zaterdag 25 februari 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het verband tussen de woordjes ‘Grens’ ‘Douane’ en ‘Zoll’ is mij nooit heel duidelijk geweest. Stond daar ‘Tol’ (=geld aftroggelarij) omdat men aan de grens was, of was dat een tol-post zonder eigenlijke gresovergang? Alleen wanneer er stond ‘Halt’ (lijk bij de péages op de autosnelwegen) was ik/ben ik op mijn weerhouden : dat was voor mij, die de bezetting ’40-’44 en de vele ‘Sperregebieten’ gekend heb, hetzelfde als ‘Achtung! Minen’ met daar onder in rare gotische letters ‘Es wird geschossen’. Iets wat ik van die gemoedelijke dikkerd die daar toen op post dik tegen zijn goesting stond, niet voor mogelijk hield (*). Toen wij hem voorbij kwamen en ik aan de hand van ons Moeder, achterom kijkend hem bleef volgen, wuifde hij vriendelijk met zijn hand. Ik bewonderde zeker niet hem of de stalen pispot op zijn kop, want ik had al eens ondervonden dat de Stieffels aan hun voeten harde toppen hadden, maar deze had zo’n mooi blinkend geweer  in ruststand voor hem, dat ik graag was teruggelopen en gevraagd om mee met ons te komen soldaatje spelen. Wij hadden alleen zelfgemaakte houten geweertjes om ‘Pang’ mee te doen. Toen ik dat aan ons Ma vertelde, was mijn beloning een ferme oorveeg. Ons Ma verstond blijkbaar beter de reglementen van de bezetting dan ik.

Zo hem ik van jongsaf geleerd waarvoor slagbomen staan : als je niet oppaste, sloeg men er U rond de oren!

Maar sedert de Europese Unie in de tweede helft van mijn leven de grenzen heeft uitgeveegd, is dat veranderd. Niemand hoeft nog schrik te hebben van slagbomen, zelfs de grootste bandieten niet. Ik weet dus echt niet, of zoiets een verbetering is! Ze zijn wel op papier blijven bestaan, en wat meer is, het zijn onaantastbare heilige huisjes geworden. Ze zijn een beetje lijk God-de-Vader of de Heilige Geest : men ziet ze niet, maar ze zijn wel overal almachtig tegenwoordig.

*************************

HET STOCKHOLMSYNDROOM VAN DE VLAMINGEN

Grenzen worden niet bepaald door taal

De Ieren spreken Engels. Is dat een argument om Ierland terug bij England in te lijven? Zijn de Ieren minder Ier omdat ze Engels spreken? De Verenigde Staten worden geconfronteerd met een niet aflatende immigratie van Spaanssprekende “latino’s” in hun zuidelijke staten zodat deze staten binnen afzienbare tijd een Spaans sprekende meerderheid zullen tellen. Moeten die staten dan worden afgescheiden van de VS en ingelijfd bij Mexico? Toegegeven, twee aberrante voorbeelden, maar illustratief voor het feit dat taalgebruik of verschuivingen in dat taalgebruik internationaal niet kunnen ingeroepen worden om verschuivingen van grenzen te verantwoorden. In het bijzonder binnen de EU houdt de internationale gemeenschap angstvallig vast aan dat princiep. Mocht men de bestaande Europese grenzen willen aanpassen aan het taalgebruik dan moet ¾ van die grenzen hertekend worden met een onvoorspelbare reeks van conflicten tot gevolg. Een zekere A. Hitler dacht daar, in de vorige eeuw, anders over, maar we nemen aan dat men dat niet als een na te volgen precedent zal willen inroepen.

De Belgische Franstaligen denken daar anders over

De Franstaligen in België houden er een mening op na die haaks staat op dit internationaal toegepast princiep. Komt er ergens in België een meerderheid aan Franssprekenden tot stand, dan beschouwen zij dat gebied als “veroverd” en moeten de gewestgrenzen direct aangepast worden. Tot de jaren 60 van vorige eeuw beschikten ze zelfs over een officieel instrument om deze “anschluss” politiek te sturen, de “10 jaarlijkse talentelling”. Op basis van, al of niet vervalste, talentellingen werden o.m. Brabantse gemeenten bij Brussel ingelijfd. Zo heeft Brussel zich “ontwikkeld”, niet met innovatie, niet met de creatie van welvaart, maar met een brute annexatie-politiek.

