MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Stijll 1923, zeer progressief hoofddeksel en dito bril, stijl Charles Lindbergh (1902-1974) die met de Lone Eagle voor het eerst de Grote Oceaan over vloog.

Samen met de grondslagen van het Christelijk Geloof, zijn ook de menselijke waarden ervan over boord gekieperd en vervangen door alle soorten van gecondenseerde geneugten in de ik-vorm. Die mogen best vergeleken worden met Het Gouden Kalf uit de Bijbel : pas was de samenleving toen wat losser geworden (Mozes, de Leider, is even weg) of de verdwazing begint.symbolisch voorgesteld als de aanbidding van een gouden afgodsbeeld.

Ik ben, inzake het Monster Michelle Martin niet bevoegd om te oordelen. Laat ik over aan de Heren Rechters, de politici en de brede massa van naïeve meelopers, die huilen met de wolven in het bos.

Kroniekje over : U leest hieronder hoe een jurist oordeelt over de Wet Le Jeune, die, lettende op het geboortejaar ervan (1888) eerder de Wet Le Vieux zou moeten zijn. Maar dat is net zoals de huidige tendens in de kledingvoorschriften : zie afbeelding hierboven : wat moeten de Mars-mannetjes wel van ons denken? Dat de aardbewoners, zijnde allemaal donker gekleurde Afrikaanders, hun gewontes om hun afval zo een beetje overal te geen dempen, willen exporteren naar Mars?

Politici moeten durven zeggen aan de bevolking dat de Wet Lejeune eigenlijk al lang niet meer bestaat, vindt advocaat John Maes.

Toen minister Jules Le Jeune op 23 maart 1888 zijn wetsontwerp neerlegde bij de Kamer van Volksvertegenwoordigers kon hij nooit vermoeden dat de wet op de voorwaardelijke invrijheidstelling meer dan 100 jaar later nog steeds voor de nodige controverse zou zorgen.

Wanneer in 1996 ons land wordt opgeschrikt door de opheldering van een reeks afschuwelijke misdaden blijkt de hoofddader een voorwaardelijk invrijheidgestelde, vrijgelaten volgens de principes van de Wet Lejeune, d.w.z. door de minister, zonder enige ernstige controle vooraf, noch achteraf.

Doch, veeleer dan het voortbestaan van de voorwaardelijke invrijheidstelling aan een ernstig debat te onderwerpen, bleef men trouw aan de principes van de oude Wet Lejeune en het feit dat een definitief gestrafte vervroegd kon vrijkomen.

In de toekomst zou niet langer de minister hierover oordelen, wel een rechtscollege dat behoorlijk zou geïnformeerd worden over de kansen op reclassering van de gedetineerde.

In 1998 zagen de VI commissies het levenslicht, in 2006 werden zij vervangen door de ondertussen welbekende strafuitvoeringsrechtbanken.

Het blijft een wat vreemde situatie dat de rechter die de straf uitspreekt dus niets weet over de tijd die de beklaagde in hechtenis zal doorbrengen en dat dit in een later stadium zal beoordeeld worden door een andere magistraat.

Hoe dan ook, het is een duidelijke politieke keuze geweest om de principes van de Wet Lejeune en dus van de voorwaardelijke invrijheidstelling na het trauma Dutroux te behouden, doch te verfijnen middels een doorgedreven rechterlijke controle.

Reeds meer dan 6 jaar zijn deze strafuitvoeringsrechtbanken actief, d.w.z. voor straffen boven de 3 jaar. Voor straffen onder de 3 jaar (zowat 85 % van de uitgesproken vonnissen en arresten!) zijn er geen middelen en blijft de minister bevoegd.

De magistraten die deze strafuitvoeringsrechtbank bemannen kwijten zich op een zeer gedegen wijze zich van hun taak en zullen zeker niet zomaar overgaan tot het in vrijheid stellen van eender wie op eender welke grond.

Dit multidisciplinair samengesteld orgaan wordt behoorlijk geïnformeerd, zowel over de moraliteit als over de reclassering en nog slechts weinig gedetineerden komen op exact één derde van hun straf meteen vrij.

Maar wanneer deze wet, die haar genese vindt in de zaak Dutroux, wordt toeGEpast op één van zijn mededaders is de wet plotseling niet meer goed en moeten de strafuitvoeringsrechtbanken aan banden worden gelegd.

Waarom? Omdat (een deel) van het volk vindt dat men mevrouw Martin niet na 16 jaar mag vrijlaten.

