MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. zondag 8 juli 2012 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het is een waarheid als een volwassen vrouwtjes rund : elk vacuüm, elk territorium wordt om ter vlugst opgevuld door iets nieuws. Dat is even evident als het water uit de fles vervangen wordt door lucht, of indien onder kraantje gehouden, door ander water.

Zo is de EU-Elite gewoon het ander water in de Europese fles, na het socialisme en de hardere vorm ervan, het communisme. En niet te vergeten : onder het afgunstig oog van een nieuwe speler, de Islammerij, die klaar staat om over te nemen. De Hemel (*) moge ons bijstaan!

De euro was altijd alleen maar een project van de elite. De gewone burger ontving de euro vanaf het begin met scepsis: Wanneer er een democratisch referendum zou hebben plaatsgevonden, dan zou het nooit tot de invoering van de euro zijn gekomen. Deze zekerheid geldt ook voor talloze andere projecten van de elite, vooral haar project immigratie. Een mislukken van de euro zou daarom direct een politiek domino-effect veroorzaken: De aura van de onfeilbaarheid zou daarmee verdwenen zijn, de projecten van de elite zouden allemaal worden doorgelicht. Met de euro redt de elite noch de banken noch Europa. Zij redt zichzelf.

Als de Bondsrepubliek Duitsland een democratische rechtsstaat geweest zou zijn, dat zich gehouden zou hebben aan het referendumgebod in de grondwet, dan zouden we nu geen euro hebben. We zouden ook zeer zeker geen enkele Turk in het land hebben, geen enkele moskee, geen Salafisten, geen sharia. Geen mens zou ons uitschelden voor aardappels. Roemenië en Bulgarije zouden geen lid zijn van de EU, d.w.z. we zouden geen zigeunerbendes in onze steden hebben, die inbreken in onze huizen. Er zouden geen middenscholen zijn, in plaats daarvan echter zelfs op Hauptschulen een goede opleiding. Criminelen zouden in de gevangenis komen. Vreedzame burgers zouden, net als vroeger, ´s avonds gewoon weer op straat durven.

Omdat de elite van de Bondsrepubliek de Duitsers vanaf het begin met wantrouwen, deels vijandigheid, tegemoet trad en het grondwetvoorschrift betreffende de uitvoering van referenda met voeten trad, ontbrak het de Bondsrepubliek altijd al aan buitenparlementaire correcties. De Bondsrepubliek was daarom in haar hele geschiedenis een staat, waarin niet het volk, maar een kleine intellectuele elite heerste. Deze samenbundeling van macht in handen van een intellectuele toonaangevende laag werd door het volk ook stilzwijgend geaccepteerd: De dingen gingen immers goed. Het eliteproject welvaartsstaat weersprak weliswaar het gezonde mensenverstand, volgens welke alleen hard werken tot welvaart leidt, maar op een bepaalde manier leek het staatsmotto welvaart voor iedereen te functioneren. Dat de elite deze welvaartstaat alleen maar op drijfzand had gebouwd, dat de staat heel simpel de kosten voor deze welvaartstaat op de volgende generatie overdroeg, daarvan was de gewone burger zich lange tijd niet bewust. Die daar boven zullen wel weten wat ze doen, het zal heus wel lukken: Dat was de geestelijke basisinstelling in tijden van de Bondsrepubliek. Men verkocht zijn recht op directe politieke deelname tegen de belofte van de elite van welvaart voor iedereen.

