Vallende Appels 2

Ik heb veel werk met het rapen en plukken van vruchten.

Vandaag kwam ik bij de Sterappel.

Alle appels, zonder één uitzondering, lagen op de grond!

Zou de verklaring niet te zoeken zijn in de zeer natte augustus. Deze boom staat op een van de natste plaatsen van de tuin. Het kan gebeuren dat de boom ’s winters als in een vijver staat.

Ook nu zal de ondergrond totaal verzopen geweest zijn, met als gevolg gebrek aan zuurstof en afvallen van alle vruchten.

Bath

Op de terugweg van Exeter houden we halt in de werelderfgoedstad Bath. Dank zij de enige warmwaterbronnen van Engeland kwam Bath, door de komst van de High Life in de 18 de eeuw tot hoge bloei.

De 2000 inwoners van 1700 waren er 28 000 geworden in 1801.

De bouwmeesters Wood, vader en zoon, wilden Bath een Romeinse allure geven. Er werden statige huizenrijen opgetrokken, volgens eenzelfde stramien, gebouwd in kalksteen. In feite waren het 3 etages appartementen.

We hadden een erg goede, vrouwelijke gids. De wandeling begon aan het nieuwe thermen-zwembad. Er was nu geen tijd om het opgegraven Romeinse badhuis te bezoeken. Pas een 100 jaar terug had men deze goedbewaarde relicten bij bouwwerkzaamheden ontdekt, 6 m onder de huidige oppervlakte. We wandelden rond de mooie middeleeuwse abdijkerk tot de rivier de Avon.

Op de brug heeft men in navolging van de Ponte Vecchio in Firenze, pitoreske winkeltjes gebouwd. Aan de overkant een chique laan met huizenblokken, allemaal in dezelfde, rijke Bathstijl.

We wandelen weer de stad in tot de hoger gelegen, zeer imposante Royal Crescent, in halve maanvorm gebouwd. Indrukwekkend in zijn wijdse, openheid. Van daar gaat het naar het circus. Dezelfde huizen, gebouwd rond een cirkelvormig plein. De statige bomen in het midden van het plein, zouden nu vloeken met de kijk van de vroegere bouwmeesters. Die wilden het uitzicht van een Coloseum. De gids had het over de astronomische bedragen die men nu moest betalen om hier een van de oude appartementen te verwerven.

Tenslotte bezochten we de Assembly Rooms, beheerd door de National Trust. Destijds waren het verfijnde zalen voor divers vertier.

We gingen in de nabijheid bij ‘Woods’ verfijnd lunchen. Een opperbeste keuze vond de gids, want dit was het geliefkoosd restaurant van haar familie.

Iets buiten de stad ligt Prior Park Landscape Garden, 11 Ha groot, op last van industrieel Ralph Allen rond 1750 aangelegd. Bovenaan ligt het statige herenhuis. Van daaruit heeft men een uitzicht over het ganse park op de dalhelling. In het midden open weide, aan de zijkanten bomen.

Helemaal beneden water.

Over dit water liet hij puur decoratief de Paladijnse Brug bouwen naar de Italiaanse Renaissancearchitect Palado, die weer in Oud Romeinse stijl ging bouwen. Imposant.

Deze wandeling was een schoonheidsbelevenis. Sommigen begonnen ervan te filosoferen.

Bij het wegrijden uit Bath ging het wel even de verkeerde kant op en duurde het een stuk langer voor we terug op de M4 autoweg geraakten.

Bijna zover, zag ik wegwijzers naar ‘Castle Combe’, het mooiste dorpje van de Cotswolds, dat we vier jaar terug bezochten.

Het werd al wat later als we te Crawley bij het Gatwick Airport Hotel aankwamen, onze laatste slaapplaats op deze Engelandreis.

Pruim met Galbult?

Bericht:
Wij hebben in Noorwegen een gele en een blauwe pruim. Geen idee welke rassen, niet zelf geplant namelijk. De gele zit nu vol met rijpe vruchten, maar wordt sinds een paar dagen druk bezocht door vlinders en wespen. Op enkele pruimen ontdekte ik een soort kleverige druppeltjes. Een dag later kreeg de pruim daar een bultje dat verder uitgroeit tot ene flinke blauwe plek met bult. Bij opensnijden ontdekte ik een minuscuul gaatje in de schil en een ingekapseld larfje o.i.d een paar milimeter onder de schil. Enig idee welk insect hiervoor verantwoordelijk is en wat ik er tegen kan doen?

 
Zelf heb ik iets dergelijks nog niet opgemerkt.

Een aantasting die er veel van weg heeft is:

 
PRUIMENMOT

Laspeyresia (Grapholitha) funebrana.

Dit motje zet vanaf eind mei en in juni eitjes af op de jonge vruchten. De rupsjes vernietigen het vruchtvlees en boren een gang naar de steel, zodat de vrucht vaak loskomt en afvalt. Eind juni begin juli kan een tweede vlucht ontstaan. Deze larven boren in augustus gangen rond de steen. Wormstekige vruchten vertonen een boorgangetje met gom. De over­wintering heeft plaats onder schorspellen. Komt slechts plaatselijk voor in ons land.

(A. Hallemans Plantenziekten)

Het Fruit van Cornwall

“Tot voor kort had wel iedere boerderij in Cornwall een gemengde boomgaard. Je vond er (cider)appel, peer, pruim, kwee en mispel. De boomgaarden worden door dikke hagen omzoomd. Daar konden de schapen lammeren en werden bijen gehouden. Zowel appel als kers was belangrijk in dit graafschap.

In West - Cornwall vond je appelvariëteiten die bestand waren tegen het milde en vochtige klimaat van het zuidwesten. In het zuidoosten, in de Tamar Valley was de kers thuis. De goede kwaliteit ging via boot en trein naar de markten tot ver buiten de regio. De mindere kwaliteit ging naar Saltash voor jam. Het zicht moet imponerend geweest zijn. In de bloesemtijd werden speciale boottochten op de Tamar rivier georganiseerd.

In het hele verhaal van verval en teloorgang hebben we toch een lichtpunt gevonden.

James Evans en Mary Martin

hebben gedurende jaren de boomgaarden van de Tamarvallei bezocht. Ze zochten de gebruikers en eigenaars op. Alle wetenswaardigheden over de gevonden variëteiten werden nauwkeurig genoteerd. Vele avonden en weekends gingen op in het beschrijven, analyseren en proeven van de gevonden appels. Spoedig kwamen ook zij tot de vaststelling dat de nog 'staande' bomen aan een hoog tempo uit het landschap verdwenen. Maar ook de generatie die het fruit hadden geplukt, vermarkt, verwerkt - het geheugen van een vorige eeuw - verliet langzaam maar zeker het speelveld. In de winter werden de geselecteerde bomen teruggesnoeid met de bedoeling om jong, entbaar materiaal te bekomen. De onderstam MM 106 werd aangekocht. Van het ingezamelde enthout werden nieuwe bomen gemaakt. Deze bomen vonden een thuis in hun eigen boomgaard.

