MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Na de gemeenteraadsverkiezingen is veel gesproken over een Vlaamse grondstroom. Maar globaal is de aanhang van partijen die Vlaamse onafhankelijkheid nastreven kleiner geworden.

Bart De Wever: (cynisch) Tot deze vraag was ik overtuigd dat de N-VA de verkiezingen gewonnen had, maar ik merk nu pas dat we ze eigenlijk verloren hebben.

Bart De Wever: Sinds de Burgermanifesten van Guy Verhofstadt (Open VLD) omarmen vele Vlamingen een centrumrechtse analyse van de kerntaken van de overheid. Inzake migratie moet ze bepalen wie tot de res publica behoort en wie niet. Ze moet een rechtvaardige justitie waarborgen en sociaaleconomisch moet ze een partner zijn voor mensen die werken, ondernemen en sparen.

In 1999 is Guy Verhofstadt daarin geslaagd, maar hij is in de Wetstraat 16 op de klip van de PS gevaren. Nadien is Yves Leterme zo met het kartel CD&V/N-VA vastgelopen. En sinds 2010 is de N-VA in Vlaanderen de grootste partij, maar met het historische verschil dat wij niet azen op het premierschap om vervolgens ons programma in te slikken. Alleen is in 2011 een PSer met een PS-programma en zonder een Vlaamse meerderheid de Wetstraat 16 ingetrokken.

Bart De Wever: En toch is er een duidelijke stroom. Onder Verhofstadt uitte die zich in intellectuele verwondering over een nieuwe analyse. Onder Leterme was er al meer een gevoel van urgentie. Daarom is die quote over vijf minuten politieke moed zo blijven hangen. Met het succes van de N-VA neemt de kwaadheid het stilaan over. Veel Vlamingen pikken het niet meer.

Bart De Wever: Natuurlijk. Ik snap niet dat een aantal mensen daarvan schrikt, want ik ben altijd behoorlijk open over de etappes die ik voor de N-VA zie.

Toen de N-VA in 2011 uit de federale regeringsonderhandelingen werd gezet, ben ik twee weken in een zwart gat beland. Ook ik was op de PS-klip en de krachten van het status-quo gestuit. Daarna heb ik me herpakt, maar ik wist ook dat we met het N-VA-discours alleen onmogelijk op hetzelfde elan tot in 2014 konden doorgaan. De gemeenteraadsverkiezingen waren geknipt om het al in een concrete vorm te gieten. Daarom was ik ook zo gebeten om in Antwerpen een ander bestuur in het zadel te brengen.

Hoe storend is het dat een gezagvol historicus als Lode Wils het Vlaams-nationalisme een product van de collaboratie blijft noemen?

Bart De Wever: Wils is in Leuven mijn professor geweest. Ik respecteer hem, maar hij zegt al 25 jaar hetzelfde. De geschiedenis van België laat zich anders lezen. De Vlamingen waren niet opgenomen in de definitie van België in 1830. Dat probleem is steeds groter geworden met de uitbreiding van het stemrecht. Het onvermogen van de gevestigde orde om zich daaraan aan te passen heeft de opbouw van een Vlaamse natie in de hand gewerkt.

Voor de Vlaamse Beweging is de periode van de twee wereldoorlogen daarbij een katalysator geweest. Maar in de Tweede Wereldoorlog heeft ze gecollaboreerd met een afschuwelijk regime. Dat was tactisch en principieel een dramatische vergissing. Ik ontken de impact niet, maar ik word op geen enkele manier bepaald door een tijdperk in de eerste helft van de vorige eeuw.

De kritiek op een extreemrechtse rand bij de N-VA is ook gevoed is door de overkomst van ex-Vlaams Belangers.

Bart De Wever: Door het Vlaams Belang terug te dringen is een massa kiezers vrijgekomen. Dat kan niet zonder sporen na te laten. De N-VA probeert daar zo goed mogelijk mee om te gaan.

Onder de nieuwe N-VA-gemeenteraadsleden hebben er veel meer een verleden bij andere partijen dan bij het Vlaams Belang. Toch gaat alle aandacht naar die laatste groep. Zo is in Aalst Karim Van Overmeire onder vuur komen te liggen. Hij is twee jaar geleden uit het Vlaams Belang gestapt. Bij de N-VA kennen we zijn verleden, maar we hebben hem een nieuwe kans gegeven. Sindsdien steunde hij in het Vlaams Parlement het beleid van de Vlaamse regering en dus ook van de SP.A-ministers. En samen met het Gentse SP.A-parlementslid Fatma Pehlivan schreef hij resoluties.

Na de gemeenteraadsverkiezingen ontdekten de socialisten echter plots een erfzonde in Aalst. Ik aanvaard kritiek, maar die moet redelijk en eerlijk zijn. Voor iemand die extreemrechts de rug toekeert kent de SP.A geen pardon. Maar in Borgerhout stapt die partij wel in een coalitie met de extreemlinkse PVDA, die op een bijeenkomst in Beiroet recent nog uitlegde dat ze onverminderd vasthoudt aan het marxisme-leninisme en de proletarische revolutie.