Over de vraag of 16 jaar effectieve detentie voor haar volstaat of niet, wens ik mij niet uit te spreken. Ik ken noch de inhoud van haar dossier, noch de bepalingen van het uitgesproken vonnis.

Iedereen heeft het recht over deze uitspraak zijn mening te hebben, en ik begrijp zeer goed dat de ouders van de slachtoffers liever geen van deze daders ooit nog op vrije voeten willen zien.

Maar, het is en het blijft de beslissing van een rechtbank die in elke democratische rechtstaat dient gerespecteerd te worden.

Het zou anderzijds van weinig realiteitszin getuigen aan te nemen dat deze magistraten zomaar over één nacht ijs zijn gegaan, zich niet bewust zijnde van de ernst van de feiten en de impact van hun beslissing.

Toch scharen de politici zich achter hen die het hardste roepen maar vaak het slechtst geïnformeerd zijn, waarbij men zelfs de indruk wekt dat de magistraten die het vonnis hebben uitgesproken incompetent zijn. Het zijn nochtans dezelfde politici die in 2006 de wet gestemd hebben

Veeleer dan de procedure inzake de voorwaardelijke invrijheidstelling aan de bevolking uit te leggen, met respect voor de beslissing van de onafhankelijke rechter, roepen deze politici dat de wet niet goed is en moet veranderen. Politici gedragen zich meer en meer als angsthazen voor de media, surfend op de deining van de publieke opinie, zich bedienend van oneliners en slogans vaak wars van enige dossierkennis.

Met de nodige zin voor populisme wordt er gesteld dat mensen die een zware straf hebben gekregen niet na één derde mogen vrijkomen en dat de slachtoffers meer inspraak moeten krijgen. Waarom iemand die een gevangenisstraf van 10 jaar gekregen heeft wel kan vrijkomen na één derde van zijn straf en iemand die 30 jaar dient te ondergaan moet wachten tot de helft is uitgeboet, is mij onduidelijk, hiervoor is geen enkel objectief criterium voorhanden, dan tenzij een soort van ongenuanceerde volkswoede.

Slachtoffers worden wel reeds betrokken bij de V.I. procedure. Dit was net één van de terechte vernieuwingen van de wet van 2006. Het slachtoffer wordt gehoord door de rechtbank, kan zijn of haar grieven tegen de V.I. uiteenzetten of vragen dat er bepaalde specifieke voorwaarden vervuld worden. Het slachtoffer kan aan de strafuitvoeringsrechter ook informatie geven over het al of niet betaald zijn van de schadevergoeding.

Welke vorm van inspraak wenst men dan nog te geven aan dit slachtoffer, men kan toch moeilijk een vetorecht geven, vermits dit dan ook steeds zal gehanteerd worden op grond van begrijpelijke, emotionele redenen.

Het rechtssysteem moet zich plaatsen boven het particulier belang, zo niet gaat zij ten onder aan willekeur en chaos. Dus, geachte dames en heren politici, aan u de keuze. Ofwel start u vandaag nog een ernstig debat over de zin en de onzin van de voorwaardelijke invrijheidstelling en de strafuitvoeringsrechtbanken, met het oog op de afschaffing van de wet die u zelf in 2006 heeft goedgekeurd.

Ofwel zegt u aan de bevolking dat de Wet Lejeune waarover u steeds spreekt eigenlijk al lang niet meer bestaat, dat goed opgeleide magistraten thans oordelen over vrijheid en onvrijheid en dat we de principes van de rechtstaat niet mogen verloochenen omwille van (begrijpelijke) emotionele reacties veroorzaakt door één of ander maatschappelijk trauma.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : Malonne, avec sa nouvelle nonne : ligt dat eigenlijk niet in buurland La Wallonie, waar men niet alleen en uitsluitend de taal van Molière spreekt, maar waar iedereen al tientallen jaren leeft gewoon op kap van onze portemonnee?! Is, wat daar gebeurt met die brave masoerkes, wel onze zaak? De bewaking van die kleine Abdij kost 4.000 Euro per dag naar het schijnt, waterkanonnen inbegrepen. Vooruit! Het steekt op gene Euro, t zijn toch die Flamboches (*) die betalen. Trouwens, heel die zaak Dutroux : dat is toch een 100% Waalse zaak? Het is Tant-Laurette die de plak zwaaide met die hervormingen van de Wet Lejeune. Het is de PS/SP die de hand boven het hoofd houdt van criminelen, en het is in hoofdzaak de CVP die niets doet om deze excessen tegen te houden. Schuldige nalatigheid, die alleen in het kieshokje kan afgestraft worden!

