MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

I) INLEIDING

De Engelsen zijn nog een stukje duidelijker dan wij met dat armzalig thuis-tikkende klokje. Zij houden zelfs de direct vertrouwde omgeving op een veilige afstand. My home is my castle, zeggen ze en ik zie meteen hun slotgracht, de ophaalbrug en de kantelen bovenop de hoge versterkte muren. Poten af : er is geen misverstand mogelijk.

Oost West, thuis best. Wie herinnert het zich nog? De nieuwste Boeings hebben nu drie rijen stoelen me0 twee tussengangen, om zoveel mogelijk reizigers zo ver mogelijk weg te brengen, op zo kort mogelijke tijd.

Wie werkt voor vrouw en kind, en wordt door hen bemind? t Is Vader, is een reliek uit de tijd van het Sacrament van het Huwelijk, waar er voor elkaar zorg gedragen werd tot de dood ons scheidt : is daar nog iemand die zich dàt herinnert?

Met de o zo Christelijke Tsjeef Van Rampaai op de Europese troon is de complete verheidensing een zaak van korte duur. Als die tenminste niet gewipt wordt na de volgende verkiezingen

In het mooie kantoor van uitgeverij Prometheus-Bert Bakker, gelegen aan de Amsterdamse Herengracht, stelde conservatief wonderkind Thierry Baudet gisteren zijn nieuwe boek voor: Oikofobie. De angst voor het eigene.

Thierry Baudet (1983) is een Nederlands historicus en jurist en werd een bekendheid in Nederland dankzij zijn controversiële boek, De aanval op de natiestaat, waarin hij de EU en de euro tot op het bot afkraakt en een lans breekt voor de moderne natiestaat met gesloten grenzen, respect voor de eigen cultuur en tradities en zónder multiculturalisme. Eerder schreef hij reeds een essay in het eurokritische boek Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU. Vorig jaar rond deze tijd was het Vlaams Belang er dan ook als de kippen bij om deze markante nieuwe stem te interviewen; een paar maanden later nodigden we hem uit als hoofdspreker op ons colloquium Pro Europa, tégen deze EU .

Ondertussen is Baudet een veelgevraagd politiek commentator in Nederland en ook in Vlaanderen begint men hem meer en meer te kennen. Dat Thierry Baudet een wel érg gevoelige snaar heeft geraakt bij de eurofielen en multiculturalisten, werd treffend geïllustreerd door een woedende Bart Staes (Groen-Europarlementslid) tijdens een discussie in Terzake. Geheel in lijn met zijn pleidooi tegen de EU, immigratie, multiculturalisme en vervreemding, schroomt Baudet zich niet om de Nederlandse PVV van Geert Wilders een avant-gardepartij te noemen. Het was dan ook geen toeval dat er gisteren opvallend veel PVVers aanwezig waren op zijn druk bijgewoonde boekvoorstelling. En hoeft het nog gezegd dat Baudet met zijn betoog ook bijzonder dicht aanleunt tegen de ideologie van het Vlaams Belang?

In zijn nieuwe boek gaat Baudet op zoek naar een verklaring voor de alomtegenwoordige westerse zelfhaat, de weg-met-ons-mentaliteit die zich op allerlei domeinen manifesteert. Hij komt tot de conclusie dat onze westerse elites lijden aan oikofobie, een begrip dat werd gemunt door zijn leermeester, de bekende Britse filosoof Roger Scruton. Thierry Baudet betoogt dat de aanval op de natiestaat door de EU, multiculturalisme, massa-immigratie en ook modernisme in de kunsten, een gevolg zijn van oikofobie: de angst of afkeer van het eigene, een afkeer van geborgenheid, en dus het tegengestelde van xenofobie. Baudet: Multiculturalisme, modernisme in kunst en de EU vernietigen ons thuis. Het zijn symptomen van een ziekelijke behoefte aan vervreemding en ontworteling.

Baudet: Op alle mogelijke manieren wordt ons ingeprent dat xenofobie het ergste is dat er bestaat; maar deze ziekelijke angst voor het vreemde is in wezen nergens te bekennen. Het is een fantoomprobleem. Aan xenofobie lijdt bijna niemand. Een instinctieve afkeer van het vreemde? We gaan allemaal naar het buitenland op vakantie; we gaan normaal om met mensen die geen blonde, kaasetende klompendragers zijn; we eten allemaal weleens chinees. Xenofobie bestond misschien in de tijd van Gerard Reves De Avonden: tegenwoordig is zij net zo zeldzaam als de opvatting dat de wereld plat is. Een hele andere fobie is ondertussen wel degelijk aanwezig. Deze fobie richt ernstige en misschien onherstelbare schade aan. Zij woekert voort en moet onderkend en bestreden worden. De fobie waarvan ik spreek is precies tegenovergesteld aan de xenofobie. Het is de Oikofobie.

De nagel op de kop als je het ons vraagt. Lees hiero,der het artikel waarin Baudet nader ingaat op zijn stelling

Oikos is Grieks voor thuis. Oikofobie is een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene. Een instinctieve neiging de eigen cultuur, de eigen gebruiken, de nationale identiteit en geschiedenis af te vallen. Belachelijk te maken. Te verzwakken, te beschimpen.

En deze Oikofobie doortrekt de hele maatschappelijke elite. Zij manifesteert zich op tenminste drie manieren: via het multiculturalisme en het enthousiasme voor immigratie en open grenzen; via het modernisme in de kunsten; en via het Europese project.