Al gauw kwamen ze er achter dat het benoemen van de gevonden vruchten geen sinecure was. Eenzelfde naam dook op bij meerdere, verschillende vruchten. Eén en dezelfde vrucht had vaak vele verschillende namen. Zo'n appel was o.m. de 'Blackrock'. James was zo geïntrigeerd door de vrucht dat hij een aantal exemplaren voor determinatie naar de nationale fruitcollectie in Brogdale stuurde voor determinatie. Daar wist men te vertellen dat het de Franse variëteit Mère de Ménage betrof. Later in een ander dorp in de regio werd dezelfde appel teruggevonden onder de naam 'Merrider Menedge'. En dat leunt al dichter aan bij de originele naam. 'James en Mary gingen zich toeleggen op lokale soorten die met uitsterven bedreigd waren. Al hun ontdekkingen hadden één gemeenschappelijk kenmerk. Allen bestand tegen het milde, vochtige klimaat van Cornwall waar variëteiten uit het zonniger Kent niet gedijen.

Vanuit hun boomgaard werd er veredelingsmateriaal verdeeld. Niet alleen

de grote huizen zoals Cotehele en Trelissick Gardens hebben een collectie van de 'eigen' soorten aangeplant. Ook gewone mensen hebben uit deze lokale genenbank kunnen putten via twee lokale kwekerijen die vele variëteiten in hun rassenlijst hebben opgenomen.

Parallel met zijn zoektocht naar lokale appels ging James Evans ook op zoek naar specifieke kersen in de Tamarvallei. Voor de meeste variëteiten moesten fikse klautertochten in oude bomen ondernomen worden. In het beste geval werden er éénjarige twijgen gevonden - slechts een paar centimeter lang ­meestal moest Evans het rooien met twee of driejarig hout. Meer nog dan bij de appels waren de gevonden kersen zeer plaatsgebonden. James Evans vond verschillende variëteiten terug. De merkwaardigste waren Birchenhayes, Burcombe en Early Burcombe allen genoemd naar de gelijknamige hoeves waar ze vandaan kwamen. De beste kwaliteitskers is de Fice. Deze geeft de zoetste en sappigste kersen. Sommige variëteiten werden getest op het onderzoekscentrum in East Mailing. Alle Tamarvariëteiten verdwenen uit de testprogramma's vanwege een onvoldoende. Wat goed gedijde in Cornwall liet het afweten in het drogere klimaat in Kent. En vice versa.

Evans heeft doorheen de jaren een twintigtal verschillende lokale kersvariëteiten verzameld van meer dan honderdtwintig verschillende oude bomen. Medio jaren negentig heeft hij een 150 - tal kersenzaailingen geplant om een eigen kersenhoogstamboomgaard te verwezenlijken.

Er is een uitstekend boekwerkje verschenen over het werk van James en Mary. "Burcombes, Queenies and Colloggetts, the making of a Cornish orchard", geschreven door Virginia Spiers en geïlustreerd met schilderijen die

Mary penseelde.”   

Tot hier de gedegen documentatie van Partyleader (reisleider) Jean-Pierre Billen.

Weer werd het een avontuur met de bus. We moesten het door de heer Evans uitgestippelde parcours strikt volgen om ons niet klem te rijden met de bus. Schilderachtig landschap.

Op sommige plaatsen zag je ook nog restanten van een vroeger, bloeiende kleinfruitteelt.

De botten werden aangetrokken. Eerst ging het naar een lager gelegen perceel dat meer van een natuurbos weg had. Miller’s Seedling viel in de smaak.

De rode Winesap ernaast was nog onvoldoende rijp, maar lijkt ook een goede appel. Daarna trokken we naar de grote boomgaard met vooral kersen, appelen en wat pruimen. Wat de kersen betreft werden eerst de kersenwildelingen geplant en pas daarna geënt. Dan kon men er niet gemakkelijk mee gaan lopen.

De appelaars dragen meestal 2 -3 rassen. Hij had al een zaailing Mary Martins  genoemd naar zijn vrouw. Nu had hij nog een betere zaailing, rijp met Kerstmis, waarvoor hij nog een naam moet vinden!

We stonden stil bij de Cornish Gilliflower, een zeer gezonde boom. Het ras werd rond 1800 gevonden en in 1813 in de handel gebracht. Eind oktober begint de vrucht op smaak te komen: intens, rijk, aromatisch, in de aard van de hooggeprezen Ribston Pippin. “In de handel cirkuleerden nu veel viruszieke bomen”, zei James. Deze boom zal dienen voor gezond uitgangsmateriaal.

We hielden halt bij het tuinhuisje in een hoek van het perceel voor een soort receptie. We dronken een glaasje heerlijk appelsap en nog een glaasje lekkere cider. Daarop gingen de gezusters rond met uitstekend smakende scones, met room, bekroond met een toefje kersenjam.

Het boekje ‘Burcombes, Queenies and Colloggetts’ van Virginia Spiers (In Engeland nemen de echtgenotes de naam van de man over), de zus van Mary vond aftrek, alsook nog een ander werkje over de schilderijen van Mary. Mary schildert in jubelende kleuren van grote lichtintensiteit. De schilderijen van uitbundig bloeiende bomen deden mij wat aan Van Gogh denken. Zij gaat trouwens dikwijls in Frankrijk schilderen. Tot slot toonde James ook zijn vroegere kweektuin. De kerselaars hadden intussen het terrein veroverd en de rest in de verdrukking gebracht. We proefden de niet onaardig smakende, ongeveer middelmatig grote vruchten van een wortelechte pruimelaar.

Van bij James Evans en Mary Martin zitten we op een steenworp van Cotehele House and Gardens, maar we moeten een lange omweg rijden om er met de bus te geraken. Ook dit domein en huis zijn in beheer bij de National Trust.

Tijdens het middagmaal vertelde Mary mij dat ze dikwijls geravot had in de barn (schuur), die nu diende als restaurant. Haar vader was hier in dienst.

Het Tudorhuis werd gebouwd tussen 1485 en 1560 en werd steeds door dezelfde familie bewoond. Naar buiten toe is het huis afgeschermd en gericht naar binnenpleinen. Dit was nodig in die rumoerige tijden. De tijd is er blijven stilstaan. Er is bv nog geen elektriciteit. Heel veel kamers zijn rond om rond rijkelijk behangen met wandtapijten.

Onze aandacht ging naar de boomgaard met streekeigen rassen. Ik schat zo’n twintig - vijfentwintig jaar oude bomen. Aan het onderhoud is te merken dat de vrijwilligers van de National Trust liever binnen dan buiten werken. We ontdekten geen vruchten die op dit moment al rijp waren. Wat schurftbomen gezien, doch zeer weinig kanker. In een zonnige hoek van de boomgaard was een bijenstand.

Na het avondeten met Aleide een stevige wandeling naar Exeter gemaakt. Ik wou de verlichte kathedraal terugzien. Gedeeltelijk op de oude wallen gewandeld en een stevige pint gedronken op het rustige tuinterras van een oude pub.

Signe Tillisch

Vandaag heb ik de gevallen appelen verzameld.

Nogal wat vielen zacht op het worteldoek, dat ik eind mei op de hoge netels had gelegd. Het loof eronder is afgestorven, maar nog niet alle wortelen.

Voor de Signe Tillisch appelen was ik misschien al wat laat. De meeste lagen op de grond. De rest heb ik geplukt.

