MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. maandag 17 september 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zijn de Christenen toen toch wel vergeten zeker, wereldwijd te gaan keet schoppen.

Somtijds kan De Morgen echt koddig doen. Zo ook door de publicatie van onderstaand artikel.

O! U denkt dat koddig geen Algemeen Beschaafd woord is? Uit de West Vlaamse krabbenmand, denkt U? Wel, hoe moet ik het zeggen!? Koddig : daarin zit het woordje kodde verwerkt; en wat dat wil zeggen, zoekt U best zelf eens uit. Ik wil het hier zo proper mogelijk houden,, ziet U.

Jef Lambrecht: Hoe een kwartiertje film het Midden-Oosten kan doen ontbranden. Lambrecht is journalist en Midden-Oosten- kenner. Hij is de auteur van De Arabische Revolutie en De heilige wereldoorlog.

In Caïro gaan betogers aan de haal met een beschadigd politievoertuig na rellen in de buurt van de Amerikaanse ambassade. Meer nog dan de aanslepende chaos in Libië opent de dood van ambassadeur Christopher Stevens de ogen voor de ongewenste gevolgen van de NAVO-operatie die Kadhafi ten val bracht. Om het te zeggen met generaal Michael Hayden, tot 2009 directeur van de CIA: "We gingen naar Libië om redenen die zeer overtuigend schenen, maar zonder een ernstige inschatting van de gevolgen." Het ging om verdrukking, maar er waren ook andere verhaallijnen, Oost tegen West, tribale tegenstellingen, en dat het oosten van het land, waar de revolutie begon, de bakermat is van de terroristische Libische Islamitische Gevechtsgroep. Het resultaat is "controleverlies, draagbare luchtdoelraketten, wapens waarmee het noorden van Mali is veroverd op een regering die een vriend is van de Verenigde Staten. VN-resolutie 1973 ging nooit alleen om humanitaire bijstand, ze diende om het regime omver te werpen."

De tragische dood van de ambassadeur en drie van zijn medewerkers in Benghazi, de gelijktijdige bestorming van de ambassade in Caïro, de doden in Sana'a, de steekvlam van Marokko tot Bangladesh... tonen hoeveel goodwill het Westen met zijn steun aan de Arabische revoluties heeft opgebouwd. Uit een peiling van Gallup twee maanden geleden bleek dat de interventie in Libië door de Arabieren werd afgewezen. Alleen in Libië zelf was een kleine meerderheid voor. Over de filmtrailer die de aanleiding is voor het onheil zei Hayden: "Daden hebben gevolgen en wie zo'n cascade van gebeurtenissen in werking stelt, draagt een zekere verantwoordelijkheid. Daar staat het fundamenteel recht op vrije meningsuiting tegenover dat hier op de proef wordt gesteld."

Die vrije meningsuiting is voor de nieuwe regimes geen prioriteit. Zelfs in Turkije is ze in de verdrukking. Er is een onverenigbaarheid van sommige westerse waarden met gevoeligheden en tradities in de moslimwereld. Wanneer de Egyptische salafisten, goed voor een kwart van de kiezers, maatregelen eisen van de Amerikanen bedoelen ze dat we hun respect voor Mohamed tot het onze moeten maken. President Morsi zei hetzelfde in Brussel: "We beschouwen al wie onze profeet beledigt als een vijand." In Caïro riepen de moslimbroeders in het Arabisch op om te betogen en tweetten in het Engels naar de Amerikaanse ambassade, doelwit van het protest, hun 'opluchting' dat iedereen daar ongedeerd was. De ambassade antwoordde dat ze ook de Arabische tweets van de broeders las. Kritische stemmen in Egypte kennen de dubbelhartigheid van hun nieuwe leiders, maar Washington heeft wat dat betreft evenmin krediet.

De broederschap was ook bij de eersten om de kopten te betichten en goot daarmee olie op het vuur. Dat een koptische veroordeelde oplichter uit Californië, die zich uitgaf voor een jood, achter Innocence of Muslims steekt, en het een kopt was die de bedenkelijke, in het Arabisch gedubde trailer van de film bekendheid gaf via zijn blog, is koren op de sektarische molen. Geen paus in Libanon kan de verdere stille exodus van miljoenen christenen uit het Midden-Oosten nog stoppen. Ze vertrekken met bitterheid en wrok.

De dood van de ambassadeur toont nog maar eens aan dat enkele minuten op het vrije internet volstaan om sluimerende haatgevoelens te doen oplaaien. En ook dat haatgevoelens gevaarlijke beelden voortbrengen die zich als een virus verspreiden. Moet men ze daarom verbieden? En wankelt dan de heilige vrijheid? Is dat het wat 'de moslims' in de nieuwe wereldorde beogen en zullen ze niet rusten voor ze onze vrijheid hebben beknot? Is dat de essentie van het wereldomspannend kalifaat dat volgens dokter Jacques Beres, medestichter van Artsen zonder Grenzen en net terug uit Aleppo, de heilige strijders in Syrië begeestert? Het zijn vragen die rijzen nu de politieke islam de winnaar is van de omwentelingen.

