MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. woensdag 1 augustus 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hieronder een stukje uit t Pallieterke dat handelt over de Keining der Belgen. Aan alles zijn er grenzen, dus ook aan t Pallieterke. Dat er met onze Sire (en dus indirect ook met onze Sirene) de draak gestoken wordt, is al erg op zijn eigen, mar dat er in de laatste zin nog nagetrapt wordt naar Prins Carnaval, dat is een hele hangbrug te ver! Een Coburger uitlachen, geen probleem, maar Prins Carnaval, daar moet men mee oppassen! Die moet nog een eeuwigheid mee!

Waar gij de voorbije twee jaren in zak en as zat, omdat er maar geen nieuwe regering werd gevormd en er ook geen staatshervorming op tafel kwam, hebt gij de voorbije week schone dagen beleefd. Vorig jaar zat gij boos te zijn en nog breeduit te molenwieken tijdens uw jaarlijkse declaratie, maar vandaag zijt gij de mildheid zelve en goedlachs. Gij zijt kinderlijk gelukkig, in die mate zelfs dat het u naar aanleiding van 21 juli behaagde onder meer Prins Carnaval te ridderen.

Natuurlijk, de traditionele partijen, gesteund door de belgicisten van de groene heikneuters, hebben vooral zichzelf, uw regime en dus uw troon gered, middels vunzige compromissen en het zoeken van broze evenwichten.

Uw koninkrijk werd, net voor de afgrond, gered van een allesvernietigende val. De regimepartijen hadden zich, bij monde van Elio di Rupo, al een hele week lof toegezongen. Zij waren in vervoering toen zij ten paleize getuige mochten zijn van uw krabbel onder de BHV-splitsingswetten.

Gij hebt dat allemaal gevierd op 21 juli alsof het onheil voorgoed is afgewend. Monseigneur Philippe had zelfs zijn grijze stoppelbaard afgeschoren en kwam weer proper onder de mensen. Meer nog: prins Woef Laurent werd amnestie verleend. Hij mocht zich weer in de herenigde sibbe vertonen.

We leven weer in het land van melk en honing, geregeerd door een zielsgelukkige koning. Leve de koekjesdozenromantiek!

Al wie kritiek heeft op wat moet doorgaan voor een staatshervorming, een zoveelste nederlaag die de Vlaamse klassieke partijen hebben geslikt, wordt door u gecatalogeerd onder de noemer populist, die tot niets leidt. Gij vergeet wel dat in Vlaanderen de partijen die in meer of mindere mate pleiten voor Vlaamse onafhankelijkheid straks een dikke veertig procent van de stemmen zullen binnenrijven. Dat is een beweging die niet meer terug te draaien is.

De komende gemeenteraadsverkiezingen zijn wat dat betreft nog ongevaarlijk, maar wat 2014 met zich zal brengen, kan wel eens fataal worden voor de Belze stuiptrekking waarvan wij de jongste tijd getuigen zijn. Gij weet dat dat de moeder van alle verkiezingen zal worden, omdat Europese, federale en regionale verkiezingen dan zullen samenvallen. Tegen die tijd zal overigens duidelijk zijn geworden hoezeer de staatshervorming de Franstaligen de voordelen heeft gebracht die zij eisten, en de Vlamingen door hun eigen schuld te k**ken heeft gezet, en hen in Brussel en in de Rand vleugellam heeft gemaakt.

Vandaag kunt gij uit de Belze bol gaan, maar het zal niet voor erg lang zijn. Als er in dit land één wetmatigheid is die zich langzaam maar zeker voltrekt, dan is het de finale splitsing van dit land. Vanaf het moment dat de Vlaamse kiezer er voor zal zorgen dat er geen traditionele meerderheden meer kunnen gevormd worden, is het uitkijken naar de modaliteiten van de boedelscheiding die best een Ordelijke Opdeling mag zijn, zonder chaos en revolutie.

Als Philippe de Baardloze nog even koning wil zijn, dan zult gij u moeten reppen om er de brui aan te geven. Sire, gun ons dat pleziertje, want met monseigneur wordt het nog lachen, gieren en brullen.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : het zit er dus aan te komen : eerst verliest t Pallieterke een abonnee in Laeken, en kort daarop verliest die abonnee zijn kroontje Oorzaak en gevolg : op rekening van t Pallieterke, mits een percentje daar vanaf voor ondergeteknde. Mijn aversie tegen die zetelzitters is begonnen sedert ik weet heb van de Koningsbelofte van diens grootvader, de Coberger Albert I die smeekte dat ede Vlamingen in zijn leger (we schrijven Augustus 1914 aan de vooravond van de Grote Oorlog) zijn troon zou helpen redden door dapper te vechten aan de IJzer, want, zo gaf hij zijn woord van eer als Koning, na de oorlog zouden zij over gans de lijn in hun rechten hersteld worden. Na de oorlog was hij dat compleet vergeten. Idem dito zijn zoon, Leopold III : die herinnerde zich die vaderlijke belofte na zijn troonafstand, bij het schrijven van zijn politiek testament. Hieraan werd nooit enige ruchtbaarheid gegeven, maar verba volent, scripta manent : het staat er geschreven dat Beglië maar kan bestaan zo lang men de Vlamingen kan onderdrukken.

Zou Leopold II de situatie van 2014 hebben kunnen voorzien? Nog een kleine 2 jaar te gaan en dan, wat zal het zijn : quitte ou double? Het ligt alleen aan onszelve!