A.D. donderdag 12 juli 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Frans Crols,

De kers op de taart op 11 juli 2012

***

Kroniekje over :

In het stadhuis van Brussel, kroop Janneke Peumans  achter een katheder op een voetbankje om er bovenuit te piepen en tijdens een zogenaamde 11 juli toespraak, de Walen en hun land te loven. Vous ne me  croyez pas ? U mij niet keloven ?  Ecoutez, ik citeer uit een onverdachte bron, de Morgen : Peumans had het in zijn speech bijna uitsluitend over Wallonië. Volgens Peumans heeft Wallonië veel om trots en jaloers op te zijn en klopt er niks van "die onzin van de luie Waal en andere vooroordelen". Peumans toonde onder meer bewondering voor de manier waarop de Waalse economie heropleeft na het Marshallplan en het latere Marschallplan 2.vert. Als het van de Vlaamse parlementsvoorzitter afhangt, moeten Vlaanderen en Wallonië op politiek en economisch vlak nauwer en directer gaan samenwerken.

En dan was er gisteren in Antwerpen op de helaas verregende 11 juliviering van de Gulden Sinjoren, een rede van Frans Crols die wij integraal en met genoegen publiceren : een Vlaming die wij aan ons hart drukken, een man met wie wij ons nauw verbonden voelen, zijn Vlaamsgezindheid staat boven alle twijfel verheven, zijn kijk op de politieke realiteit reikt veel verder dan het klassieke geweeklaag (waar ook wij ons al eens aan bezondigen).

 Dames en heren, oud en jong, Lieve mensen,

Voor u staat op deze 11 juli van het jaar 2012 een optimist en dat optimisme stoelt op twee redenen. Ten eerste is het mijn natuur om zonnig naar het heden en de toekomst te kijken, en ten tweede, en veel belangrijker, de tijd is rijp voor doorbraken.

Ik citeer een Bekende Vlaming van de oorlogs- en de naoorlogse generatie: André Leysen, vele tientallen jaren een topondernemer in binnen- en buitenland. Zijn lijfspreuk was: “Crisissen zijn uitdagingen”, en gelijk had en heeft hij met die zin.

Tot groot geluk van iedereen in Vlaanderen die andere tijden wil, is het crisis. Enkel in tijden van crisis beginnen de zaken te schuiven en te kantelen. Waarom zou men zich druk maken om rechtvaardigheid voor Vlaanderen, confederalisering en independentisme op het moment dat men zich in slaap kan laten wiegen door groeiende tewerkstelling, groeiende inkomens, groeiende bestedingen voor meer scholen, groeiende files aan de incheckbalies van de chartervluchten naar Spanje, Turkije, Madeira of de Caraïben ?

2012 en de volgende jaren zullen krimpende tewerkstelling, krimpende inkomens, krimpende budgetten voor scholen/ziekenhuizen en seniorieën laten zien en de files aan de incheckbalies zullen korter worden ten voordele van dichtbijvakanties in Blankenberge en La Roche in de Ardennen.

Bij krimpende economische omstandigheden moeten grondige keuzes gemaakt worden. En deze grondige keuzes zijn voor Vlaanderen beperkt en eenvoudig. Ik som er drie op:

1. willen wij blijven leven met minderwaardige nationale regeringen als die van Yves Leterme en Elio di Rupo ?

2. Willen bij blijven leven met een minderwaardige Europese Unie die voor een deel bestaat uit liegende landen die de rest mee in het economische en politieke en monetaire moeras duwen ?

3. Willen wij blijven vegeteren in een kromme verhouding tot Nederland dat onze natuurlijke bondgenoot is en dat geboycot wordt door de Belgisch-Franstalige elite ?

In ’t kort : wij denken veel te weinig na, binnen de Vlaamse Beweging, binnen de Vlaamse regering en in Vlaanderen over onze internationale positie.

