MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. woensdag 1 augustus 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Die van De Morgen zijn bolsjevistische abnormaal Linx verkeerd gedraaide smeerlappen (*) van de ergste soort. Dat is tot daar geen nieuws. Maar soms overtreffen ze zichzelf in die mate, dat het gewoonwalgelijk wordt. Walgelijk en ranzig, dat zijn hun eigen woorden die altijd vooraan op hun lippen liggen als het over de Kerk of over Vlaams Nationalisten gaat. Ze leggen nooit eens ten gronde uit waarom (dat kunnen ze niet), maar het blijft altijd bij een ter plaatse trappelen. Waarom? Daarom!

Bij iedere gelegenheid die zich iets of wat daartoe leent, grijpen ze hun kans. Zij zijn recidivisten van de ergste soort, en in die omstandigheden verliezen ze het laatste grammetje gezond verstand dat ze (Quod non) nog zouden kunnen gehad hebben. In de zaak van de geroofde meisjes heeft Linx altijd gewezen op de Hoge Pieten op de achtergrond : meer wens dan werkelijkheid, en vandaag wordt ei-zo-na met Hoge Pieten, Kerkelijke Hovaardigheidsbekleders bedoeld, die nu hun kleine medeplichtigen uit de cel willen. Inderdaad; Marc Dutroux roofde kinderen op bestelling van de Pastoors.

Michelle Martin moest ooit vrijkomen, maar het had misschien op een iets minder walgelijke manier gekund, vindt Douglas De Coninck, redacteur van deze krant.

Liever dan zich te verschuilen achter elf overjaarse nonnen, had justitie ook kunnen kiezen voor openheid Gelooft iemand werkelijk dat het risico bestaat dat Michelle Martin een nieuwe Marc Dutroux tegen het lijf kan lopen, smoorverliefd kan worden en voor hetzelfde dilemma geplaatst kan worden als toen? Goh, twee ontvoerde meisjes van acht jaar in onze kelder, het land dat vol opsporingsaffiches hangt en hij die mij vanuit de gevangenis vraagt om ze wat voedsel te brengen. Wat te doen?

Het is eerder onwaarschijnlijk dat we Michelle Martin in de wachtrij van de Colruyt zullen aantreffen of likkend aan een hoorntje in Blankenberge. De 52-jarige vrouw die straks de cel in Namen inruilt voor een kamertje bij de clarissen in Malonne doet dat als paria - haren geknipt en donker geverfd. De voornaamste uitdaging in haar nieuwe leven zal erin bestaan onzichtbaar te zijn. Van haar straf, 30 jaar, heeft ze er 16 gezeten. De samenleving is op geen enkele manier gebaat met een Michelle Martin in een gevangeniscel in plaats van in een slotklooster of wat voor redelijk omkaderde locatie dan ook. Toch is er iets walgelijks aan de vertoning die gisteren werd opgevoerd.

Michelle Martin is een recidiviste. Ze is dat niet in de zin dat een veroordeling uit 1989 vandaag nog invloed zou hebben op het aantal jaren dat ze wel of niet te zitten heeft. Ze is een recidiviste doordat een wrang stukje geschiedenis zich herhaalt. Martin heeft Dutroux in de jaren tachtig geassisteerd bij het schaken van tienermeisjes, vijf in totaal waren dat er toen. Niet door te zwijgen of na te laten de politie te bellen, maar door te handelen. De jonge Dutroux was erin geslaagd haar het idee aan te praten dat dit goed zou zijn voor hun relatie. Zij bestuurde bij minstens één ontvoering de (witte) bestelwagen van waaruit hij een meisje greep. Ze liep toen voor het hof van Bergen een straf van vijf jaar cel op, maar kwam vervroegd vrij door zich in de gevangenis te gedragen als een meer dan voorbeeldige gedetineerde en zich helemaal te wijden aan bijbelstudie. Zij trouwde in 1988 met Dutroux in de gevangenis, in de hoop zo vaart te zetten achter zijn vervroegde vrijlating. Dutroux was in die tijd misdienaar in de gevangenis van Jamioulx.

Dit zijn van die op het eerste gezicht nutteloze weetjes die blijven hangen als je tien jaar van je leven aan dit dossier hebt gegeven, zoals de meeste ouders van de vermoorde kinderen. Zij hebben tergend lang moeten wachten op een proces en op een manier om te begrijpen hoe de Belgische justitie en politie in de jaren negentig zo dodelijk nalatig konden zijn. Te begrijpen: hoe een geheime Operatie Othello nagenoeg alle bewijzen boven water bracht, maar hoe de politiediensten net zo min als Martin deden wat had moeten gebeuren. Te begrijpen ook hoe het kon dat slachtoffers in dit land zo weinig rechten hadden. Hádden, want na (en juist door) de zaak-Dutroux kregen ze die. Zoals: geïnformeerd worden over de mogelijke vervroegde vrijlating van een dader.

