A.D. dinsdag 24 april 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Cyprus, Rots van Afrodite

Kroniekje over : de macht van een handvol kolonialisten. Wat U hieronder zult lezen : in Noord Ierland, in Cyprus. Zoals César : ze kwamen, ze zagen en ze… bleven. Hou een klein beetje de Belgische situatie in het achterhoofd : waar Franscouillons en/of hun collaborateurs in de kaas gekropen zitten, krijgt men die er niet gauw weer uit….

Kijk, dat beeld met die kazen vol muizen : stel daar een hongerende kater bij, wiens instinct het is om muien te vangen, en U hebt de politiek der Vlaamse partijen. Met BDW als spinnende kater die koppekes wil geven aan de Oppermuis, met FDW als likkebaardende wilde kat met scherpe klauwen…

Meisjes en jongens  wat moet er inspiratie op te doen zijn, om binnen in de kazen het muizenleger te kunnen observeren! En om, waar mogelijk, gang na gang af te sluiten. Zodat de prooi FDW gewoon tussen de tanden vliegt.

Turkije – een gijzelaar van Cyprus
Na de Turkse invasie in het jaar 1974 waarschuwde de Britse Minister van Buitenlandse Zaken James Callaghan: “Nu is de republiek Cyprus een gevangene van het Turkse leger. Morgen zal het Turkse leger zichzelf terugvinden als gevangene van de republiek Cyprus”.
Veertien dagen geleden was de commissie voor buitenlandse zaken van het Britse Lagerhuis het eens over de betrekkingen tussen Groot-Brittannië en Turkije: “De toetredingsonderhandelingen van Turkije met de EU zijn blijven steken, Turkije is uiteindelijk de gijzelaar van het Cypriotische conflict geworden.”
In het jaar 1921 bood het verdrag tussen Engeland en Ierland de deling van het eiland in de beide delen aan, die de huidige Republiek Ierland en Noord-Ierland als deel van het Verenigd Koninkrijk vormen. Sinds de hereniging van Duitsland in het jaar 1990 is de deling van Cyprus het langst smeulende dispuut van Europa gebleven en, zoals de commissie voor buitenlandse zaken vaststelde, dit heeft het toetredingsproces van Turkije effectief tot ontsporen gebracht.
De weigering van Turkije om zijn verplichtingen uit het jaar 2005 na te komen en de tolunie  met de Republiek Cyprus uit te breiden, leidde tot een beslissing van de Europese Raad een jaar later, om de opening van 8 van de 35 hoofdstukken betreffende de toetreding te blokkeren. Bovendien had Cyprus nog zes andere hoofdstukken geblokkeerd en Frankrijk vijf (inclusief eentje, dat al door de Europese Raad was geblokkeerd). Deze stilstand kan alleen worden opgelost d.m.v. een overeenkomst in de Cyprus-kwestie.
Hoewel Cyprus een lidstaat van de EU is, bevindt het zich in feite onder buitenlandse bezetting. Toen Cyprus in het jaar 1960 onafhankelijk werd, bleef 3% van het eiland onder Britse controle, namelijk de beide onafhankelijke gebieden rondom de militaire bases Akrotiri en Dhekelia. Hoewel de Britse regering aangeboden had 50% van het gebied als een “soort stichting/schenking” in het kader van een kolonisatie aan Cyprus te geven, heeft het Cypriotische Huis van Afgevaardigden ertoe opgeroepen de aanwezigheid van de Britse militaire bases op Cyprus te beëindigen.
En sindsdien heeft Turkije, een kandidaat voor het lidmaatschap van de EU, in het jaar 1974 het noordelijke deel van Cyprus bezet, ondanks een aantal resoluties van de VN-veiligheidsraad en het Europese Parlement, die ertoe oproepen de Turkse troepen terug te trekken. Vorige maand nog stelde de Turkse Minister voor Europese aangelegenheden, Egemen Bagis, vast, dat Turkije ook een bezetting zou overwegen als de vredesonderhandelingen zouden mislukken. Omdat het Europese Hof van de Mensenrechten het noordelijk deel van Cyprus “ondergeschikt plaatselijk bestuur” heeft genoemd, zou dit een logische stap zijn voor Turkije, hoewel dit het einde van Turkse toetredingsonderhandelingen tot de EU zou betekenen.
Volgens documenten, die in het bezit zijn van de commissie voor buitenlandse zaken, schijnen Europese toppolitici en het publiek ervan overtuigd te zijn dat de islamitische achtergrond van Turkije onverenigbaar zou zijn met de Europese normen, maar dat staat ook in Cyprus op het spel. Wanneer de verschillen niet in een statenbond overwonnen kunnen worden, welke hoop is er dan nog voor Turkije om binnen het Europese raamwerk te passen?
De belangrijkste thema´s, die een vereniging verhinderen, zijn kwesties van de regering, grondbezit, gebiedsaanspraken en staatsburgerschap, dat wil zeggen, de status van de Turkse kolonisten, die zijn binnengestroomd van het vasteland. Aan velen van hen werd een Turks-Cypriotisch staatsburgerschap gegeven, dat echter alleen geldig is in Noord-Cyprus.
Resolutie nr. 550 (uit het jaar 1984) van de VN-veiligheidsraad roept ertoe op om de “spookstad” Varosha onder VN-bestuur te plaatsen en het Europese Parlement heeft er driemaal toe opgeroepen Varosha aan zijn rechtmatige inwoners terug te geven. Maar minister-president Erdoğan heeft deze stap als “ongegrond en onacceptabel” uitgesloten en in plaats daarvan een twee-staten-oplossing geëist.
Wanneer deze hereniginggesprekken mislukken, heeft Turkije ermee gedreigd om het Cypriotische tijdelijke presidentschap van de EU vanaf 1 juli te boycotten. President Gül liet Turkse journalisten tijdens een staatsbezoek in Londen in november weten: “Er zal een half presidentschap zijn, dat een miserabele unie leidt”. De Internationale Crisis Groep (ICG) beweert in zijn onlangs gepubliceerde rapport Aphrodite´s Gift, dat de grote aanwezigheid van gas, dat men in de Cypriotische exclusieve handelszone ten zuiden van het eiland gevonden zou hebben, een extra reden tot vereniging zouden kunnen zijn. De commissie voor buitenlandse zaken is tot dezelfde conclusie gekomen en noemt de potentiële rol van Turkije als transitstaat voor energie voor de EU.
Beide Cypriotische politieke leiders zijn het erover eens, dat het beheer van de gasvondsten bij het eiland een federale competentie nodig heeft en zoals de speciale adviseur van de VN-secretaris-generaal, Alexander Downer, het uitdrukte: “Een succesvol huwelijk heeft een uitzet nodig”. De belangrijkste hindernis is echter de weigering van Turkije om onderhandelingen op te nemen met de Republiek Cyprus.
De ICG stelt daarover vast: “Deze positie, gebaseerd op het nul denken uit de jaren-60 en de jaren-70 gaat in toenemende mate in tegen de belangen van Turkije en haar buurlanden”. Het rapport komt tot de conclusie, dat de gasvondsten de locomotief zouden kunnen zijn voor de hereniging en dat “het zo´n overeenkomst is en niet het gas, dat op zekere dag het reële economische geluk voor alle bewoners van het eiland zal zijn”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.