Alle Vlaamse politieke partijen lijden aan het Stockholmsyndroom

Het is merkwaardig dat ALLE Vlaamse politieke partijen, van links tot uiterst rechts, dit princiep, hen opgedrongen door hun tegenstanders, aanvaarden. In die zin moet men spreken van een Vlaams Stockholmsyndroom. Het Stockholmsyndroom is het psychologisch verschijnsel dat soms optreedt tijdens een gijzeling. Het verschijnsel houdt in dat de gegijzelde sympathie voor de gijzelnemer krijgt, ook voor zijn opvattingen. De splitsing van het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde is wat dit betreft illustratief. Franstaligen eisen een “corridor” in de beste nazi-traditie omdat ze de Franstaligen in Brussel willen verbinden met het Franstalige Wallonië. Hiervoor maken ze handig gebruik van sociologische verschuivingen en doen ze alsof hun eis, om Vlaams-Brabantse gemeenten aan te sluiten bij Brussel, de normaalste zaak van de wereld is. En het Vlaams verweer tegen deze gebiedsroof neemt, heel merkwaardig, juist die argumentatie over en spreekt over de “verloren” faciliteitengemeenten omdat ze vaststellen dat in die gemeenten een meerderheid van Franstaligen is tot stand gekomen. Waarom gedraagt het Vlaams gezag zich zo zwak? Waarom laten zij zich de les spellen door een stelletje ruziestokers. In plaats van zich kordaat te beroepen op de internationale praktijk, met name: nota nemen van de sociologische veranderingen en deze zelf beheren zonder inmenging te dulden van om het even wie en zeker niet van pruts organisaties als de Raad van Europa.

De internationale dimensie

Bekeken vanuit Berlijn, Londen of Washington lijkt dat natuurlijk allemaal op niet meer dan de klassieke storm in een glas water. Maar het wordt andere koek wanneer België straks uiteenvalt en Brussel, hoofdstad van de EU, de twistappel wordt tussen Vlaanderen en Wallonië. Dan zal de internationale gemeenschap optreden. De Vlamingen moeten dringend hun Stockholmsyndroom afschudden en zelfbewust de toepassing van de internationale regels vragen zoals deze gelden in de beschaafde wereld. Of keren we terug tot de praktijken van Louis XIV, Napoleon en Hitler? Sociologische verschuivingen kan men niet altijd bedwingen. Brusselaars, in hoofdzaak Franstaligen, zullen verder blijven uitwijken uit het verloederde Brussel. Allochtonen volgen nu al.. Europese ambtenaren en medewerkers van internationale bedrijven zullen zich bij voorkeur in de Rand vestigen. Dit fenomeen uitschakelen kan niet. Het beheren en zo goed mogelijk begeleiden, kan wel. Het is geen ramp wanneer er zich een meerderheid anderstaligen vestigt in een Vlaamse gemeente. Die gemeente houdt daarmee niet op tot Vlaanderen te behoren. Dit princiep moet eens klaar en duidelijk gesteld worden. En uiteraard is het onaanvaardbaar dat malafide Franstaligen uit Brussel of Wallonië gebruik van maken van die verschuivingen om zich te bemoeien met de zaken van een ander gewest en openlijk het Vlaams bestuur komen tegenwerken. De Vlaamse regering heeft dus overschot van gelijk en het internationaal recht aan haar kant, als ze de incivieke kandidaat burgemeesters in sommige faciliteiten gemeenten weigert te benoemen.

