.

China, Het Rijk van de Hemelse Vrede, met een beschaving die minstens 3 keer zo oud is als de onze…..

Zou dat geen betere optie zijn dan Mohammed? Zelfs voor de Roodhuiden onder ons zou daar muziek in zitten, want de Heiligen Marx en Lenin staan daar voor altijd in Eeuwige Aanbidding.

.

DEEL I

.

Ter zake :

De houding van het Vaticaan ten opzichte van de islam

Slechts op grond van een verbazingwekkende blinde vlek in de kennis, die onder andere hieruit bestaat, dat in het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) de islamitische Allah als identiek met de drie-enige God van de christenheid werd verklaard (“Nostra aetate” en “Lumen gentium), werd de geestelijke voorwaarde geschapen en is het eerst mogelijk geworden dat de islam zich sluipenderwijs onder de dekmantel  van  vreedzaamheid en vredelievendheid in Europa kon vestigen en zich ondertussen ook verregaand politiek kon consolideren.

Deze fatale vergissing van het Concilie en als gevolg daarvan de handelwijze van de pausen, zichtbaar geworden in de onderdanigheid bij het kussen van de koran door paus Johannes Paulus II (1920-2005) en in de voortzetting van deze lijn door paus Benedictus XVI (geboren 1927, paus van 2005 tot 28 februari 2013) en zijn opvolger, zal voortaan en uiteindelijk tot de dominantie van de islam in Europa en tot de ondergang van de kerk leiden.

Paus Johannes XXIII (1881-1963), die het Tweede Vaticaans Concilie inspireerde en ertoe opriep, had met betrekking tot Israël kort voor zijn dood, de grote kerkleraar Augustinus daarbij tegensprekende, kennis en inzicht toen hij zei:

“Wij erkennen nu dat vele, vele eeuwen de blindheid van onze ogen ervoor hebben gezorgd dat wij de schoonheid van uw uitverkoren volk niet konden zien en in zijn gezicht niet de trekken van onze eerstgeboren broeder konden herkennen … Vergeef ons de vervloeking, die wij in uw naam (: Jezus Christus) over de Joden uitspraken. Vergeef ons, dat wij u in uw vlees ten tweede male kruisigden. Want wij wisten niet, wat wij deden.”

Het Tweede Vaticaanse Concilie had kerkhistorisch de historische opdracht en unieke kans gehad, deze erkenning van paus Johannes XXII op te pakken en tot de oorsprong van de kerk en haar wortels terug te keren, dat wil zeggen, de verloren innerlijke band met het Jodendom weer tot stand te brengen.

In plaats daarvan verbond de katholieke kerk zich met de islam en knoopte zij bij de islamitische Allah aan, doordat ze de identiteit van Allah met de God van de christenheid tot verplichte leer verklaarde, wat men slechts als ontsporing, verblinding en dwaling van het millennium kan aanmerken.

Deze gelijkstelling heeft een dogmatisch karakter gekregen, daar de katholieke kerk tegelijk vastlegde dat een niet meegaan met de uitspraken van het Concilie als afvalligheid van de leer van de kerk en van de kerk zou worden beschouwd. Ze heeft zich daarmee duurzaam met de machtsfactor “islam” verbonden en zal daardoor radicaal veranderen.

Terecht spreekt Dr. Hans-Peter Raddatz van een nieuw ontstane “chrislam”. Ze wordt door deze fundamentele vergissing tot een stijgbeugel voor de machtsontplooiing van de islam, en ze zal in het kader van de machtsgreep van de islam tenslotte door deze verbinding en met haar het christelijke Avondland te gronde gaan. Ongetwijfeld staat dit laatste niet slechts op een tweesprong, maar aan de rand van de afgrond.

Men moet bij deze kerkhistorische ontsporing met ernstige gevolgen niet vergeten dat in het verloop van het Concilie de toenmalige kardinaal Karol Wojtyla grote invloed heeft gehad op het accepteren van de betreffende formuleringen en dat hij later als paus in zijn christelijk-islamitische oecumene, die uiteindelijk op de identiteit van Allah en de God van de christenen berust, dit besluit van het Concilie consequent getransponeerd, gerealiseerd en uitgebreid heeft.

“De heilswil omvat echter ook diegenen, die de schepper erkennen, onder hen in het bijzonder de moslims, die het geloof in Abraham belijden en met ons de ene God aanbidden, de barmhartige, die de mensen op de Jongste Dag zal oordelen.” (Hoofdstuk 16) Hoe paus Johannes Paulus II gedurende zijn zesentwintigjarige werkzaamheid als paus de besluiten van het Concilie heeft getransponeerd en hoe hij ook nog steeds in zijn openbare uitingen de uitspraken van het Concilie heeft bevestigd, blijkt bijvoorbeeld uit het volgende citaat (‘De dialoog is heden nodiger dan ooit!’ van Mattias Kopp):

“Het was vooral de reis van de paus naar Marokko (van 19 tot 20 augustus 1985), met zijn rede voor meer dan 100.000 islamitische jongeren in het stadion van Casablanca, die een historische mijlpaal werd. Herinnerend aan het  erfgoed van de abrahamitische religies benadrukte de paus: “Wij geloven aan dezelfde God, de levende, die de werelden schept en die zijn schepselen naar de voleinding leidt … daarom kom ik vandaag als gelovige tot jullie.”

