MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. maandag 14 mei 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het was mij een beetje ontgaan, hoe de vork precies in de steel zat met die Palestijnse Kwestie. Maar nu weet ik de klepel hangen! Alles is de schuld van een verloren oorlog in 1918 tussen Turken en Russen. 14-18 is een oorlog waar wij ook kunnen van meespreken! Nu blijkt dat het Land van Abraham en van Isaac daar niets mee te zien heeft, en zelfs ook niet de veroveringszucht der Romeinen, waar wij het altijd over hebben van uit het begin van onze jaarrekening. De Ottmanen zijn de schuldigen. Wie had dat gedacht!

Ottoman en, wat zijn dat? Zijn dat de menen van Otto, en wat heeft die Otto verloren in het Heilig Land, dat al duizenden jaren vroeger toegezegd was aan de Joden, als Het Land dat overvloeide van melk en honing?

Amaai : als het Joodse volk daar in 1948 aankwam uit de diaspora, was het één onvruchtbaar geworden woestijn, na eeuwen van Muzelmanse bezetting. Nu voert men groenten, fruit e,n vleeswaren uit over de ganse wereld.en willen de Muzels hun land terugeisen!

Kroniekje over : een Nationale Feestdag, die in de media wel zal achterwege gelaten worden. Tenzij er natuurlijk precies op die dag iets zou gebeuren dat de Muzelmannen in een glansrijk daglicht zou kunnen stellen. En daarmee wordt niet bedoeld de zoveelste bomaanslag met weer eens zoveel nutteloze doden.

Och! Men went er aan. Bommen worden dagelijkse kost. Precies zoals boterhammen met choco. Het maakt telkens een klein beetje ophef, er wordt met de armen gezwaaid en de brol wordt opgekuist. Iedereen denkt, ach, die was niet voor ons bestemd. Bom-autos met zelfmoiord-terroristen : dat zijn zaken voor verre vreemde landen Voorlopig heeft men gelijk : de Arabische gloeiend hete IJstijd is nog niet voor seffens. Tenzij dat die straks voet aan wal zou zetten in Griekenland.

Griekenland is inderdaad een gemakkelijk slachtoffer : veel slechter kan het er niet gaan, als de massa voedsel bij elkaar moet scharrelen uit de vuilbakken.slaat er rap een vonk over die de opstand in vlam zet. Er wordt een beetje getrokken en geduwd, de massa vlucht voor de transgas-bommen van de politie , er vallen doden, maar dat is niet erg : straks zijn dat de nieuwe helden. Meer en meer kan men de schorre kreet onderscheiden : Allah Akbar. Allah Akbar.Allah is groot! Dan komt er een nieuw bestuur en alles schijnt in zijn gewone plooi te vallen. Maar onderhuihs is de zwenking van de tanker al ingezet.

Maandag 14 mei viert Israël zijn onafhankelijkheid. Waarom de staat Israël bestaat en dat deze staat een legitieme staat is, die ieder bestaansrecht van de wereld bezit, geraakt in Duitsland steeds meer in de vergetelheid. Vooral de linkse bonte eenheidspers papt al lange tijd aan met de Arabische zienswijze, volgens welke de stichting van Israël een late koloniale aanmatiging van de Europeanen geweest zou zijn. In werkelijkheid echter begint de geschiedenis van de huidige staat Israël helemaal niet na de Tweede Wereldoorlog, maar na de Eerste Wereldoorlog. Zij begint exact op 29 oktober 1914, de dag van de aanval van Turkije op Rusland en op de bondgenoot van Rusland, Engeland. Deze oorlog tegen Engeland heeft Turkije duidelijk verloren, het voormalige Turkse koloniale gebied Palestina werd onderdeel van het Engelse machtsgebied. Dat was het recht van de overwinnaar en Turkije had Rusland immers niet hoeven aanvallen.

Het gebied van de huidige staat Israël behoorde, zoals bekend, eeuwenlang bij het Ottomaanse rijk. Het zou vermoedelijk nu nog tot het Ottomaanse rijk behoren als de Eerste Wereldoorlog er niet tussen zou zijn gekomen, beter gezegd: de aanval van de Ottomanen op Rusland op 29 oktober 1914. Deze aanval werd zeer zeker niet uitgevoerd uit vriendschap tot Duitsland, zoals men ons tegenwoordig in de schoolboeken van de bonte republiek vertelt om een zogenaamde aanwezige Duits-Turkse vriendschap historisch uit af te leiden. In werkelijkheid bestonden er voor de Turkse aanval een hele serie zakelijke redenen, die militair-strategisch wel degelijk te begrijpen zijn: De Russische strijdkrachten waren gebonden aan het westelijk front tegen Duitsland, d.w.z., voor Turkije bood zich in 1914 een unieke kans om de in de voorgaande Russisch-Turkse oorlog verloren provincies te heroveren. Deze rekening ging op: Turkije kon tot 1918 de destijds overwegend Armeens-Georgisch-Koerdisch bewoonde provincies Kars en Ardahan weer inlijven. Beide provincies zijn nu een vast bestanddeel van Turkije, Armeniërs en Georgiërs zijn daar niet meer. Vanuit de huidige Turkse optiek was de aanval op Rusland dus een succes.