Zoals aangetoond werd in boeken van het Davidsfonds, waaraan ettelijke economische en politieke journalisten in de jaren negentig van de vorige eeuw meewerkten, is Vlaanderen, en dat is sedert de publicatie van die boeken niet verminderd wel integendeel, een Franse kolonie, een protectoraat van Parijs, en dat met de steun en instemming van PS, MR, CDH en Ecolo. De Franstalige partijen stappen met genoegen mee in de Parijse strategie, om hun overmacht over Vlaanderen te handhaven. Dat leidt tot onschuldige anekdotiek als het bekronen door de huidige regeringsleider van een Franse tweederangsacteur als Jean-Paul Belmondo met de hoogste Belgische onderscheiding, waarbij mooie Belmondo tranen van vreugde huilt. Dat leidt tot schuldige manoeuvres als de manipulatie door Parijs, de Franse regering en de Franse economische elite van dossiers als Dexia, Electrabel, BNP Paribas Fortis en dat met instemming van de huidige regering en regeringsleider Elio di Rupo.

Het economisch slappe en politiek steeds slappere Frankrijk, en dat zal er onder de “Petit monsieur” en zijn zelfzuchtige “Premier Maîtresse” in het Elysée niet op verbeteren, beoefent eeuwig zijn aloude wens om machtig te zijn tot aan de Rijn, dus België politiek, mentaal en economisch in te lijven. Frankrijk tot aan de Rijn is een Frankrijk dat beter in evenwicht is met het overheersende Duitsland.

Los van Frankrijk is een strategie die Vlaanderen NU al moet voorrang geven en dat houdt in: 1. de monopolies, de pretentie, het anti-Vlaamse beleid van “grandes boîtes” als Dexia, Electrabel, BNP Paribas Fortis tegen te gaan, 2. stevig nadenken over de toekomst van de Europese Unie, 3. kiezen voor een stevige relatie met onze natuurlijke bondgenoten in Europa, en dat zijn in stijgende orde van belangrijkheid Nederland, de Scandinavische landen en Duitsland.

Ik pik in op punt 2 van het opgesomde trio en dat slaat op Europese Unie.

De Europese Unie is een droom die een nachtmerrie geworden is. Ooit is de Europese Economische Gemeenschap met zes landen begonnen als een nieuwe communauteit die de terugkeer van de miserie van twee wereldoorlogen definitief zou verhinderen. Een welmenende elite heeft zestig jaar vergaderd, geknikkerd, gefoefeld, gelogen om de honderden miljoen Europeanen achter één vlag, één Brussel, één ambtenarencorps, één president (hij weze, zoals Herman van Rompuy, van gekleurd papier), één parlement én één munt te scharen. Zoals voor enkele dagen nog getoond met een prachtige documentaire op de Duitse televisie was list en bedrog en gemakzucht daarbij een constante. Dat de Griekse regeringen wetens en willens, met instemming van Europees Brussel, hun entree in de eurozone mogelijk gemaakt hebben met leugens, grove leugens, leugens die tot vandaag blijven duren werd daarin snoeihard bewezen. En dat op basis van gesprekken met ministers, bankiers, experts die het als actoren van dichtbij hebben meegemaakt.

Uw euro, uw euro in uw portemonnee is stilaan een munt aan het worden zoals de Duitse marken tussen de twee wereldoorlogen, goed om met een kruiwagen vol papier naar de bakker te gaan voor uw wittebrood, of zoals de assignaten in Vlaanderen en Brabant van onder de Franse Revolutie.

De as François Hollande-Elio di Rupo is daarbij politiek, intellectueel en menselijk van marsepein. Wie wat leest over Hollande weet dat hij een bange vent is die in de schaduw staat van zijn partij en zijn opeenvolgende vrouwen. Wie wat leest over Elio di Rupo, buiten de verhalen van de vazallen op radio en televisie en in de kranten, weet dat hij een bange vent is die zijn provincialistische Bergen uitbouwt met overheidsgeld, dus hoofdzakelijk Vlaams geld, en de “belles phrases”. Hollande, en zijn tandemzitter van Bergen, trachten in de Europese Unie een zuiders front te vormen tegen het gezond verstand en de gezonde economie van Mutti, mevrouw Merkel.