 ************************

Diagonaal herlezen

Alles samengeteld en gedeeld door twee : elk nadeel heb se voordeel, en dat is niet uitsluitend zo in de voetbal. Naarmate dat 1 Juni nadert en dat Voorzitterschap van Cyprus, zitten Erdogan en Gull meer en meer gespannen op hun stoel heen en weer te wrijven.

De ogen van heel de wereld zullen op hen gevezen staan, en dat niet alleen voor de volkerenmoord op de Armeniërs in 1915. Hoe kan een natie die de eigen burgers uitmoordt, en andere staten zo maar binnenvalt, als lid van de EU aanvaarden? Zou het kunnen dat weerszijden de onderhandelingstafel dan de maskers afgerukt worden? Barbarosso die op een gouden schaaltje het resterende deel van Cyprus aanbiedt? Of de Natte Dweil, die uiteraard tegen vergoeding, zijn voorstel gewapenderhand uitwerkt om de weigerachtige Cypriotenin hetgareel te dwingen? Afgezanten van Godman Sachs sturen zal niet voldoende zijn. Tenzij die kromzwaarden voeren. Als U weet dat de Muzelarij dik verlekkerd is om de 70% Grieks-Orthodoxe Christenen iets mee te doen, dan weet U dat daar een werk wacht van minstens een paar duizend Turrkse Breiviks, om de boel te klaren…. Tijd dus om een tweede afgeslagen hoofd aan hun kromzwaareden te rijgen : na Armenië, de beurt aan Cyprus.