Alleen als eenmaal alles er op en er over zal geregeld zijn, kunnen we ons verlost gevoelen van alles wat in La Wallonie gebeurt. Net zoals we ons niet hoeven te bekommeren over wat er verkeekrd loopt in Frankrijk, of Duitsland. Als iedereen veegt voor zijn eigen voordeur, is heel de straat proper!

Elders las ik in een Open Brief aan M. Martin, dat ze geen recht heeft op begrip, laat staan vergiffenis. Kan ik inkomen. Dan maar met de kop tegen de muur slaan? Daar stond ook dat geruchtmakende processen altijd rechtvaardig zijn : Neurenberg, Oslo. Wat wel n zeer populistische benadering is van het probleem, want Neurenberg was gewoon het proces van de overwinnaars, om niet te zeggen het proces van de wraak. Kan ik inkomen. En Oslo? Wel, dat is volgens mij het proces van het bange konijntje dat aalleen nog uit schrik met de oortjes boven de grond zit : bang omdat het niet weet van waar de eerste jager zal schieten. Neurenberg, in dat artikel in één adem vernoemd met Oslo, was een oorlogstribunaal zowel naar de vorm als naar de inhoud. Oslo was een burgetribunaal over oorlogsdaden, uit schaamte omdat het anders een van de eigen burgers had moeten veroordelen. Terwijl de echte schuldigen, als lachende derde, wereldwijd grijnzend toekijken.Ja, waarlijk, Allah is groot!

(*) ne Flamboche dat is nen Boche (nen voilen Dutch) die Flamand (Vlaming) is : wij zijn dus Volksgenossen van de Nazi-Duitsers Het is het lievelingswoord in de Soir en deVif lExpress, wanneer die spreken over ons, hun landgenoten.

Ik lees alsdat de Eerw. Zusters Clarissen een wereldvreemd zootje zouden zijn, een uitstervend ras van naïeve zieltjes, die in een andere wereld leven. Precies, dat is exact de vox popoli die voorgezegd wordt wat de massa moet denken. Nochtans kan iedereen het tegeovergestelde met eigen ogen zien en horen : het volstaat bij een van hen even aan te bellen met een kiloothe appelsienen en veel tijd voor een praatje.

Misschien zelfs dat er net het tegenovergestelde bereikt wordt, van wat de media gewild hebben, nl de afkeer of onverschilligheid voor de Clarissen aanwakkeren, en bij uitbreiding, voor de gehele Christenheid.

Voor wie een beetje reislustiger is dan de eigen straat : in Assisi (Italië) de herkomststad van de Franciscanen, vindt U veilig tegen de bergflank, het warme nest van de hedendaagse Clarissen. Reserveer voor Uzelf liefst een hele dag, want men is er gesteld op orde en regelmaat. Zo van tussen 12 en 1, eet iedereen, en kort na 4 uur wordt U vriendelijk maar dringend verzocht Uw biezen te pakken : de zusters moeten bidden. Maar niet getreurd : U kunt dat ook. Door buiten op het uitgestrekt terras te gaan genieten van het enig mooi zonovergoten panorama van Umbrië, het land van Franciscus. Er klinkt net geen orgelmuziek, noch hoort U de harp der Engelen. En toch hangen die in de lucht.Zelfs Félix Timmermans kon er niet over zwijgen

Ik geloof nooit dat de Amerikanen zo maar zo dom zijn geweest, om 4 jaar geleden een zwarte president te kiezen, een Muzelman van twijfelachtige allure, niet eens Amerikaan maar afkomstig uit Kenia. Dat moet een of ander complot zijn geweest, om de Muzelmannerij een puch up te geven over geheel de wereld. Bewijs : overal in het Midden Oosten en in Noord Afrika, waar er een relatieve rust heerste, is de Arabische Lente losgebroken, met als gevolg, dat de Islammerij, verkeerdelijk gesignaleerd als hang naar democratie, overal is beginnen gisten en nu al miljoenen mensenlevens heeft gekost. Neem Libië als voorbeeld : de wereldleiders vochten om samen met Kolonel Khadafi op de foto te mogen, maar op zekere dag werd die ineens Publieke Vijand N° Uno Zeker, Khadafi was geen doetje, maar de Christenen sliepen er in vrede. Nu is Libië een sharia-land en worden de Chrsiteren er vervolgd en gedood Met een zwarte rapper-foto voor Mars, en eventueel een diplomatiek afgezantschap van Mars naar de USA, denkt men daar dat straks het Rijk van Allah onderweg is naar hen