MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. donderdag 21 juni 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Is dit het beeld van een psychopaat? Van een gevoelloze gek? Van een massa-moordenaar die even poseert voor hij weer tot de actie overgaat? Is het een berouwvolle zondaar?

Voor mij is het eerder het levend geworden geweten van de Noorse natieHij heeft zwaar misdaan Al weet ik begot niet goed wat men met de symboolwaarde moet. Blijkbaar zijn de Noren dur de comprenur, want de pamper-politiek is alleen maar toegenomen., wordt ons gezegd, en hij mag zijn terechte straf niet ontgaan.

Nu, zoals gebleken is, heb ik uiteindelijk niet hoeven te getuigen in het proces tegen de Noorse massamoordenaarAnders Behring Breivik. Zoals ik hier in april schreef, stelden de advocaten van Breivik een lange lijst met islamcritici samen, waaronder ikzelf, die zij opriepen als getuigen-deskundigen. De dagvaardingen die per post werden verstuurd, maakten duidelijk dat we volgens Noors recht verplicht waren om te getuigen. Als we weigerden daaraan te voldoen, zouden we onderworpen worden aan boetes en gevangenisstraf.

De vermeende reden om ons als getuigen op te roepen was om aan te tonen dat Breivik niet alleen is in het hebben van een sceptische kijk op het multiculturalisme, op de islam en de massale islamitische immigratie - en dat hij daarom dus geestelijk gezond is en naar de gevangenis gestuurd kan worden (zoals hij wenst) en niet naar een psychiatrisch ziekenhuis. Deze vermeende strategie heeft absoluut geen enkele logische zin. Is het echt nodig om aan iedereen te bewijzen dat dergelijke opvattingen wijdverbreid zijn? En wat heeft dit te maken met de geestelijke toestand van deze wacko, die meedogenloos tientallen tieners neerschoot? Het is duidelijk. De echte reden voor het voor de rechter slepen van een aantal van de meest prominente critici in Noorwegen van de islam was om schuld vast te stellen door associatie - om ons allen te verbinden, in de hoofden van de Noren, met de meest verguisde griezel in de moderne Noorse geschiedenis - en de boodschap uit te zenden dat wanneer je in Noorwegen in het openbaar de islam bekritiseert, je uiteindelijk voor de rechter kunt worden gesleept.

In mei, zoals ik hier ook heb gemeld, verklaarde de godsdiensthistorica Hanne Nabintu Herland, een van onze getuigen-deskundigen, te zullen weigeren om aan de dagvaarding van het verdedigingsteam te gehoorzamen en dat ze liever naar de gevangenis ging dan een onderdeel te zijn van het circus in het gerechtsgebouw van Oslo.

Kort tijd daarna en ik heb dit hier nog niet eerder dit gemeld gaf de rechtbank een buitengewone beschikking af, waarin zij de lijst van getuigen à decharge in tweeën had gedeeld. De Noorse televisie, zo bepaalden de rechters, zou geen toestemming krijgen om de getuigenissen van diegenen onder ons die kritisch staan tegenover de islam uit te zenden. Het zou echter wel worden toegestaan om de getuigenissen van onze critici uit te zenden, van de mensen die ons beschrijven als islamofoben en racisten. In hun schriftelijke verklaring rechtvaardigden de rechters deze schandalige beslissing door te zeggen dat ik en andere islamcritici indirecte verbindingen met Breivik hebben in het extreemrechtse milieu het punt is vermoedelijk, dat de mening van mensen zoals ik zo schadelijk zijn, zo beledigend, zo gevaarlijk, dat het ongepast zou zijn om de Noorse tv-kijkers daaraan bloot te stellen (tegelijkertijd echter was het perfect aanvaardbaar voor de opmerkingen van de islamvriendelijke auteurs en professoren, die routinematig mensen zoals ik belasteren en een onjuiste voorstelling van onze standpunten geven.) Ik vond het onthutsend dat de rechters zich vrij voelden mij zo te beschrijven, zonder bewijs en zonder dat er ook maar iets in de verste verte leek op een juiste juridische procedure, als lid van een extreemrechts milieu, waartoe deze massamoordenaar ook behoort.

De volgende grote ontwikkeling was niets minder dan een bom. Na al deze weken keek iemand het Noorse strafrecht er op na en ontdekte dat je niet getuigen-deskundigen kunt dwingen om te getuigen. Dat dit feitje blijkbaar aan de aandacht van alle rechters, advocaten en journalisten die bij de zaak betrokken zijn, ontsnapte, niet om elk laatste lid van het juridische establisment in het land te noemen, waar allen de zaak ijverig volgen, was op zn minst behoorlijk gênant. Toen dit nieuws de kranten bereikte, verstuurde ik meteen een E-mail naar de advocaten van de verdediging om te zeggen dat, gezien deze nieuwe informatie, ik hierbij mijn naam terugtrok van de getuigenlijst.

Maar de mensen van Breivik de waren niet van plan zich slechts door een wet in de weg te laten zitten. Ze gingen meteen naar de rechters en vroegen om hun deskundigen om te toveren tot gewone getuigen een krijgslist die hen in staat zou stellen om de macht te behouden en om ons te dwingen te getuigen. Verbazingwekkend, de rechters gingen mee met deze glibberige regeling, ook al heeft de indeling van ons als gewone getuigen geen enkele betekenis. Zoals de islamcriticus Hans Rustad becommentarieerde op zijn website document.no: Dit is ongehoord, en, zo u wilt, onethisch. Gewoon om mezelf als voorbeeld te nemen: Ik had nooit het minste contact met Breivik, ik was in de Verenigde Staten op de dag van het bloedbad en het belangrijkste waar de advocaten met mij in de getuigenbank over wilden praten, was mijn E-boek The New Quislings. Dat gaat over de nasleep van 22 juli. Hoe kon ik dan worden beschouwd als een gewone getuige? Schandalig.

