MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. dinsdag 28 augustus 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Deze keer niet over de Rechtvaardige Rechters noch over De Kuise Suzanna en haar onkuise belagers, Ouderlingen van het volk, maar over de verlopen Romeinse veldheer, die in Jeruzalem op zeker ogenblik zich genoodzaakt zag om tussenbeide te komen in een semi-godsdienstig dispuut van Joden onderling. Hij is niet eens een voetnoot bij de Romeinse geschiedschrijvers (waren die toen ook al gemanipuleerd?) alhoewel een vooraanstaande rol heeft gekregen in het Lijdensverhaal van de Zachtmoedige die hij aan het kruis deed nagelen, tot de dood erop volgde.. Hij kreeg die rol omdat hij zijn handen in onschuld waste, en luisterde naar de raad van zijn vrouw, die de nacht voordien slecht had gedroomd.

Wie ooit reist met de auto tussen het oude Rome, op de weg naar Siena, komt onvoorwaardelijk voorbij aan het bergstadje Sutri, plaatselijk wereldberoemd voor de vele filmopnames en voor het knusse pre-Romeinse amfitheater in de omgeving. Het is, volgens de legende, de geboorteplaats van die Pontius Pilatus..

Het is The Place to be om te oordelen over de scheiding tussen Kerk en Staat.

Rechters worden steeds meer technici zonder maatschappelijke voeling stelt Walter De Smedt. Hij is rechter te Antwerpen, en gewezen lid van de comités P en I. .

Toen ik veertig jaar geleden mijn loopbaan in de magistratuur begon, was er, zoals wij dat noemen, rechtszekerheid. Een zaak werd behandeld in openbare zitting, in een debat waarop alle partijën en alle elementen aan bod kwamen, iedereen zijn zeg kon doen,de rechter een vonnis opstelde dat voor de partijën en na de termijnen van beroep en cassatie voor iedereen kracht had en waarop niet meer kon teruggekomen worden.

De rechter hoefde zich ook niet te bekommeren over wat er met zijn vonnis gebeurde, of dat al of niet werd uitgevoerd. Uitvoeren wat de rechter had beslist, was immers de primaire opdracht van de uitvoerende macht, en indien de minister daar wat anders mee deed, was hij daarvoor verantwoordelijk en kon hij daarvoor in het parlement ter verantwoording worden geroepen. Deze verantwoordelijkheid werd na het Dutroux-drama afgeschoven naar de rechtbank, zodat niemand daar nog kan op aangesproken worden.

Het begon meerdere jaren terug, toen korte straffen onder de zes maand niet meer werden uitgevoerd. Buiten enkele dwarsliggers, zoals ik, stoorde niemand zich daaraan. Van zes maand werd het één jaar en tenslotte zijn wij aan drie jaar geraakt. Voor de straffen boven de drie jaar werd wat anders bedacht. De wetgever schoof de verantwoordelijkheid daarover door naar de rechtbank en maakte daarvoor een uitzonderlijke samenstelling van één rechter en twee gemandateerde ambtenaren.

Er werd ook een nieuwe straf bedacht, de werkstraf. Hoewel werken voor de normale mens geen straf is, werden voldoende parlementairen gevonden om dat er wél van te maken. En omdat de huidige technologie niet genegeerd kan worden, kregen wij ook de elektronische enkelband. Waar ik mij nu om bekommer, gaat niet alleen om wat er allemaal is bijgekomen maar vooral om wat er daardoor is weggevallen: weg rechtszekerheid, weg gezag en kracht van gewijsde (geldingskracht voor iedereen), weg ministeriële verantwoordelijkheid, weg grondwettelijke vereisten om rechter te worden (benoeming voor het leven en onverplaatsbaarheid), weg afschrikwekkend karakter van de straf, en ten slotte: weg de gehele finaliteit van het gerechtelijk optreden. Die bestaat erin om een conflict op definitieve wijze op te lossen en de door de rechter gegeven oplossing ook afdwingbaar te maken.

