MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. 4 september 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

The Tang is back! Dat hoopje woorden, als transit afgescheiden door de eunuch van dienst (Hugo Camps) in De Morgen is bedoeld om geurige wierookwolken te doen opstijgen voor de wedergeboorte van het Vuurtoren-Licht van de Rode Rakkers aan de Rode Reyerslaan. Waarvan akte.

Een hoop lyrische ontboezemingen voor een stoelvaste dame met het wenklicht rechtsreeks naar de fatale klippen van het zaligmakend Islamo-Socialisme. Een vroegtijdig en van de pot gerukt In Memoriam, langdurig bestudeerd en bijgeschaafd. Een ode aan de ankevrouw, wiens afkeer voor de mensen met andere denkbeelden dan de hare letterlijk in golven van het scherm rolt.

Echt aanbiddelijk! Wat n geforceerde verering voor n geestesgenote die alleen maar uit de hoogte van waar de spiegels geblonken worden, kan neerstralen op de golfslag aan haar voeten.

Het was goed om haar weer te zien, na tien maanden afwezigheid op het scherm. Haar rentree als ankervrouw van Het journaal was zoals ik het had verwacht: sober, ingehouden, stoelvast.

Ik heb haar gemist, Martine Tanghe. Van haar wist je vroeger: als de wereld dreigt te vergaan, is er nog altijd Martine die rust brengt in de chaos. Zo van: de wereld zoekt het verder maar uit, wij gaan onze eigen gang.

Goedele en Annelies zijn uiteraard ook prachtige journaalankers. Naar hen blijf je zelfs kijken zonder te luisteren. Zo niet Martine: zij staat geen fantasieën toe. Ze knettert je altijd bij de les. Iron lady.

Journaalankers horen de uitstraling te hebben dat ze er voor iedereen zijn. Daar moet mevrouw Tanghe weinig moeite voor doen, zoals Danny Verstraeten bij vtm ook niet. Ankers in onwankelbaarheid voor jong en oud, bij nacht en ontij.

Martine articuleerde als vanouds. Niets van het metier was tijdens haar afwezigheid weggeschilferd. Integendeel, ze straalde soeverein in dat koningsblauwe jasje. Met die onverwacht vrolijke coupe garçonne van peper en zout.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : elkaars rug krabben.. Heeft U hem? Een soort in-teelt bij de Kameraden waarbij men elkaar om beurt op het altaar der verering plaatst. Of afschiet, al naargelang het eigen toekomstbeeld.

Het bijzondere van die werkwijze is, dat men het daar niet eens beseft. Het hangt gewoon tussen de muren. Het is nooit anders geweest. Men weet niets anders. Al wat ge wilt voor het scherm, als er maar niet onpartijdig over de anderen moet gerapporteerd worden, laat staan op een objectieve wijze over het goede in hen. Men gruwt er van het woord indoctrinatie die schijnbaar ontdekt wordt in de standvastigheid van anderen, maar de balken in het eigen oog ziet men niet.

Alleen na een grondige opknap-beurt van het geheel kan er enige beterschap verwacht worden, niet na het verbouwen en her-inrichten van een paar studios meer, met als klap op de vuurpijl (snapt U hem?) de vierkante kop van Lieten op het scherm. Personeel en directie opknappen, dat gaat jammer genoeg niet.

Natuurlijk zijn we blij met de genezing van de zieke. We wensen haar zelfs een lang en gelukkig leven toe. Nog niet gedacht aan Uw pensioen, Poppemie? Want ik vrees dat er, na de volgende verkiezigen, wel eens een veel te grote vernieuwing zou kunnen plaatsvinden op de Ryerslaan (of elders). Als de traditionle machtspartijen vleugelam zijn geworden, zullen immers hun duifjes ook uit de lucht vallen Het zou best kunnen, dat de bestaande neutrale kleur van de achtergronden, namelijk Rood, vanaf een zeker moment goudgeel zal worden, met op een standaard naast de nieuwslezer (es) een Zwarte Leeuw op Gouden Veld. De vlag, zoals Eric Van Rompaey zondag op de Gordel zei : de vlag van Nieuwe Vlaamse Fascisten. Ja, schelden kunnen ze goed, die Tsjeven