MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

***xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het moet zowat een halve eeuw geleden zijn, zelfs meer, dat wij in one jonge jaren met veel Sturm und Drang-begeestering lazen en droomden over De Kleine Johannes en Windekind, of over de dikke krekel-schoolmeester die beweerde dat er zelfs geen leven mogelijk was in het nabije duin. Daar was ook Kabouter Wistik, de wijsneus en daar was het verhaal van die Vrede-mieren die een kolonie Vecht-mieren aanviel, louter om het plezier hen de voelsprieten af te bijten voor hun collectie. De finesses van het verhaal zijn door het tijdverloop ietwat gepatineerd, en Ja, wie kent er nu nog die schrijvers van de Taachtigers want dat zijn onderhand de grijsaards van vòòr de jaren 1900! Die zijn al jaren ondergespoten door geniën genre Tom Lanoye of Herman Brusselmans, die schrijven over wat volgens de media de mensen werkelijk bezig houdt : seks, pis en kak.

Toen ik las over de in verre landen elkaar bevechtende Muzelmannen, dacht ik meteen aan trollen, of aardmannetjes, die de vele afgebeten voelsprieten van die Vecht-mieren, die door de Vrede-mieren met karrevrachten mee gesleept werden naar hun hol.

Dat Frederik Van Eden deze muzelaars nooit heeft meegemaakt! Eigenlijk is dat een gat in onze cultuur, want dergelijke verrijking zou de man heerlijk op papier beschreven hebben. Want eigenlijk was de man ook een sociaal bewogen medemens, een sociale democraat zoals men het nu formuleert.

Alice in Wonderland! Het is maar een kleine stap voor de Meloenen, om bijvoorbeeld dat gouden sleuteltje van de Kleine Johannes af te nemen, het om te smeden tot een kromzwaard, om daarmee dan de poorten van de Grot van Alibaba en het multi culturele Paradijs te openen. Immers in de grond en op het kerkhof, zijn alle mensen gelijk.

Soemnieten, Sjiieten, Stalachmieten, Stalachtieten of Pierewieten : het leven is een schouwtoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel. Wij, in het gemarteld en doorgroefd Avondland, hebben er het onze ruimschoots opzitten. Onze God heeft genoeg bloed zien vloeien, dat in Zijn naam vergoten werd. Nu mag de concurrentie ook wat afzien!

De Telegraaf bericht vandaag - net als vele andere kranten - dat er in Egypte vier sjiieten gelyncht zijn door fundamentalistische soennieten. Een groep mannen overviel zondag avond een huis waar de vier, een imam incluis, net een diner aan het nuttigen waren. Ze werden naar buiten gesleept op brute wijze vermoord.

Dit soort berichten bereikten ons jaren geleden al (en nog steeds, trouwens) uit Irak, waar er ook zowel soennieten als sjiieten zijn. Daarnaast hebben de jihadisten dit soort sectarisch geweld ook geïntroduceerd in Syrië. Zo kwamen er onlangs nog berichten naar buiten van Vlaamse jihadisten die opschepten dat ze een stuk of dertig sjiitische vrouwen hadden verkracht en vermoord. Want, tja, sjjiieten zijn immers godslasteraars. En die mag je - nee, die moet je - afmaken. Toch?

Ook gebeurt er al enige tijd het één en ander in Libanon. De in het noorden wonende soennieten van dat land willen dat hun overheid de rebellen in Syrië steunt. Niet heel verrassend denkt het zuidelijk deel van het land, waar vooral sjiieten wonen, daar net een beetje anders over. Zoals wel vaker in dit soort landen wordt er vervolgens niet rustig debateerd over de pros en cons van deze standpunten, maar wordt er gewoon weer zwaar gevochten.

En dan, tenslotte, waarschuwt de Turkse premier Erdogan nu ook voor 'sectarische spanningen'. Dit omdat het Alevitische gedeelte van de Turkse bevolking hem zowaar durft te bekritiseren omdat zij het gevoel hebben dat hij zijn conservatieve soennitische denkbeelden wil opleggen aan de rest van het land. Zoals we onderhand gewend zijn van Erdogan lijkt zijn 'waarschuwing' verdacht veel op een dreigement.

In veel landen zijn het sjiieten die worden aangevallen door soennieten, maar andersom gebeurt ook, hoewel minder. Heel raar is dat niet aangezien een magere 20 procent van de moslims sjiitisch is. De overige 80 procent is dus soennitisch.

Aangezien de 'sectarische spanningen' (wel een schitterend eufemisme van premier Erdogan, trouwens) overal toenemen dient de vraag zich onderhand aan of er misschien sprake is van een 'islamitische burgeroorlog'? Iran en Syrië aan de ene kant, en Turkije en Saoedi-Arabië aan de andere voeren al enige tijd een koude oorlog tegen elkaar, maar is die koude oorlog nu - via proxies weliswaar, maar toch - heet geworden? Of gaat het binnenkort pas echt los als de spanningen nog verder zijn opgedreven en is dit nog maar het inleidende wapengekletter?