Alledrie maken ze de Oikos stuk. Het multiculturalisme doet dat door immigratie toe te juichen en deze immigranten aan te sporen vooral niet te integreren.

De Europese Unie doet dat door de inwoners van haar lidstaten de zeggenschap over hun leven te ontnemen en een bureaucratie op te tuigen die het nationale parlement op vrijwel elk punt kan overstemmen.

En het modernisme in de kunsten breekt met de schoonheid en stelt de ontheemding centraal. Kunst moet geen geborgenheid bieden: kunst moet shockeren. De vervreemdende klanken van de atonale muziek; de onbegrijpelijke stellages en kleurstrepen in moderne musea; de afschrikwekkende bouwsels die in elke stad verrijzen alle komen evenzeer voort uit een vijandschap met de Oikos als het multiculturalisme en het Europese project.

Modernisme, multiculturalisme en het Europese project: ze forceren een onherkenbare leefomgeving, waar onherkenbare bevolkingsgroepen te midden van kille bouwsels onderworpen zijn aan de regels van een vormloze, abstracte entiteit. Een wereld zonder thuis.

En het is deze wereld die steeds dichterbij komt. Maar ook al wordt hieraan al decennia in het geval van de kunsten al een kleine eeuw onvermoeibaar gebouwd (gecombineerd met de destructie van wat er was): dat zij voortkomt uit oikofobie wordt niet erkend.

In de kunsten wordt meestal gezegd dat er een dwingende stijlontwikkeling is die het onmogelijk maakt nog mooie huizen te bouwen, figuratieve schilderijen te produceren of tonale muziek te schrijven. Dat zou kitsch zijn. Pastiche. Niet authentiek. In de politiek horen we dat nationale soevereiniteit tot oorlog leidt; dat mondiale migratiestromen een nationale identiteit onhoudbaar maken; of dat vanwege de opkomst van nieuwe economieën het Europese project noodzakelijk is.

Geen van alle zijn dit serieuze argumenten. Het zijn bezweringsformules. Formules die als legitimatie dienen voor het gevoerde beleid; die een excuus opleveren, een verklaring, maar die het werkelijke motief dat achter het beleid schuilgaat verhullen. Er is daarbij geen sprake van een complot. Ook niet van een ideologie er is sprake van een pathologie. Een ziekelijke afkeer van de geborgenheid van ons thuis; van de eigen gewoontes en gebruiken; van de natie; van de schoonheid en harmonie van de traditionele kunsten en architectuur. Het verklaart het enthousiasme voor de elementen die dit thuis ondermijnen of verstoren immigratie, modernistische bouwsels en de Europese machtsgreep.

In mijn boek Oikofobie verzet ik me hiertegen. In het boek probeer ik de bezweringsformules die het gevoerde beleid moeten legitimeren te ontmaskeren. Elementen van de oikos heb ik pogen te beschermen door stil te staan bij hun functie en belang in het geval van de natiestaat bijvoorbeeld door te laten zien dat de democratische rechtsstaat niet zonder kan. Met een gemiddelde van 150.000 immigranten per jaar kunnen we geen sociale cohesie handhaven. Door de weergaloze expansiedrift van de Europese Unie zijn we onze zeggenschap over ons eigen leven vrijwel volledig verloren. En het modernisme in de kunsten vervreemdt ons van onszelf. Vele van de oude steden van ons continent hebben hun vermogen geborgenheid te bieden reeds verloren.

We staan voor een historische keuze. Gaan we door op deze weg, die via het Europese project, massale immigratie, multiculturalisme en modenisme in de kunsten ons thuis vernietigt? Politiek ontheemd en spiritueel onteigend: dat wordt onze toekomst als de oikofobie niet wordt gestopt.

III SLOT

Als Nederlandstaligen hebben wij deze keer geluk met deze auteur. Wie weet hoe lang het duurt voor en vertalingen zijn in andere (wereld)talen.

Wie wil bestellen, doet dat best rechtsreeks in Almsterdam, want De Standaard Boekhandel zal er wel bezwaren tegen hebben om dit boek te vespreiden.

De V-partijen, bijvoorbeeld zouden het massaal kunnen aanbieden in geschenkverpakking om straks onder de kerstboom te leggen. Ikzelf zet in ieder geval mijn schoentje klaar voor de Sint, en in de Westhoek is dat op 11 november. Onder de voorlees-machine voor slechtzienden zal het mij helpen om straks doorheen de lange winteravonden te geraken. Veilig en gezond, met het dak van ons huizekotje als een warme mantel om ons heen. Wij hebben dit land in ons hart gesloten, net zoals het land dat deed met ons. Spreekwoorden als Eigen haard is goud waard in Italiano heb ik nog niet ontmoet. Hier in dit afgelegen achtergebleven boerenland van Centraal Italië houdt men meer van daden, dan van woorden Het staat zelfs in hardsteen gebeiteld op de brikstukken van sarcofagen van de verre voorouders hier. Men vindt die vroegere laatste rustplaatsen zelfs gewonnen verloren in de velden, eerder als puinhopen dan als Etruskische archeologie. Het motief is steeds hetzelfde : een verliefd koppel dat aanligt aan tafel, en liefdevol tegen elkaar aanleunt. Zonder woorden. Ad vitam aeternam.