Gelukkig was ik niet onbemiddeld. Dankzij de hulp van het Legal Project, een activiteit van Daniel Pipes van het Middle East Forum, was ik in staat om een advocaat in te huren, die op mijn verzoek een prachtige brief aan de verdediging stuurde, waarin hij de juridische absurditeit van mijn herindeling als een gewone getuige beschreef. Blijkbaar dankzij die brief werd mijn naam geschrapt van de getuigenlijst. (Ook Peder Nøstvold Jensen, ook wel bekend als Fjordman, slaagde erin om zich te bevrijden van dit circus ook, heb ik begrepen, met hulp van het Legal Project maar ik zal het aan hem overlaten om zijn eigen verhaal te vertellen.)

Geir Lippestad, het hoofd van de verdediging, heeft er blijk van gegeven niet te begrijpen dat zijn totaal niet naleven van principes ten grondslag ligt aan mijn bezwaren om te getuigen, toen hij verklaarde op een persconferentie op 1 juni: Het is een beetje grappig dat die getuigen die het meest in beslag worden genomen door de angst zich niet te kunnen uitspreken en die misschien denken dat ze niet de kans krijgen zich uit te spreken, onderduiken als ze de kans krijgen zich uit te spreken en de aandacht van de hele internationale media hebben. Alsof hij mij, of iemand anders, een plezier aan het doen was - door ons een gewenst forum voor onze visie te geven! door ons in de rol van getuigen voor de verdediging van een massamoordenaar te dwingen.

Lippestad, helaas, is niet alleen. Teveel mensen die betrokken zijn bij deze zaak hebben bewezen niet in staat te zijn een zeer elementair punt te bevatten, namelijk dat men in een democratie geen schrijvers voor de rechter sleept om gefileerd te worden betreffende hun politieke opvattingen. Inderdaad, vaak leek het alsof het proces plaatsvond in een hermetisch afgesloten kamer, apart van de gewone overwegingen van eenvoudige realiteit en van de meest fundamentele noties van individuele rechten. Dit is een proces, schreef Rustad me de andere dag, dat zich niet bewust is van de buitenwereld. Bingo. Niet alleen de rechters, die werkzaam zijn in een wereld op zichzelf, maar ook de de Noorse media, merkte Rustad op, hebben uitvoerig blijk gegeven van hun gebrek aan belangstelling voor een serieus debat over de toekomst van de liberale samenleving.

Op 5 juni, de dag dat ik oorspronkelijk zou moeten getuigen, was er tenminste een sprankje gezond verstand in dat gekkenhuis van de rechtszaal in Oslo aanwezig. Ole Jørgen Anfindsen, die een website runt die kritisch is over de islam en die besloten had om zich niet tegen zijn dagvaarding te verzetten, werd ondervraagd door de advocaten van de verdediging, waarna de eerste rechter aan de bistandsadvokatene, de advocaten die de belangen van de slachtoffers behartigen (in tegenstelling tot de officieren van justitie), vroeg of ze Anfindsen iets te vragen hadden. Het antwoord was bot: de slachtoffers advocaten zagen geen enkele zin in de getuigenis van Anfindsen of andere getuigen en het had dus ook geen enkele zin om iets te vragen. Later, in een interview, maakte de hoofdadvocaat van de slachtoffers duidelijk dat, naar zijn mening, de getuigenis van deze nieuwe vorm van getuige uitgevonden was door Lippestad en hello! niet relevant voor de kwestie van de verantwoordelijkheid van Breivik voor de dood van zevenenzeventig mensen.

Maar natuurlijk, de hele travestie die de laatste weken heeft plaatsgevonden in het gerechtsgebouw in Oslo, ging altijd al over veelmeer dan de acties van Breivik. Een rechtszaak uitsluitend gericht op de kwestie van de verantwoordelijkheid van Breivik voor al die gruwelijke moorden, had binnen enkele dagen afgehandeld kunnen zijn. Nee, dit wekenlange circus was iets anders: het is een laakbare poging om de aandacht van de Noorse bevolking niet alleen op de monsterlijke misdaden van de moordenaar te richten, maar ook op zijn zogenaamde opinies en in het verlengde daarvan op de opinies van elk vooraanstaand persoon in Noorwegen die er een gewoonte van maakt om de regering vragen te stellen over het roekeloze immigratiebeleid, het systematische goedpraten en het appeasement van de islam en/of de verdergaande suïcidale omhelzing van een multiculturele ideologie, die de ene Europese leider na de andere, van Sarkozy tot aan Merkel en Cameron, al heeft afgedaan als pure dwaasheid. Dankzij de ontdekking ter elfder ure van die wet die het advocaten verbiedt getuigen-deskundigen te dwingen om te getuigen, kregen de advocaten van Breivik en hun bondgenoten in het Noorse culturele establishment - niet helemaal het showproces waarop ze hadden gerekend. De volgende keer hebben we echter misschien niet zoveel geluk. En laten we onszelf niet voor de gek houden: er zal definitief een volgende keer zijn.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : een tijdje geleden was ik op deze blog aan het redeneren over al die brave Islammers, die geen vlieg zouden kwaad doen. Ik vergeleek ze met die miljoenen Duitsers die ook geen vlieg zouden kwaad gedaan hebben, maar die, eenmaal het spel op de wagen zat dapper hebben meegedaan met hun volksgenoten. Toen schreef ik : als de wachtwoorden komen, staan ze binnen een paar uur aan de Noordpool. Toen realiseerde ik mij, dat ik mezelf moest verbeteren : omdat ze namelijk al lang aan de Noordpool staan!