Het randgebied zeker niet opgeven

De Vlaamse overheid mag zich hoe dan ook uit dit randgebied niet terugtrekken, maar moet integendeel de sociologische verschuiving ordelijk begeleiden door: • de autochtone bevolking te ondersteunen opdat ze zich als gemeenschap zou kunnen handhaven; • het straatbeeld Nederlandstalig te houden. Tweetalige straatnaamborden en een tweetalige bewegwijzering zijn nergens goed voor. De grenzen tussen de gewesten moeten duidelijk en blijvend op het terrein gematerialiseerd worden; • de nieuwkomers beleefd maar kordaat er op te wijzen dat iedereen welkom is, maar dat er niets te veroveren valt; • zelf oplossingen te zoeken voor de specifieke ongemakken die deze sociologische verschuiving veroorzaakt op het gebied van: wonen, onderwijs, werkgelegenheid....

In de afgelopen jaren heeft de Vlaamse regering zich op dit gebied veel te voorzichtig en te weinig ambitieus opgesteld. Buiten enkele cultuurcentra en wat gerommel in de marge stond de Vlaamse regering erbij, keek er naar en liet begaan. Waar blijven de gerichte en substantiële investeringen in Nederlandstalige kinderkribben en scholen, in de sociale huisvesting, in de renovatie van de oude dorpskernen zodat deze niet ten prooi vallen aan verloedering. Het levert minder problemen op als de nieuwkomers opgevangen worden in een goed functionerend Vlaams milieu. Slecht bestuurde gemeenten vormen een gemakkelijke prooi.

En wat Brussel betreft

Of men nu in Brussel Frans, Nederlands, Engels of... Arabisch spreekt, de stad behoort historisch, sociologisch, economisch en verkeerstechnisch tot Vlaanderen (in zijn hedendaagse definitie) en dat is altijd al het geval geweest. Brussel was de hoofdstad van de Zuidelijke (of Koninklijke) Nederlanden en haar huidige functie als Hoofdstedelijk gewest is daar enkel de logische voortzetting van. Brussel is ook, tot spijt van wie het benijdt, de hoofdstad van Vlaanderen. Omdat Brussel, in die zin, een “Vlaamse” stad is, moeten Brussel en Vlaanderen een ad hoc regeling uitwerken om de stad optimaal te laten functioneren. Brussel zal moeten geholpen worden door een welvarend, open en op uitvoer gericht Vlaams gewest. Hoe denkt men anders de immense sociale problemen van Brussel en in het bijzonder de torenhoge jeugdwerkloosheid op te lossen? Op eigen kracht? Of met een Wallobrux luchtkasteel waarin het armlastige Wallonië Brussel ter hulp komt? De Brusselaars zijn blijkbaar vergeten dat de Brusselaar Pieter Bruegel de Parabel van de Blinden schilderde De Vlaamse overheid moet in al haar publicaties Brussel voorstellen, weliswaar als een bijzonder administratief gewest, maar deel uitmakend van de Vlaamse ruimte. Een detail? Inderdaad, maar het kost niets en het is bepalend voor de internationale perceptie. De internationale gemeenschap zal daar snel mee akkoord gaan want die opstelling komt overeen met de internationale praktijk. Een mooi voorbeeld is Hong Kong. We moeten dus niets uitvinden. Andere wegen leiden tot internationale spanningen en avonturen.

Een Engelstalige en een Duitstalige versie van deze tekst vindt u in bijlage. Aarzel niet om deze door te sturen aan uw anderstalige vrienden of kennissen in binnen- of buitenland

************************

Diagonaal herlezen

Kan men bijvoorbeeld nergens een tekstje in een of andere Vlaams ‘decreet’ tussen foefelen, dat anderstaligen verbiedt op Vlaams grondgebied een politiek mandaat uit te oefenen? Twijfelgevallen verschijnen voor een ad hoc-commissie. Willen die lapzwanzen aan politiek doen, moeten ze maar naar een land gaan waar iedereen de door hen gewenste taal spreekt. Bij ons moeten ze zich voegen! Aanpassen of opkrassen, lijk we zeggen!