Aan de vrijheden wordt plichtmatig herinnerd door westerse leiders. Ook nu, na Benghazi. Tegelijk beleeft het Westen een identiteitscrisis en lopen die vrijheden gevaar. De herinnering aan de Koude Oorlog en die tegen de nazidictatuur vervaagt. Censuur ligt bijna een halve eeuw achter ons. Vrijheid is vanzelfsprekend en niet meer iets waar men desnoods voor wil sterven. Zo'n bereidheid is er bij een voorhoede aan de overkant wél. De aanslag in Benghazi was niet 'spontaan', maar werd waarschijnlijk gepleegd door twee terreurcommando's na een oproep, enkele uren tevoren, van al-Zawahiri, de leider van Al Qaida. Een jaar geleden, tijdens de hoogtijdagen van de revolutie, werd de terreurorganisatie door westerse commentatoren dood verklaard. Vandaag is ze ineens overal. Men blijft moedwillig blind voor de vaststelling dat al dertig jaar elk westers avontuur in dit kruitvat van de wereld faliekant afloopt.

"Waartoe dienen onze zinnen als ze niet geprikkeld mogen worden?", vroeg professor Nagel op een van de laatste grote censuurprocessen in Nederland. Enkele jaren later, in 1968, werd Gerard Reve vrijgesproken voor Nader tot U, waarin hij de liefde bedrijft met God in de gedaante van een 'eenjarige muisgrijze ezel'. Vrienden moslims, alles went. Volksgenoten, niets is onwrikbaar verworven. Waartoe dient de vrijheid als ze geen werkwoord is?

Ter zake : curieus, hé, die 30 jaar dat het Vlaams Belang al heeft gewaarschuwd voor wat heden ten dage iedereen erkent, komen zowat overal voor. Perfecte timing, zo een kleine maand voor de verkiezingen, zou ik zeggen. Al kan het natuurlijk ook zo worden, dat men vandaag kiest voor wat morgen een ramp blijkt te zijn, zoals bij onze Noorderburen. Daar heeft men de kaarten zodanig geschud, dat alleen het kaf is overgebleven (Blauw en Rood) een formule die wij, Vlamingen, al minstens 20 jaar naar de hel hebben verwezen. Het is een formule gebleken, die haast dodelijk is geweest voor het Eigen Voplk, en er alleen voor gezorgd heeft, dat Europa nu opgezadeld zit met Verhofstadt, de godvader van al dat Paars.

In Amsterdam zal de doorsnee Kees zondag ook al een voorsmaakje gekregen hebben : hopla met de beentjes, en leve de Multi-Culti! Wat vuurwerk, hier en daar wat gebroken ruiten, enkele tientallen autos gemolesteerd, hier en daar wat winkels geplunderd, echt het gedroomde frisse briesje van de Arabissche Revolutie in Nederland, en voilà : de poen van ons pensioen zit in the pocket van Mohammed.

Ach Ja! Voor ik het vergeet! Amsterdam, dat was de stad van Job Cohen. Die was zodanig bekwaam, dat hij een andere job heeft moeten zoeken. Neen, bij het Kremlin wilde men hem niet en voor het Pentagon bleek hij een paar maten te klein. Brussel zou nog wel iets voor hem in petto hebben, maar eerst moet zijn archie-slecht imago een beetje gesleten zijn in de collectieve memorie. Brussel is inderdaad the place to be, voor alle gesjeesde en aan de kant gezette nationale helden.

Voorlopig komt Diederik Samsom (niet dezelfde als de Samsom van Gerd, al had dat best gekund) niet erg in beeld, en we zijn al een week ver. Deze Samsom zal dus een laat-bloeier zijn. Of die moet eerst nog bij de Grote Baas in Parijs op colsult, samen met Di Jeanetto, om de Linxe violen te stemmen : de As v/h Kwaad waar rond Vlaanderen weer onnozel zal gedraaid worden.

Nu vlug, Markske, voor de domme Burger het doorheeft, een paar tientallen miljardjes opzij geschoven voor Brussel, de nachtmerrie van Gert Wilders, en dan : zonder vaar noch vrees, de pees op de Kees!

Diagonaal doorlezen : Eigenlijk feitelijk zouden we Mgr Bonny van Hand-worpen als specialist ter zake en wat meer is, van ter plaatse, moeten raadplegen : is deze vernedering van een symbool, zoals op het toneel met rotte tomaten gooien naar de Gekruisigde Christus, Kunst met grote K, of amusante heiligschennis? Is de schokkende maar waarachtige weergave van het leven van een Profeet erger of minder erg?

Wacht eens, Mgr : mogen we effe die 2 levens naast elkaar leggen? Heeft de Man van Nazareth geroofd? Heeft hij gemoord? Heeft hij..(ik wil niet voortdurend in herhaling vallen) : heeft Hij dat alles ook gedaan, en is hij er verdorie nog prat op gegaan om alles op schrift te bewaren?

Monseigneur, waarom zwijgt U als vermoord, en waarom zwijgen al Uw gemijterde collegas? In de dierenwereld blijft de herder bij zijn kudde : spreekt men daarom van het dierenRIJK en van het mensDOM?

Monseigneur, heeft U misschien (zo lang dat nog kan : een ongeluk, met Islammers, zit soms in een klein gaatje) nog niet als probatie Uw licht opgestoken bij de wilden van het Vlaams Belang? Zeker doen, moest ik in Uw plaats zijn. U Weet nooit hoe een haas en koe vangst.