Tot de risico´s van de Turkse aanval van 1914 behoorde het bondgenootschap van Rusland met Engeland. De Turkse aanval op Rusland was dus tegelijkertijd een aanval op Engeland en leidde tot de uitbreiding van de oorlog naar de in het zuiden gelegen Arabische delen van het Turkse koloniale rijk, o.a. ook naar het territorium van het huidige Israël. Deze oorlog tegen Engeland heeft Turkije duidelijk verloren en de Arabische gebieden van het voormalige Turkse rijk werden na het einde van de oorlog toegevoegd aan het Engelse (en Franse) rijk. Palestina als geografisch begrip kwam onder het mandaat van de Volkenbond, Engeland werd belast met het bestuur en de militaire bescherming. Niets ongebruikelijks voor de tijd na 1918: Net zo had de Volkenbond in het overwonnen Duitsland ook het Memelgebied onder zijn hoede en daar Frankrijk als mandaatmacht aangewezen (totdat het gebied daarna door Litouwen met wapengeweld werd veroverd). Je kunt twisten over zulke beslissingen van de overwinnaars. Maar: Het is het historische recht van een overwinnaar om het land van een overwonnen vijand in bezit te nemen. Uiteraard kun je het een onrechtvaardigheid noemen dat Engeland na 1918 over Palestina waakte en Frankrijk over het Memelgebied en men zou voor de beide gebieden vast en zeker rechtvaardiger oplossingen hebben kunnen vinden als men dit gewild zou hebben. Maar men wilde niet en de wil van de overwinnaars staat nu eenmaal boven de wil van de verliezers. Deze fundamentele machtsconstellatie tussen overwinnaars en verliezers is al duizenden jaren een onlosmakelijk onderdeel van het oorlogsrisico en daarom tegelijkertijd een fundamenteel bestanddeel van de vrede bewarende afschrikking.

Hier kan tegen worden ingebracht, dat de in Palestina levende Arabieren geen aandeel hadden in de Turkse oorlogsbeslissing van 1914 en zodoende de onschuldige slachtoffers van een politiek van grootmachten tussen Turkije en Engeland werden. Deze zienswijze is emotioneel ook begrijpelijk. Maar de machteloosheid van de Arabieren lag niet aan de politiek van de beide grootmachten, maar in de eerste plaats aan hun koloniale situatie binnen het Turkse koloniale rijk. Deze eigen machteloosheid is de karakteristiek van ieder onderworpen of afhankelijk volk, dat, om welke redenen dan ook, afziet van zijn eigen vrijheid en soevereiniteit: Men wordt de speelbal van vreemde belangen en is geen baas over zijn eigen lot. Anders gezegd: Wanneer de Arabieren op tijd tegen hun Turkse koloniale heren in opstand zouden zijn gekomen en als er in 1914 een vrij Arabië zou hebben bestaan, dat niet deel zou hebben genomen aan de oorlog, dan zou Palestina na 1918 ook geen Engels mandaatgebied geworden zijn en zou er nu gegarandeerd geen staat Israël hebben bestaan.

Dat de Verenigde Naties als juridische opvolger van de Volkenbond na de Tweede Wereldoorlog beslisten om een deel van het Engelse mandaatgebied als eigen staat aan de Joden ter beschikking te stellen, werd uiteraard doorslaggevend beïnvloed door de Holocaust van de nationaalsocialisten. Dat de Verenigde Naties deze macht en het recht daartoe hadden, was echter geen historische gevolg van de Tweede Wereldoorlog, maar al van de Eerste Wereldoorlog. Menig Arabier en menig Duitse linksgroene kan deze ontwikkeling als onrechtvaardig voelen en beklagen. Maar ook in europa creëerde de Eerste Wereldoorlog vele onrechtvaardigheden, die door de ene kant begroet en door de andere beklaagd werden. We hebben pijnlijk moeten leren, dat de poging om tegen deze onrechtvaardigheden aan te boksen alleen maar nieuwe onrechtvaardigheden oproept. Oorlogen zorgen altijd voor onrechtvaardigheden en Turkije had Rusland immers niet hoeven aanvallen

Alles samengeteld en gedeeld door twee : mag dit een opportuniteit zijn, om twee Natioanle Feestdagen in evidentie te stellen, door beiden het etiket op te kleven :verwaasloosbaar? 14 April in Israël, en 11 juli in Vlaanderen : beide feestdagen zijn niet politiek-correct.