MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. donderdag 21 juni 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mulkette has the key : is bedoeld : de sleutel om het Islam-vraagstuk voorgoed uit ~~de wereld~~ onze wereld te helpen. Als ze haatzaaien wil verbieden, dan moet zij dit ten gronde doen, door het Mein Kamf van de Islammers te verbieden. Maar die kunnen niet leven zonder dat boek, dus zullen ze oorlog maken, of, dat hoopt Milkete stilletjes, met de Noorderzon verdwijnen.

Stel U voor, zeg! Ons land een oase vrij van Muzels in een ver-Muzeld Europa.. De partij van Walter Capiau zal content zijn! Via sluikwegen en met hulp van Madame Non, demanderessse de rien du tout, die vervelende Islammers opgekuist. Waarlijk, deze partij staat niet aan de kant, zij zit er midden-in. In de kinder-slipjes, hé! Nadien blijkt dat een jeugdzonde te zijn geweest. Vandaag is het kindermisbruik.. Walterke mocht het niet alleen zeggen : hij mocht het ook doen.

Brussels Hoofdstedelijk Parlement weigert debat over islamfundamentalisme en geweld in de hoofdstad

Naar aanleiding van de recente rassenrellen in Molenbeek, de hele heisa rond de rol van het extremistische Sharia4Belgium en de aanval door een Franse moslimextremist op twee Brusselse agenten; diende Brussels Vlaams Belang fractievoorzitter Dominiek Lootens een interpellatieverzoek in, in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement.

Parlementsvoorzitter Françoise Dupuis (PS) liet echter weten dat de interpellatie niet zal worden behandeld. Kortom: in het hoofdstedelijk parlement mag en zal geen debat gevoerd worden over het moslimextremisme in de hoofdstad. Vlaams Belang is verbolgen over dit zoveelste staaltje van struisvogelpolitiek van de politiek-correcte partijen. Terwijl islamfundamentalisten in Brussel agenten aanvallen en de hele stad in rep en roer zetten, vindt het hoofdstedelijk parlement er niets beter op dan deze week de debatten te beperken tot zaken zoals en we vinden dit echt niet uit het recycleren van fietsen in de containerparken.

We begrijpen dat het in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen niet leuk is voor de traditionele partijen om geconfronteerd te worden met de enorme problemen die ze zélf hebben veroorzaakt. Waarschijnlijk ook daarom dat parlementsvoorzitter Dupuis maar al te graag haar Molenbeekse partijgenoot Philippe Moureaux uit de wind zet. Maar die houding is een regelrechte schande voor iedere democratische instelling die het open debat hoog in het vaandel beweert te dragen.

Wanneer de traditionele partijen het recycleren van fietsen in containerparken tot de inzet van de verkiezingen wil maken, is dat natuurlijk hun goed recht. Vlaams Belang blijft echter in de eerste plaats inzetten op de veiligheid en de leefbaarheid van onze stad. Afspraak op 14 oktober !

Alles samengeteld en gedeeld door twee : Wijlen Pim Fortuyn zou het aldus gezegd gekregen hebben : die Morros in Meuelebeek, dat is met wel het zootje!

Die opstoot van Islam-moordzucht, samen met de onveiligheid van de ganse hoofdstad, is verdorie reden om de regering te doen vallen. En wat doen de kleur-partijen? Vlug-vlug de zaken toedekken door rond te zeulen met contrversiële wetsvoorstellen, waarmee ze desgewenst achteraf ook het Vlaams Belang kunnen mee treffen. Voor doodsbedreigingen tegen een volksvertegenwoordiger van het Vlaams Belang, wordt opgetreden met enkele uren werkstraf. En de kous is af.

Zeker : de opzet is des duivels! Er wordt gewacht tot bij een der onzen de stoppen ook doorslaan, zoals in Noorwegen. Getergd tot het uiterste en uit noodweer zal dan namens het volk gerechtigheid geschieden Waarna Repressie N° 2 kan losbreken. Er zullen vonnissen vallen die reiken tot in de eeuwigheid.

