Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
19-06-2005
Hij is NIET TERUGGEKOMEN
De Vlaamse Gaai is niet meer teruggekomen naar het roodborstennest.
Het verenpakje van de jongen groeit vlug. Ze houden zich nu koeststil als ik de klep open. Geen bedelende bekjes meer. Over luttele dagen zullen ze uitvliegen.
Met een gezelschap kwamen we bij de mispelbomen. De mispels zijn al flink ontwikkeld. Maar dan vielen de vele, erwtengrote, verdroogde vruchtjes op. De vruchtjes hadden hun ontwikkeling gestart, maar zijn dan bezweken door de schimmelaantasting. Hier en daar hangen nog de verdroogde schimmelbladeren, waarover we het vroeger reeds hadden. Ik schat dat al een derde van de vruchten op deze manier teloorgaat. De vorige winter had ik al heelwat mummievruchtjes verwijderd. Nu ken ik de verklaring.
Hoe ver zal deze aantasting gaan?
Mispels waren altijd zo'n gezonde bomen.
Als zoon van een vader die de Grote Oorlog heeft meegemaakt en die daar dagen over vertelde , was dit de associatie met het begin van de bloei van mijn papavers in De Kempen.
Mevrouw De Meutter zaliger, een dorpsgenote, bracht van een bezoek aan haar geboortestreek in Oekraïne papaverzaad mee. Ik heb dit meer dan 25 jaar geleden gezaaid en sindsdien staan her en der in de tuin forse, Russische Papavers. Hier en daar verschijnen de eerste bloemen, knap om zien. Later komen er nog meer. Sommige zijn donker rood; sommige iets meer rozig. Er zijn zelfs dubbelbloemigen bij.
We oogsten de zaden voor het maanzaad, dat gebruikt wordt in en op gebak. Maar sinds vorig jaar zijn er kapers op de kust. Ze deden hun werk grondig. In de praktisch rijpe zaadbollen pikten ze een gaatje en snoepten alle zaadjes: (kool)mezen. Wat wordt het dit jaar ? Eens geleerd, steeds gedaan? Zou het kunnen dat het ooit gedaan is met de Russische papavers?
Dan kan ik nog altijd biologisch papaverzaad kopen bij De Bolster. Die bloeien met grote, witte bloemen.
( * )
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, and now we lie,
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
Gedicht geschreven in de nacht van 2 op 3 mei 1915 te Ieper door de Canadese legerarts John Mc Crae
De eerste bloemen van de braam Fantasia komen nu open. Thornfree staat al iets verder.
Fantasia is een gestekelde braam zoals wij die kennen.Ik nam de maat van de langste stengel: 6,40 m. Oorspronkelijk was die nog langer. Bij het opbinden werd die nog iets ingekort. Dit ras met extra grote bessen, ontdekte men eind de tachtiger jaren op een allotment, een perceel te Kingston upon Thames in Engeland. Feitelijk is het dus een gecultiveerde wilde braam. De vruchten worden rijp vanaf de derde week van augustus. Die tijd zit in mijn geheugen verankerd, want dan was het Edewalle kermis ( een parochie van Handzame ) en ik ging er met mijn kozijns naar de hoogmis en de kermis. Onderwege plukten we steeds bramen. Ik hou van de stevige bramensmaak van mijn jeugd. Ik herinner mij die grote bramen. De vruchten van Fantasia overtreffen echter alles van wat ik aan wilde bramen in de natuur ooit zag. Bij het plukken heb je van de stekels helemaal geen hinder. De vruchtentrossen hangen mooi vrij. Maar voor het wegknippen van de takken die gedragen hebben en het opbinden van de nieuwe, heb je wel stevige handschoenen nodig.
Thornfree is een late, stekelloze braam met een goede smaak. De uitlopers worden formidabel lang. Ik heb de langsten nagemeten, beiden 7,30 m. Gelukkig heb ik in mijn bramenhaag daar veel plaats. Tussen de Thornfree en de Fantasia als laatste, stond vroeger een Himalaya, ook een gestekeld ras. Ik heb die gerooid toen deze sterk aangetast werd door bacterieknobbels. Aan de voet van de plant, maar ook hoger op de stengel verspreid, ontwikkelden zich woekerende knobbels die de normale sapstroom danig verstoorden. Het was geen zicht meer.
Aleide had ze gedroogd en liet ze mij vanavond zien en ruiken. Het aardbeienaroma welmde er zo uit op. Abraham haalde zijn mosterd uit OBST UND GARTEN Fachmagazin für das Obst und Gartenland Baden-Wûrttemberg. Het is het tijdschrift dat het meest aan mijn interesse tegemoet komt.
Aleide las het artikel Erdbeeren rafiniert verwerten Sommeraroma einfangen.
Je zoekt gave, kleine, volrijpe vruchten uit, niet groter dan een kriek. Voorzichtig de kelkblaadjes verwijderen en met een scherp mes de vruchten halveren. Ze worden met het snijvlak naar boven op het droogblik gelegd. Ze dienen vervolgens 48 u bij een temperatuur van 35 ° tot 37 ° te drogen. Daarvoor bestaan droogtoestellen.