Signe Tillisch is een Deense appel van 1866. Waarschijnlijk is het een zaailing van de Calville Blanc d’Hiver. De appel heeft duidelijk de geribde neus van de Calvilleachtigen.

Ik hou van de wat aparte smaak: zoet, zacht, voldoende sappig, aromatisch. Het is een appel die je best niet lang laat liggen, want de smaak gaat vlug achteruit.

Wat opviel: wilde konijnen hebben ook een voorkeur voor deze appel.

Bij geen enkel ander ras waren er zoveel aangevreten appels!

Zijn konijnen connoisseurs?

3 Sept  De Lost Gardens of Helligan / Lanhydrock

Net als gisteren vertrekken we weer met regen. Het gaat allervlotst, in tegenstelling met vier jaar terug. Toen was het zo. 16 augustus en in Ryton, het hoofdkwartier van de Henry Doubleday Research Association (De Engelse Velt), raadden ze de rit op zondag sterk af. Iedereen reed dan naar Cornwall. Nu weet ik dat dit aanschuiven te wijten was aan het terugbrengen op één baanvak in elke richting i.p.v. de 2 x 2 baans autoweg.

Na de afslag naar St Austell breekt de zon door. We zien de terrils met afvalgrond van de kaolienkleiontginning o.a. voor de porceleinfabricatie. Fons Houben vertelde op de bus hoe het porselein eerst besteld en gemaakt werd in China/Japan en dan naar Europa moest verscheept worden. Een heel tijdrovende en kostelijke zaak.

De Duitse alchemist Johan Friedrich Böttger slaagde er te Meissen in Beieren in 1708 in, als eerste in Europa, porcelein te vervaardigen. In die streek was eveneens kaolien te vinden, een van de basisgrondstoffen. Dank zij industriële spionage begon de porceleinfabricatie in Engeland kort voor 1800.

We zien de wegwijzer naar het Eden Project, gebouwd in de krater van zo’n kaolienontginning. Enerzijds heeft men een reuzengrote serre van 55 m hoogte gebouwd, waarin men, in een warm, vochtig tropisch klimaat van 25°, tropische planten en bomen aangeplant heeft.

Daarnaast staat een tweede serre met een droog, mediterraan klimaat.

In 2002 was het complex pas enkele maanden open. Intussen zal er veel gegroeid zijn.

We waren toen onder de indruk, maar toch bekoorden de Lost Gardens of Helligan ons meer.

Tot 1914 was dit een Victoriaanse tuin met 22 hoveniers. Die moesten naar de Grote Oorlog en sneuvelden er. De tuin verviel en werd helemaal overwoekerd, tot men in 1990 begon met de restauratie.

Aan de bovenkant wandel je tussen reusachtige rododendronstruiken. Dat moet omstreeks half mei een feeëriek schouwspel geven.

Daarnaast ligt de grote ommuurde moestuin met fruit tegen de muren.

Een heel scala van groenten wordt er gekweekt. De rasnamen staan erbij vermeld. De kolen worden gekweekt met koolkragen van worteldoek tegen de koolvlieg. De wortelen worden met vliesdoek afgeschermd tegen de wortelvlieg. Men wil zoveel mogelijk biologisch telen.

De tweede ommuurde tuin bevat de serres met druiven en perziken. In ’t midden staat de lage serre voor de ananasteelt, gedeeltelijk verzonken in de grond. Hierin plaatst men de potten met de ananasplanten. In de lengterichting heeft men tegen de wanden een houten constructie gebouwd, afgesloten met vele stevige, lage, houten deuren. Hierlangs werd de mest binnen gebracht. De warmte van de broei zorgde voor een warm klimaat voor de ananassen in het afgesloten middengedeelte.

Verder is er nog een knappe bloementuin en een tuin met Aziatische planten.

Naast de boomgaard met raskippen en eenden en door een wei met schapen, kan je naar ‘The Jungle’ in een diepe kloof. Op de oever is er een gewoon wandelpad. Lager heeft men een hangend plankenwandelpad aangebracht, bekleed met draad tegen het uitschuiven, want het gaat soms omhoog en omlaag.

De plantengroei is overweldigend: diverse palmsoorten, bamboe,  reusachtige Gunnerabladeren, bomen en struiken met bloemen. In de diepte diverse vijvertjes, al dan niet met vissen. Langs de hellingen diverse grote bomen, waarbij een torenhoog torende Sequoia. Paneeltjes maken opmerkzaam en geven uitleg over al dat fraais.

De invloed van de warme golfstroom en de beschutte ligging maakt dat men als laagste temperatuur +6° gemeten heeft, terwijl het in de boventuinen licht vroor.

Via een dalend pad kom je, via wat omwegen, in de bredere beneden-vallei, de ‘Lost Valley’. Hier talrijke, zeer oude bomen, vooral eiken.

Bij het begin van het dalende pad worden we attent gemaakt op een Cornus kousa. We lezen dat deze in mei bloeit met opvallende, witte bloemen. Nu bemerken we hier en daar wat kleine, ronde, rode besjes. Zijn familielid, de Cornus mas bloeit al begin maart in een gele gloed. De vruchten, de kornellebessen zijn best te gebruiken.

We snoepen nog wat bramen. Bij het omhoogklimmen in de wei zien we nog een grote roofvogel wegvliegen.

Dit doet er mij aan denken dat we op de reis in Engeland veel minder roofvogels gezien hebben dan bij de reis naar Bretagne.

In het restaurant drinken we nog een grote pint Cornwalls bier om de motor weer wat op te gieten.

Er staat nog een bezoek op het programma: Lanhydrock, onder het beheer van de National Trust.

Wij mochten met de bus over de lange oprijlaan tot aan het poorthuis rijden. Toeristen met de auto moeten deze op de parking laten staan.

Voor £ 1 kan je met een blinkende oldtimer en chauffeur in livrei eveneens tot aan het poorthuis gereden worden.

Na een brand werd het grote huis terug opgetrokken in Victoriaanse stijl.

Dit impliceerde dat de functies publiek/privé, meester/bediende, jong/oud en man/vrouw duidelijk gescheiden werden. Dat kon enkel door een heel netwerk van gangen en trappen in het ontwerp op te nemen.

Negenenveertig kamers kunnen bezocht worden, allemaal uitstekend gemeubileerd. Dit was wel een zeer welvarende familie, met enorm veel bedienden.

Men was zelfvoorzienend in praktisch alles en zeer goed geoutilleerd.

Er schoot nog wat tijd over voor de tuinen. Weer veel merkwaardige bomen en struiken. Fruit heb ik niet gezien. Misschien bevond dit zich op nog een andere plaats?

Vallende Appels

Sommige rassen zijn onderhevig aan vroege vruchtval.

Dit is onder andere het geval met Gravenstein en Reinette Hernaut.

Ik kreeg een telefoontje van Robert uit Zwijndrecht en hij bekloeg zich over de sterke val van zijn vruchten. Als het zo voortging vreesde hij, zullen er nog weinig overschieten voor de wintervoorraad.

Hij zit nochtans op Polderklei. Wat is het verband? De nattigheid van augustus op de klei?

