xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

donderdag 22 maart 2012

****************

De Hongaarse Geschiedenis begint, sedert het mensonterend communisme (en dat is nog maar kort geleden, tot eergisteren bij manier van spreken) een nieuwe bladzijde. Hongaren zijn, net als de Oostenrijkers, een beetje de Vlamingen van Centraal-Europa, en daarmee bedoel ik dat de sterke trouw aan de voorvaderlijke tradities. Die is alleen maar verstrekt uit de alles verwoestende ‘progressieve’ storm gekomen. Want als bij ons  ‘de Rus’ in de Koude Oorlog ooit tot aan de Noordzee was gekomen, wat een peulschil was op zeker moment, om dan in zijn eigen vuil te stikken, dan zaten onze kerken nu misschien nog altijd even vol als in Hongarije en hadden we minder vreemde aanvoer nodig omdat onze kinderen bij bosjes in de moederschoot worden gedood.

Om deze redenering te optimaliseren, verwijs ik naar de begrafenis-plechtigheden van de 28 dodelijke slachtoffers van de busramp in Sierre. Bij de burgerlijke herdenking’ in Lommel was er heel veel verdriet, dat zagen we. We hoorden wel van de Spa-burgemeester duidelijk zeggen, dat “de lente, hij nog niet in het land was”, wat een wel zeer merkwaardige poging is om de Lente in het homo-tijdsperk bij te stellen. Vandaar dat het een lente werd, getooid met zo’n hangend half wit progressief strikje, als bewijs van zo neutraal mogelijk : noch vrouwelijk, noch mannelijk, bij voorkeur te wijzigen naargelang het uur van de dag of de nacht. We hoorden vooral een vriendje tot zijn dode makkertje zeggen : “Salut en de kost. En de wind van achter”… : misschien wel woorden uit een kindermond in dat soort onderwijs, maar woorden die passen op de speelplaats, minder bij de ingetogenheid van een uitvaart.

Vroeger droeg iedereen zwarte rouwkledij, en de vrouwen hadden een hoofddeksel met zwarte voile voor het gelaat. Nu komen de moeders in spijkerbroek….Vroeger droegen we tenminste 6 weken nadien de vertrouwde zwarte rouwband om de linkerarm, of een zwarte omslag op onze revers, en niet de opzichtige helft van zo’n dubbel gevouwd strike, voor de gelegenheid niet het dusdanig roze herkenningsteken van aids-lijders, bisexuelen en homo’s.  O ja, dat halve strikje, in Fabiola-wit ipv van zwart, is progressief nieuwerwets en is gegarandeerd zo neutraal als de hangende pootjes van een paaslammetje dat zijn pootjes laat hangen…. Na de Witte Mars, de witte ballonnen, de witte ruikers en de witte ‘troostmuren’, voortaan geen kerkdiensten meer, maar bijeenkomsten in tot TV-studio omgeturnde feestzalen met gratis optreden van Kloezo met hun zoveelste Domino-of-zo lamène-toontje, dat alles gepresenteerd door de als een naar lucht happende vis op het droge Bart Peeters.

**********************

Niet dat we moeten verlangen naar vroeger, waar het altijd beter was, achteraf gezien, maar het zou misschien als gevolg gehad hebben, dat wij hier de EU-USSR minder gelaten zouden  ondergaan hebben.

Vandaar dat de EU-USSR zo gebeten is op Hongarije….

250.000 aanhangers verstevigen de positie van Viktor Orbán

Met meer dan 250.000 aanhangers werd de manifestatie van de Hongaarse minister-president Viktor Orbán op 15 maart, de Hongaarse nationale feestdag, een indrukwekkende manifestatie van de politieke meerderheidsverhoudingen. In een indrukwekkende toespraak bezwoer Orbán de geest van 1848, toen de Hongaren in opstand kwamen tegen de heerschappij van de Habsburgers. Orbán ging vooral in op de actuele dwangmaatregelen van de Europese Unie tegen Hongarije.

Hij riep op tot verzet en bevestigde dat Hongarije geen kolonie zou zijn: “Wij Hongaren zijn het volk van de vrijheidsstrijders. De eurocraten kijken nu zelfs nog met een scheel oog naar ons, maar uiteindelijk zullen wij gelijk krijgen”.

