MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. maandag 16 juli 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Meneer Stoffelen van het ANZ is een lieve man die even lieve woorden spreekt als er op het partij-loze Zangfeest o zo lief al 75 jaar lang gezongen worden over Vlaanderen. Hij benoemt de dingen zoals ze zijn, en op het einde veroorlooft hij zich zelfs een kleine dubbele bodem : in 2014 zijn we zo ver.

Mag het ietske meer zijn, Meneer Stoffelen? Of bedoelde U inderdaad : in 2014 wordt het : Plan V, van voldongen feit..

Hartelijk dank voor de uitnodiging om hier vandaag, als voorzitter van het Algemeen Nederlands Zangverbond, in Oostende de gelegenheidstoespraak te mogen uitspreken naar aanleiding van onze Vlaamse feestdag. Het doet me altijd bijzonder veel plezier als ik buiten de provincie Antwerpen mag komen spreken. Oostende is me uiteraard niet onbekend. Met gezin of vrienden kwam ik hier al meermaals op vakantie, in de Kapucijnenstraat, in het vakantiedomein Neutralia van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds.

Het ANZ is in de eerste plaats gekend omwille van het Vlaams-Nationaal Zangfeest dat in februari van dit jaar trouwens voor de 75ste keer georganiseerd werd. Het eerste zangfeest vond plaats in 1933 en was onder de impuls van initiatiefnemers Willem De Meyer en Jef Van Hoof een schot in de roos.

Het zangfeest groeide snel uit tot één van de jaarlijkse trefpunten en hoogmissen van de Vlaamse Beweging. Niet enkel de politieke grieven en eisen van de Vlamingen krijgen er gehoor. Ook de cultuur krijgt er, als hefboom in onze Vlaamse ontvoogdingsstrijd, ruime aandacht. De Vlaamse natie heeft zijn ontstaan trouwens voor een groot deel te danken aan de onverwoestbare inzet van vele componisten, dichters, schrijvers, musici en andere kunstenaars. Laten we dat niet vergeten.

Doorheen de jaren is er natuurlijk een en ander veranderd. De tijd van massa-manifestaties ligt achter ons. Intussen is de culturele ontvoogding van ons volk een feit. De politieke ontvoogding die zich meer en meer in het parlement afspeelt, is echter nog niet voltooid.

We merken anno 2012 op dat het Zangfeest jaar na jaar opnieuw meer mensen aanspreekt, ook jongeren. Het blijft alvast een uniek gegeven, zo'n Zangfeest, dat 5.000 aanwezige Vlamingen weet te begeesteren, over de grenzen van levensbeschouwing en partijpolitiek heen. Het ANZ kan je dan ook echt pluralistisch noemen!

We bereiken jong en oud, bieden een programma aan met respect voor de rijke traditie, maar niet blind voor wat nu leeft. Eind dit jaar verschijnt er bij het Davidsfonds een boek over de geschiedenis van 75 jaar Vlaams-Nationale Zangfees-ten. Het zal een schat bevatten aan achtergrondinformatie, duiding, fotomateriaal, interviews. U kan trouwens al intekenen voor dit historisch werk, waardoor uw naam meteen vereeuwigd wordt.

Ik maak van de gelegenheid ook gebruik om u uit te nodigen om dit Zangfeest mee te beleven. Dat kan op zondag 4 maart, in de Antwerpse Lotto-Arena. Kom het allemaal eens ontdekken of voor wie het al kent, neem gerust je kinderen of kleinkinderen mee.

Het ANZ doet meer dan de organisatie van het jaarlijkse Zangfeest. We zetten ons dagdagelijks in voor ons muzikaal erfgoed. Want met dat Nederlandstalige lied gaat het jammer genoeg niet al te best. Onze liederen zijn nog amper verkrijgbaar. Onze componisten verdienen een beter lot!

Om ons levend muzikaal erfgoed niet verloren te laten gaan, startte het ANZ in 2005 met een ambitieus project: de digitalisering van het Vlaamse lied. Als niet-gesubsidieerde cultuurvereniging kan het ANZ dit enkel realiseren met de steun van vele individuele Vlamingen, maar ook verenigingen zoals Marnixring en Vlaamse Volksbeweging.