Ik heb 2 bomen Gravenstein. Op 7/9 droeg 1 boom nog behoorlijk wat vruchten. De andere boom had al zijn vruchten laten vallen.

American Mother stond op 7/9 praktisch vruchtenloos. In ‘The Book of Apples’ geeft Joan Morgan eind september als pluktijd aan.

Gisteren 11/9 plukte ik nog enkele Freiherr Von Berlepsch. De meesten waren gevallen. Als plukdatum wordt begin october opgegeven.

Ik zou dringend de overschietende Notarisappels moeten plukken. De meesten vielen tijdens onze afwezigheid begin september. Plukdatum eind september.

Thuis in West-Vlaanderen plukten we Jacques Lebel rond 10 sept. Hier is nog maar weinig val. Bij Alkmene, plukdatum eind sept., merk ik eveneens nog weinig val.

Als vruchten beginnen vallen is dit meestal het sein om te plukken. Bij het plukrijp worden van de vruchten, begint zich een calluslaagje te vormen tussen de steel en de inplanting op de tak.

De vrucht komt tamelijk gemakkelijk los. De vrucht is plukrijp.   

Engeland 2 Sept.

We vertrekken vroeg en het begint zachtjes te regenen.

De A 303 is nog niet volledig ontdubbeld en het is lang aanschuiven waar de weg tot één baanvak teruggebracht wordt.

Een eindje Wiltshire binnen komt de verrukking. De weg loopt vlak naast Stonehenge. Geen begroeiing belet het uitzicht van op de hoge bus. We zien de bezoekers in een wijde boog rond het monument lopen. Op de eerste Veltreis in 1977 zaten we nog onder de stenen.

Ons eerste doel voor vandaag is de Landscape Gardens van Stourhead, op de grens van Wiltshire. Het geheel wordt beheerd door de National Trust, een machtige organisatie die de zorg draagt voor veel Engels erfgoed.

Het is gelukkig opgehouden met regenen. Voor de rest van de dag zal het droog blijven. Met een oudere mevrouw als gids maken we de wandeling rond het meer.

Stourhead heeft een prachtige bomenverzameling. Vooraf doe je er goed aan het brochuurtje ‘The Tree List’ aan te schaffen, maar dat wisten we nog niet. Gelukkig waren er onder de medereizigers een paar bomenexperten.

Het begint al onmiddellijk met de 400-500 jaar oude tamme kastanjes langs de oprijlaan. Ik wist niet dat een kastanje zo oud kan worden.

Deze bomen dateren nog van voor de aanleg van het landschapspark, waarvan het begin van de aanleg dateert van 1740.

Hier staan verschillende van de oudste bomen van Engeland.

Het afgedamde meer wordt gevoed door verschillende bronnen.

Af en toe staan we stil bij merkwaardige bomen en bij doorkijken. Op het water ligt er een modern kunstwerk in gele kleuren te schreeuwen. Het werkte op de meesten afstotelijk.

De stichter Henry Hoard II bezocht Italië en was er gefacineerd geraakt door de gebouwen van het oude Rome. O.a. het Pantheon werd hier nagebouwd. Binnenin staan machtige beelden.

Op de wandeling er naar toe passeer je een echte bomenkathedraal.

De Western Red Cedar, Thuja plicata, afkomstig van Noord Amerika en geplant in 1854, bezit namelijk de eigenschap tot vegetatieve vermeerdering door lagering van de onderste takken, die wortel schieten waaruit nieuwe bomen ontstaan. De moederboom en de nakomelingen er rond zijn intussen ferme kleppers geworden. Ook de volgende cirkel zijn al hoge bomen. Dan volgen nog generatie drie en vier en wellicht nog wat recente nazaten. We stonden ervoor in bewondering.

Wat verder treed je een machtige grot binnen, gebouwd met grillige tufstenen uit Italië.

Na de wandeling stond een degelijke lunch klaar.

We rijden het graafschap Somerset binnen.

Net zoals aan de overkant van het kanaal in Normandië is (of misschien beter was) dit graafschap een ciderland. Nu vormt het 150 jaar oude Burrow Hill te Martrock als het ware een oase van ciderbomen in het landschap.

De wegen worden smaller. De door de GPS aangegeven weg werd te smal voor de bus. Geen nood. Michel , de chauffeur rijdt even vlot achteruit als vooruit. Als we bijna bij de farm aankomen, ligt opzij van de weg een verkeersslachtoffer, een groot, smetteloos wit-zwart dier: een das, badger in het Engels. Dassen eten graag appels. In Haspengouw heeft men in natuurreservaten voor deze dieren appels aangeplant.
We worden te Martrock ontvangen op Burrow Hill, een 150 jaar oud familiebedrijf.

De zolder van een oud gebouw doet dienst als majestatische ontvangstruimte. Door een groot venster heb je een zicht over de ciderplantage in het golvend landschap.

Tot kerstmis wordt er cider gemaakt. Daarna stookt men van de cider brandy. Het bekomen vocht heeft het uitzicht van water. Dan gaat het op eiken vaten voor 3-5-10-15 jaar en de tint wordt steeds donkerder geelbruin. Na al die tijd is er wel een derde verdampt.

Tijd om beneden te gaan proeven. De cider is hier alcoholisch: 6,5° en 8°, gemaakt van volledig rijpe vruchten. Het meest in de smaak viel de mengeling van cider en brandy, het Kingston Black aperitief van 18°, best te vergelijken met een Pineau de Charente. Het aperitief van 20° viel evenzeer in de smaak. De Brandy van 40° wordt gecorseerder met de jaren. Er werd intens geproefd.

We rijden naar onze bestemming voor de drie volgende nachten: Exeter University.Tijdens de vakantiemaanden kan je er terecht. 4 Jaar terug werden we op onze Veltreis bij Marden Hall gehuisvest, nu worden we ondergebracht in de hoog op de flank gelegen nieuwe Holland Hall.

Je hebt er een prachtig panoramisch uitzicht op het glooiend landschap met velden en weiden, omzoomd met gebogen heggen en hagen.

Het is 20 minuten wandelen naar de stad, de hoofdplaats van het graafschap Devon.

NBS

Met de Nationale Boomgaardenstichting voor de derde maal naar Engeland

1 Sept. :  Wisley Gardens

In 1997 en 1998 waren we er ook bij. Daarna was het tweemaal Frankrijk: 2000 en 2003. Een blij weerzien met veel bekenden.

Wegens batterijpanne met de bus misten we in Calais de boot en zagen we de tweede voor onze neus afvaren, zodat we met heel wat vertraging in Wisley aankwamen voor een bezoek aan de hoofdtuin van de Royal Horticultural Society met zijn 300.000 leden.

De lunch stond gelukkig nog gereserveerd in het VIP-restaurant.

Howard Stringer en zijn vrouw Elisabeth kwamen ons vervoegen.

De eerste helft kreeg met een Nederlandstalige gids een algemene rondleiding en de anderen werden door Jim Arbury, de headgardener van de fruitsectie op sleeptouw genomen. Jim is auteur van de boeken 'Pears' en 'Plums'.

Men start in het gedeelte met de kleinere voorbeeldtuinen. Octavia, de nieuwe, late framboos van East Malling was er al te zien. De nieuwe zwarte bes Big Ben, een grote, goed smakende, nieuwe zwarte bes van het Scottish Crop Research Institute heb ik niet gezien.

