MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. zaterdag 3 november 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dit stukje gaat over de hoofd-redacteur van De Morgen, en over diens bijna goddelijke inspiratie van ~~vandaag~~ gisteren.

Opgepast deze keer voor de verf, want het zwart van bovenstaande Zwarte Weduwe gaat af, en voor U er erg in hebt, bent U er geweest! Persoonlijk vind ik het een mooie vondst voor de Brussels olie-vlek. De eer hiervoor komt toe aan E.J. Blog, via een inwoner uit de nog Lagere Landen die problemen heeft met de PVDA, en nog meer met hun veroordeelde crimineel Samsom. Het zijn criminele feite ivm Greenpies en dus te vergeven (!). Rutte daarentegen is n echte Beëlzebub, die naar omhoog streelt, en naar beneden krabt. Hij doet dapper zijn best om bij de Zwarte Weduwe aangenomen te worden als lijwacht van de bazin zelf.

Een beetje welwillende aandacht ook, voor de nummering van mijn stukjes. Rond dit cijfer 1000 staan hier ten huize van een dozijn kaarsjes te branden. Is goed voor het milieu, en ~~voor~~ tegen de opwarming van de aarde, zodat Mohbama niet meer alleen staat voor de redding van deze planeet.

Ik wil verder niemand afhouden van het genot om van de intellectuele uitwerpselen van Wouterke Verschelden van De Morgen te genieten. Ze zijn van hetzelfde kaliber als die van de Brusselse Zwarte Weduwe : Amerika ziet Europa nog niet wikkelen, en dat zullen ze geweten hebben! Beide kandidaten onderweg naar Het Witte Huis zijn het doodslaan (met een houten hamer) niet eens waard, al kan Mohbama in zijn tweede en laatste zit gerust heel de wereld en inzonderheid zijn eigen kiezers, ruimschoots bij den bok zetten.

Veel leesgenot!

De huidige Amerikaanse president is lang niet geweldig maar zijn ideeën zijn tenminste de onze. Presidentskandidaat Mitt Romney oogstte tijdens zijn conventiespeech eind augustus het meeste applaus met één memorabele quote: "President Obama beloofde de stijging van de oceanen tegen te gaan en de planeet te helen. Mijn belofte is u en uw familie te helpen."

Twee maanden en de doortocht van orkaan Sandy later klinkt de Republikeinse minimalisering van de opwarming van de aarde extra pijnlijk. Het was voor Mike Bloomberg, de Daniël Termont van New York, zelfs dé reden om zich achter Obama te scharen. Obama is dan wel niet geweldig geweest in zijn eerste ambtstermijn, hij heeft tenminste oog voor de grote problemen, waaronder global warming, was de argumentatie van Bloomberg.

De New Yorkse burgemeester vat goed samen hoe vanuit Europa de Amerikaanse verkiezingen het best bekeken worden: de huidige president is lang niet geweldig maar zijn ideeën zijn ten minste de onze. De Republikeinen van Romney zijn nauwelijks in staat om met de moderne wetenschap om te gaan: klimaatopwarming is een fabeltje en het vrouwelijk lichaam is in staat om na verkrachting zelf een zwangerschap tegen te houden. Mentaal staat Europa veel dichter bij Obama dan bij Romney, en duimt bijna iedereen er voor de Democraat. Omgekeerd noemen de Republikeinen Obama 'een socialist die een Europese verzorgingsstaat wil invoeren'.

De waarheid kan nauwelijks verder af liggen. Obama beloofde na acht jaar George W. Bush een hernieuwd en fris wereldleiderschap. Vier jaar later is zijn palmares mager: de Amerikanen zijn vooral bezig geweest met voor zichzelf te rijden. Internationale politiek is altijd al gedreven geweest door eigenbelang, maar Washington doet tegenwoordig geen enkele moeite om dat te verbloemen. Amerika reageert met een harde realpolitik, van socialistische principes zoals herverdeling of zorg voor de zwakke is geen sprake.

Symptomatisch was het derde en laatste presidentiële debat, over het Amerikaanse buitenlands beleid. Romney vernoemde niet één keer Europa. Obama deed niet beter. Dat zegt alles over hoe hoog het oude continent op de agenda van de volgende president zal staan. De Democraat mag in zijn speeches en campagne bezig zijn met de klimaatopwarming of met mensenrechten, Romney kondigt weinig aan dat hij echt anders wil doen dan de vier jaar buitenlands beleid onder Obama.

En toch moeten we hard hopen dat de man uit Chicago opnieuw wint. Want pas in de tweede termijn heeft een Amerikaans president de handen echt vrij; hij hoeft immers nooit meer de kleine maar cruciale groep twijfelaars in enkele swing states te overtuigen. Dus kan een ontketende Obama deze keer potentieel een veel sterkere vierjarenrit rijden, waarbij hij zijn stempel echt drukt en zijn Nobelprijs ook verdient. Hope and Change, er is ook in dat opzicht niet veel veranderd in vier jaar.

(*) De Ccn T federale Maatschappij waarvan de Smalle dAnvers spreekt, wordt op deze blogs ingedeeld in