NBS
Met de Nationale Boomgaardenstichting voor de derde maal naar Engeland
1 Sept. : Wisley Gardens
In 1997 en 1998 waren we er ook bij. Daarna was het tweemaal Frankrijk: 2000 en 2003. Een blij weerzien met veel bekenden.
Wegens batterijpanne met de bus misten we in Calais de boot en zagen we de tweede voor onze neus afvaren, zodat we met heel wat vertraging in Wisley aankwamen voor een bezoek aan de hoofdtuin van de Royal Horticultural Society met zijn 300.000 leden.
De lunch stond gelukkig nog gereserveerd in het VIP-restaurant.
Howard Stringer en zijn vrouw Elisabeth kwamen ons vervoegen.
De eerste helft kreeg met een Nederlandstalige gids een algemene rondleiding en de anderen werden door Jim Arbury, de headgardener van de fruitsectie op sleeptouw genomen. Jim is auteur van de boeken 'Pears' en 'Plums'.
Men start in het gedeelte met de kleinere voorbeeldtuinen. Octavia, de nieuwe, late framboos van East Malling was er al te zien. De nieuwe zwarte bes Big Ben, een grote, goed smakende, nieuwe zwarte bes van het Scottish Crop Research Institute heb ik niet gezien.
De stekelloze braamboos (gedeeltelijk braam, gedeeltelijk framboos) Loch Tay is mij onbekend. De herfstframbozen, waaronder Autumn Britten stonden volgeladen met grote, dikke vruchten.
Ik ging kijken bij de kruisbessen. Men kweekt die als één snoer en ze worden heel kort gesnoeid. Alle scheuten waren al flink ingekort (zomersnoei). Alleen Black Velvet vertoonde alweer lange scheuten. Dit is een kruising tussen Worcester (Ribes divaraticum, een Amerikaanse stekelbes en een zwarte bes, veel feller groeiend dan onze soort kruisbessen (Ribes uva-crispa).
Het is duidelijk dat dit ras hier in deze rijen niet past.
Bij Worcester en Black Velvet moet men lange snoei toepassen (weinig wegknippen).
In hun laatste RHS-uitgave 'Fruit' (vertaald door de Groenboekerij) van 2005 staat nog steeds uitdrukkelijk vermeld dat deze rassen slechts weinig vruchtbaar zijn! Ik kan het geloven als je louter uit Engelse traditie alle toekomstige vruchttakken wegknipt. Bij mij staan er kilos en kilos aan.
Hun grond is duidelijk minder geschikt voor de blauwbessen. Die hadden maar kleine bessen (wegens de Juli-droogte).
Wat een tegenstelling met de prachtige appelen, die volgens de methode van de geïntegreerde bestrijding bespoten worden. (Recent is heeft men ook een biologisch perceel aangelegd).
Mij viel op hoe goed de rassen van Hugh Ermen het hier doen: Red Devil, Winter Gem, Limelight en Scrumptious. Bij mij is dit nog(?) niet het geval. Ze blijken bij mij daarenboven sterk kankergevoelig.
De pruimen zijn hier 10 dagen later rijp dan bij ons. De beste pruim was Jubileum. Ik hoorde dat ook Muscatel zeer in de smaak viel, maar die heb ik gemist. Excalibur smaakte slechts matig. Waarschijnlijk hadden er te veel vruchten aan de boom gestaan.
Merton Gage, lekker en vruchtbaar. Jefferson, geel, goed.
Blaisdon Red, blauw, langwerpig, goed. Guthries late, goed, veel vruchten, maar ook veel moniliarot. Idem bij Laxtons Ideal. Laxctons Olympia, blauw, langwerpig, goed, beter dan Laxtons Jubelee.
Ik vroeg Jim naar de bevindingen met de abrikozen. Ze hadden een paar interessante rassen, Tomcot en Flavorcot. Ze hadden wel last van bacteriekanker (ingezonken, vervormde en gekloven plekken op de takken, niet te genezen, wegknippen tot in het gezonde hout).
Wisley heeft ook een nieuwe wijngaard aangelegd. Phoenix heeft mooiere trossen dan Orion. Nog een druif met mooie trossen is Seyval Blanc. Zou resistent zijn (?).
Wegens de vertraging was de tijd hier te kort, maar we hebben toch veel gezien. Overnachting in Holiday Inn te Guilford.
(Vervolgt)