Als toemaatje, een artikel over de actuele toestand van de Islammerij in Frakrijk, het grote voorbeeld voor Milekette. Let vooral op De Wet Gyssot : die moet Milkette als muziek in de oren klinken. In de Belziek wordt het De Wet Milquet

Frankrijk valt momenteel ten prooi aan een van de ergste golven van antisemitisme in zijn geschiedenis. Deze golf trekt zich niet terug, maar wordt in plaats daarvan steeds erger. Volgens het jaarlijkse rapport van de Protection Service van de Joodse gemeenschap was 2011 een slecht jaar en 2012 zal nog slechter zijn. Sinds de moord op drie kinderen en een rabbijn op de binnenplaats van een school in Toulouse op 19 maart door Mohamed Merah is het aantal aanvallen op Joden exponentieel toegenomen. De boosaardige aanval op drie jonge Joden in Lyon op 2 juni door een bende van tien mannen, gewapend met hamers en ijzeren staven, was slechts de meest zichtbare en meest voor de hand liggende aanval bij meer dan 150 andere handelingen van dezelfde soort in minder dan drie maanden.

Sindsdien hebben er in slechts twee weken tientallen nieuwe aanslagen plaatsgevonden. In een van hen werd een drieëntachtig jaar oude vrouw geslagen, verkracht en voor dood achtergelaten in een trappenhuis Marseille. Het merendeel van de slachtoffers gaat niet eens naar de politie: ze weten maar al te goed dat hun klacht waarschijnlijk zal worden afgewezen. De politie heeft orders: de kans op rellen zit in het achterhoofd van alle autoriteiten. Deze orders staan niet op papier, natuurlijk, hun bestaan wordt bekend wanneer de politie, verontwaardigd over de rol die zij gevraagd wordt te spelen, protesten organiseren. Ze zijn zelfs nog kwader als ze hun werk doen en aanhoudingen verrichten om dan te moeten zien dat gearresteerden door de rechter worden vrijgelaten, zelfs als het aangedragen bewijs overweldigend is. Rechters blijken ook orders te hebben, eveneens echter niet op schrift: sommigen organiseren protesten, anderen voldoen eraan in stilte.

Diegenen die werden gearresteerd gaan mogelijk op zoek naar wraak op degenen die aanklaagden die door niemand zullen worden beschermd. Het heeft tot deze situatie kunnen komen doordat opeenvolgende regeringen het bestaan en de groei van de No-Go-Areas hebben geaccepteerd, een situatie die nu effectief uit de hand is gelopen. De situatie heeft zich ook ontwikkeld doordat bijna alle politici, links en rechts, zich onderwierpen aan de alomtegenwoordigheid van de politieke correctheid. Voor hen zijn diegenen die misdaden begaan niet echt schuldig, maar slachtoffers van de samenleving. Antiracistische organisaties zijn altijd bereid om te mobiliseren tegen antisemitisme, maar ze handelen en spreken alsof daarvan maar één vorm bestaat: het extreemrechtse antisemitisme. Maar wanneer de antisemitische misdaden die in Frankrijk worden gepleegd niet afkomstig zijn van rechtse extremisten, maar vooral uit de moslimgemeenschap, blijven deze organisaties steeds blindelings zwijgen. Voor hen zijn moslims de slachtoffers van racisme en kunnen daarom niet racistisch zijn.