Voor de N-VA waren de gemeenteraadsverkiezingen ook een eerste krachtmeting met de regering-Di Rupo. Hebt u toch niet één goed woord voor haar over?

Bart De Wever: Inzake asiel en migratie gaan we vooruit. Maar de Franstaligen in de regering-Di Rupo hebben dat domein bewust aan hun Vlaamse coalitiepartners gegeven om hen een vuist tegen de N-VA te laten maken. Alleen spijtig dat ze van de PS niet aan het pijnpunt van de regularisaties mogen raken.

Sociaaleconomisch kan ik onmogelijk positief zijn. De begrotingssanering komt voor 70 procent van belastingen. Dat zegt niet de N-VA, maar de OESO. Het zou er nog aan mankeren dat het tekort dan niet daalt. Maar wie betaalt het gelag? De mensen die werken, ondernemen en sparen. En zij verarmen extra omdat ze door de rentedaling, die er voor alle normale Europese landen is, ook niets meer krijgen voor hun spaargeld.

De cijfers liegen niet. Bij de start van de regering-Di Rupo waren de overheidsinkomsten goed voor 48 procent van het bruto binnenlands product. Met de begroting van 2013 zal dat aandeel stijgen naar 52 procent. Het overheidsbeslag bedraagt zelfs 55 procent. We zijn de Sovjet-Unie nog niet, maar we zijn toch al over de helft. Dat is onvoorstelbaar. Als ons overheidsbeslag Duitse proporties zou aannemen, hadden we nu een begrotingsoverschot.

Bart De Wever: Wat heeft ons idee over een partnerschap met werknemers, ondernemers en spaarders te maken met populisme? Terwijl Di Rupo hen in het gezicht spuwt, scheldt hij op de N-VA om zelf geen uitleg te hoeven geven. Hij zou beter ons relanceplan eens lezen. Dat deelt zeker geen zoetigheden aan alleman uit.

Bart De Wever: Ik vermoed dat hij vooral de Vlaamse partijen die zich in zijn regeringsverhaal moeten voortslepen moed wil inspreken.

Volgens politicoloog Bart Maddens (KU Leuven) moeten de V-partijen N-VA, Vlaams Belang en LDD in 2014 zorgen dat ze in het Vlaams Parlement de meerderheid hebben. Dan wordt de N-VA incontournable.

Bart De Wever: Maddens maakt interessante analyses. Hij werkt echter niet voor de N-VA, zoals soms wordt beweerd. Als voorzitter moet ik een strategie voor de N-VA uitstippelen, maar ze daarom nog niet aan iedereen verklappen. Dat zou niet bijster slim zijn.

In het vooruitzicht van 2014 schuift u het confederalisme als doel naar voren. Maar wat houdt dat in?

Bart De Wever: Dat zullen we op een congres omschrijven. De essentie is duidelijk: we volgen de logica van artikel 35 van de Grondwet om alleen nog te beslissen wat we omwille van de schaalvoordelen samen willen blijven doen. En we stoppen met te onderhandelen over wat we niet meer samen wensen te doen. Dat heb ik geleerd in 2010-2011. Als we weer aan tafel gaan met Franstalige partijen die niets vragen, dan wachten ze opnieuw tot de crisis diep genoeg is om een coalition of the willing te vormen. Ze kunnen dat ook doen omdat ze met een veel grotere publieke sector dan in Vlaanderen langer kunnen blijven drijven.

De Vlaamse en de Franstalige Gemeenschap hebben zopas hun meningsverschil over de Plantentuin in Meise bijgelegd en samenwerkingsakkoorden over onder meer cultuur gesloten. Past dat in uw denken over confederalisme?

Bart De Wever: Het zal u niet ontgaan zijn dat de N-VA deel uitmaakt van de Vlaamse regering die deze akkoorden gesloten heeft. De teksten lagen al lang klaar. Maar er was één hinderpaal. De Franstaligen moesten afzien van initiatieven in Vlaanderen en het principe van de territorialiteit aanvaarden. Ze hebben dat nu eindelijk gedaan. De N-VA wil een democratisch Vlaanderen op termijn inpassen in Europa. Waarom zouden we in dat kader niet met onze buren samenwerken? Maar buren respecteren ook elkaars grenzen. Dat is essentieel.

In de aanloop naar 2014 moet de N-VA op Vlaams en lokaal niveau een redelijke bestuurspartij zijn en federaal een radicale oppositiepartij. Hoe moeilijk is dat?

Bart De Wever: We maken dat onderscheid niet. Wat is er radicaal aan als de N-VA een confederaal kader verdedigt voor een sociaaleconomisch beleid dat rood-groen in Duitsland gevoerd heeft? Radicaal is het contract tussen wat in ons land kan en zou moeten gedaan worden. Daarom beleger ik CD&V en Open VLD niet met radicale ideeën, maar met hun eigen programma. Dat is de hel voor hen.

U combineert nog minstens een jaar de taken van burgemeester en partijvoorzitter.