De stekelloze braamboos  (gedeeltelijk braam, gedeeltelijk framboos) Loch Tay is mij onbekend. De herfstframbozen, waaronder Autumn Britten stonden volgeladen met grote, dikke vruchten.

Ik ging kijken bij de kruisbessen. Men kweekt die als één snoer en ze worden heel kort gesnoeid. Alle scheuten waren al flink ingekort (zomersnoei). Alleen Black Velvet vertoonde alweer lange scheuten. Dit is een kruising tussen Worcester (Ribes divaraticum, een Amerikaanse stekelbes en een zwarte bes, veel feller groeiend dan onze soort kruisbessen (Ribes uva-crispa).

Het is duidelijk dat dit ras hier in deze rijen niet past.

Bij Worcester en Black Velvet moet men lange snoei toepassen (weinig wegknippen).

In hun laatste RHS-uitgave 'Fruit' (vertaald door de Groenboekerij) van 2005 staat nog steeds uitdrukkelijk vermeld dat deze rassen slechts weinig vruchtbaar zijn! Ik kan het geloven als je louter uit Engelse traditie alle toekomstige vruchttakken wegknipt. Bij mij staan er kilo’s en kilo’s aan.

Hun grond is duidelijk minder geschikt voor de blauwbessen. Die hadden maar kleine bessen (wegens de Juli-droogte).

Wat een tegenstelling met de prachtige appelen, die volgens de methode van de geïntegreerde bestrijding bespoten worden. (Recent is heeft men ook een biologisch perceel aangelegd).

Mij viel op hoe goed de rassen van Hugh Ermen het hier doen: Red Devil, Winter Gem, Limelight en Scrumptious. Bij mij is dit nog(?) niet het geval. Ze blijken bij mij daarenboven sterk kankergevoelig.

De pruimen zijn hier 10 dagen later rijp dan bij ons. De beste pruim was Jubileum. Ik hoorde dat ook Muscatel zeer in de smaak viel, maar die heb ik gemist. Excalibur smaakte slechts matig. Waarschijnlijk hadden er te veel vruchten aan de boom gestaan.

Merton Gage, lekker en vruchtbaar. Jefferson, geel, goed.

Blaisdon Red, blauw, langwerpig, goed. Guthrie’s late,  goed, veel vruchten, maar ook veel moniliarot. Idem bij Laxton’s Ideal. Laxcton’s Olympia, blauw, langwerpig, goed, beter dan Laxton’s Jubelee.

Ik vroeg Jim naar de bevindingen met de abrikozen. Ze hadden een paar interessante rassen, Tomcot en Flavorcot. Ze hadden wel last van bacteriekanker (ingezonken, vervormde en gekloven plekken op de takken, niet te genezen, wegknippen tot in het gezonde hout).

Wisley heeft ook een nieuwe wijngaard aangelegd. Phoenix heeft mooiere trossen dan Orion. Nog een druif met mooie trossen is Seyval Blanc. Zou resistent zijn (?).
Wegens de vertraging was de tijd hier te kort, maar we hebben toch veel gezien. Overnachting in Holiday Inn te Guilford.

(Vervolgt)

Verslag volgt

We komen net thuis van de 6 daagse reis tot in Cornwall met de NBS.

Verslag volgt.

Wignon

Vandaag heb ik de laatste Wignonpruimen kunnen oogsten. Dit jaar had ik maar weinig vruchten. Vorig jaar was het een van mijn beste dragers.

Wignon is een van de rassen die door Gembloux werden gepropageerd omwille van de gezonde groei.

Het is een blauw-donkerrode vrucht, iets onder de middelmaat, maar met een zeer goede smaak.

Met WERVEL naar Bretagne

Wervel staat voor Werkgroep voor een Rechtvaardige en Verantwoorde Landbouw vzw

www.wervel.be

Vrijdagavond 25 aug. reden we tot Torcy, ter hoogte van Le Touquet-Paris-Plage, een dertigtal km in het binnenland. Het is een mooi landschap, doorsneden met valleien. De gite ‘La Cense aux bonheurs’ heeft zelfs een overdekt zwembad en verstrekt biologische maaltijden.

Op het erf staat een oude Jacques Lebel. Ook de belendende hoeve

heeft ditzelfde ras.

De volgende dag maakten we kennis met een vorm van Agroforestry (landbouw met bomen). Als natuurverfraaiïng heeft de overheid bij boeren die zich opgaven voor dit experiment in weiden bomen aangeplant in rijen op 13 m van elkaar; in de rij op 5 of 6 m van elkaar. Aldus bekomt men 100 tot 120 bomen per Ha.

Men rekent na 40 jaar op minstens 80 bruikbare stammen voor meubel – en timmerhout. Intussen gaat de beweiding door.

Gebruikte soorten per rij: beuk, es, esdoorn en noot ( een hybridenoot tussen onze noot (Juglans regia) en de Amerikaanse noot (Juglans nigra). Prachtige exemplaren van deze laatste zijn o.a. te bewonderen in het Arboretum van Tervuren, aangeplant rond 1872.

Er waren zowel uiteenzettingen door deskundigen, als bezoeken op de percelen.

We reden Normandië door over de prachtige tolbrug over de Seinemonding en net bij de grens met Bretagne een schitterend zicht op de Mont St Michel.

De staf van Wervel had de reis goed voorbereid en op de bus werd een gefilmd gesprek getoond met Nicolas Supiot, boer-bakker, voorvechter ook van eigen zadenkweek en Konrad Schreiber, bezieler van oppervlakte compostering met gemalen ruw GFT materiaal. Dit gebeurt op velden van niet biologische landbouwers.

We kwamen nog tijdig aan te Languenan voor een ontmoeting met Emmanuel Roland, père de l’écosystème évolutif.  Hij was leraar op een land – en tuinbouwschool.

Hij nam ons op sleeptouw door een valleitje, sinds 40 jaar door hem beplant. Aanvankelijk was het een bramenwildernis. Hij wees ons op de etageontwikkeling die intussen evolutief ontwikkeld is: de bomenlaag, de struikenlaag en eronder de kruidenlaag. We zagen o.a 2 in elkaar vergroeide eiken: l’arbre d’amour, een prachtige paddenstoel, zwavelzwam en eetbaar volgens medereiziger François, die zich ontpopte tot de beste plantenkenner. Heel wat salomonszegels, vrouwenmantel enz.

Een klim door de kokerbegroeiïng in een vroegere steengroeve sprak het kinderlijk-avontuurlijke in ons aan! Hier komen nogal wat schoolkinderen.

Het grote parkeerterrein werd geëgaliseerd en de grond naar de kanten geduwd om taluds te vormen, die vervolgens zowel met struiken als (fruit)bomen beplant werden.

Hij nam ons mee naar zijn erf. Hij snijdt 5 liter waterflessen in twee; doet potgrond in de bovenste helft, waarin hij een geënt boompje plant of stekt, bv een druif. Bovenaan dekt hij af met fijn grint, dat opwarmt en tevens de verdamping tegengaat. De jonge plant profiteert van een zeker serre-effect.