WAT TE DOEN?

Vlaanderen moet twee oriënteringen volgen, twee keuzes maken: een buitenlandse en een binnenlandse

Eerst de BUITENLANDSE ORIENTERING:

Vlaanderen dient openlijk en zonder terughoudendheid rekening te houden met het verdwijnen van de euro zoals wij die vandaag kennen. Wat zijn de alternatieven: 1. een euro voor een kleiner Europees gebied waar de geopolitieke, geo-economische en geoculturele samenhang veel sterker is dan in het eurogebied van nu met zijn 17 leden die nooit, never, jamais, niemals erin zullen slagen om een gezonde muntzone te zijn. In dat kleinere en gezondere Europese gebied wat in feite zal samenvallen met het noordelijke part van ons continent hoort Vlaanderen thuis, en hoort Wallonië niet thuis. 2. een Neuro, een noordelijke euro, cirkelend rond de kracht van Duitsland en de Bundesbank en haar natuurlijke lotgenoten, en dat zijn, ik haalde het reeds aan, wij van Vlaanderen, Nederland, de Scandinavische landen en Duitsland, 3. een uittreden van Vlaanderen uit de Europese Unie, een herinvoering van een munt op basis van onze economische troeven, en een toetreding tot de Europese Vrijhandelsassociatie met landenleden als Zwitserland, Noorwegen, IJsland en Liechtenstein. De Europese Vrijhandelsassociatie heeft verdragen met de Europese Unie over een gemeenschappelijke markt en mist de pretentie en de schone schijn van de politiekere Europese Unie om zijn elite van apparatsjiks, lokale politici die zichzelf zien als goden of halfgoden, ik denk aan lachwekkende figuren als Guy Verhofstadt, toe te laten internationaal mee te tellen als zij de chefs van de VS, China en India mogen opzoeken of begroeten. Stuur de ambtenaren als de heer Barrosso die heersen als onverkozen, halfgelegitimeerde commissarissen van een ondemocratisch, autoritair Brussel terug naar hun Portugese of Griekse of Italiaanse gehuchten.

Er is sprake van een GREXIT, de exit van Griekenland uit de eurozone, er is sprake van een BRIXIT, een exit van Groot-Brittanië uit de Europese Unie. Laten wij hier al zeggen dat een WALLIXIT, een uittrede of verwijdering van Wallonië uit de unie met Vlaanderen, op zijn plaats is.

Parallel aan het herdenken van onze relatie met Wallonië en met het verstikkende Euro-Brussel dienen

a) wij onze houding te hertoetsen met in de eerste plaats Nederland.

Ollanders plassen tegen de barokkerk aan mijn zijde, Ollanders plassen tegen de gotische kerk een paar straten verder. Dat wil de anekdote en het is deels ook werkelijkheid. Dat belet niet dat wij één cultuur, één taal, één economie, één geschiedenis, één toekomst delen. Het feit dat noch de Vlamingen noch de Nederlanders daar vandaag bewust mee bezig zijn, verandert niets aan de werkelijkheid dat een economische hereniging vandaag en een politieke hereniging in een confederatie van de Lage Landen in de toekomst voordelen heeft voor de beide landen. De Vlaamse Leeuw moet ooit gezongen worden in Amsterdam, zoals het Wilhelmus in Antwerpen.

b) Wij dienen ook onze verhouding met de Navo, de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, te hertoetsen. Haast een eeuw gaat Vlaanderen op bedevaart naar Diksmuide en de jongste jaren ook naar Steenstrate. Op die twee plekken wordt gezongen en gesproken over Nooit Meer Oorlog, een essentieel deel van het IJzertestament. Een volk en een beweging die dat menen, dienen zich serieus te bezinnen over hun lidmaatschap van de Navo. Wij kunnen een les leren van het neutrale Zwitserland, het neutrale Zweden, het neutrale Finland. Vlaanderen kan beter vredessoldaten, blauwhelmen produceren, dan vechtmachines om ergens op verre plekken te beletten dat soennieten, sjiïeten, alawieten en wahabieten mekaar decennia zullen blijven vermoorden.