Laat het nu net in deze zaak zijn dat de burgerlijke partijen vorige week dinsdag van de strafuitvoeringsrechtbank te horen kregen dat ze in de rechtszaal wel een advies mochten formuleren over het reclasseringsdossier, maar de inhoud niet mochten kennen. Er werd de voorzitster van de rechtbank gewezen op de wet, maar zij besliste hier en nu dat die voor haar even niet bestond. De jaren negentig, de jaren van het totale misprijzen voor wie geen toga droeg, de hoofdingrediënten van die hele zaak-Dutroux, leken helemaal terug.

Nu is het dus wederom de kerk die komt verzekeren dat Michelle Martin een ander mens geworden is. "De weg van onze gemeenschap heeft die van Mevrouw Martin gekruist", zo lezen we in het gisteren verspreide communiqué. En ook dit: "Men moet weten dat Michelle Martin geen familie heeft."

Dat is een leugen, Martin heeft twee volwassen zonen. Was het geen leugen, dan was het vooral een pover argument. Alle Belgische criminelen wiens ouders er niet meer zijn, kunnen voortaan vervroegd vrijkomen via het klooster? Spread the word.

Liever dan zich te verschuilen achter de elf overjaarse slotnonnen, had justitie ook kunnen kiezen voor openheid. Men had de ouders welkom kunnen heten in de rechtszaal en vertellen dat rechtspraak en bestraffing niet enkel draaien om wraak. Dat deze dag ooit zou komen, dat ook voor Dutroux' kompaan Michel Lelièvre de dag ooit zal komen. Dat één jaar gevangenschap meer of minder helemaal niets bijbrengt aan het besef dat deze mensen al of niet hebben over de draagwijdte van hun daden. Dat er een groot Brits politicus was die ooit zei: "Prison is an expensive way of making bad people worse."

Alles samengeteld en gedeeld door twee : wat ik passend voor elke gevangenisstraf zou vinden, is de omgekeerde Wet Lejeune : iedere straf uit het vonnis is gewoon waard voor het dubbele. Alle gevangenissen mogen gewoon worden afgebroken : de kostgangers werken, aan elkaar geketend, langs de straatkanten, in de wijde natuur (is gezond!) eten al werkend en slapen al werkend. Ze worden bewaakt door getrainde para-commandos met onder commando loslopende honden. Af en toe wordt er geschoten als afleiding, als er soms weer een ontsnapping werd geprobeerd. Komt er manslag onder de gevangenen voor : geen probleem : de overlevende krijgt strafverdubbeling, de verslagene wordt begraven op Staatskosten. Voor gevallen Grote Geesten worden er afzonderlijke pelotons opgericht waar er, als teken van hun meerderwaardigheid, om de maand gedaan wordt aan decimering d.i. eliminatie van elke 10^de man. Zo lang de voorraad strekt. Zoals U ziet, hou ik van een gezond draaiende samenleving.

Straf hoort inderdaad bij de misdaad zoals het ei bij de kip : hoe kan men nu het ei vervroegd vrijlaten?

Weet U trouwens waarom Douglas DeConinck, en samen met hem alle Linxen, zo halsstarrig de Wet Lejeue verdedigen? Dat doen ze gewoon uit eigenbelang, tegen de dag dat zij zich daarop zullen moeten beroepen om vervroegd vrij te komeZij houden gewoon het hoofd koel tot zij zelf aan de beurt komen.

Opgepast dat wij, Vlaams Nationalisten een bepaalde volksgroep niet stigmatiseren Bedoeld wordt, dat wij de achterlijke halve wilden niet mogen vernoemen zoals ze zijn : die van De Morgen mogen dat wel. Alle Pastoors zijn zieltjesknijpers en alle Vlaams Nationalisten zijn fascisten.

Ach jongens; zij zijn tegen een wereld van wij tegen zij, maar zelf doen ze niets liever! Ge moet miene kameroad zijn (denken lijk ik) of k slaon up joen muile.

Het is een oud gezegde van rond De Vooruit in Gent, maar wel degelijk nog altijd springlevend. En onverbeterlijk.

(*) Links of rechts gedraaid : het meest natuurlijke rond ons of in de natuur is draaien naar rechts, in de richting van de wijzers van het uurwerk. Zo weet zelfs een blinde monteur onder water en in het duister, dat hij naar rechts moet draaien, om een moer aan te spannen, en naar links om die te lossen. Dat is meer dan conventie, dat raakt aan het universele van de mens. Vraag me niet hoe het komt, maar rechrts hand-gedraaide yoghurt wordt beter verteerd dan de links gedraaide fabrieks-yoghurt. Heeft dat misschien iets te zien met de beweging van de zon? Die gaat van het Oosten over het Zuiden naar het Westen, van links na rechts dus..

Waarom die Linxen pertinent kontekeeraafs willen zijn, gaat mijn petje te boven. Hier in Italia is naar links trouwens a sinistra. Als dat niet genoeg zegt!