In de onderste helft doet hij water. De iets afgesneden hals van de fles hangt in het water en de capilariteit zorgt voor een goede vochtvoorziening.

In de (na)zomer wordt de bovenste helft ingegraven. Vooraf heeft hij een kuiltje gemaakt met onderaan compost en aan een kant opzij brengt hij grint aan. Volgens noodzaak wordt aan de kant met het grint water gegeven dat gemakkelijk naar beneden sijpelt. Als alles goed in de was is, wordt de plastieken fles doorgesneden en weggehaald.

We zagen het bewijs van een fleurige groei van de jonge planten.

Zondagmorgen ontwaakten we met het mooiste weer en reden we naar de kust voor een gesmaakte wandeling.

In het oude, zeer schilderachtige stadje Dinan, dat nog gedeeltelijk zijn oude muren heeft, genoten we van een crèpe de sarrasin complet (boekweitpannenkoek), met ei, kaas en hesp.

Vervolgens was er een bezoek aan een biologische boerderij die zijn melk verwerkt tot heerlijke camenbert.

De veestapel bestaat uit de lichtere (zowel van vacht als van gewicht) koeien van het Jerseyras, die verhoudingswijze hoog scoren voor vet en proteïne.

In de hegkanten ontdekten we diverse kerspruimelaars (myrobolanen), met vruchten die in de smaak vielen.

Tine had vernomen dat ‘de zeehond’ zich ophield te Mordreuc in de zeeinham van de Rance. Een speciale noot in ons gevulde reisprogramma. Als 3 dagen oude diertje, dat op een of andere manier gescheiden was geworden van zijn moeder, was de zeehond gevonden aan de Rance en verder door mensen opgekweekt. Men had hem als volwassen dier weer naar de baai van Mont St Michel gebracht, maar hij kwam steeds terug.

Het dier had veel bekijks, liggend op de aflopende aanlegkade. Intussen is zij al 6 jaar geworden.

De dag werd afgesloten met een bezoek aan een cidermuseum. Het edele vocht werd geproefd en ook het nog meer veredelde stokerijvocht ervan: de calvados.

Op maandag bezochten we eerst Nicolas Supiot, de boer-bakker en daarna met Konrad Schreiber een groot perceel, waarop ruw GFT materiaal uitgespreid was op de stoppel. Om het effect na te gaan waren strooksgewijs diverse groenbemesters ingezaaid.

In de mooie hoeve ‘l Auberge de France genoten we van de picknick. Daarna bekeken we de film Les Blés d’Or over Michel Soupiot en andere leden van de Réseau Semences Paysannes, waarop een ronde-tafelgesprek volgde. Geïnteresseerden verwijs ik naar het verslag dat later op de website van Wervel zal komen.

De avond eindigde met een uitgebreide en heerlijk smakende avondmaaltijd, met als dessert zoveel clafoutie dat we moesten passen.

Op de lange terugrijdag, dinsdag 29 augustus, stopten we bij een boer met eigen olieslagerij. Hij verwerkt koolzaad, zonnebloemen en huttentutzaad.

Huttentut is een kruisbloemige plant met klein, lichtbruin, oliehoudend zaad. Daar de olie in België nog niet te verkrijgen is, vonden de flesjes gretig afzet.

De boer, Jean-Pierre Cloteau toonde ook nog zijn tractor die op biodiesel ( 80 % koolzaadolie en 20 % dieselolie) rijdt. Daarenboven had hij nog een warmterecuperatiesysteem. In zijn boomgaard stonden nogal wat kweeperen, de enige plaats waar ik die gezien heb.

Op de volgende boerderij ontmoetten we Hubert Gausdin, paarden – maar ook biologische hennepkweker.

Hennep of Kemp

De onbevruchte bloem van de traditionele hennep heeft een bedwelmend en medicinaal effect vanwege het hoge THC (delta-9-tetrahydrocannabinol) gehalte. Ook andere cannabinolen komen voor in de plant zoals CBD (cannabidiol) dat de werking van THC blokkeert.

Door selectie kwam men enerzijds tot hennepplanten die weinig of geen THC en veel CBD bevatten en anderzijds tot de ‘marihuana’planten die 10 % en meer THC  bevatten en weinig CBD.

THC is een medicijn dat in Nederland in de apotheek verkrijgbaar is. Het wordt o.a. gebruikt tegen kanker, multiple sclerose, reuma en jicht.

Europa laat in de landbouw slechts hennepvariëteiten toe die minder dan 0,2 % THC bevatten. Bij ons komt de teelt slechts moeilijk op gang, wellicht omdat landbouwhennep moeilijk te onderscheiden is van marihuanahennep.

Het zaad bevat 30 % van de meest onverzadigde plantenolie met 80 onverzadigde vetten. Deze olie is in België te koop.

De stengels worden o.a. gebruikt in de papierfabricatie, de vezels in kledij. Het bezoek eindigde met een bezoek aan de velden die in september zullen geoogst worden.

Tenslotte stopten we nog bij een speciale boer-kaasmaker met kabouter allures. De kleine weiden waren omsloten door hazelaarskanten. Ik dacht aan hazelnotenkweek, maar geen of nauwelijks een noot te bespeuren.

In de heg stonden ook fruitbomen: appels, perziken, nectarines en pruimen. Ik ontdekte zelfs de kleine damaspruimen (Prunus insititia). Deze pruimpjes stonden ook in de haag van onze, nu verdwenen boerderij op De Reiger te Ichtegem. Verrukkelijk om die speciale smaak nog eens te mogen proeven!

Ik bemerkte dat het naast zijn schuur vol lag met kornellebessen (Cornus mas, Gele kornoelje) van zijn buur. Voor vele van de medereizigers was het de eerste kennismaking met deze vruchten.

Van Mathieu Gysen kreeg ik de uitnodiging voor zijn Open Boomgaarddag

Hiermee nodigen wij U uit i.s.m. met de Nationale Boomgaardenstichting en V.E.L.T. (Vereniging voor Ecologische Leef en Teeltwijze  VZW) op onze

                                      ‘OPEN TUINDAG’ op de eerste zondag van september,

                                      (3 september 2006), van 10 – 18 uur, in

                            Boomgaard DEN TROG

                            Heidestraat (baan Leopoldsburg – Lommel)

                            3920 Kerkhoven(Limburg)

De 2 ha grote boomgaard met oude soorten en rassen (appels, peren, kersen, pruimen, noten, kweepeer, mispels…), bestaat uit 200 hoogstam fruitbomen, wordt begraasd door koeien en wordt ecologisch onderhouden.

Demonstratie om op ambachtelijke wijze plantaardige dieselolie te maken van koolzaad.

Rondleiding.

Randanimatie met bio-terras en verschillende standhouders.

Toegangsprijs: 3 € vanaf 14 jaar

Excalibur en Reeve’s Seedling

Nog twee uitmuntende pruimen

Excalibur is een recente Engelse pruim. De vrucht is groot ( wel een heel stuk minder dan Jubileum) en de pel heeft een rode kleur.  Zacht en zeer zoet vruchtvlees. In Engeland beschrijft men Excalibur bij de  late rassen van september.

Dit jaar had ik 15 vruchten. Een paar dagen terug moesten ze dringend geplukt worden.