Met ons digitaliseringsproject willen we ervoor zorgen dat onze kinderen en kleinkinderen nog de kans krijgen deze liederen te zingen. Heel wat koren, jeugdbewegingen en scholen maken vandaag gebruik van ons digitaal aanbod dat intussen reeds 500 gedigitaliseerde liederen telt.

Het ANZ bracht recent nog een CD uit met reuzenliederen. Dit project werd samen met een boek over reuzen gerealiseerd in samenwerking met de provincie Limburg. Ook een partiturenboek van Miel Cools gaven we recent uit.

Miel Cools ontvangt morgen trouwens een gulden spoor van de initiatiefnemers van Vlaanderen Feest. Wie hem nog eens aan het werk wil zien, samen met de Vaganten, Rosbos, Wouter Berlaen en Amaryllis Temmerman, krijgt daar in het najaar tijdens diverse hommageconcerten ruim de kans toe.

Vlaamse vrienden, aandacht voor Vlaamse cultuur is één zaak. Maar onze cultuur kan maar overleven in een Vlaams referentiekader. Da's meteen de reden waarom het ANZ zich ook bekommert om Vlaanderen, om de al te lange weg naar Vlaamse natievorming.

Op deze Vlaamse feestdag is het logisch dat we even stilstaan bij de zesde staatshervorming en de reactie van de Vlaamse Beweging daarop. Ik zal deze reactie trouwens kaderen vanuit de gedachte dat de Vlaamse Beweging een sociale beweging is. Dat wordt jammer genoeg al eens vergeten.

Laten we van start gaan met het beruchte dossier B-HV. De Vlaamse Beweging heeft altijd geijverd om B-H-V zonder prijs te splitsen. Nu horen we vele machtspolitici zeggen dat dat onzindelijk is, onhaalbaar, onrealistisch, tegen de traditie van het zo geprezen Belgische compromis. Nochtans waren de Vlaamse partijpolitici het ooit eens met dit uitgangspunt, meer zelfs, ze zetten hun handtekening onder deze belofte.

Waarom wilden we B-H-V perse splitsen? En zuiver splitsen zonder extra toegevingen? Uiteraard om een einde te maken aan een discriminatie in de bestaande kieswetgeving. Maar vooral om iedereen die in Vlaams-Brabant en specifiek in Halle-Vilvoorde woonde, duidelijk te maken dat men in Vlaanderen woont en niet in Brussel. Om de taalgrens duidelijk te maken. Het verhaal van de verdrukking van het Nederlandstalig karakter van de Vlaamse rand is een sociaal verhaal. Want kapitaalkrachtige mensen ondervinden geen hinder van de verdere verfransing van Vlaams-Brabant. Zij blijven een mooie stek in de groene long rond Brussel vinden.

Het zijn de middenklasse en de armere doelgroepen die sociologisch weggedrukt worden uit hun gemeenten, weg van hun Vlaamse roots. Vlamingen zijn gastvrij maar verwachten wel van wie zich hier definitief komt vestigen, respect voor hun taal en cultuur. Wij doen dat trouwens ook als we ons elders in de wereld vestigen. Vlamingen die in Wallonië gaan wonen, passen er zich ook aan. Zij stellen geen eisen, laat staan dat ze zich zouden wagen aan annexatie van gebieden.

B-H-V is nu zogezegd gesplitst, maar hoe. In ruil voor de eenvoudige toepassing van een Belgisch grondwettelijk beginsel, werden vele toegevingen gedaan aan de franstaligen die bovendien gebetonneerd werden in de grondwet: de zes faciliteitengemeenten worden verder prijsgegeven, Neder-landsonkundige burgemeesters worden extra ondersteund. De franstaligen vroegen en krijgen eigen magistraten in Vlaams-Brabant, de procureur-des-konings in Brussel moet per definitie een Franstalige zijn (apartheid dus) en tot slot probeert men via de BMR le très grand Bruxelles vorm te geven.

Of om federaal minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet even te citeren: le désenclavement de Bruxelles, waarmee ze het dus heeft over het uitbreken van Brussel uit de Vlaamse omsingeling. Men moet toch wel naïef zijn om te denken dat men hiermee communautaire rust heeft afgekocht. Men beloont imperialistisch gedrag en stimuleert zo diegenen die de taalgrens niet willen respecteren om ook in de toekomst de afspraken te blijven betwisten. Het is wel heel duidelijk dat Di Rupo een kabinet leidt dat aan Vlaamse zijde niet eens over een meederheid beschikt. In een ver verleden noemde Herman Van Rompaey zo'n scenario nog staatsgevaarlijk.