In plaats van een noodzakelijke pauselijke waarschuwing aan alle mensen – ‘urbi et orbi’ – en van een voorlichtende verwijzing voor de christenheid naar het gevaar van de islam met zijn antichristelijke en antidemocratische, met zijn mensverachtende en de mensenrechten kwetsende machtsideologie, kuste Johannes Paulus II demonstratief een groene prachtuitgave van de koran (‘L’Orient et le jour” van 14 mei 1999), qua inhoud het handboek van het islamitische terrorisme van onze dagen, boog hij “in eerbied” voor de massamoordenaar Khomeini, omarmde hij in 1993 de massamoordenaar Turabi, smeekte hij in het “Heilige Jaar” 2000 Johannes de Doper “de islam (niet de moslims!) te behoeden” en spoorde hij na de terreurdaad van 11 september 2001 aan tot “respect voor de ‘authentieke’ (en dat zou moeten betekenen vreedzame) islam”.

“Geen paus, geen kardinaal, geen politicus heeft het zo omvattend opgenomen voor de belangen van de islam, van het economisch liberalisme, van de maffia en van de vrijmetselarij als paus Johannes Paulus II, de ´esoterisch geschoolde´.” (Dr. Hans-Peter Raddatz:: “Von Allah zum Terror?”, p. 243).

Het is in het licht van deze handelwijze in het geheel niet verwonderlijk dat ook professor Hüsein Hatemi op 29 december 2001 de volstrekt juiste opmerking maakte:

“Er is geen mens in de Westerse wereld die de islam een grotere dienst heeft bewezen dan de paus!” (Johannes Paulus II).

De keerzijde van deze onderhorigheid aan de islam toont zich in een andere tendens: “Reeds in 1974 noemde de VN de leider van de PLO “Hoofd van de Palestijnse natie”, en paus Johannes Paulus II ontving hem (Yasser Arafat, 1929-2004: “Voor ons betekent vrede de vernietiging van Israël”) vaker dan welk westers “staatshoofd” dan ook. Sinds de VN-conferentie in Durban spreekt men van de “terreurstaat   Israël” en komt de worsteling om zijn bestaan steeds dichter bij de Holocaust.

Onder de indruk van het in Frankrijk bijzonder uitgesproken antisemitisme beschouwde de vroegere minister-president Rocard de stichting van de Jodenstaat als een ‘historische vergissing’” (Dr. Hans-Peter Raddatz)

Tot wat voor een wereldbeschouwelijk-theologische verblinding Johannes Paulus II, die men binnenkort heilig zal verklaren, gestegen was, toont de verkeerde uitspraak aan, die hij reeds op 21 september 1986 bij het angelus gebed in Rome deed:

“Iedere religie (dus ook de islam) leert de overwinning op het kwaad, het zich inzetten voor de gerechtigheid en de acceptatie van de ander. Deze gemeenschappelijke trouw aan de respectieve religieuze tradities is heden meer dan ooit een vereiste voor vrede.”

De katholieke kerk bleef sinds het Tweede Vaticaans Concilie geestelijk met de islam verbonden en hield tot nu toe in de opeenvolging van alle pausen steeds de verkeerde koers aan.

Op 1 mei 2011 werd Johannes Paulus II voor zijn misdaad tegen de christelijke geest door paus Benedictus XVI zalig verklaard. Ook werd hem door de huidige paus Franciscus binnenkort de heiligverklaring toegekend.

In het licht van de uitspraken van het Concilie en de paus is het consequent en in het geheel niet verwonderlijk, dat men in de studiegids van de Duitse bisschopsconferentie “Christenen en moslims in Duitsland” van 2003 kan lezen:

“Christendom en islam zijn twee verschillende toegangen tot dezelfde God.”

Kort en raak stelt Dr. Raddatz: “Wie een bijna tweeduizendjarige Godsidee en de daaruit moeizaam ontwikkelde voorstelling van de mensenrechten op de afvalhoop van de (heils)geschiedenis werpt, staat wijd open voor het opnemen van manipulatieve begrippen die geschikt zijn om de ´traditie´ van Europese gewelddadige systemen voort te zetten.”

En verder: “Zolang het nieuwe geloofsvoorschrift van de gemeenschappelijke God geldt, kan de convergentie van beide geloofsvormen zich voortzetten, waarbij het zeker om eenrichtingsverkeer gaat. De convergentie voltrekt zich onder geweldig grote veranderingen in de kerk bij een gelijkblijvende islam. In kerken worden korans uitgestald, maar in moskeeën liggen geen Bijbels. Het zijn christenen die de bouw van moskeeën in Europa eisen en er zijn geen moslims die de bouw van kerken in de Oriënt ondersteunen. Het zijn ´christenen´ die in Europese moskeeën ´bidden´ en moslims die in hun landen christenen doden.” (Dr. Hans-Peter Raddatz: “Von Allah zum Terror?”, p. 241 en 239).

(wordt vervolgd)