Vlaanderen moet verzwitseren of verzweedsen of verfinlandiseren.

Ten tweede de BINNENLANDSE ORIENTERING:

Als de rol van een land is uitgespeeld: gom het weg, schaf het af. Dat is geen letterlijke zin uit het partijmanifest van het Vlaamse Belang of het partijmanifest van N-VA. Het is een letterlijke zin uit een hoofdredactionele commentaar in 2009 van The Economist, het beste weekblad ter wereld én een weekblad dat gelezen wordt in het White House, in het Kremlin, aan het Plein van de Hemelse Vrede in Peking, in Brasilia, Tokio en New-Delhi.

De raad “als de rol van een land is uitgespeeld, gom het weg, schaf het af” sloeg op België.

Met frisse moed staat ons dat te doen, gommen en schrappen, en er bestaan hiervoor twee ritmieken:

1. de confederalisering die door de tweeledigheid van België, onafwendbaar leidt naar het einde van deze staat,

2. het independentisme dat kiest voor de korte pijn. Laat u voor dit laatste niet afschrikken door een van de vele nepargumenten tegen onafhankelijkheid. Het nepargument luidt: ook dan moet je onderhandelen met Wallonië, met de Franstaligen. Laten wij grimlachen: als er zou onderhandeld moeten worden voor een land zijn onafhankelijkheid uitroept, dan zou Belgisch-Congo vandaag nog steeds Belgisch-Congo heten, met blanke chefs in Leopoldstad, en zou het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden van 1815-1830 vandaag nog steeds het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden heten, met Noord-Nederlanders en Zuid-Nederlanders in het bestuur in Brussel. Onafhankelijkheid vraagt men niet, onafhankelijkheid neemt men. Uiteraard bereidt men dat NEMEN goed voor door studie en overleg. Na de onafhankelijkheid onderhandelt men over de praktische gevolgen: zo ging het met de Belgische onafhankelijkheid, zo ging het met de Congolese onafhankelijkheid, zo ging het met de Tsjechische onafhankelijkheid, zo ging het met de Sloveense onafhankelijkheid en zo ging het altijd gedurende de voorbije twee eeuwen met de nieuwe onafhankelijke landen in Latijns-Amerika, Afrika en sedert de val van het IJzeren Gordijn ook in Europa.

De Vlaamse Zelfstandigheid laat toe, wat de Vlaamse onzelfstandigheid in België nooit zal toelaten:

=met name te werken aan een beter land, een eerlijker land, een land waar de grondwet niet aan de kant geschoven wordt om kromme Belgische situaties te bestendigen. Elk nieuw land begint met een utopie, met de hoop op een beter huis voor de kinderen en de kleinkinderen; het versleten, zwak democratische, verrotte land België is geen waardig huis voor een volk dat in waardigheid wil leven,

=zelfstandigheid laat toe de BHV akkoorden terug te draaien, die nu, o schande, voor 21 juli zullen goedgekeurd worden door deze Franstalige regering, met de collaboratie van de Vlaamse minderheidspartijen in die nationale regering,

=zelfstandigheid laat toe Electrabel vandaag, niet morgen, op zijn nummer te zetten door met een gemengde energieonderneming met Vlaams overheidsgeld en Duits privé-geld een duopolie tegen het monopolie op te richten,

=zelfstandigheid laat toe het huis Saksen-Coburg vandaag, niet morgen, op een welverdiende rust te sturen naar haar luxeboten op de Middellandse Zee,

=zelfstandigheid laat toe een normale inwijkingspolitiek te voeren, en geen open deur te houden voor 20% échte sukkelaars, en die zijn onder voorwaarden welkom, én 80% asielzoekende slimmerikken die met de platste verdraaiingen van hun werkelijkheid hier naar het OCMW, de sociale woningen, de stadsscholen trekken. Een normale immigratiepolitiek houdt bijvoorbeeld in dat het kadaster van Vlaanderen akkoorden sluit met het kadaster van Marokko en het kadaster van Turkije om te zien welke steuntrekker hier welke huizen daar bezit. Nu is bijvoorbeeld elk realistisch toezicht op hun vermogen onmogelijk. Wat telt voor de Oude Belgen telt voor de Nieuwe Belgen.