Europese Unie wil Hongarije onder het juk dwingen

Terwijl men met begrotingszondaren zoals Griekenland of Spanje veel soepeler omgaat, staat Hongarije aan de schandpaal van de EU. Zo trok de EU in een vergadering van de ministers van financiën als straf voor het overtreden van de criteria van Maastricht subsidies voor het land van een half miljard euro in. In totaal is dit 29% van de aan Hongarije voor het jaar 2013 toegezegde financiële middelen. Deze dienen echter vanaf januari 2013 te worden bevroren als de begrotingspolitiek van de regering Orbán niet wezenlijk verbetert. Vooral milieu- en verkeersprojecten zouden door de kortingen worden getroffen. Dat Orbán en zijn conservatieve regering vooral de oude lasten van de voorgaande socialistische regeringen moet saneren, negeert Brussel echter.

Tegenstanders van Orbán halen linkse ondersteuners uit de EU

Ook de tegenstanders van Orbán maakten gebruik van de nationale feestdag om hun aanhangers te verzamelen. Nog steeds kunnen de Hongaarse linksen het niet verkroppen, dat Orbán van de kiezers een ruime tweederde meerderheid kreeg en een corrupte socialistische regering de laan heeft uitgestuurd. Net zoals rood en groen in het jaar 2000 n.a.v. de regeringswisseling in Oostenrijk probeert ook de Hongaarse oppositie de binnenlandse politiek de “europeaniseren”. Zo haalden de tegenstanders van Orbán steun van de linkse vleugelman van de Franse socialisten, Harlem Désir. Désir is sinds 2004 vicepresident van de socialistische fractie in het Europese Parlement en staat aan het hoofd van de vijanden van Hongarije in de EU. Deze durfde dan ook te beweren: “Wat in Hongarije gebeurt, is een schande voor Europa” en gaf daarmee duidelijk blijk van een uitermate twijfelachtige democratiepolitieke mentaliteit

*************************

Het tweede stukje hieronder heb ik in bruikleen overgenomen van E.J. Bron (over Marine Le Pen en Corsica) en heeft in eerste opzicht niets te zien et het eerste, dat handelt over Victor Orban en Hongarije. Bij nader toezien zult U mij gelijk geven : het woord is de messcherpe uitleg rond het scheldwoord ‘rechts-radicaal’ : rechts-radicaal is de mainstream benaming voor partijen die zich bezighouden met de wens van de bevolking

*********************

Corsica, dat zichzelf beschouwt als onvrijwillig aanhangsel van het Franse centralisme, raakt bevriend met Marine Le Pen.

“Welt Online” bericht verrassend uitvoerig over de brutale en verfrissende verkiezingscampagne van het “rechts-radicale” (= mainstream benaming voor partijen die zich bezighouden met de wens van de bevolking) Front National op Corsica. Hier enkele indrukken van het optreden van Le Pen:

Aan het einde gaat de zaal tekeer en Marine Le Pen staat op het podium en zingt het Corsicaanse volkslied “Dio vi salve Regina”. Ze is niet helemaal tekstvast en leest van papier, maar het is het gebaar dat telt.

Ze zou zich richten “tot de Corsicaanse en Franse zielen”, zegt Marine Le Pen aan het begin van haar optreden.

Het publiek is van opvallende onopvallendheid. Veel pensioengerechtigden, “kleine burgermannen” en niet weinig jonge mensen. “Ze is geweldig”, zegt de bloemist Josette Santa-Maria bij het verlaten van de zaal een uur later. En ja, ze zou beide zijn, Corsicaanse en Française. Wat haar heel goed is bevallen? Dat Marine Le Pen “de waarheid” zou zeggen.

De waarheid volgens Marine Le Pen ziet er als volgt uit: We zijn allemaal “kleine Fransozen”, die te lijden hebben onder meerdere “dictaturen”. Er bestaat “geen democratie meer in Frankrijk”, zegt Marine Le Pern – en de zaal applaudisseert. In plaats daarvan zou de dictatuur “Europa” heersen. “Oligarchen” en “technocraten”, “van wie de namen onbekend zijn”, zouden het voor het zeggen hebben.

Men zou zich aan “Brussel” onderworpen hebben, zegt Marine Le Pen en zou daar binnenkort met het eigen budget moeten aantreden om zich te laten beoordelen: “Goedendag, meneer Brussel, krijg ik een goed cijfer?” doet ze de toon van een schoolmeisje na, en oogst schallend gelach.