Bart De Wever: Dat is een probleem van aflopende aard. De N-VA is in korte tijd explosief gegroeid. Daarom kan ik ze nu niet in de steek laten en doe ik mijn termijn als voorzitter uit. Intussen voer ik gesprekken over de politieke en logistieke leiding van de partij voor de verkiezingen van 2014. We komen daar wel uit. De N-VA is geen eenmanspartij.

Diagonaal doorlezen : Evaluatie van de Vlaamse Zaak in Antwerpen : extreem-rechts teruggedrongen tot normale proporties : deze pertinent juiste moment-opname is ook maar wat ze is : een moment-opname. Meer zelfs : extreem-rechts zou niet nodig zijn geweest, moest er al die tijd een normaal bestuur zijn geweest in dit apenland. Té is nooit goed, uitgenomen tehuis en tevreden. Maar de gevestigde Machten oogsten altijd wat ze gezaaid hebben.

Ten tweede : zonder het principe van de stok achter de deur, valt zelfs het beste paard ook stil. De zweep als aansporing is een beetje Middeleeuws, maar het paard bij ons is nu eenmaal 100 jaar te lang verkeerd behandeld geweest. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

Ten derde : het is wel min of meer een heidens gebruik, maar van vergeven en vergeten werd er veel te lang misbruik gemaakt. Noem het wraak, als U wilt, al is dat dan weer een beetje àl te heides aan de andere kant. Zo maar de bladzijde omdraaien en net als in de kleuterklas aanvaarden dat ze het nooit meer zullen doen : maak dat de ganzen wijs. Nergens ter wereld staat een volk dat de macht bezit, deze zo maar gratuit af.

Vrijheid moet bevochten worden, net zoals het paard het zweepje moet voelen om te presteren. Eenmaal de vrijheid behaald, mag de aandacht niet verslappen : de schildwachten der Rechtlijnigen moeten dag en nacht waken, want de bevolking moet in peis en vree kunnen evolueren. Anders gezegd : er moeten soldaten zijn, en tezelfdertijd vrede-stichters

Waarom, denkt U, dat de gebeurtenissen uit de eerste helft van vorige eeuw wat is men toch getraumatiseerd door die jaren - door de Media, het Regime, het Hof.La Cour , enz, altijd ekoppeld worden aan rechts-Vlaanderen? Het antwoord is simpel : Linx leidt meteen de aandacht af van het beginsel waarop de tirannie toen gevestigd was : het slechte in het socialisme, want socialisme vermengd met Islamisme is nog altijd de ideologie waarop hun macht gebaseerd is. Dus is het varkentje ewassen.

Ten tweede wordt, door de schuld der Vlamingen te accentueren, de even grote of zelfs grotere schuld der Francofonen onder de mat geveegd. Deze historisch vaststaande en niet betwistbare schuld was ten minste even groot, zo niet groter, want grotendeels gebaseerd op puur materiële argumenten : geld, aanzien, macht.

Het volstaat de biografie te lezen van de voortrekkers langs Vlaamse kant (Wies Moens, Staf Declercq, August Borms, Leo Vindevogel, enz) om daar te lezen, dat ze de lastigste weg gekozen hadden : niet de materiële voordelen, maar de ideologische : dezelfde als die waarneea hun erfgenamen vandaag de dag streven : de zelfstandigheid van Vlaanderen, om dit volk zijn vroegere ontstolen grootheid terug te geven.

Vlaanderen grootste komiek (tegen de 2 meter) heeft op zijn Nizuwjaars-Conferantie voor Toeback Sr, Albert Coburger e.a. het deksel op de beerput toegelegd, door al dat oprakelen toe te schrijven aan de Ziekte van Alzheimer, een diagnose volgens mij niet zo heel ver bezijden de waarheid. Benieuwd of de toekomstige Landvoogdes der Belgen, Mathilde Va Hoedegem en nog wat, ter gelegener tijd uit een ander vaatje zal tappen.

Maar zou je nu niet doodvallen? Hoog oplopen met Deutschland über Alles is blijkbaar een alternerend terugkerend fenomeen. Zelfs met een vrouw van geringe gestalte als Kanselier, zijn de Duitsers na de tweede helft van vorige eeuw, opnieuw de Kapelmeisters van Europa. Misschien zelfs dat de dagen van de Partijvoorzitter der Belg. Soc. Partij (BSP), de Heer DeMan, van Het Plan DeMan van na de capitualtie terugkomen : allen terug aan de arbeid, om samen met de Duitse arbeider, ons leven terug in te richten. Hij gebruikte wel andere woorden, maar daar kwam het op neer. De BSP veranderde pas van mening, nadat Duitsland ook de Sovjet Unie, hun grote vriend, was binnengevallen

Zou ik dan als amateur-historicus slimmer zijn dan een academisch gevormde beroeps historicus, die toch ook de ommezwaai der socialisten in 1940 moet bestudeerd hebben. Waarom spreekt hij dan niet?

Dat komt misschien nog, naarmate 2014 nadert? .