Het opstellen van een vonnis is ook niet alleen een technische aangelegenheid, een kruiswoordraadsel of een mathematische oefening, waarin enkel gezocht wordt alles met de regeltjes te laten overeenstemmen. Recht spreken moet ook trachten recht te doen, en dat kan je niet als je het probleem uit zijn maatschappelijke context haalt. Oordelen over mensen en hun problemen kan je niet vanuit een ivoren toren; het vereist dat je met beide voeten in de samenleving staat.

Daarom is het niet verkeerd dat ook rechters een maatschappelijke belangstelling en overtuiging hebben. En ook daar is er wat veranderd. Voorheen gebeurde een benoeming tot rechter op grond van de ministeriële verantwoordelijkheid. Nu is de justitieminister gebonden door het advies van de Hoge Raad voor de Justitie. Niemand is daar nu nog aanspreekbaar of verantwoordelijk voor. Daardoor werd getracht de politieke benoemingen te weren, maar is het gevaar ontstaan dat rechters voornamelijk technici worden die de band met het maatschappelijk gebeuren verliezen.

De discussie naar aanleiding van de zaak-Martin moet niet gaan over vervroegde vrijlating of niet, maar wel over wie verantwoordelijk is voor de strafuitvoering. In plaats van de minister van justitie is een handvol ambtenaren van de strafuitvoeringsrechtbank eindverantwoordelijke. De politieke vaandelvlucht is het werkelijke democratische drama in de zaak-Martin.

Sinds de Dutroux-jaren hebben de politici hun aansprakelijkheid van zich afgeschoven! Wie keert het tij? .

Alles samengeteld en gedeeld door twee : ach ja, die strafuitvoeringsrechtbanken, een hele mond vol om een paar honderd nieuwe postjes te omschrijven, die de Dames en Heren Politici uitgevonden hebben, om de vriendjes een plezierke te kunnen doen. Dat was tenandere minstens drie keer prijs voor hetzelfde geld. 1° de mensen zand in de ogen strooien 2° de verantwoordelijkheid van de Minister in functie afwentelen, om hem de rol van Pontius Pilatus te geven, en 3° een soort van achterkamer-functie verzekeren aan half-seniele afgeleefde magistraten, met in hun kielzog een pleiïade van vetbetaalde ambtenaren. Et alors? Tout va tres bien, Madame la Marquise.

Voilà, de proef op de som was geleverd enne ge weet maar nooit of de heren politiekers van de uitholling van de strafbepalingen niet zelf zouden kunnen profiteren, voor geval dat.

Op dit ogenblik vliegen ze mekaar in het haar, die Sansculotten van de MR en de PS : de ketel verwijt de pot dat die zwart ziet. Niet waar zegt de pot, al wat ge zegt van mij, dat zij-de gij zelf. Maar dan in t Fransoos.

Tiens : wie van die twee is nu de Kerk, en wie de Staat?

De moraal van dit verhaal is duidelijk : Dutroux & Cie is een Waalse zaak, net zoals de Bende van Nijvel, de moord op André Cools, Godfather van dezelfde PS en de moord op Julien Lahaut (6 september 1884 18 augustus 1950). Weer een van de elementen, die ons als Vlaming het recht geven om te doen als Pontius Pilatus : het gaat ons niet aan! Tenzij om het gelag (gelach!) te betalen.

Reeds vergeten wat we zondag hoorden op de IJzerwake? Zonder België omdat het niet anders kan. Zonder België omdat het moet!

Geheel dat maffieus gedoe met huurmoordenaars en die criminele achtergronden in quas elk bericht dat uit Wallonië komt : het spijt ons, Dames en Heren Pick Pockets, we kunnen niet anders! Wij winnen (zouden winnen) er elk jaar minstens 13 miljard Euro mee! µ

Arrividerci en tot nooit meer! Wij zoeken ondertussen naar De Rechtvaardige Rechters, want de vermeende dief, Arseen Goedertier heeft het geheim meegenomen in zijn graf.

16 u 30 (Dadelijk meer.)