door een arlequino met triestig gezicht in rouwkostuum. Nog net geen mondmasker om de troep niet in te ademen. Wat een flauw afkooksel van de menselijke waardigheid, in vergelijking als de kist onder een laatste zegening van  de priester, aan de aarde wordt toevertrouwd. In afwachting, zo leerden wij als vertroosting, van de Verrijzenis en het Eeuwig Leven. Nu is het net, alsof de lieve dode content mag zijn dat achter hem/haar alles netjes opgeruimd (en betaald) is.

*

Nu staat de dorpskerk voorlopig nog altijd in het midden. Al is het In the middle of nowhere. De kerkklokken zijn  geautomatiseerd, want er is niemand meer om ze te luiden. Ze gaan met Pasen zelfs niet meer naar Rome, want die Christelijke Feestdag is afgeschaft en vervangen door het Suikerfeest van de Muzel-grizels. Straks zullen de Gemeenten geen  geld meer hebben, om hun historische en contractuele verplichtingen na te komen inzake het onderhoud van deze bouwsels en hun inboedel. Er zal zelfs niemand meer zijn om zich daarover te beklagen. Zo zullen we ooit weer aangewezen zijn, om te gaan bidden onder een Heilge Boom, of aan een Heilige Bron, ergens in een of ander milieu-vriendelijk bos. Tot, zoals in de karen 1200, een jonge Franciscus opstaat om kerken en kapellen met eigen handen te restaureren. Eerst de gebouwen, later de Kerk zelf.

Tenzij deze Kerk zich eindelijk weer laat horen (zoals Paus Franciscus doet) , in plaats van zich belachelijk te laten maken, en in een hoekje te kruipen. Na misschien het bekomen van een lang interview in Humo. Het socialisme heeft nu eindelijk na bijna 200 jaar, afgedaan : de tijd is daar om de draad weer op te nemen voor de grootsheid van het Christendom want anders zal het, op een mooie zondagmorgen vervangen zijn door de Ideologie van de Wrede.

Met een rechtzinnig woord moeten de Laatsten der Moedigen, het opnemen voor het Rijk Gods dat nabij is. Het secularisme is de ondergang van ons Volk geweest. En net als Zwitserland en Noorwegen rijke landen zijn, precies omdat ze geen lid zijn van de Europese Unie, moet Vlaanderen, trouw aan zijn tradities, een voorbeeld willen zijn voor de hele wereld. Fier op zijn verleden, groots in zijn visie op de toekomst.