Een ander onderdeel van deze zesde staatshervorming bevat de zogenaamde overdracht van bevoegdheden aan de deelstaten. Dat blijft voorlopig allemaal erg vaag. Het is niet voor niets dat men nu begint te spreken over een communau-taire denktank. De vraag is dus wat dit luik uiteindelijk waard zal zijn. Wat vaststaat, is dat overdrachten niet naar de gemeenschappen maar naar de gewesten zullen gaan. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zal zo alweer meer bevoegdheden krijgen.

Dat de overdracht van bevoegdheden niet naar de Gemeen-schappen gaat, is trouwens vreemd, omdat de genoemde paketten, nl. de kinderbijslagen en een heel bescheiden deeltje van de gezondheidszorgen, uitgesproken persoonsgebonden materies zijn die de gemeenschappen aanbelangen.

Alle mooie woorden ten spijt, knipt men dus de band met de Vlaamse Brusselaars door inzake kinderbijslag en gezondheidszorg. En dat is geen goede zaak. Want die Vlaamse Brusselaar heeft het vandaag al erg te verduren.

Hoeveel moeite hebben we niet moeten doen om een Vlaamse MUG vanuit Halle gerealiseerd te zien? Hoeveel moeite hebben we niet om de Vlamingen in Brussel in hun moedertaal te laten verzorgen in hospitalen of rusthuizen? Het zijn niet de superopgeleide burgers die hier het meest last van hebben, wel diegenen die zich enkel in hun moedertaal kunnen uitdrukken. Het is niet de eerste keer dat iemand er zelfs het leven bij inlaat omdat hij of zij het niet uitgelegd krijgt in de taal van Molière. Daar komt dan nog bij dat we binnenkort wellicht geen Vlaamse verkozene meer zullen hebben in Brussel.

Vanuit het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid ijveren we al jaren voor een Vlaamse Sociale Zekerheid en meer in het bijzonder voor een Vlaamse gezondheidszorg. Ons systeem in Vlaanderen sluit meer aan bij de eerstelijnszorg waar de huisarts centraal staat. Wij ontzeggen onze Waalse vrienden het recht niet om de specialist centraal te stellen, maar vinden het ongepast dat men de factuur van dit duurdere systeem blijft doorschuiven naar Vlaanderen.

Daarmee zijn we aanbeland bij de zogenaamde responsabilise-ring. En dus bij de herziene financieringswet waar zoveel rond te doen was. Herinnert u zich nog dat Di Rupo zei dat niemand zich mocht verarmen?

Dat is al een uitgangspunt dat haaks staat op het gezonde principe van responsabilisering. De huidige transfers die jaarlijks ongeveer 11 miljard euro bedragen, hebben mijns inziens niets van doen met het mooie begrip solidariteit.

Ik lees dagelijks dat er in Vlaanderen onvoldoende hospitaal-bedden zijn, dat er wachttijden zijn voor gehandicapten, dat er bespaard wordt op bepaalde sociale maatregelen. Als de sector geresponsabiliseerd zou worden en als de transfers tot normale proporties herleid zouden worden, dan is er wel degelijk geld vrij voor een sterker sociaal beleid in Vlaanderen.

Het zijn niet de rijken die last hebben van deze transfers maar de sociaal zwakkeren. Zij hebben last omdat ze de transfers mee betalen en omdat bepaalde maatregelen niet worden genomen omdat er geen middelen voor zouden zijn.

Terug naar de financieringswet of beter naar de nieuwe. We zouden toch wel mogen verwacht hebben dat deze nieuw de situatie ten goede zou kunnen keren. Enkele Leuvense professoren en onderzoekers van VIVES hebben aangetoond dat de huidige tranferten opnieuw zullen stijgen, van noord naar zuid. En zelfs met de vergrijzing die op ons afkomt en die Vlaanderen harder zal raken dan Wallonië of Brussel, zal deze stijgende trend zich minimaal tot in 2030 verderzetten. Ik zal dus als secretaris van het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid én als commercieel directeur van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds - blijven ijveren voor een Vlaamse Sociale Zekerheid, omwille van goed bestuur, eigen inzichten via de deelstaten, efficiëntie, responsabilisering en transparantie van middelen.