Reeve’s komt uit Canada, 1940. De pruim staat gerangschikt bij de keukenpruimen? maar kwam zo’n tien jaar terug, op een pruimenproefdag te Brogdale (Faversham) in Kent – Ze hebben er 350 rassen staan! – er als één van de allerbeste uit. De pel is nog iets lichter rood dan Excalibur. Voor de rest hebben ze veel gemeen. De twee vruchten van dit jaar plukte ik samen met deze van Excalibur.                                        

Jubileum

Vandaag de extra grote Jubileumpruimen geplukt. Aan de boom stonden nog een 25 tal pruimen. Met dit nat weer geeft een verwonding door een insect onmiddellijk een invalsweg voor de moniliaschimmel. Enkele uren later begint de vrucht al te rotten en beginnen zich kringvormig, vuilwitte sporenhoopjes te vertonen.

Jubileum is dit jaar mijn beste pruim.

Jubileum is nog een vrij recente pruim. Deze opvallend grote, roodblauwe pruim komt uit Zweden en werd in 1985 op de markt gebracht.

De smaak is uitstekend, zeer sappig en zoet, zeker als er weinig vruchten aan de boom staan. Ook de pel smaakt goed. Het vruchtvlees is aanklevend aan de steen, maar komt toch tamelijk gemakkelijk los.

Ik herinner mij een jaar met een overladen dracht. De vruchten waren een stuk kleiner, zagen er goed uit, maar smaakten naar niets.

De laatste jaren is dunnen helemaal niet nodig geweest.

Vorig jaar heb ik erg veel dood hout en takken met verdachte plekken uit de boom geknipt.

Nu was er nog maar zeer weinig te knippen en zag de boom er veel beter uit.

Jubileum is eerder een late bloeier en een zelfbestuiver. Vooral Reine Claude d’Ouillins en Denniston Superb zijn de beste, bijkomende bestuivers.

De eerste vruchten rijpen rond midden augustus.

Jubileum is een pruim die zeer vlug begint te dragen.

Aanplant aanbevolen! Dat zo’n reuzengrote vruchten zo lekker zijn zou je niet verwachten.

Midden september komen de zeer grote vruchten van de pruim President op de markt. Ook die zien er goed uit, maar de smaak valt (erg) tegen.

Pruimen Proeven

Gisteren met Louis de Pruimenproefdag van de Nationale Boomgaardenstichting (NBS) in de Boomgaard van het Hof ter Saksen te Beveren bijgewoond.

Gelukkig had men een drietal tentjes geplaatst, want toen we om 14 u aankwamen begon het danig te regenen. De NBS had gezorgd voor heel wat verschillende rassen, die allemaal te proeven waren. De traditionele fouten waren ook van de partij. Een roodblauwe pruim liet men doorgaan voor de geelgroene Ontario, die dan weer een andere naam gekregen had. Ik heb dit ras niet. De smaak voldoet, maar het is geen hoogvlieger. Reine Claude d’Ouillins en de rode mutatie Van Schouwen smaken een heel stuk beter. Nogal wat pruimen kwamen uit de frigo en dit is ook te merken aan de smaak.

Pruimen hebben een kortdurende, optimale smaak. Dit is steeds een probleem voor een proefdag. Sommige rassen hebben hun optimaal rijpheidsstadium nog niet bereikt. Het sombere weer van augustus is ook niet optimaal voor de suikervorming.

Met een half uur vertraging kon de boomgaardwandeling beginnen onder leiding van de ervaren Eddy Vets van Putte. Hij had zijn vriend Louis Millis meegebracht om de plukkorf te hanteren.

Tien jaar terug heeft de gemeente Beveren deze Hoogstamboomgaard aangelegd: een kleine 300 bomen, verdeeld over een 73 tal soorten en rassen. Elke boom heeft een zeer duidelijke naamplaat. Van enkele oude rassen heeft men meerdere bomen aangeplant. De pruimelaars staan aan de buitenkant. Queen Victoria droeg een behoorlijk aantal vruchten, in tegenstelling met de praktisch vruchtenloze mirabellen. Diagonaal in de uiterste hoeken had men myrobolanen of kerspruimen ( een rode en een gele ) aangeplant. Belle de Louvain deed het behoorlijk. Dit is eerder een matige dessertpruim, maar wel een uitstekend ras voor een zachtrode confituur. De Altessen vertoonden een danig door schimmel aangetast blad.

De boomgaard toont een goed verzorgd beeld. Er wordt niet ingegrepen met sproeistoffen. Toch denk ik dat de bemesting en bekalking van de pruimen beter kan. In de goede leemgrond zou ik een betere groei verwachten.

We waren midden in de boomgaard toen het weer flink begon te regenen, gelukkig van niet te lange duur.

En Eddy maar vertellen van de Kanonballen, volksnaam voor de Saint Remy peren, die nooit zomaar te eten zijn, maar zeer lekker zijn als bakpeer. Als je 3 peren plant zou Triomphe de Vienne er moeten bij zijn. We proefden de uitstekend smakende Claps.

De meeste bomen zijn appels. Deze bomen zijn al flink ontwikkeld en sommigen zijn zwaar beladen met vruchten. Eddy heeft een voorliefde voor de Reinetten. Ik stond te kijken naar prachtige Reinette de Chenée. Mijn boom op MM 106 onderstam gaat helemaal ten onder aan kanker. Vlaamse Bellefleur, Keiïng en Rode Walschaert, vroeger appels van het Waasland, zijn goed vertegenwoordigd.

In tegenstelling met de appels staan de peren er veel minder florissant voor, behalve uitzonderingen als Saint Remy en Claps. Verschillende peren waren danig aangevreten door de perenringworm.

Voor peren geldt dezelfde opmerking als voor de pruimen. Wellicht is wat meer compost of stalmest nodig. Peren hebben meer bemesting nodig dan appels.

Wie Eddy gehoord heeft zal niet meer twijfelen om zijn peren te verwennen met overvloedige stalmest.

Hij raadde de toehoorders ook aan liever een lager en klein blijvende boom te planten. “Dan kan je 10 rassen planten in plaats van 1 hoogstam en je kan nog veel beter aan de vruchten ook.”

Op de terugweg stopten we bij de familie Janssens in Melsele. Wat een weelde aan vruchten in de rijke Poldergrond!

Bramenziektes

Ik kreeg volgende vraag:

Ik heb sinds twee of drie jaar last van (naar wat ik nu pas weet) bramengalmijt. Ook weet ik nu pas dat dit een hardnekkige schimmel is. Kunt u me advies geven wat de beste methode is om deze schimmel te bestrijden.

Bramengalmijt of rode vruchtenziekte

Bij van aantasting door de bramengalmijt (Aceria essegi) blijven de bramenvruchten gedeeltelijk of helemaal rood en lijken niet verder te rijpen. Ze zijn smakeloos en niet oogstbaar. Soms zie je ook witte deelvruchtjes. De mijten overwinteren op de struiken in bastscheurtjes, onder de schors, in knoppen en gedroogde vruchten. Bij het uitlopen van de struiken begeven zij zich naar de bloemen. Mijten zijn heel kleine spinnetjes met acht pootjes. Met het blote oog zijn ze meestal niet zichtbaar.