=zelfstandigheid laat toe dat de vakbonden van Vlaanderen vandaag, niet morgen, hun rol terug opnemen als verdediger van de werkenden en niet als staat in de staat die parallel de macht uitoefent,

=zelfstandigheid laat toe dat solidariteit niet langer in dit land een woord is met een pornografische kleuring, wij zullen namelijk gul kunnen zijn voor wie het waard is, en rechtvaardig voor wie het niet waard is,

=zelfstandigheid laat toe de miljardentransfers van Vlaanderen naar Franstalig België met een versneld uitdoofscenario te schrappen; Vlaanderen is het beu om tot voorbij 2100 de Openbare Onderstand te zijn voor een traag en profiterend Belgique Francophone,

=zelfstandigheid laat toe de verkennende gesprekken en later de onderhandelingen te voeren voor een Europa Light waar Vlaanderen zich veel beter bij zal voelen in de vorm van een toetreding tot de Europese Vrijhandelsassociatie. Dan kunnen de Hermannen, de Karels, de Guys, de Jean-Lucs van dit land niet als vermomde europotentaten handen gaan drukken in Washington of Moskou, maar dat is hun probleem, niet het probleem van de hardwerkende Vlamingen die hier op dit plein en op vele pleinen van Vlaanderen staan voor de viering van 11 juli.

In een tijd van versuffing door ononderbroken welvaart is een doorbraak NIET mogelijk, in een tijd van crisissen als uitdaging, is een doorbraak in België en de Europese statenbond WEL mogelijk.

Dames en heren, jong en oud,

Lieve mensen,

Blijft of wordt optimistisch.

Leve het Vlaanderen van een Noord-Europese Unie,

Leve het pacifistische Vlaanderen,

Leve het realistische Vlaanderen met minder regimevakbonden, minder regimejournalisten, minder regimeintellectuelen.

Kortom: leve het Vrije Vlaanderen.

Frans Crols

***

Diagonaal herlezen

Alles samengeteld en gedeeld door twee : U heeft toch al door dat deze redevoering gewoon overgenomen werd van bij Angeltjes? Heb ik niets aan toe te voegen. Tenzij deze kleine verwijzing : gisteren dichtte men voor de havenmonding van Rotterdam de afsluitdijk van een gebied van zo maar eventjes 2000 Ha, waar de zee teruggedrongen werd, zodat de haven van Rotterdam kan uitgebreid worden, om deze terug de grootste ter wereld te maken. De werken zullen beëindigd zijn halfweg volgend jaar en men mikt er vooral op de traffic die nu bediend wordt door Antwerpen en Zeebrugge. Bij ons wordt er ondertussen driftig gebakkeleid over de sluiting van kerncentrales en het ‘terug geven aan de natuur’ van kostbaar landbouwgebied.

Moeten we Frans Crols dan geen gelijk geven, dat weelde slaapverwekkend is? De kansen liggen als ’t begint te nijpen! We zijn er wel mee, dat de NV Averechts haar succes te danken heeft aan het Vlaams Belang : wat doen we met die halfbakken bangerikken? Is hun Frans n u al goed genoeg om er een kleine discussie mee te voeren zonder belachelijk te worden? Of zouden ze nu al geleerd zijn om Vlaams te spreken?

Tot nog eens, waarde vriend Crols, en moest er eens een echte Keizer van Vlaanderen nodig zijn : mijn stem heeft U.

***