En over transfers gesproken, ook in de Europese context is er meer en meer sprake van overdracht van middelen.

Opnieuw wordt ons met overtuiging gezegd dat dit een daad van solidariteit is. En vanuit een gezonde Europese kijk wil ik dat principe graag onderschrijven, maar niet met een blanco cheque zoals we dat al decennia in België doen. Opnieuw komt het verhaal van responsabilisering en de tering naar de nering zetten om de hoek kijken. Het totaal uit de hand gelopen systeem van transferten dat België vandaag kent, dreigt morgen gekopieerd te worden op Europees niveau. Men weze gewaarschuwd!

Ik wil positief eindigen, want vandaag vieren we onze Vlaamse feestdag. Op een dag als vandaag moeten we kritisch blijven, maar moeten we ook hoopvol en met het nodige zelfvertrouwen naar de toekomst kijken. Dat is niet makkelijk in deze onzekere woelige tijden. Ook in Vlaanderen voelen we de gevolgen van wat er rondom ons gebeurt.

Zoals in de inleiding reeds gezegd, is Vlaanderen intussen cultureel ontvoogd maar onze politieke ontvoogding is volop bezig en duurt te lang.

Het staat in de sterren geschreven dat deze in de nabije toekomst verder zal evolueren. Deze evolutietheorie ontkennen zou wel echt naïef zijn.

Voor sommigen is de Copernicaanse omwenteling waarbij het overgewicht bij de deelstaten komt te liggen definitief ingezet en een voorbode van wat komen zal.

Anderen zien niet veel heil meer in een zoveelste staatshervorming waarbij fundamentele maar noodzakelijke hervormingen uitblijven. Zij gaan voor staatsvorming, al dan niet met een confederale tussenstap. Duidelijk is evenwel dat een Vlaamse staat geen dagdromerij is, maar meer en meer realiteit. Plan B is achterhaald, in 2014 is het tijd voor een plan V.

Beste vrienden, ik ga het hierbij laten, er valt nog zo veel meer te zeggen, maar er is hier nog een heel boeiend cultureel programma waar we allemaal van mogen genieten. Op een dag als vandaag zijn we in de eerste plaats Vlaming, over alle partijgrenzen heen. De Vlaamse leeuw is a-politiek en heeft geen partijkaart! Laten we dus voorlopig symbolisch het glas heffen op Vlaanderen, op een Vlaamse staat.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : met Latijnen en per definitie dus met Francofonen valt er met woorden niet te onderhandelen : de Geschiedenis leert ons dat er in de jaren 1300 tweemaal werd gevochten (met de wapens) tegen de Fransen. De eerste keer, in 1302, sprak men er schande over : het was ongehoord dat de Vlaamse boeren de Franse ridders, eenmaal verslagen, niet wilden aanhoren, maar dezen kort en goed over de kling jaagden. Bij de tweede veldslag een paar jaar later, (Mons-en-Pevèl, Pevelen Berg) herhaalde datzelfde scenario zich, beide partijen verlieten het slagveld, de Fransen nogmaals diep vernederd door de nederlaag, maar de Vlamingen aanvaardden de volgende morgen te onderhandelen over de vrede : dit duurde jaren, en eindigde met een voor de Vlamingen vernederend tractaat. Zij aanvaardden inderdaad o.a. een enorme som als oorlogsschade in de tijd gespreid te betalen, maar de Franse Koning herwaardeerde later tienvoudig de munteenheid. Uitleg : zijn Schatkist was in hoge nood, en de schat van de Tempeliers was hem in die dagen gewoon ontglipt.

Het is, sedert Philips de Schone, trouwens nooit meer goed gekomen met de Francofone schatkisten : in onze dagen zijn zowel Hollande als Bruksèl ziek in hetzelfde bedje.

Met Francofonen onderhandelt men niet met woorden, en al zeker niet in hun eigen taal. Zij aanvaarden alleen de internationale taal van de voldongen feiten. Of de vuist in het gelaat.

Maar stel U voor dat de Partij van Jantje Peulemantje de dans moet leiden! Vandaar de inspanning om bovenaan dit stukje de mini-held in topvorm te brengen. Een enige gelegenheid om van logo te veranderen, voor de Niveanen, moest de krokodil niet reeds een geregistreerde handelsnaam zijn! Een grote muil met korte pootjes, zodat die nergens geraken.