Overgansmaatregel : voor zover een Waalse gemeente op de taalgrens (die vroeger ooit Nederlandstalig was) een delegatie Vlaamse Gemeenteraad + Burgemeester + Schepenen aanvaardt, kan er een gelijkaardige geste gedaan worden voor dezelfde termijn op Vlaams grondgebied. Aan ‘Europa’ leggen wij uit dat dit het gedroomde principe is van de ‘wederkerigheid’….

Wedden dat de Franscouillons subito presto een nieuwe Brabantse Omwenteling in gang zetten? Wedden dat dit weerom zal gebeuren met steun uit Parijs? Zelfs al zit Parijs, net als in 1830, zelf op zijn tandvlees? Wedden dat La Cour/Het Hof, met de hulp van de hogere clerus, naar de Paus snelt om hulp en bijstand? Doe alle Vlaamse katholieken in de Ban AUB, Heilige Vader?! Wedden dat de Tjeven en de andere Loge-partijen de internationale gemeenschap in rep en roer zetten? Dat Crembo bijstand vraagt van de Nato om precisie-bombardementen uit te voeren om slechte burgers te treffen tussen de goede?

JaJa, wedden dat dat alles in gang schiet, tenzij we zelf de wapens opnemen? Als alles en iedereen voor voldongen feiten gesteld worst, zijn er niet eens grenzen meer nodig. Want : stel de mensen van dicht over de taalgrens voor de keus : verder verkommeren, maar dan in ’t Frans, of meehelpen aan  onze gezamenlijke welvaart : ik denk dat nu nog de vraag stellen gelijk staat met ze beantwoorden!  Als daarmee nog een generatie gewwcht wordt, zal iedereen daar helemaal ver-Waalst zijn, en liever gaan doppen dan gaan werken….

(*) Het ging in  feite (maar dat wist ik toen niet) om de fameuze ‘Atlantikwall’ van de Pyreneeën tot Spitsbergen in het Hoge Noorden, de buitengrens van ‘Festung Europa’.  Bedoeld ‘Sperrgebiet’ was o.a. tot zo’n 10 Km diep in het binnenland, geheel het Vlaams kustgebied, van De Panne tot Knokke, waaronder Eerngem, de thuisgemeente waar de familie van ons Ma woonde. Die kon daar af en toe heen, mits er voor familie-bezoek een speciale ‘Schein’ werd aangevraagd bij de ‘Kommandatur’ op het Stadhuis in Ieper. Om welke reden dan ook, was ik, hoe klein ook, altijd de aangewezen reisgezel van ons Ma. Kon ze mij in de gaten houden, zei ze. Ik denk dat zo’n reis de hele dag in beslag nam, want we hadden ons boterhammen mee. met zeker 3 à 4 keer ‘changeren’ van trein Kortemark / Lichtervelde /Torhout, met tussenin veel tevoet gaan en veel wachten op de ‘correspondence’. Die wandelingen waren een goede afwisseling na het uren zitten in die houten wagons op harde houten banken. Ergens in Wijnendale (eindpunt van het boemel-treintje) van bij de familie in de Sparappelstraat mochten wij niet verder door de bossen richting Ichtegem/Aartrijke en zo verder, maar moest iedereen langs de Steenweg Torhout-Oostende, om de ‘Schein’ te laten afstempelen. De controle-post was aan de afslag van de baan naar Diksmuide. Van daar naar het volgeend kruispunt, waar we rechts de baan naar Aartrijke moesten nemen, was ‘De Halve Barriere’ en daar werden we opgewacht door mijn Nonkel, om verder te voet naar de Kriekestraat te trekken, ik op buis van de fiets en onze bagage op het staantje. Bij Metje van Eernegem daar in de Kriekestraat, vlak voor ‘Biebuycks Campagne, aan de herberg ‘De Drie Gapers’, heb ik later heel de Koningskwestie rond Leopold III moeten beleven : moest er even voordien geen vliegende bom op de knechtenschool gevallen zijn in ’t dorp, ik had waarachtig daar naar ’t school gemoeten. Een geluk zit dikwijls in een klein gaatje…..