Dit Brussel zou de Fransen van hun soevereiniteit hebben beroofd en daarmee van de controle over de grenzen. Daarom zou inmiddels bijna iedereen heel eenvoudig kunnen binnenkomen en het zich gemakkelijk maken in het Franse sociale stelsel. Het zou tijd worden om aan “hen” uit te leggen, “dat wij ons sociale stelsel zelf nodig hebben”.

“Als je in Rome bent, gedraag je dan als een Romein”, deze regel zou ze zelf altijd in het buitenland hebben opgevolgd, zegt Marine Le Pen. Het zou nooit bij haar opkomen om gastheren te choqueren. In Frankrijk zou de situatie omgekeerd zijn. Er zou al lang een “dictatuur van de minderheden” bestaan, die hun gebruiken zouden doordrukken. “In Frankrijk heeft men meer rechten als men tot de minderheid behoort dan wanneer men deel uitmaakt van de meerderheid”.

Marine Le Pen spreekt vrij, ze wandelt over het podium als een rondtrekkend prediker, ze kiest haar woorden behoedzaam. Ze zegt nooit “de buitenlanders”, “de immigranten” of “de moslims”. Desondanks weet iedereen in de zaal wie ze bedoelt. Ze zouden na de sportlessen op school weigeren te douchen, ze zouden proberen de inhoud van de lessen te bepalen.

Als dit zo door zou gaan, zou er weldra een deel van de Franse geschiedenis onderdrukt worden, zouden er geen kathedralen meer bezichtigd worden, zou er niet meer over de Shoah worden gesproken, “om maar helemaal te zwijgen van Karel Martel”, en Henri IV. En Napoleon zouden in de schoolboeken vervangen worden door “de geschiedenis van Mali”.

Uiteindelijk “leren we alleen nog de geschiedenis van de islam voor die van onszelf”. Een enorm boegeroep vult de zaal. Dan roept er een vrouw uit het publiek: “We zijn het zat!” Frankrijk zou kort voor de “ontbinding” staan, het “verval”, de “afbrokkeling”.

Daarna heeft Marine Le Pen het nog over halal-vlees, dat de Fransen zou worden opgedrongen, over dat de euro een vreselijk dure munt zou zijn en dat Frankrijk uit de monetaire unie zou stappen als zij president zou zijn. Men zou zich niets moeten aantrekken van de meningen van deskundigen, die beweerden dat dit niet zou gaan.

Marie-Peirre, die haar achternaam niet wil noemen, omdat zij voor de door de socialisten geleide stad werkt, heeft een Corsicaanse en een Franse vlag in de hand. “We hebben er gewoon genoeg van”, zegt ze, “deze mensen daar hebben veel meer voordelen dan wij.” Dat zou zo niet meer door kunnen gaan, want inmiddels zou men zelf geen geld meer hebben.

Vroeger, “onder Giscard”, ja, toen zou er nog geld geweest zijn, maar dat zou gewoon voorbij zijn. Ze zou weten waar ze het over had, want ze werkt bij de sociale dienst van de stad. Daar zou ze te maken hebben met oude mensen, die thuis zouden zitten met de jas aan, omdat ze de stookkosten niet meer zouden kunnen betalen en zich zouden schamen om hulp te vragen.

In plaats daarvan zouden er “profiteurs uit de Maghreb” komen, die “hun rechten beter kennen dan wij”. En als men dan iets zou zeggen, “is men tegelijk een racist”. Het zou verkeerd zijn om Marine Le Pen te “demoniseren”, zoals men al met haar vader gedaan zou hebben, zij zou alleen maar datgene uitspreken wat iedereen zou zien.

En de toespraak van Le Pen zou “immers niet racistisch zijn”, voegt haar vriendin Josette Santa-Maria er aan toe, ze zou geen haat prediken en geweld afwijzen. Men zou immers ook niet alle immigranten eruit kunnen gooien, “maar men moet ermee stoppen ze binnen te laten”.

Het publiek van Marine Le Pen bestaat uit mensen, die het gevoel niet kwijtraken dat het vreemde in hun land de overhand heeft gekregen over het bekende.

Buiten, voor de zaal, zijn dan toch nog een paar Corsicanen, die niet echt enthousiast zijn over Marine Le Pen. Jonge, helemaal in het zwart geklede, leden van de links-nationalistische groepering “Scelta Para”, die streeft naar de onafhankelijkheid van Corsica, schreeuwen leuzen.