Omdat alles met geld te maken heeft, zag men daarom ook lange tijd de overduidelijke schade over het hoofd, die de elite met haar andere projecten veroorzaakte. Vooral de spectaculaire teloorgang van het Duitse onderwijs werd grootmoedig over het hoofd gezien. Pas de PISA-schok openbaarde de bittere waarheid dat de zogenaamde hervormingen van de elite niets anders hadden veroorzaakt dan de vernietiging van een meer dan 200 jaar succesvolle en in de hele wereld bewonderde onderwijstraditie binnen één enkele generatie. Ook de desastreuze gevolgen van de Oriëntaalse immigratie, het voorbeeldproject van de elite bij uitstek, werden in de waarneming van de burger graag verdrongen: De Turk in de groentewinkel was toch eigenlijk best aardig. Dat de aardige Turk na sluitingstijd in de donkere achterkamertjes van zijn islamvereniging de invoering van de sharia plande, wilde men niet echt weten. En wanneer Turkse jongens herrie schopten in het stadsdeel en mensen lastigvielen, ging men gewoon aan de andere kant van de straat lopen. Op een bepaalde manier zal dat wel goed komen, die zullen zich net als de Polen wel integreren, zei men gisteravond nog in een talkshow op tv, dacht men. Pas na de 11e september begon men vragen te stellen over het eliteproject immigratie en islam. Pas toen in Parijs en Londen de huizen in brand stonden, begon men er over na te denken wanneer in Hamburg, Keulen en Stuttgart de huizen in brand zouden staan en of dan misschien ook niet het eigen huis in brand zou kunnen staan.

Ook de euro was een van deze eliteprojecten, die men in goed vertrouwen op de deskundigheid van de intellectuele toonaangevende laag weliswaar tandenknarsend, maar toch stilzwijgend over zich heen liet komen. Wanneer een vooraanstaande man zoals meneer de Minister van Financiën beweert dat de euro net zo zeker zou zijn als de D-Mark, dan zal meneer de minister dat toch wel weten. Zo is men argeloos op de euro ingegaan. En verbazend genoeg bestaat dit vertrouwen nu nog: de gewone burger denkt nog steeds dat een land, dat al zijn toekomstige inkomsten aan banken of buurlanden heeft verpand zogenaamd niet bankroet is en dat deze euro daadwerkelijk nog waarde heeft. De euro geniet dit vertrouwen, omdat de elite dit nog steeds gelooft. De burger rent alleen daarom niet naar de bank om het geld van zijn rekening te halen, omdat de elite denkt dat dit geld op de een of andere manier veilig zou zijn. Hoe dan, dat weet hij niet, maar hij vertrouwt deze mensen op televisie.

Dit bijna blinde vertrouwen van de gewone burger is het kapitaal waar de elite op teert. Dit vertrouwenskapitaal zou helemaal verdwijnen als de euro zich ontpopt tot datgene wat hij altijd al was: een zuiver politiek mechanisme voor een politiek doel, maar nooit een bewaarmiddel voor vermogen. Vermoedelijk zou het vertrouwenskapitaal na het mislukken van de euro zelfs definitief verbruikt zijn. Een mislukken van de euro zou immers onverbiddelijk vragen oproepen naar de toestand van de andere eliteprojecten. Zou het aureool van de intellectuele onfeilbaarheid van de mensen op televisie echter plotseling vernietigd worden, dan zou de gewone burger het faillissement van de euro ook in combinatie met de andere kelderlijken van de elite gaan bekijken: het bankroet van hun onderwijssysteem, het bankroet van hun arbeidsmarktpolitiek. Een bankroet van de geldeconomie van de elite bezit daarom het gevaar van een bankroet van een bankroet van de aansprak op leiderschap van de elite in zijn totaliteit en daarmee van het gehele naoorlogse staatsconcept: een bankroet van het stilzwijgende verdrag tussen elite en volk, welvaart voor iedereen tegen het afzien van directe politieke inspraak.