Sommige bramenrassen zijn meer onderhevig. Zo had ik van in de beginjaren Thornless Evergreen, de stekelloze braam met het peterselieblad staan. Er werd nooit naar omgekeken. In een zeldzaam harde winter is het gebeurd dat bovengronds alles afvroor. De weersstand tegen schimmels (zie verder) ligt dan weer een stuk hoger!

Dit ras had na jaren veel vruchten die niet meer rijp werden. Ik leerde de rode vruchtenziekte of bramengalmijt kennen.

Dan ben ik begonnen tijdens de winter de takken die vruchten gedragen hadden en waaraan nog de verdroogde vruchtjes zaten, af te knippen en te verbranden. Ik knip die takken tot tegen de grond af, alhoewel de stengel bij dit ras onderaan nog een groen gedeelte vertoont. Aangetaste vruchten zie ik nog zelden.

In ‘Ecologische Teelt van Kleinfruit’  van VELT vzw (ISBN 90-800626-2-6) wordt volgende behandeling aangeraden: zodra de scheuten waarop de bloemknoppen verschijnen 10 tot 15 cm lang zijn, spuit je bij voldoende warm weer met spuitzwavel. Vlak voor de bloei kun je dat eventueel herhalen. Ikzelf heb dit nooit toegepast.

Met het huidige natte weer hebben de meeste bramen, de doordragende aardbeien en in mindere mate ook de herfstframbozen last van Vruchtrot, Grauwe schimmel of Botrytis cinerea, een veel voorkomende schimmelziekte. In een iets verder stadium zitten de vruchten helemaal onder de grauwe sporen.

Bij een hoge luchtvochtigheid of een nat gewas vindt de aantasting via kleine wondjes of afgevallen bloempjes plaats en groeit de schimmel verder op afstervend en dood plantmateriaal. Een schimmel is eigenlijk een zwakteparasiet. Van uit het aangetast dood materiaal kan ook het levend materiaal aangetast worden. Soms wordt de aantasting pas veel later zichtbaar. Zo vindt de aantasting bij aardbei plaats tijdens de bloei, maar komt pas tot uiting op de vrucht. Botrytis kan ook bladeren en stengels aantasten. Kweek zoveel mogelijk een luchtig gewas dat vlugger opdroogt.

Maar met weer zoals we nu kennen is van opdrogen geen sprake en dus onoverkomelijke aantasting!

Het komt er op aan regelmatig de rijpe vruchten te oogsten. Als er niet te veel zijn, haal ik ook de aangetaste vruchten weg.

Benita wordt gesmaakt

Ik heb Benita drie jaar staan. Vorig jaar geen vruchten geoogst. Dit jaar waren het er elf. Gisteren merkte ik dat er niet veel van overschoot: voor de helft leeggepikte vruchten. De andere aangepikt.  Nog één gave vrucht. Benita valt blijkbaar erg in de smaak.

Benita is een kruising van een Nashipeer (Pyrus pyrifolia) en de gewone peer (Pyrus comunis) Général Leclerq door de Zwitser Peter Hauenstein (1985).

Ik heb een aangepikte vrucht geproefd. De smaak viel mee. Wat vooral opvalt is de sterke sappigheid en het knakkend vruchtvlees. Men kan de vrucht zo van de boom eten. Na de pluk wordt die best binnen de drie weken geconsumeerd.

Ook de vruchten van Seingneur d’Esperen, de peer ernaast, heb ik moeten plukken, want dit is ook een peer die danig aangepikt wordt. Deze vruchten moeten nog wat narijpen. Deze peer is eerder klein, mede omwille van de bezetting in clusters van 3- 4 peren bijeen.

Deze peer is ook zeer lekker in schijfjes gedroogd.

Kleinzonen op onze Trampoline

In onze tuin staan niet alleen fruitbomen…

Ik kreeg volgend berichtje van Jonas

hej....

 Ik heb zelf een filmpje gemaakt met mijn neven op de trampoline ....
 daarna heb ik het wat bewerkt met windows movie maker
 het is toch een mooi resultaat geworden vind ik !! ...
 het filmpje noemt : Deadly jumping on the trampoline - Episode 1
 ik heb het nu op internet gezet ... hieronder staat de link ...
 alles zien hee !!! ook de credits ... daarachter komt trouwens nog een
 stukje dus ...

enjoy ...

http://video.google.com/videoplay?docid=9177753211112350222&q=deadly+jumping+on+the+trampoline

Japanse Wijnbes en Dormanred

Tuinvlinder publiceert de laatste tijd dagelijks in de mailgroep tuin een raadselplant. Vandaag was de te herkennen plant de Japanse Wijnbes.

Hier zijn tekst:

De vrucht op de foto komt net als zijn broertje de braam uit de familie van de roosachtigen. Een heestersoort die dertig jaar geleden nog vrij onbekend was in Nederland, maar vooral de laatste decennia een enorme vlucht heeft genomen over de volkstuinen. Niet onbegrijpelijk, want de plant levert gedurende de maanden juli en augustus heerlijke helderrode vruchten.
Hoewel de twijgen er gevaarlijk stekelig uitzien is dit alleen maar dreigen, in werkelijkheid is het meer harig dan stekelig.
Hoewel de plant dicht bij het familielid de braam staat mist het dus de stekels en is de groei ook niet zo ongebreideld. De struik ontwikkeld nieuwe grondscheuten, die gespaard moeten worden omdat daaraan de beste oogst te verwachten valt en de takken die gedragen hebben worden weggenomen. Op deze manier kan de struik redelijk binnen de perken gehouden worden. De struik kan ongeveer 2 meter worden en kan het beste langs een draad geleid worden indien men de struik als leverancier van de vruchten heeft. Hij groeit bijvoorkeur op wat kalkrijke lemige grond en een plaatsje in de zon is eigenlijk wel nodig, hoewel lichte schaduw wel verdragen wordt.

Afgaande op de beschrijving rood, zou ik Dormanred moeten zeggen, maar het spitse van de vruchttrossen sluit elke twijfel uit. Trouwens Dormanred kan ook in Nederland lang nog niet zo bekend zijn. Blijkbaar zijn de vruchten in Nederland rood. Bij ons oranje.

De Japanse Wijnbes heeft een heel fijne smaak. De vruchtjes vallen maar heel klein uit.
Janpanse Wijnbes vergt absoluut een vochthoudende bodem.
Wie met een droge grond zit, plant veel beter Dormanred, een in Amerika ontwikkelde zusterplant.
Deze variëteit verdraagt wel droogte. Daarbij zijn de bessen minstens dubbel zo groot. De smaak is vrij goed, maar niet zo fijn als de Japanse Wijnbes.
De ranken zijn eveneens gestekeld. Ik zorg dat ze zoveel mogelijk horizontaal geleid worden.
In juni bloeien beiden met een weinig opvallend roosblauw bloempje dat precies in zijn schulp kruipt.
Midden juli komt er beetje bij beetje een groen besje te voorschijn. Bij Japanse Wijnbes wordt dit een oranje besje. Dormanred kleurt blinkend rood.
Nu, rond half augustus is de oogst praktisch voorbij. Merels smullen graag mee.
Deze bessen misstaan niet in een siertuin.