Vangbanden

Vanaf oktober is het interessant vetbanden aan te brengen tegen de wintervlinder, die vanaf eind oktober en gedurende de winter actief wordt.

Terwijl ik dit zit in te tikken zie ik een mannetje, 1,5 cm tegen de verlichte ruit fladderen. Het is een grijsbruin vlindertje met fijne bruine bandjes over de vleugels.

De wijfjes van de Kleine Wintervlinder ( Operophtera brumata L.) zijn schadelijk om wille van de rupsjes die in het vroege voorjaar soms erg vreten aan de pas ontluikende bladeren en bloemen. In een later stadium vallen de vele bladeren met gaten op en later ook de vervormde vruchten.

Als natuurlijke vijanden zijn er vooral de meesjes die de rupsjes voeren aan hun jongen. Nestkasten zijn onontbeerlijk in een boomgaard.

Het wijfje kan niet vliegen en klimt nu tegen de stam en takken omhoog naar de uiteinden om daar 100-200 eitjes af te zetten.

Dit zeer talrijke insect tast zowel fruitbomen als andere loofbomen aan. Nu ik dit schrijf, bedenk ik dat ik nog nauwelijks naar de schade op andere bomen gekeken heb. Twee jaar terug was er echter een massale landing op de rij fruitbomen het dichst tegen de boskant. (Vorig jaar beschreven op de blog.) Zo goed als alle bladeren en bloembotten vielen ten prooi. Zoiets had ik nog nooit gezien. Deze bomen hebben dit jaar als compensatie  wel prachtig gedragen!

Naar ik vernam doet deze plaag zich af en toe voor. Elk jaar zijn er evenwel veel Kleine Wintervlinders. Misschien hebben ze een voorkeur voor sommige rassen. Ooit zag een Jerseymac, echter toen nog een kleinere boom te midden van andere hoogstammen, waar praktisch elke knop aangetast was door een of twee rupsjes. Of vond moedermot het gemakkelijker op het kleine boompje te klimmen?

De remedie is het aanbrengen van vangbanden, ingestreken met een speciaal soort vet, zeer plakkend en niet uitdrogend. Tegen de zomer worden die losgemaakt en opgebrand.

Ik heb mij beperkt tot de perenboompjes en de kwee’s, omdat ik in eerste instantie die vruchten zoveel mogelijk wil sparen.

De Aleida Appel

Ik heb een zaailingappel die er mag zijn. Het uittesten verloopt nu al een 15 tal jaar. De groei valt mee, maar er was wel hulp van een onder stormwind bezweken acasia, die bij zijn val de toptak eruit maaide. De breedtegroei werd erdoor bevorderd.

Het is de laatste appel die ik een week terug geplukt heb.

Gisteren proefde ik de vrucht samen met Eva-Maria, de oudste dochter van Walter De Block, de eerste landbouwingenieur die hier voor VELT werkte. Ze was op stage in Sint Antonius.

Het zijn eerder grote vruchten met een rode blos. Volgens mij ligt de smaak iets boven de middelmaat. Als late appel draagt hij de sporen van de regenvlekkenschimmel, maar het zou erger kunnen. Bewaart wellicht tot maart.

Ik heb de vrucht Aleida genoemd naar mijn vrouw Aleide, die zich momenteel ter plaatse inzet voor Going, een dorp in het droge noorden van Kameroen, waar er de meeste jaren, als het niet genoeg regent, een hongerperiode heerst.

Bezoek van de Senioren

Deze week hebben we in Zoersel de week van de senioren.

Op dinsdag is er een initiatief van de Openbare Bibliotheek. In ’t verleden werd dan steeds een auteur uitgenodigd.
Dit jaar ging men te velde. Men kon kiezen tussen het Bezoekerscentrum van Zoerselbos of bij mij Biologisch Tuinieren/Fruit.

Ik heb mij gejeund met de 15 bezoekers (mannen en vrouwen) en dat was wederzijds. We hadden gelukkig tameljk goed herfstweer, zodat we ook buiten uitgebreid een kijkje konden nemen. Mooi meegenomen, want vanmorgen en vanavond was het aan het regenen.