Aleide deed het boven de chauffage. De thermometer wees iets boven de 30 ° aan.
90 % van de vruchten is water. Van een kilo vruchten houdt je nog 100 gr over. Dank zij die lage temperatuur blijven kleur en aroma behouden.
In dezelfde tunnel heb ik ook twee rode bessen staan. De vroegste is de nu rijpe 'Vroege Hollander'. Jasmien plukte er gisteren een hele kom van. Het is een lekkere, niet zo zuur smakende rode bes. Het ras bekwam ik in 1982 op de Tuinbouwschhool van Vilvoorde. Nergens elders ben ik dit ras daarna tegengekomen. Het andere ras begint nog maar te rijpen.
Dit is het Franse ras Junifer, het vroege kwekersras voor binnenteelt, omdat dit ras minder 'koudebehoefte' heeft om goed te dragen. De knoppen van Rode bessen moeten het een tijd voldoende koud hebben om 'sterk' te worden. Dit verschilt naargelang het ras. Jonkheer Van Tets, het vroege ras bij uitstek,is op dat vlak veeleisend en moeilijk voor binnenteelt.
We zijn in de open Filclair Tunnel volop aan het plukken aan de stekelloze Buckingham Taybes. De Taybes is een braamboos, half braam, half framboos die in 1978 op de markt kwam. De langwerpige vruchten worden bij rijpheid zwart-rood. Ze hebben een fijne zoetzure, aromatische smaak. Rond 1995 vond er in het Engelse Graafschap Buckinghamshire een mutatie plaats, een blijvende erfelijke verandering met stekelloze stengels.
Ik kwam net in de bibliotheek- computerkamer. Op datzelfde ogenblik landde de Vlaamse gaai, met zijn volksnaam de rotzak, in de Vlinderstruik, klaar om naar het nest met 3 roodborstjesspruiten te vliegen. Zie blog Geritsel van 19 mei. Hij verschoot van mijn reactie. Daarna heb ik in de struik een doorschijnende, in de wind dansende plastiekzak gehangen en voor het nest een aluminiumzak.
Heb ik hem voldoende afgeschrikt? Het roodbortje gaat gelukkig voort met voederen.
Dit voorjaar werd ik geconfronteerd met een vreemd fenomeen. Moeloe, de Burundese hond van ons Veerle kan geweldige putten graven op zoek naar konijnen of muizen. Zo had hij 3 jaar terug een appelboom aan een kant erg ondergraven. In de winter daarop volgend heb ik het gat opgevuld met uitgerijpte compost. Vorig jaar heb ik daar geen effect van gezien. Maar dit jaar was er wel een vreemd verschijnsel. Bij het uitlopen van de bladeren dit jaar was het precies of de takken aan die kant zouden afsterven. En vreemd: de schors schilferde af. Ik heb de dikke takken ingestreken met Lac Balsam, die een kunstmatige bast vormt. Enkele kleinere takken heb ik weggeknipt. Wellicht was dit de goede remedie. Ik constateer nu dat die takken opnieuw groeikrachtige bladeren gevormd hebben.
In het verleden heb ik in het voorjaar twee maal meegemaakt dat de bast van een appelboom aan de zonkant in het vroege voorjaar openklapte. De eerste maal betrof het een Sterappel. Toen ik het opmerkte was de schors al meer dan voor de helft losgekomen, opgekruld en uitgrdroogd. De boom ging er aan kapot. De 2 de maal gebeurde het bij een Jupiter en was ik er vlugger bij. Ik streek alles in met Lac Balsam en snoerde alles zo goed mogelijk weer dicht. Nu is enkel de vergroeiing nog te zien en groeit de boom voorbeeldig. Vorig jaar stond hij afgeladen vol met grote, rode appelen met een Coxsmaak. Dit jaar zit hij in een beurtjaar.
In 1976 hadden we als VELT een stand in het Rogiercentrum in Brussel. Laurence Hills was toen in Brussel en hield een lezing in het Perscentrum. Hij sprak zo enthoesiast en vlug dat de professionele tolken niet konden volgen.
We hadden hem daarna ruimte geboden op onze stand voor zijn producten, voornamelijk op basis van smeerwortel.
Er kwam een man langs, een Knokkenaar.
Smeerwortel was zijn redding geweest. Hij had in zijn kelder in glas getrapt en had er een lelijke wonde aan overgehouden, die niet wou genezen en zelfs wild vlees ontwikkelde dat men operatief moest verwijderen. De historie had hem al 50 000 BFR gekost en toen wees iemand hem op smeerwortelzalf. 50 BFR. Op een goede week was zijn wonde genezen.
Hij begon met zijn schoen uit te trekken om de goede genezing te laten zien.
Smeerwortel is een tijd populair geweest in VELTmiddens. Als ik mij niet vergis heeft een afdeling een brochure over smeerwortel vertaald van de abdij Fulda in Duitsland.