Omdat de mainstream media ook stil zijn, voelen islamitische antisemieten zich vrij om te handelen. En hoe meer de tijd verstrijkt, des te meer voelen ze zich vrij om te handelen. Wanneer misdrijven niet worden gevolgd door repercussies, verwerven criminelen het duizelingwekkende gevoel van straffeloosheid. Bijna niemand in Frankrijk durft het woord moslim en antisemiet nog met elkaar in verband te brengen en diegenen die dat nog steeds doen, worden onmiddellijk beschuldigd van islamofobie en aangeklaagd. Een wet die de naam van een communistische politicus draagt de Wet Gayssot bepaalt dat elke kritiek op een religie een vorm van discriminatie is en kritiek op de islam wordt over het algemeen als veel erger beschouwd dan discriminatie van iets anders. Wanneer islamitische antisemieten, bekend om de demonisering van Israël die heerst in het land, zeggen dat ze Joden omwille van wat Israëlische Joden de Palestijnen aandoen haten, zijn veel journalisten en intellectuelen van mening dat dit excuus als een verzachtende omstandigheid kan gelden zonder ook maar de moeite te nemen om te overwegen wat de Palestijnse leiders de Palestijnen aandoen - zoals het stelen van de fondsen voor het Palestijnse volk, geschonken door goedgelovige Amerikanen en Europeanen, het in de gevangenis gooien van Palestijnse journalisten en alle andere burgers die zich uitspreken en dat op grote schaal, die peuters leren terroristen te zijn en effectief alle beginselen van de rechtsstaat verwerpen. En dit is het leiderschap dat een eigen staat zou willen?

Joodse scholen moesten worden beschermd voor de moorden zoals in Toulouse. Die moorden lieten zien dat de veiligheid en de genomen maatregelen niet voldoende waren. Joodse winkels en restaurants ontvangen dagelijks bedreigingen. Elke week worden er ramen ingegooid of beklad met beledigende graffiti. Joodse radiostations durven hun naam niet weer te geven op de deuren van hun studio. Joodse kinderen worden bespuugd op straat. Franse Joden voelen zich geïsoleerd en erg kwetsbaar. Ze weten nu dat eenvoudige dingen gevaarlijk kunnen zijn: het dragen van een keppeltje op straat, alleen naar de synagoge gaan, het plaatsen van een mezoeza op een deurpost. In Frankrijk wonen vandaag de dag 400.000 Joden en hun aantal neemt af. Elk jaar verlaten tweeduizend Joden het land. Zij die nu weggaan, laten weten dat ze geen toekomst hebben in Frankrijk.

Op dit moment leven er 6 miljoen moslims in Frankrijk en hun aantal neemt toe. Naast het risico op rellen, het bestaan van No-Go-Areas en de alomtegenwoordigheid van politieke correctheid, weten de politici, van links en rechts, wie ze moeten verleiden, platter gezegd, wie ze moeten sussen om gekozen te worden. Zelfs terwijl Nicolas Sarkozy meestal heeft voldaan aan de Arabische politiek van Frankrijk, hielp het hem niet: hij werd beschouwd als een vriend van de Joden.

Peilingen tonen aan dat de nieuwe president van Frankrijk, François Hollande, een overweldigende meerderheid van de islamitische stemmen ontving, ongeveer 94%. Op de avond van 6 mei werd hij op de Place de la Bastille begroet door een woud van vlaggen van bijna alle landen in de islamitische wereld. Franse vlaggen waren vrijwel onzichtbaar. Groepen van gesluierde vrouwen waren er blijkbaar zeer blij. Elke waarneembaar teken van het Jodendom zou duidelijk ongepast zijn geweest. Het dragen van een Israëlische vlag zou zelfmoord zijn geweest.

Om te zeggen dat Frankrijk binnenkort een land zonder Joden is zou te ver gaan, maar het is duidelijk dat het dagelijks leven voor Joden in Frankrijk steeds harder en onverdraaglijker wordt. Dit is wat er gebeurt in het Frankrijk van vandaag. Wat er in Frankrijk gebeurt, vindt bijna overal in Europa plaats: Het jachtseizoen op Joden is geopend in Frankrijk en Europa.

Zelfs als de jacht niet zal leiden tot de verschrikkingen die Europa zeventig jaar geleden bezoedelden, zal het niet op korte termijn eindigen. Een geïsoleerde haatmisdaad is een op zichzelf staande haatmisdaad. Maar een haatmisdaad gevolgd door nog een haatmisdaad is het begin van een serie. Wanneer deze misdaden bovenop de honderden minder ernstige hate crimes komen, dan geeft dat aan dat dit meer is dan een serie. Er is een giftige sfeer bezig te ontstaan.