Om zo´n bankroet van het politieke systeem te voorkomen, is de enige zin en het enige doel de euroredding. Men hoeft een Angela Merkel niet te vertellen dat de euro niet te redden is: dat weet ze. Ze wil de euro ook helemaal niet redden. Merkel wil graag tijd winnen om de politieke ineenstorting te matigen. En precies daarom wordt ze door alle andere vertegenwoordigers van de elite braaf gevolgd in haar reddingsmaatregelen: haar coalitiepartners, de zogenaamde oppositie, de pers. Al deze mensen en hun beloftes heeft de gewone burger tegen zijn eigen gezonde mensenverstand tientallen jaren vertrouwd. De euro zou al deze mensen mee de afgrond in sleuren. De miljarden en nog eens miljarden, die de gewone burger nu voor de zogenaamde euroredding moet opbrengen, dienen er in werkelijkheid alleen maar voor om het vertrouwenskapitaal van de elite te behouden. Om de eigen val te verhinderen: Daarvoor is deze mensen geen prijs te hoog.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : de Lager Oberst Seppe Weiss wil opnieuw oorlog met Vlaams Belang (enfin, hij overweeegt dat), o.m. voor de affichen-campagne voor veiligheid (waar precies zijn beschermelingen de kop van Jut zijn) en voor de Zwan-worstjes-actie op een (verplichte) halal-bbq in een Staats-of Stadsschool in het Antwerpse. De repliek is simpel : de affichen-campagne is recht in de roos : dat bewijst elk gevangenis-register, en van kinderen moet men afblijven : geen indoctrinatie ten voordele van vreemde culturen! Onze voorzitter verhoopt dat het CGKR niet doordrijft. Soms vraag ik mij af of wij wel de juiste voorzitter hebben! Ik had liever gelezen, dat Valkeniers per direct klacht had neergelegd tegen Seppe persoonlijk, wegens laster en eerroof.

Ik zie zo al de facie van Meneer de Jugepee bij het voorlezen van zijn uitspraak : Gezien dit en gehoord dat, wijzende op tegenspraak, enz,veroordeelt de genaamde etc, tot één Euro morele schadevergoeding, en de publicatie van dit vonnis op zijn website.

(*) De Hemel moge ons bijstaan : in feite bedoel ik hiermee te verwijzen, als goede Ieperling naar Het Beleg van Yperen door de Engelsen (en de Gentenaars), ten jare 1382, toen de belegering moest worden opgeheven door toedoen van O.L. Van Thuyne. Die ving namelijk de door de Engelsen afgeschoten kanonballen op de stadswallen, overal op in haar voorschoot. Wat voor de Engelsen, mede geplaagd door hongersnood, de reden was om in te zien dat Ieperlingen geen gewone gasten waren. Maar laat ik Wikipedia aan het woord :

Rond 1260 beleefde Ieper haar hoogtepunt als een van de rijkste steden van. Ieper telde 40.000 inwoners, Gent 50.000, Venetië 100.000 en was in oppervlakte de grootste Europese stad. Schaarste aan Engelse wol, toenemende concurrentie van het platteland en de pest zorgden ervoor dat Ieper economisch achter uitging en dat er enkel nog een ondergeschikte rol was weggelegd in Vlaanderen. In 1383 volgde de doodsteek met de belegering door Engelsen en Gentenaars , Het Beleg van Ieper. Het beleg duurt negen weken. De Ieperlingen roepen de hulp in van O-L-V van Tuine En wanneer de hongersnood fataal dreigt te worden, wordt het beleg plots opgebroken. De Ieperlingen danken Onze-Lieve-Vrouw van Thuyne voor dit wonder, maar wellicht moesten zij evenveel dank zeggen aan een groot Frans leger dat vanuit Atrecht Ieperwaarts aan het oprukken was. In 1410 telde Ieper nog 10.700 inwoners.

De stad, die volgens de kronieken hele legers uitzond naar Groeninghe, de Pevelenberg, Cassel en naar Zannekin, sluimert sedert WO I de slaap der knechten onder Tjeven-bestuur. Even was het oog van de gehele werd terug op Ieper gericht, met Flanders Language Valley, maar deze hoop werd door het FBI definitief gekelderd : het kon toch niet, dat een wereldwijd vertaalprogramma, rapper dan het gesproken woord, de wereld van uit Ieper zou beheersen. Die verkip-kapte spraaktechnologie beheerst ondertussen wel zowel de Amerikaase krijgskunst als de wereldwijde wetenschap, maar doet dit niet meer onder de naam Lernaut & Hauspie.

Misschien dat binnen 500 jaar voor de Lakenhalle in Ieper een dubbel standbeeld van die twee zal staan, naar het voorbeeld van Jan Breydelk en Pieter Deconinck in Brugge? Misschien met een computerscherm tussen hun beiden in, waarop in gloeiende letters staat: Zij leerden de Chinezen Vlaams schrijven..